'Just a small town boy'
Luc Ceuppens.
Geboren op 15/09/1957. In Niel, parel aan de Rupel.
… Dat laatste heb ik van horen zeggen.
Want toen ik geboren werd op een zondagavond om 20.05u in kamer 204 op de eerste verdieping van wat de dag vandaag zo mooi “Woonzorgcentrum Maria Boodschap” heet, hing er een dikke smog over de Rupel afkomstig van de zwaveldampen van de steenbakkerijen. Er worden diezelfde minuut wereldwijd nog 2.681 andere kinderen geboren. Daar ging mijn exclusiviteitsgevoel. Right from the start.
Een kind van klei … dat zal heel mijn leven zo blijven.
… 1957, het jaar van de Haan, de wereld herstelde zich op de tonen van Elvis Presley's “All Shook Up” van zijn zoveelste nutteloze veldslag. Her en der smeulden de brandhaarden van de tweede wereldoorlog nog na. Sommigen van mijn leeftijdsgenoten, mensen als Spike Lee, Sid Vicious, Nick Cave, Osama Bin Laden zullen het ver schoppen. De meesten echter wacht een anonieme, stille dood, na een leven als potgeranium, leeggebloed achter stoffige computers, uitgezakt in doorgelegen sofa´s.
Dromen als kind.
… Voetballer worden, net als mijn vader.
Piloot, in verre landen gaan werken. De wereld door de ogen van een Viewmaster, opgebouwd met legoblokjes, voortgedreven door Märklin treintjes.
20.000 mijlen onder zee, Gulliver's travels, Winnetou en Old Shatterhand, Moby Dick, Le petit Prince.
...Op tijd naar bed met 'het Zandmannetje'.
Dromen als puber.
… Voetballer worden, net als mijn vader.
De wereld rondvaren in een zelfgebouwd zeilschip. Als een bange zwemmer mijn studies doorspartelen. Hopen dat je weer niet naar de biechtstoel moet.
Verdwalen in de kleiputten, ravotten in de ondertussen verlaten steenbakkerijen, voetballen dag in dag uit, op de ontelbare pleintjes van het dorp.
Verlegen meisjesblikken trachten te vangen.
… Op tijd naar bed met 'de Fabeltjeskrant'.
Dromen als jong volwassene.
…. Voetballen mét je vader.
De wereld verbeteren, oorlog en kernenergie de wereld uithelpen. De Rupelstreek stortvrij maken. Kampioen spelen met Stoempershoek.
Van betoging naar betoging hollen en daarna van kroeg naar kroeg.
Als kind uit een kapperszaak je haar laten groeien.
De onvermijdelijke groene Parka´s van het Amerikaans stockhuis.
De eeuwige liefde en de verre horizonten aftasten, maar steeds weer terugvallen op de bal.
Dromen als volwassene.
…. Voetballen met je vader maar vooral veel pinten pakken.
Werken. Als maatschappelijk werker in jeugdhuizen en met gehandicapten.
In een drukkerij, gidsen schrijven voor milieubewuste medemensen. Parels voor de zwijnen... Veel reizen : Bali, Indonesië, Canada, Marokko, Jordanië, Mexico, Griekenland, teveel om op te noemen.
Liefdes komen … Liefdes gaan, maar steeds weer de bal om op terug te vallen.
En dan op een dag, 13/9/2005 … ben je weg.
Naar Zuid-Amerika, eerst voor een jaartje, dan voor 15 jaar.
Reizen door het diepst van je gedachten, rondzwerven in de spelonken van je ziel.
Grenzen oversteken, feesten met je begeerte, drinken met je onrust, lachen met je pijn. Om te eindigen als kok aan een fornuis in een door God vergeten land als Bolivië.
Dromen met de blik op oneindig.
Van de 2.681 geborenen in dezelfde minuut leven er nog 653. Zo slecht doe ik het dus niet.
Er staat nog een boek op stapel, “Unknown Destination” met als rode draad de dood van mijn vader. Ik moet nog hier en daar heen, niet dat ik er een Bucketlist op na hou. Griekenland, Mexico, ik moet nog een kookboek schrijven.
Ik wil nog een aantal mensen een uitgebreide wederdienst bewijzen voor hun steun tijdens mijn moeilijke jaren. Ieder van hen weet wel waarvoor.
...En dan?
Vooruitzichten over wat ik na dit leven wil doen? Ik geloof in niets, dus we komen mekaar na de dood nooit meer tegen.
Reïncarneren in een mier dan maar.
18% van de biomassa van de aarde bestaat uit mieren en ze bestaan reeds 100 miljoen jaar. Goed gezelschap, toch ?
Ze kweken schimmels en verdedigen bladluizen in ruil voor voedingsstoffen.
Ik kan ze misschien Chili con Carne leren maken?
Ze hebben uitzonderlijke ingenieursvaardigheden. Ze bouwen recycleercentra, wasplaatsen en begraafplaatsen op handige afstand van het belangrijke centrum van de kolonie. Handig voor iemand als ik die nooit een rijbewijs wou.
Ze hebben in verhouding het grootste brein van alle insecten, lopen snel als een paard en kunnen samenwerken. Misschien krijg ik wel een plaatsje in doel bij een plaatselijke mierenselectie?
Bovendien zijn ze beleefd, ze groeten iedereen die uit de tegenovergestelde richting komt en ze nemen de tijd om iedereen daarbij persoonlijk aan te raken.
Zo komt zelfs mijn diploma 'Maatschappelijk werker' nog van pas !
Geboren op 15/09/1957. In Niel, parel aan de Rupel.
… Dat laatste heb ik van horen zeggen.
Want toen ik geboren werd op een zondagavond om 20.05u in kamer 204 op de eerste verdieping van wat de dag vandaag zo mooi “Woonzorgcentrum Maria Boodschap” heet, hing er een dikke smog over de Rupel afkomstig van de zwaveldampen van de steenbakkerijen. Er worden diezelfde minuut wereldwijd nog 2.681 andere kinderen geboren. Daar ging mijn exclusiviteitsgevoel. Right from the start.
Een kind van klei … dat zal heel mijn leven zo blijven.
… 1957, het jaar van de Haan, de wereld herstelde zich op de tonen van Elvis Presley's “All Shook Up” van zijn zoveelste nutteloze veldslag. Her en der smeulden de brandhaarden van de tweede wereldoorlog nog na. Sommigen van mijn leeftijdsgenoten, mensen als Spike Lee, Sid Vicious, Nick Cave, Osama Bin Laden zullen het ver schoppen. De meesten echter wacht een anonieme, stille dood, na een leven als potgeranium, leeggebloed achter stoffige computers, uitgezakt in doorgelegen sofa´s.
Dromen als kind.
… Voetballer worden, net als mijn vader.
Piloot, in verre landen gaan werken. De wereld door de ogen van een Viewmaster, opgebouwd met legoblokjes, voortgedreven door Märklin treintjes.
20.000 mijlen onder zee, Gulliver's travels, Winnetou en Old Shatterhand, Moby Dick, Le petit Prince.
...Op tijd naar bed met 'het Zandmannetje'.
Dromen als puber.
… Voetballer worden, net als mijn vader.
De wereld rondvaren in een zelfgebouwd zeilschip. Als een bange zwemmer mijn studies doorspartelen. Hopen dat je weer niet naar de biechtstoel moet.
Verdwalen in de kleiputten, ravotten in de ondertussen verlaten steenbakkerijen, voetballen dag in dag uit, op de ontelbare pleintjes van het dorp.
Verlegen meisjesblikken trachten te vangen.
… Op tijd naar bed met 'de Fabeltjeskrant'.
Dromen als jong volwassene.
…. Voetballen mét je vader.
De wereld verbeteren, oorlog en kernenergie de wereld uithelpen. De Rupelstreek stortvrij maken. Kampioen spelen met Stoempershoek.
Van betoging naar betoging hollen en daarna van kroeg naar kroeg.
Als kind uit een kapperszaak je haar laten groeien.
De onvermijdelijke groene Parka´s van het Amerikaans stockhuis.
De eeuwige liefde en de verre horizonten aftasten, maar steeds weer terugvallen op de bal.
Dromen als volwassene.
…. Voetballen met je vader maar vooral veel pinten pakken.
Werken. Als maatschappelijk werker in jeugdhuizen en met gehandicapten.
In een drukkerij, gidsen schrijven voor milieubewuste medemensen. Parels voor de zwijnen... Veel reizen : Bali, Indonesië, Canada, Marokko, Jordanië, Mexico, Griekenland, teveel om op te noemen.
Liefdes komen … Liefdes gaan, maar steeds weer de bal om op terug te vallen.
En dan op een dag, 13/9/2005 … ben je weg.
Naar Zuid-Amerika, eerst voor een jaartje, dan voor 15 jaar.
Reizen door het diepst van je gedachten, rondzwerven in de spelonken van je ziel.
Grenzen oversteken, feesten met je begeerte, drinken met je onrust, lachen met je pijn. Om te eindigen als kok aan een fornuis in een door God vergeten land als Bolivië.
Dromen met de blik op oneindig.
Van de 2.681 geborenen in dezelfde minuut leven er nog 653. Zo slecht doe ik het dus niet.
Er staat nog een boek op stapel, “Unknown Destination” met als rode draad de dood van mijn vader. Ik moet nog hier en daar heen, niet dat ik er een Bucketlist op na hou. Griekenland, Mexico, ik moet nog een kookboek schrijven.
Ik wil nog een aantal mensen een uitgebreide wederdienst bewijzen voor hun steun tijdens mijn moeilijke jaren. Ieder van hen weet wel waarvoor.
...En dan?
Vooruitzichten over wat ik na dit leven wil doen? Ik geloof in niets, dus we komen mekaar na de dood nooit meer tegen.
Reïncarneren in een mier dan maar.
18% van de biomassa van de aarde bestaat uit mieren en ze bestaan reeds 100 miljoen jaar. Goed gezelschap, toch ?
Ze kweken schimmels en verdedigen bladluizen in ruil voor voedingsstoffen.
Ik kan ze misschien Chili con Carne leren maken?
Ze hebben uitzonderlijke ingenieursvaardigheden. Ze bouwen recycleercentra, wasplaatsen en begraafplaatsen op handige afstand van het belangrijke centrum van de kolonie. Handig voor iemand als ik die nooit een rijbewijs wou.
Ze hebben in verhouding het grootste brein van alle insecten, lopen snel als een paard en kunnen samenwerken. Misschien krijg ik wel een plaatsje in doel bij een plaatselijke mierenselectie?
Bovendien zijn ze beleefd, ze groeten iedereen die uit de tegenovergestelde richting komt en ze nemen de tijd om iedereen daarbij persoonlijk aan te raken.
Zo komt zelfs mijn diploma 'Maatschappelijk werker' nog van pas !