- Covid-19 in La Paz -
Het coronavirus, Covid-19, domineert het wereldnieuws, ook La Paz, Bolivië, wordt getroffen. Luc beschrijft de toestand en evolutie ervan in onderstaande teksten, helemaal in zijn eigen typische schrijfstijl. De datum die de tekst voorafgaat is deze wanneer de tekst gepost werd.
De oudste (eerste) tekst staat helemaal onderaan de pagina.
After the goldrush
16-08-2021. Het is zaterdagmorgen, 18.00 uur plaatselijke coronatijd. We zijn 65 quarantaine weken ver. De virusteller staat op 478.671 besmettingen en 18.004 doden. Er worden de laatste weken nog nauwelijks besmettingen gerapporteerd, er wordt ook niet meer getest. Er heerst een totale coronamoeheid en dat terwijl de virologisch risico’s alsmaar groter worden. Alleen al de afgelopen weken waren er grote virusuitbraken in landen als Nepal, Sri Lanka, Vietnam, Cambodja, Kenia en Indonesië. Zolang er landen bestaan waar veel virusoverdracht is, blijft ook de kans bestaan dat er nieuwe, gevaarlijke varianten van het virus ontstaan, die door de barrière van vaccins in het westen heen zullen breken. Na de deltavariant uit India, is het wachten op de sigmavariant uit Kenia, of de omegavariant uit Kirgizië of de cokevariant uit Colombia. In landen zonder een sociaal vangnet zijn de gevolgen van de pandemie niet te overzien. Met een soort kettingbotsing aan problemen tot gevolg. In 2020 zijn 1,5 miljard kinderen niet naar school gegaan als gevolg van de pandemie. Ook hebben de effecten van maatregelen gezorgd voor voedseltekorten, stijging van kinderarbeid, kindhuwelijken en familiaal geweld. Hier zitten we ondertussen weeral aan 71 femicidios.
Maar wat was het weer adembenemend, hartverwarmend, ontroerend, bewonderenswaardig en in een aantal gevallen uitmuntend hoe Belgische atleten de voorbije zestien dagen aanwezig waren op de Olympische Spelen. Zeven medailles, dat is er één meer dan vijf jaar geleden in Rio de Janeiro. Drie gouden medailles, dat was dan weer geleden van de Spelen van 1924, zevenennegentig jaar geleden. Plots stonden we om zes uur op om een gouden medaille rond de nek van een diertienjarige te zien hangen, en naar sporten te kijken waar we niets eens het bestaan van afwisten. B-sporten zoals hockey, gespeeld op blauw gras met een veel te kleine bal en gasten die me net iets teveel aan reuzegommers doen denken. Gespeeld met stokjes tot jolijt van de Japanners. Oeverloos kijken naar nageboortes van sporten zoals beach volley, 3 maal 3 basket en 7 maal 7 rugby. Wat is er mis met echte sport? Wat is er mis met darts? Wat is er mis met kleurenwiezen?
De gewone Japanner zat er niet op te wachten, die had wel andere katten te geselen. De Olympische Spelen waren een door de Amerikanen gesponsord ‘moetje’. Een verplicht nummer dat 13 miljard euro kost (officieel, want officieus staat de teller op ruim 23 miljard). Tokio was een gevangenis zonder hek eromheen, Guantanamo Bay was er niets bij. De sfeer in Alcatraz was denkelijk gemoedelijker. In de Begijnenstraat mag je tenminste nog luchten en naast elkaar zitten in de ontbijtzaal. Je verzint het niet. En maar testen en maar testen, net zolang tot je er vanzelf ziek van wordt. Alles om de sporter te pesten. Diegenen die terugkomen kun je rustig op missie sturen naar Mars, die kunnen psychisch wel tegen een stootje. Als je dit regime trekt, dan trek je alles. Dan maakt het allemaal niet meer uit, kun je met een gerust hart in Noord-Korea gaan wonen, of Wit-Rusland of in het Big Brother huis. Als je dit normaal noemt dan noem je een Volkswagen kever waarschijnlijk een sportauto en ben je van mening dat een pak friet gezonder is dan een kiwi. De situatie in Tokio was mensonterend. Een ijsbeer in een dierentuin heeft meer bewegingsvrijheid. Misschien is dat nog wel de beste vergelijking; een dierentuin. Je vraagt de beesten een kunstje te doen voor publiek, buiten dat moet iedereen het hok in en zijn snavel houden, in afwachting van het volgende optreden. Sommigen weigerden hun kunstje, Simone Biles, een Frans paard, de fiets van Lotte, de hamstrings van de Borlée's, het knopje van de microfoon van Eddy Demarez.
Het voederen gebeurde op vaste tijden, indien nodig kon het eten onder de deur door worden geschoven. Kwam een gorilla onverhoopt te dicht bij een chimpansee, dan werd er ingegrepen. Hup, terug naar je eigen verblijf! Een dier dat tegenstribbelt wordt neergeknald met een verdovingsgeweer. Ik ben wel eens Japans gaan eten, buiten wat gegoochel met messen -mucho nada para nada-, wat vis wat rijst, wat soyasaus. Niet eens gekookt of gebakken, gewoon opgerold in bladeren en in stukken gehakt. Veel thee ook om nog maar te zwijgen van die kimono's, net halve burka's. Men heeft er ooit een atoombom opgegooid, ze hebben een keizer en een rijzende zon. Als je niet kan winnen, pleeg je harakiri of rammen ze je een kogelvis door je strot. Je kunt er naar volwassen mannen in luiers gaan kijken die mekaar uit een ring duwen. Een volk dat zich tevreden stelt met brood en spelen zal vroeg of laat ontdekken dat de barbaren de macht hebben overgenomen.
En toch, ik durf het bijna niet te zeggen, was het genieten. De dochter van Bruce Springsteen zien rondhuppelen op een Belgisch paard – Don Juan van de Donckhoeve –. De Bolivianen zal het worst wezen. Met 4 trokken ze naar de spelen, 2 zwemmers en 2 atleten. Iedereen de eerste ronde naar huis. Sinds 1936 aanwezig op de Spelen en toch tot op heden slechts 72 atleten afgevaardigd, nooit een medaille. Een land met evenveel inwoners als België? Ondertussen raakte bekend dat een 41-jarige man uit de oostelijk Chinese provincie Jiangsu is besmet geraakt met de H10N3-stam van de vogelgriep. Het virus ligt op medaillekoers.
Maar wat was het weer adembenemend, hartverwarmend, ontroerend, bewonderenswaardig en in een aantal gevallen uitmuntend hoe Belgische atleten de voorbije zestien dagen aanwezig waren op de Olympische Spelen. Zeven medailles, dat is er één meer dan vijf jaar geleden in Rio de Janeiro. Drie gouden medailles, dat was dan weer geleden van de Spelen van 1924, zevenennegentig jaar geleden. Plots stonden we om zes uur op om een gouden medaille rond de nek van een diertienjarige te zien hangen, en naar sporten te kijken waar we niets eens het bestaan van afwisten. B-sporten zoals hockey, gespeeld op blauw gras met een veel te kleine bal en gasten die me net iets teveel aan reuzegommers doen denken. Gespeeld met stokjes tot jolijt van de Japanners. Oeverloos kijken naar nageboortes van sporten zoals beach volley, 3 maal 3 basket en 7 maal 7 rugby. Wat is er mis met echte sport? Wat is er mis met darts? Wat is er mis met kleurenwiezen?
De gewone Japanner zat er niet op te wachten, die had wel andere katten te geselen. De Olympische Spelen waren een door de Amerikanen gesponsord ‘moetje’. Een verplicht nummer dat 13 miljard euro kost (officieel, want officieus staat de teller op ruim 23 miljard). Tokio was een gevangenis zonder hek eromheen, Guantanamo Bay was er niets bij. De sfeer in Alcatraz was denkelijk gemoedelijker. In de Begijnenstraat mag je tenminste nog luchten en naast elkaar zitten in de ontbijtzaal. Je verzint het niet. En maar testen en maar testen, net zolang tot je er vanzelf ziek van wordt. Alles om de sporter te pesten. Diegenen die terugkomen kun je rustig op missie sturen naar Mars, die kunnen psychisch wel tegen een stootje. Als je dit regime trekt, dan trek je alles. Dan maakt het allemaal niet meer uit, kun je met een gerust hart in Noord-Korea gaan wonen, of Wit-Rusland of in het Big Brother huis. Als je dit normaal noemt dan noem je een Volkswagen kever waarschijnlijk een sportauto en ben je van mening dat een pak friet gezonder is dan een kiwi. De situatie in Tokio was mensonterend. Een ijsbeer in een dierentuin heeft meer bewegingsvrijheid. Misschien is dat nog wel de beste vergelijking; een dierentuin. Je vraagt de beesten een kunstje te doen voor publiek, buiten dat moet iedereen het hok in en zijn snavel houden, in afwachting van het volgende optreden. Sommigen weigerden hun kunstje, Simone Biles, een Frans paard, de fiets van Lotte, de hamstrings van de Borlée's, het knopje van de microfoon van Eddy Demarez.
Het voederen gebeurde op vaste tijden, indien nodig kon het eten onder de deur door worden geschoven. Kwam een gorilla onverhoopt te dicht bij een chimpansee, dan werd er ingegrepen. Hup, terug naar je eigen verblijf! Een dier dat tegenstribbelt wordt neergeknald met een verdovingsgeweer. Ik ben wel eens Japans gaan eten, buiten wat gegoochel met messen -mucho nada para nada-, wat vis wat rijst, wat soyasaus. Niet eens gekookt of gebakken, gewoon opgerold in bladeren en in stukken gehakt. Veel thee ook om nog maar te zwijgen van die kimono's, net halve burka's. Men heeft er ooit een atoombom opgegooid, ze hebben een keizer en een rijzende zon. Als je niet kan winnen, pleeg je harakiri of rammen ze je een kogelvis door je strot. Je kunt er naar volwassen mannen in luiers gaan kijken die mekaar uit een ring duwen. Een volk dat zich tevreden stelt met brood en spelen zal vroeg of laat ontdekken dat de barbaren de macht hebben overgenomen.
En toch, ik durf het bijna niet te zeggen, was het genieten. De dochter van Bruce Springsteen zien rondhuppelen op een Belgisch paard – Don Juan van de Donckhoeve –. De Bolivianen zal het worst wezen. Met 4 trokken ze naar de spelen, 2 zwemmers en 2 atleten. Iedereen de eerste ronde naar huis. Sinds 1936 aanwezig op de Spelen en toch tot op heden slechts 72 atleten afgevaardigd, nooit een medaille. Een land met evenveel inwoners als België? Ondertussen raakte bekend dat een 41-jarige man uit de oostelijk Chinese provincie Jiangsu is besmet geraakt met de H10N3-stam van de vogelgriep. Het virus ligt op medaillekoers.
The wanderer
23-07-2021. Het is zaterdagmorgen, 17.00 uur plaatselijke coronatijd. We zijn 64 quarantaine weken ver. De virusteller staat op 465.351 besmettingen en 17.546 doden. Wereldwijd trekt er een nieuwe dodelijke coronagolf zich op gang. Australische steden gaan in lockdown, Indonesië trekt noodtenten op aan ziekenhuizen en het coronavirus slaat in meer dan 20 Afrikaanse landen wild om zich heen. De motor van deze golf? De gevreesde deltavariant. Veel besmettelijker dan het originele virus. De deltavariant zal tegen eind augustus naar schatting 90 procent van de coronagevallen in de Europese Unie uitmaken. De eerste effecten zien we nu al in Portugal, Spanje en het Verenigd Koninkrijk. Ook landen met een hoge vaccinatiegraad zijn kwetsbaar. 'Niemand is veilig, totdat iedereen veilig is'. Zolang we de coronapandemie niet overal ter wereld onder controle krijgen, zullen we ook hier gevaar blijven lopen. Maar de mondiale vaccinatiecampagne stokt aan alle kanten. De cijfers kent u vermoedelijk wel. Wereldwijd heeft nog maar 23 procent van de bevolking een eerste prik tegen Covid-19 gekregen. In lage-inkomenslanden zakt dat percentage tot een verbijsterende 0,9 procent. In Afrika, waar 17 procent van de wereldbevolking leeft, is amper 1,5 procent van het totale aantal vaccins geplaatst.
Ondertussen besmetten de ongevaccineerden mekaar in discotheken in lloret de Mar, het testosteron staat ze aan de lippen. Ze worden sneller geëvacueerd dan de mensen in Wallonië die schuilen voor de watersnood. Sorry -first things first-, onze manschappen zijn nog aan het recupereren van de zoektocht de Heer Conings, de honden zijn moe en ook de doortocht van orkaan Biden kostte heel wat energie. In India spuiten mensen mekaar in met zout water, in Bolivia met llamamelk. Het nieuw seizoen van de virologen op de buis is aangebroken, net als het spelprogramma 'De stijgende curve'. De lichten gaan weer op oranje en daarna op rood. Verzet is zinloos. Politiekers verplaatsen zich op stokpaarden van de ene bres naar de andere. Stokpaarden waarvan de maakbaarheidsideologie en de klimaatpaniek de bekendste zijn. Die ideeën hebben een christelijke insteek, nog steeds(?): ze vervangen de Stad Gods en de Ruiters van de Apocalyps - want ook de notie van de kapotmaakbaarheid behoort tot de zelfoverschatting van de mens.
Deze week is mijn hond gestorven, één van de velen. Als ik er te veel over nadenk komen er ondraaglijke gedachten in me op. Ik schrijf graag over wat mij bezighoudt, emotioneel of intellectueel. Maar toch vroeg ik me af: is dit belangrijk en relevant genoeg om er een column aan te wijden? Wanneer overal ter wereld mensen worden geplaagd door allerlei onheil, van honger en droogte tot oorlog, terrorisme en corona, is het dan gepast om iets te schrijven over mijn verlies van een dier? 'Martes' was zijn naam, gevonden onder het puin van een landverschuiving waarbij twee van mijn koks hun huis verloren op 11 maart 2011. Pepinster is jaarlijkse kost in Bolivia. Op een dinsdag, vandaar zijn naam. Merk ; Cockerstratier. Wegens een ver uitzaaiend kankergezwel schatte de behandelende dierenarts zijn levensverwachting op 14 dagen. Maar hij bleef, tot ongeloof van de arts leven, ook na 5 operaties en het verlies van al zijn tanden. Wat het lijden en de dood van een dier extra moeilijk maakt, is dat er - net zoals bij baby’s en jonge kinderen - geen manier is om aan hen uit te leggen wat er gebeurt. Je kan ze niet vertellen waarom je ze achterlaat in het ziekenhuis, waarom je hen door vreemde mensen laat bepotelen en prikken.
Je kan niet uitleggen waarom ze pijn hebben. Je kan ze niet zeggen dat jij zelf minder vrolijk loopt omdat je weet dat hun leven op z’n laatste pootjes loopt. Wie aandacht voor en verdriet om dierenleed toch zou minimaliseren omdat er nu eenmaal zoveel menselijk leed is dat onze aandacht verdient, zou ik het volgende willen zeggen. Onze empathie en ons gevoel voor rechtvaardigheid zijn geen eindige reservoirs, die we zorgvuldig en angstvallig moet verdelen over verschillende onderwerpen en doelgroepen. Meer nog. Misschien kunnen dieren, en dan in het bijzonder onze huisdieren, toch iets betekenen voor al die grote problemen in de wereld. Misschien kunnen ze ons leren om graag te zien, precies omdat ze - voor veel mensen toch - juist zo makkelijk zijn om graag te zien. Misschien kunnen ze ons leren om liefde en empathie te hebben voor iedereen en alles dat voelt. Is er iets dat we vandaag meer kunnen gebruiken dan dat?
Ver verwijderd van de universele natuur en vanuit een uiterst kunstmatig bestaan, bekijkt de beschaafde mens alle schepselen door de lenzen van zijn kennis en ziet daarbij één veertje uitvergroot, terwijl het totaalbeeld vervormd is. Een dier mag nooit naar menselijke maatstaven worden gemeten. Zij bewegen zich in een wereld die ouder en volmaakter is dan de onze, ze zijn voltooid en volmaakt, en ze zijn begenadigd met een verruiming van de zintuigen die wij hebben verloren, of nooit bereikt hebben, ze worden geleid door een stem die wij nooit zullen horen. Zij zijn niet onze broeders, zij zijn niet onze minderen, zij zijn andere volkeren, die met ons verstrikt zijn geraakt in het net van leven en tijd, medegevangenen van de geneugten en de beproevingen van de aarde.
Ondertussen besmetten de ongevaccineerden mekaar in discotheken in lloret de Mar, het testosteron staat ze aan de lippen. Ze worden sneller geëvacueerd dan de mensen in Wallonië die schuilen voor de watersnood. Sorry -first things first-, onze manschappen zijn nog aan het recupereren van de zoektocht de Heer Conings, de honden zijn moe en ook de doortocht van orkaan Biden kostte heel wat energie. In India spuiten mensen mekaar in met zout water, in Bolivia met llamamelk. Het nieuw seizoen van de virologen op de buis is aangebroken, net als het spelprogramma 'De stijgende curve'. De lichten gaan weer op oranje en daarna op rood. Verzet is zinloos. Politiekers verplaatsen zich op stokpaarden van de ene bres naar de andere. Stokpaarden waarvan de maakbaarheidsideologie en de klimaatpaniek de bekendste zijn. Die ideeën hebben een christelijke insteek, nog steeds(?): ze vervangen de Stad Gods en de Ruiters van de Apocalyps - want ook de notie van de kapotmaakbaarheid behoort tot de zelfoverschatting van de mens.
Deze week is mijn hond gestorven, één van de velen. Als ik er te veel over nadenk komen er ondraaglijke gedachten in me op. Ik schrijf graag over wat mij bezighoudt, emotioneel of intellectueel. Maar toch vroeg ik me af: is dit belangrijk en relevant genoeg om er een column aan te wijden? Wanneer overal ter wereld mensen worden geplaagd door allerlei onheil, van honger en droogte tot oorlog, terrorisme en corona, is het dan gepast om iets te schrijven over mijn verlies van een dier? 'Martes' was zijn naam, gevonden onder het puin van een landverschuiving waarbij twee van mijn koks hun huis verloren op 11 maart 2011. Pepinster is jaarlijkse kost in Bolivia. Op een dinsdag, vandaar zijn naam. Merk ; Cockerstratier. Wegens een ver uitzaaiend kankergezwel schatte de behandelende dierenarts zijn levensverwachting op 14 dagen. Maar hij bleef, tot ongeloof van de arts leven, ook na 5 operaties en het verlies van al zijn tanden. Wat het lijden en de dood van een dier extra moeilijk maakt, is dat er - net zoals bij baby’s en jonge kinderen - geen manier is om aan hen uit te leggen wat er gebeurt. Je kan ze niet vertellen waarom je ze achterlaat in het ziekenhuis, waarom je hen door vreemde mensen laat bepotelen en prikken.
Je kan niet uitleggen waarom ze pijn hebben. Je kan ze niet zeggen dat jij zelf minder vrolijk loopt omdat je weet dat hun leven op z’n laatste pootjes loopt. Wie aandacht voor en verdriet om dierenleed toch zou minimaliseren omdat er nu eenmaal zoveel menselijk leed is dat onze aandacht verdient, zou ik het volgende willen zeggen. Onze empathie en ons gevoel voor rechtvaardigheid zijn geen eindige reservoirs, die we zorgvuldig en angstvallig moet verdelen over verschillende onderwerpen en doelgroepen. Meer nog. Misschien kunnen dieren, en dan in het bijzonder onze huisdieren, toch iets betekenen voor al die grote problemen in de wereld. Misschien kunnen ze ons leren om graag te zien, precies omdat ze - voor veel mensen toch - juist zo makkelijk zijn om graag te zien. Misschien kunnen ze ons leren om liefde en empathie te hebben voor iedereen en alles dat voelt. Is er iets dat we vandaag meer kunnen gebruiken dan dat?
Ver verwijderd van de universele natuur en vanuit een uiterst kunstmatig bestaan, bekijkt de beschaafde mens alle schepselen door de lenzen van zijn kennis en ziet daarbij één veertje uitvergroot, terwijl het totaalbeeld vervormd is. Een dier mag nooit naar menselijke maatstaven worden gemeten. Zij bewegen zich in een wereld die ouder en volmaakter is dan de onze, ze zijn voltooid en volmaakt, en ze zijn begenadigd met een verruiming van de zintuigen die wij hebben verloren, of nooit bereikt hebben, ze worden geleid door een stem die wij nooit zullen horen. Zij zijn niet onze broeders, zij zijn niet onze minderen, zij zijn andere volkeren, die met ons verstrikt zijn geraakt in het net van leven en tijd, medegevangenen van de geneugten en de beproevingen van de aarde.
World in my eyes
09-07-2021. Het is zaterdagmorgen, 16.00 uur plaatselijke coronatijd. We zijn 63 quarantaine weken ver. De virusteller staat op 448.238 besmettingen en 17.013 doden. En steeds weer duiken er nieuwe varianten op, na de Braziliaanse en de Deltavariant is nu vanuit Peru de lambdavariant in opmars. De meeste grenzen blijven gesloten en het land kreunt onder de armoede. Vooral de kinderen zijn zwaar getroffen. Er wordt geschat dat het virus zeker een 5000 weeskinderen achterlaat voornamelijk onder het zorgpersoneel dat bij bosjes gevallen is. Het onderwijs ligt stil waardoor de kinderarbeid met 80% gestegen is. Op de koop toe steken ziektes als hondsdolheid, arenavirus en hantavirus de kop op. De gevolgen op lange termijn zijn niet te overzien. Niet iedereen komt sterker uit de crisis.
Men vraagt me weleens naar de algemene toestand hier. Wel de toestand laat zich beschrijven als een wespennest, gevat in een slangenkuil, omgeven door een riool, te midden van drijfzand. Dit alles wankelend op de rand van een vulkaan, vlak boven de afgrond en hangend aan een zijden draadje. Wat doe ik anders dan vanuit de kookpot preken tot de kannibalen? Want terwijl ik dit neerschrijf lees ik dat in België de politieke partijen in 2020 12,1 miljoen euro rijker werden. De N-VA is de rijkste partij, met een vermogen van 38.793.792 euro. De partij is dubbel zo rijk als CD&V (16.499.132 euro) en SP.A (15.890.355 euro). Omdat politieke partijen hun torenhoge vermogen slechts beperkt voor de kiescampagne mogen inzetten, vervellen ze steeds meer tot beleggers. Nog iemand die gelooft dat politiek ten dienste van de burger staat?
Men vroeg me vanuit Bolivië ook naar een reactie op de uitschakeling van de Rode Duivels. Niet verwonderlijk want er zijn wel wat supporters van de Duivels hier. Dat heeft alles te maken met Yannick Carrasco die via zijn vader Boliviaans bloed zou hebben. De speler zelf zou trouwens ook al aangegeven hebben ooit graag het land te leren kennen. Voor bij mij te komen eten, is hij jammer genoeg te laat maar ik wil hem wel graag een rondleiding geven. Wel, de zogeheten Gouden Generatie zal geen trofee pakken. Nu niet, in oktober niet in de Nations League, eind volgend jaar niet op het WK in Qatar. Het verwachtingspatroon was nochtans weer torenhoog. Net als in 2014 in Brazilië, in 2016 in Frankrijk en in 2018 in Rusland. De zogenaamd Gouden Generatie is slechts een Bronzen Generatie gebleken. Minder dus dan de Zilveren Generatie van Jan Ceulemans en Eric Gerets in de jaren ’80. In 2014 waren ze, op Kompany na, wellicht nog iets te groen achter hun oren, in 2016 werden ze in de steek gelaten door de bondscoach. In 2018 maakte één detail het verschil tegen een uitgekookter Frankrijk, maar waar we ons op de vorige tornooien nog konden optrekken aan mooi voetbal was het nu, op een flits van De Bruyne niet te na gesproken, huilen met de pet. Met deze kern en deze klasse, moet je durven vooruit voetballen, je wil kunnen opleggen. Alles is te statisch, te voorspelbaar, te berekend. Even smaakloos als rode Jupiler. Dat je voor deze prestatie (?) als speler ook nog eens 200.000 Euro opstrijkt is een schande.
Of ik vind dat de bondscoach moet opstappen? Ja, Martinez, heeft van dit elftal een hoop bange wezels gemaakt, die rekenen op één snelle counter. Een aardige man daar niet van, eet met mes en vork. Zo eentje die, moest hij ooit een moord begaan, in de gevangenis overstelpt wordt met vrouwelijke fanmail. Eentje die onder de douche stiekem een blik werpt op het aanvalswapen van Lukaku en dan snel voor zijn vrouw een Satisfyer Pro 2 Next Generation koopt. De Rode Duivels zijn aan verbouwingswerken toe. De nieuwe generatie met Doku, Vanheusden, De Ketelaere, Vranckx, Verschaeren, verdienen een andere coach. Of een land dat niet in staat is een stadion te bouwen en een Europees kampioen verdient, is dan weer een andere vraag. Want laat ons wel wezen, mocht Engeland de beker in de lucht steken, is dat voor 70% te wijden aan het feit dat ze 6 van hun 7 wedstrijden op de heilige grond van Wembley speelden.
Ach, vroeger wilden we allemaal voetballer worden en vanaf de aftrap willen we weer dat kind zijn. Met woorden van Herman De Coninck: ‘geboren worden en een lichaam hebben/en er dan gedurende een blauwe maandag/Johan Cruijff mee zijn.’ Ik moet dikwijls aan mijn vader denken, voetbal was de plakband die onze harten bij elkaar hield. Sinds zijn dood is de bal een stuk minder rond . En mijn hart ook. Voor volk en vaderland voelt toch anders aan zonder vader.
Men vraagt me weleens naar de algemene toestand hier. Wel de toestand laat zich beschrijven als een wespennest, gevat in een slangenkuil, omgeven door een riool, te midden van drijfzand. Dit alles wankelend op de rand van een vulkaan, vlak boven de afgrond en hangend aan een zijden draadje. Wat doe ik anders dan vanuit de kookpot preken tot de kannibalen? Want terwijl ik dit neerschrijf lees ik dat in België de politieke partijen in 2020 12,1 miljoen euro rijker werden. De N-VA is de rijkste partij, met een vermogen van 38.793.792 euro. De partij is dubbel zo rijk als CD&V (16.499.132 euro) en SP.A (15.890.355 euro). Omdat politieke partijen hun torenhoge vermogen slechts beperkt voor de kiescampagne mogen inzetten, vervellen ze steeds meer tot beleggers. Nog iemand die gelooft dat politiek ten dienste van de burger staat?
Men vroeg me vanuit Bolivië ook naar een reactie op de uitschakeling van de Rode Duivels. Niet verwonderlijk want er zijn wel wat supporters van de Duivels hier. Dat heeft alles te maken met Yannick Carrasco die via zijn vader Boliviaans bloed zou hebben. De speler zelf zou trouwens ook al aangegeven hebben ooit graag het land te leren kennen. Voor bij mij te komen eten, is hij jammer genoeg te laat maar ik wil hem wel graag een rondleiding geven. Wel, de zogeheten Gouden Generatie zal geen trofee pakken. Nu niet, in oktober niet in de Nations League, eind volgend jaar niet op het WK in Qatar. Het verwachtingspatroon was nochtans weer torenhoog. Net als in 2014 in Brazilië, in 2016 in Frankrijk en in 2018 in Rusland. De zogenaamd Gouden Generatie is slechts een Bronzen Generatie gebleken. Minder dus dan de Zilveren Generatie van Jan Ceulemans en Eric Gerets in de jaren ’80. In 2014 waren ze, op Kompany na, wellicht nog iets te groen achter hun oren, in 2016 werden ze in de steek gelaten door de bondscoach. In 2018 maakte één detail het verschil tegen een uitgekookter Frankrijk, maar waar we ons op de vorige tornooien nog konden optrekken aan mooi voetbal was het nu, op een flits van De Bruyne niet te na gesproken, huilen met de pet. Met deze kern en deze klasse, moet je durven vooruit voetballen, je wil kunnen opleggen. Alles is te statisch, te voorspelbaar, te berekend. Even smaakloos als rode Jupiler. Dat je voor deze prestatie (?) als speler ook nog eens 200.000 Euro opstrijkt is een schande.
Of ik vind dat de bondscoach moet opstappen? Ja, Martinez, heeft van dit elftal een hoop bange wezels gemaakt, die rekenen op één snelle counter. Een aardige man daar niet van, eet met mes en vork. Zo eentje die, moest hij ooit een moord begaan, in de gevangenis overstelpt wordt met vrouwelijke fanmail. Eentje die onder de douche stiekem een blik werpt op het aanvalswapen van Lukaku en dan snel voor zijn vrouw een Satisfyer Pro 2 Next Generation koopt. De Rode Duivels zijn aan verbouwingswerken toe. De nieuwe generatie met Doku, Vanheusden, De Ketelaere, Vranckx, Verschaeren, verdienen een andere coach. Of een land dat niet in staat is een stadion te bouwen en een Europees kampioen verdient, is dan weer een andere vraag. Want laat ons wel wezen, mocht Engeland de beker in de lucht steken, is dat voor 70% te wijden aan het feit dat ze 6 van hun 7 wedstrijden op de heilige grond van Wembley speelden.
Ach, vroeger wilden we allemaal voetballer worden en vanaf de aftrap willen we weer dat kind zijn. Met woorden van Herman De Coninck: ‘geboren worden en een lichaam hebben/en er dan gedurende een blauwe maandag/Johan Cruijff mee zijn.’ Ik moet dikwijls aan mijn vader denken, voetbal was de plakband die onze harten bij elkaar hield. Sinds zijn dood is de bal een stuk minder rond . En mijn hart ook. Voor volk en vaderland voelt toch anders aan zonder vader.
Everybody knows this is nowhere
17-06-2021. Het is zaterdagmorgen, 15.00 uur plaatselijke coronatijd. We zijn 62 quarantaine weken ver. De virusteller staat op 429.178 besmettingen en 16.414 doden. Ik zie het dit jaar niet meer goed komen hier in de Andes. Steeds meer besmettingen, steeds meer varianten, steeds minder inentingen. Nu doet weer het hardnekkig gerucht de ronde onder de inheemse bevolking dat het vaccin mensen veranderd in weerwolven, die ‘s nachts afgelegen dorpen aanvallen, en/of dat het een poging is van Bill Gates om tegen 2022 de wereldbevolking met 25% te verminderen. Ga daar maar eens aanstaan.
Ik was deze week in de ban van een foto in een plaatselijke krant. Twee meisjes zitten al dagen op hun knieën voor een hospitaal ergens in een stad in Bolivia te smeken dat er een bed vrijkomt voor hun door corona getroffen grootmoeder, doodsbang voor de boze wolven (?). Het is het soort nieuwsbericht dat mij in rouw dompelt, misschien omdat er om de mens niet meer te rouwen valt. Ik weet, een beeld zegt, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, niet alles en zeker niet meer dan duizend woorden. Je moet wel een abominabele verteller zijn wil je met duizend woorden minder zeggen dan met een beeld. Een beeld is confronterend maar zegt feitelijk niets. Een beeld vertelt je geen voorgeschiedenis, geen gevolgen, geen achtergronden. Een beeld laat je een klein, door de fotograaf gekozen kader zien, wat links en rechts van dat kader is, kom je niet te weten. Een beeld zegt meer dan duizend woorden is het motto van de luie mens. De mens die geen zin heeft om te lezen, maar plaatjes wil kijken, dat weten de makers van Playboy maar al te goed. En dat terwijl iedereen weet dat het boek altijd beter is dan de film, een uitzondering als “Children of Men” niet te na gesproken. Toch blijft deze foto me al dagen achtervolgen. Misschien omdat ik al jaren zelf geen boek maar gelezen heb of omdat ik een fase in mijn leven bereikt heb waarin ik het heden niet langer als 'mijn tijd' ervaar. Deze tijd - met zijn neurotische elektronica, zijn verwarde hiërarchie, zijn slecht voetbal en zijn verbleekt mensbeeld. Ik word dus oud. Ik voel me als het laatste product van een doodlopend geslacht, de laatste der Mohikanen, de enige man op een lesbisch theekransje.
In wat een ontzettend droevige tijd leven we toch. Wat er ook veranderd zal zijn na de crisis, zeker niet de menselijke natuur: die is onveranderlijk en hopeloos. Met de hartstocht van lang gescheiden minnaars, zullen we ons herenigen met onze slechte gewoonte en er nog een paar aan toevoegen. De machine zal met andere woorden nog meedogenlozer gaan draaien dan voorheen. Maar er is een stil moment geweest, een bezinning die uitzicht gaf op een wereld zonder ons, waarin de schapen uit de heuvels kwamen om de heggen kaal te vreten.
Melancholie is ook een virus, waar vaccin noch geneesmiddel vat op krijgt. Dan maar kiezen voor de spreekwoordelijke pleister op een houten been. Het mag ook een borrel zijn. Met de moed der wanhoop ga ik op zoek naar Flor de Caña, alsof drank een continent en een verloren leven dichterbij brengt, ook al weten we, dank zij Wim de Craene, dat alcohol de pijn laait maar niet blust. Boekenwijsheid, wondergebeden of het 7 uurjournaal werken niet voor mij. Een lik alcoholische balsem op existentiële wonden, een ontsmet doekje voor het bloeden, mini-bezweringen voor donkere dagen en gedachten. De overvliegende ganzen eerst horen en dan pas zien. De luchtacrobatie van een traag vallend blad. Een geniale ingeving van De Bruyne. Bruce Springsteen -I see you in my dreams-. Een woord van zeven letters leggen. Een onbekende straat inrijden. Uitstappen aan een onbestaande bushalte. Een verloren gewaand flesje Duvel achter in de koelkast. David Attenborough op het scherm met een interessant insect. Wind mee op de fiets. Een treinwagon voor mij alleen. En vooral niemand die vraagt, hoe het met me gaat. Dat het allemaal achteruitgaat, is al onaanvaardbaar, maar de snelheid waarmee het gebeurt, maakt het ondraaglijk.
Ik weet wel, in het nieuws van vandaag wordt morgen de vis verpakt. Het is een oud gezegde. Hoewel: het aantal mensen dat weet wat een krant is daalt, en vis kun je online bestellen. Maar ik dwaal af. Zoveel gepasseerde feiten, zoveel oud nieuws; wat kun je ermee? Brengt het je verder als je erover schrijft? En bijna alles wordt weggespoeld door nieuwere gebeurtenissen. Ook hele mooie dingen, maar wat moet je daaraan toevoegen? De tijd spoelt bijna alles weg. Gisteren reed ik met de fiets langs de spoorweg naar mijn huis. Aan weerszijden lagen de akkers te dampen in de avondgloed, de kikkers kwaakten. Het brommertje voor me reed over het lijk van een witte duif, een vers lijk, nog helemaal duifvormig. Het bloed spatte eruit en ik reed door een wolk van veren, platgereden vrede, liefde, spiritualiteit. Een wit veertje bleef plakken aan mijn mond. Had ik nu de Heilige Geest ontmoet? Er bestaat geen hiërarchie van het leed.
Ik was deze week in de ban van een foto in een plaatselijke krant. Twee meisjes zitten al dagen op hun knieën voor een hospitaal ergens in een stad in Bolivia te smeken dat er een bed vrijkomt voor hun door corona getroffen grootmoeder, doodsbang voor de boze wolven (?). Het is het soort nieuwsbericht dat mij in rouw dompelt, misschien omdat er om de mens niet meer te rouwen valt. Ik weet, een beeld zegt, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, niet alles en zeker niet meer dan duizend woorden. Je moet wel een abominabele verteller zijn wil je met duizend woorden minder zeggen dan met een beeld. Een beeld is confronterend maar zegt feitelijk niets. Een beeld vertelt je geen voorgeschiedenis, geen gevolgen, geen achtergronden. Een beeld laat je een klein, door de fotograaf gekozen kader zien, wat links en rechts van dat kader is, kom je niet te weten. Een beeld zegt meer dan duizend woorden is het motto van de luie mens. De mens die geen zin heeft om te lezen, maar plaatjes wil kijken, dat weten de makers van Playboy maar al te goed. En dat terwijl iedereen weet dat het boek altijd beter is dan de film, een uitzondering als “Children of Men” niet te na gesproken. Toch blijft deze foto me al dagen achtervolgen. Misschien omdat ik al jaren zelf geen boek maar gelezen heb of omdat ik een fase in mijn leven bereikt heb waarin ik het heden niet langer als 'mijn tijd' ervaar. Deze tijd - met zijn neurotische elektronica, zijn verwarde hiërarchie, zijn slecht voetbal en zijn verbleekt mensbeeld. Ik word dus oud. Ik voel me als het laatste product van een doodlopend geslacht, de laatste der Mohikanen, de enige man op een lesbisch theekransje.
In wat een ontzettend droevige tijd leven we toch. Wat er ook veranderd zal zijn na de crisis, zeker niet de menselijke natuur: die is onveranderlijk en hopeloos. Met de hartstocht van lang gescheiden minnaars, zullen we ons herenigen met onze slechte gewoonte en er nog een paar aan toevoegen. De machine zal met andere woorden nog meedogenlozer gaan draaien dan voorheen. Maar er is een stil moment geweest, een bezinning die uitzicht gaf op een wereld zonder ons, waarin de schapen uit de heuvels kwamen om de heggen kaal te vreten.
Melancholie is ook een virus, waar vaccin noch geneesmiddel vat op krijgt. Dan maar kiezen voor de spreekwoordelijke pleister op een houten been. Het mag ook een borrel zijn. Met de moed der wanhoop ga ik op zoek naar Flor de Caña, alsof drank een continent en een verloren leven dichterbij brengt, ook al weten we, dank zij Wim de Craene, dat alcohol de pijn laait maar niet blust. Boekenwijsheid, wondergebeden of het 7 uurjournaal werken niet voor mij. Een lik alcoholische balsem op existentiële wonden, een ontsmet doekje voor het bloeden, mini-bezweringen voor donkere dagen en gedachten. De overvliegende ganzen eerst horen en dan pas zien. De luchtacrobatie van een traag vallend blad. Een geniale ingeving van De Bruyne. Bruce Springsteen -I see you in my dreams-. Een woord van zeven letters leggen. Een onbekende straat inrijden. Uitstappen aan een onbestaande bushalte. Een verloren gewaand flesje Duvel achter in de koelkast. David Attenborough op het scherm met een interessant insect. Wind mee op de fiets. Een treinwagon voor mij alleen. En vooral niemand die vraagt, hoe het met me gaat. Dat het allemaal achteruitgaat, is al onaanvaardbaar, maar de snelheid waarmee het gebeurt, maakt het ondraaglijk.
Ik weet wel, in het nieuws van vandaag wordt morgen de vis verpakt. Het is een oud gezegde. Hoewel: het aantal mensen dat weet wat een krant is daalt, en vis kun je online bestellen. Maar ik dwaal af. Zoveel gepasseerde feiten, zoveel oud nieuws; wat kun je ermee? Brengt het je verder als je erover schrijft? En bijna alles wordt weggespoeld door nieuwere gebeurtenissen. Ook hele mooie dingen, maar wat moet je daaraan toevoegen? De tijd spoelt bijna alles weg. Gisteren reed ik met de fiets langs de spoorweg naar mijn huis. Aan weerszijden lagen de akkers te dampen in de avondgloed, de kikkers kwaakten. Het brommertje voor me reed over het lijk van een witte duif, een vers lijk, nog helemaal duifvormig. Het bloed spatte eruit en ik reed door een wolk van veren, platgereden vrede, liefde, spiritualiteit. Een wit veertje bleef plakken aan mijn mond. Had ik nu de Heilige Geest ontmoet? Er bestaat geen hiërarchie van het leed.
Everybody's cryin' mercy
17-06-2021. Het is zaterdagmorgen, 14.00 uur plaatselijke coronatijd. We zijn 61 quarantaine weken ver. De virusteller staat op 414.513 besmettingen en 15.826 doden. Het land telde gisteren voor de eerste maal meer dan 4.000 besmettingen per dag waardoor we voor de achtste(?) maal in volledige lockdown gaan tot groot ongenoegen van de vakbonden, die de “coronabroodroof” meer dan zat zijn. Bij gebrek aan overheidssteun moeten de mensen werken of verhongeren.
De toestand in heel Latijns-Amerika is trouwens schrijnend. Peru, Argentinië en Colombia melden massaal nieuwe gevallen, ook in Chili waar nochtans 52% van de bevolking TWEEMAAL gevaccineerd is, stijgen de cijfers weer spectaculair. Maar net als bij ons regeert ook hier momenteel koning voetbal. De Copa America die normaal doorging in Argentinië en Colombia is verplaatst naar Brazilië, want daar kan op dit moment werkelijk alles. Drie spelers van het Boliviaans elftal liepen ondertussen een besmetting op. Hun kritiek aan het adres van de organisatie die mensenlevens ondergeschikt maakt aan sport, kwam hen op een schorsing van drie maanden te staan. Sport is steeds meer een veredelde vorm van crimineel gedrag.
Mama's Jasje wist het jaren geleden al: “We staan nu voor een tweesprong en weten niet waarheen, ach zouden we niet beter blind zijn voor de wereld om ons heen”. Hoe kunnen we blijven toekijken dat een bejaarde president rondvliegt in een vliegtuigje dat 200.000 euro per uur kost om het in de lucht te houden terwijl er jaarlijks 6,3 miljoen kinderen sterven voor hun vijfde verjaardag? Dat een mannetje van 78 wordt rondgereden in een auto van 5 miljoen en een bedrijf zijn vervuilingsschuld afkoopt bij de overheid. Een overheid die 63 miljoen euro betaalt tegenover een bedrijf dat 75.000 euro neertelt, terwijl één op de drie vrouwen nog steeds slachtoffer van seksueel geweld binnen een relatie is? Dat er vrij verkeer is van drugs, wapens en vrouwen terwijl er ergens anders, op de tonen van ‘Get back’ van The Beatles – ‘Get back to where you once belonged’ - geluidskanonnen worden ingezet om vluchtelingen af te schrikken.
Een meisje van veertien is uit het leven gestapt, het was het gespreksthema van deze week. Slachtoffer van een groepsverkrachting of -aanranding — het onderzoek loopt nog —, op een kerkhof, een gebeuren dat gefilmd werd en vervolgens zijn weg vond op de sociale media. Ik probeer het te vatten. Meisje van veertien dat door vijf jongens tussen veertien en negentien jaar aangerand/verkracht wordt. Naar ’t schijnt zijn er tweehonderd groepsverkrachtingen per jaar, dat is meer dan één om de twee dagen. Ik viel steil achterover. Op een kerkhof? Dat bedenkt men zelfs in Mexico niet. Kwestie van een walgelijke daad te koppelen aan een ziekmakende setting. Iemand filmde dat. Hoe ver heen kan je zijn om dat te doen? Iemand verspreidde dat filmpje? Hoe waardeloos kan je je voelen, als dader, hoe weinig mededogen heb je dan met je slachtoffer? En dan … duizenden jongeren wilden dat filmpje per se kunnen zien. Hoe ziek is deze reality tv-samenleving eigenlijk? Zeg eens eerlijk, hoe vaak kijkt u in de spiegel van uw ziel? Hoe vaak protesteert uw geweten? Mijn geweten protesteert dagelijks, maar het blijft bij een stil protest. Ik maak me geen illusies dat ik de wereld kan verbeteren.
De pestkoppen en de zielenknijpers hebben het voor het zeggen. W. Seymour Skinner is president van Amerika geworden, Cartman van South Park staatssecretaris van Hongarije. Regina George uit Mean Girls schrijft het Laatste Nieuws vol en Nurse Ratched van One Flew Over The Cuckoos Nest is hoofdverpleegster in het AZ van Wilrijk geworden. Waar is het lachgas, waar zijn de lijntjes coke? Wij zijn overgeleverd aan de grillen van de mediamakers en beleidsneuroten, schadelijke larven die in de biobak gevallen zijn en zich volvreten aan onze etensresten.
We moeten het allemaal ondergaan als Carrie, maar zonder de telekinetische kracht om wraak te nemen op het einde.
Het virus maakt duidelijk dat we in staat zijn bliksemsnel om te schakelen van de gedachte dat we alles onder controle hebben naar de panische angst dat de wereld naar de haaien gaat. Alsof we ons plots bevinden in het universum van Haruki Murakami’s “Opwindvogelkronieken”, waarin de personages lijdzaam een aantasting of ziekte moeten ondergaan die ergens vandaan komt, maar nooit echt te situeren valt. Nog even en we staan op de lijst van de bedreigde diersoorten. Het idee dat het universum totaal niet geïnteresseerd is in ons, dat de mens een onooglijk stofje is in een oneindig aantal mogelijke universums. Dat is cynisme op zijn mooist, de heerlijke gelijkmaker, de aap op onze schouder die ons influistert dat niemand speciaal is. Dat onze persoonlijke overtuiging, onze woede, onze liefdes, ons werk, ons geloof, onze angsten niet speciaal zijn. Dat niks onkwetsbaar en ongenaakbaar is.
Ik heb, tussen het Europees kampioenschap door, de hele dag pornozenders aan staan en probeer de opwinding terug te vinden van toen ik vijftien was en met een snorretje, aangezet met het wenkbrauwpotlood van mijn moeder, de bioscoop Metro op de Antwerpsestraat binnensloop om naar een Zweedse natuurfilm te kijken waarin vrouwen zich uitkleedden en te water gingen om te baden. Trouwens de beste actie op het EK tot nu toe was die van Cristiano Ronaldo die met één handbeweging heel Coca-Cola voor schut zette. Hazard schuif die MCDonald's aan de kant en wordt weer voetballer.
De toestand in heel Latijns-Amerika is trouwens schrijnend. Peru, Argentinië en Colombia melden massaal nieuwe gevallen, ook in Chili waar nochtans 52% van de bevolking TWEEMAAL gevaccineerd is, stijgen de cijfers weer spectaculair. Maar net als bij ons regeert ook hier momenteel koning voetbal. De Copa America die normaal doorging in Argentinië en Colombia is verplaatst naar Brazilië, want daar kan op dit moment werkelijk alles. Drie spelers van het Boliviaans elftal liepen ondertussen een besmetting op. Hun kritiek aan het adres van de organisatie die mensenlevens ondergeschikt maakt aan sport, kwam hen op een schorsing van drie maanden te staan. Sport is steeds meer een veredelde vorm van crimineel gedrag.
Mama's Jasje wist het jaren geleden al: “We staan nu voor een tweesprong en weten niet waarheen, ach zouden we niet beter blind zijn voor de wereld om ons heen”. Hoe kunnen we blijven toekijken dat een bejaarde president rondvliegt in een vliegtuigje dat 200.000 euro per uur kost om het in de lucht te houden terwijl er jaarlijks 6,3 miljoen kinderen sterven voor hun vijfde verjaardag? Dat een mannetje van 78 wordt rondgereden in een auto van 5 miljoen en een bedrijf zijn vervuilingsschuld afkoopt bij de overheid. Een overheid die 63 miljoen euro betaalt tegenover een bedrijf dat 75.000 euro neertelt, terwijl één op de drie vrouwen nog steeds slachtoffer van seksueel geweld binnen een relatie is? Dat er vrij verkeer is van drugs, wapens en vrouwen terwijl er ergens anders, op de tonen van ‘Get back’ van The Beatles – ‘Get back to where you once belonged’ - geluidskanonnen worden ingezet om vluchtelingen af te schrikken.
Een meisje van veertien is uit het leven gestapt, het was het gespreksthema van deze week. Slachtoffer van een groepsverkrachting of -aanranding — het onderzoek loopt nog —, op een kerkhof, een gebeuren dat gefilmd werd en vervolgens zijn weg vond op de sociale media. Ik probeer het te vatten. Meisje van veertien dat door vijf jongens tussen veertien en negentien jaar aangerand/verkracht wordt. Naar ’t schijnt zijn er tweehonderd groepsverkrachtingen per jaar, dat is meer dan één om de twee dagen. Ik viel steil achterover. Op een kerkhof? Dat bedenkt men zelfs in Mexico niet. Kwestie van een walgelijke daad te koppelen aan een ziekmakende setting. Iemand filmde dat. Hoe ver heen kan je zijn om dat te doen? Iemand verspreidde dat filmpje? Hoe waardeloos kan je je voelen, als dader, hoe weinig mededogen heb je dan met je slachtoffer? En dan … duizenden jongeren wilden dat filmpje per se kunnen zien. Hoe ziek is deze reality tv-samenleving eigenlijk? Zeg eens eerlijk, hoe vaak kijkt u in de spiegel van uw ziel? Hoe vaak protesteert uw geweten? Mijn geweten protesteert dagelijks, maar het blijft bij een stil protest. Ik maak me geen illusies dat ik de wereld kan verbeteren.
De pestkoppen en de zielenknijpers hebben het voor het zeggen. W. Seymour Skinner is president van Amerika geworden, Cartman van South Park staatssecretaris van Hongarije. Regina George uit Mean Girls schrijft het Laatste Nieuws vol en Nurse Ratched van One Flew Over The Cuckoos Nest is hoofdverpleegster in het AZ van Wilrijk geworden. Waar is het lachgas, waar zijn de lijntjes coke? Wij zijn overgeleverd aan de grillen van de mediamakers en beleidsneuroten, schadelijke larven die in de biobak gevallen zijn en zich volvreten aan onze etensresten.
We moeten het allemaal ondergaan als Carrie, maar zonder de telekinetische kracht om wraak te nemen op het einde.
Het virus maakt duidelijk dat we in staat zijn bliksemsnel om te schakelen van de gedachte dat we alles onder controle hebben naar de panische angst dat de wereld naar de haaien gaat. Alsof we ons plots bevinden in het universum van Haruki Murakami’s “Opwindvogelkronieken”, waarin de personages lijdzaam een aantasting of ziekte moeten ondergaan die ergens vandaan komt, maar nooit echt te situeren valt. Nog even en we staan op de lijst van de bedreigde diersoorten. Het idee dat het universum totaal niet geïnteresseerd is in ons, dat de mens een onooglijk stofje is in een oneindig aantal mogelijke universums. Dat is cynisme op zijn mooist, de heerlijke gelijkmaker, de aap op onze schouder die ons influistert dat niemand speciaal is. Dat onze persoonlijke overtuiging, onze woede, onze liefdes, ons werk, ons geloof, onze angsten niet speciaal zijn. Dat niks onkwetsbaar en ongenaakbaar is.
Ik heb, tussen het Europees kampioenschap door, de hele dag pornozenders aan staan en probeer de opwinding terug te vinden van toen ik vijftien was en met een snorretje, aangezet met het wenkbrauwpotlood van mijn moeder, de bioscoop Metro op de Antwerpsestraat binnensloop om naar een Zweedse natuurfilm te kijken waarin vrouwen zich uitkleedden en te water gingen om te baden. Trouwens de beste actie op het EK tot nu toe was die van Cristiano Ronaldo die met één handbeweging heel Coca-Cola voor schut zette. Hazard schuif die MCDonald's aan de kant en wordt weer voetballer.
How do we sleep while our beds are burning
25-05-2021. Het is zaterdagmorgen, 13.00 uur plaatselijke coronatijd. We zijn 59, ondertussen eigenlijk 60 quarantaine weken ver. De virusteller staat op 349.653 besmettingen en 13.965 doden. Vanuit alle hoeken en lagen van de bevolking wordt er overal ter wereld opgeroepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid. Populisme en respect voor de democratie staan meestal haaks op elkaar. Als maar minder Bolivianen zijn bereid zich te laten vaccineren. “Pueblo levántate, reclama y digamos juntos ‘NO’ a los barbijos, NO a las cuarentenas, NO a las vacunas.¡Desobediencia civil!”, klinkt het steeds luider. Verwacht wordt dat slechts 50% van de bevolking zijn spuitje zal gaan ophalen. Velen grijpen in plaats daarvan naar de fles of naar een overdosis cocaïne. 'Los Cementerios de los Elefantes’ kunnen de toestroom van klanten niet aan. Deze in de volksmond -olifantenkerkhoven- zijn clandestiene plaatsen waar alcohol, drugsverslaafden, radelozen en Club Brugge supporters naartoe kunnen gaan om alcohol te nuttigen tot ze sterven. Mensen stappen hier vrijwillig binnen waarna ze ongelimiteerde hoeveelheden, meestal emmers van 10 liter, pure alcohol aangeboden krijgen. Vaak worden hun lichamen daarna doorverkocht aan bouwvakkers die nog steeds in mensenoffers geloven en worden ze, soms in comateuze toestand, onder in aanbouw zijnde gebouwen ingemetseld.
Latijns-Amerika telt ondertussen meer dan één miljoen coronadoden. Gek toch, de wereld staat in brand, maar in het Westen beslissen we om alleen in de eigen omgeving te blussen.
De rest kan, letterlijk, stikken. Eigen arm eerst. Laat ons wel wezen, wij hebben tenminste het vooruitzicht dat we allemaal gevaccineerd zullen geraken, als we dat willen, is het niet in juni dan toch tegen het eind van de zomer. Dat heet perspectief. Dat is een horizon die dichterbij komt. Als we nu heel even onze ogen weg richten van de eigen navel, zouden we andere dingen kunnen zien. Bijvoorbeeld dat het elders véél erger is dan bij ons. En, dat heeft ook een invloed op ons. Hoe hoogstaand Pfizer, Moderna, AstraZeneca, Johnson & Johnson & co ook gewerkt hebben het voorbije jaar, het zijn geen helden. Business as usual is het niet, wat ze hebben gedaan, maar wel in de eerste plaats business. ‘As usual’ wordt daarbij zelden rekening gehouden met morele bedenkingen. Zolang de patenten niet worden vrijgegeven, krijgt het virus vrij spel. Eigen arm eerst is een zeer dom uitgangspunt. Als mensen al de coronamaatregelen moedwillig negeren om elkaar op te zoeken, zouden ze dit beter doen om massaal te protesteren tegen de kortzichtigheid van diegenen die ons naar betere tijden zouden moeten begeleiden, en niet om in één of ander bos de pseudoanarchist uit te hangen en zich dronken te laten vertrappelen door een paard.
Hoog tijd dus om nog eens de lullen van de maand van stal te halen.
Met op één ons Belgisch leger. Zij hebben de pandemie eindelijk tot stilstand gebracht. De grote middelen werden hierbij niet geschuwd. De tactiek van de verschroeide aarde, met succes toegepast in de Kalmthoutse heide, en het gratis bewapenen van losgeslagen militairen die de klopjachten op virologen inzetten, doet de rest. Nog even en ook de kernwapens van Kleine-Brogel zijn op vertoon van de juiste partijkaart gratis te bekomen. Een straffe nummer 2, voorzitter Rousseau die liever achteruit dan vooruit gaat. Iemand die zelf in het buitenland op een trouwfeest uit de bol gaat met Kobe Ilsen en Viktor Verhulst, maar dan ons komt zeggen dat wij dit vooral niet mogen. Op 3 Veerle Heeren uit Sint-Truiden, waar men voetbalt op kunstgras en weet hoe men met rotte appels moet omgaan. Ze moeten uit de mand. Punt. Zo niet dreigen ze een deel van de oogst om zeep te helpen.
Ze moeten uit de mand. Punt. Zo niet dreigen ze een deel van de oogst om zeep te helpen. Dat doen de fruitboeren daar zichzelf nooit aan. Politici zijn echter geen boeren, die laten uit eigenbelang nog liever de hele mand rotten dan de verziekende exemplaren te verwijderen. Politici liggen enkel op verkiezingsdag wakker van wat hun consumenten, de kiezers, denken. Inschattingsfouten type ‘Veerle Heeren’ worden in de fruitwereld duur betaald, vraag dat maar aan de illegale Pakistaanse fruitplukkers. Maar niet getreurd. Vieren met z’n vieren. Bier en vertier aan de tafel van vier. Tijdens het eerste zuipende weekend werden er een tiental dronken mensen binnengebracht op de spoedafdeling van het ZNA Stuivenberg. Er werd schamper opgemerkt dat er afgelopen week waarschijnlijk ook wel mensen waren die een glas te veel hadden gedronken, maar dat zij dat waarschijnlijk deden in de thuisomgeving en dat ze daardoor niet naar het ziekenhuis werden gebracht. 5 glazen bier veranderen een mens meer dan 10.000 jaar evolutie, maar dat terzake.
Nu we denken dat corona voorbij is en overal de mist optrekt, vallen we weer terug op onszelf. Gelukkig stelde mijn moeder voor weer eens een partijtje te scrabbelen. Uit liefde legde ik het speelbord op tafel, en zette er een feestelijk mondvoorraadje drank naast, voor mij, want mijn moeder drinkt niet. Ik begon met goeie stenen en al vroeg in het spel kon ik mijn bordje leegspelen door het woord ‘gezalfde’ te vormen. Daarna bleef het niveau van beide kanten hoog. Ik verloor zoals steeds en hield op het einde nog twee steentjes over: de x en de c. Ik dacht gedurende het gehele spel aan het jaar 1970. Ik miste toen in de finale van de schoolvoetbalwedstrijden met KA.Boom op het hoofdterrein van FC.Boom de beslissende penalty tegen RMS Hoboken. Ik was veertien. Het stond 1-1 en de strafschop zou ons de overwinning hebben opgeleverd. Ik wou hem keihard inschieten zoals 'Lotte’ Lambert dat wat vroeger op die dag had gedaan tijdens de WK wedstrijd tegen El Salvador. Maar de bal spatte uiteen op de kruising. Ik ben nu 63, maar dit, net als corona, gaat niet over.
Latijns-Amerika telt ondertussen meer dan één miljoen coronadoden. Gek toch, de wereld staat in brand, maar in het Westen beslissen we om alleen in de eigen omgeving te blussen.
De rest kan, letterlijk, stikken. Eigen arm eerst. Laat ons wel wezen, wij hebben tenminste het vooruitzicht dat we allemaal gevaccineerd zullen geraken, als we dat willen, is het niet in juni dan toch tegen het eind van de zomer. Dat heet perspectief. Dat is een horizon die dichterbij komt. Als we nu heel even onze ogen weg richten van de eigen navel, zouden we andere dingen kunnen zien. Bijvoorbeeld dat het elders véél erger is dan bij ons. En, dat heeft ook een invloed op ons. Hoe hoogstaand Pfizer, Moderna, AstraZeneca, Johnson & Johnson & co ook gewerkt hebben het voorbije jaar, het zijn geen helden. Business as usual is het niet, wat ze hebben gedaan, maar wel in de eerste plaats business. ‘As usual’ wordt daarbij zelden rekening gehouden met morele bedenkingen. Zolang de patenten niet worden vrijgegeven, krijgt het virus vrij spel. Eigen arm eerst is een zeer dom uitgangspunt. Als mensen al de coronamaatregelen moedwillig negeren om elkaar op te zoeken, zouden ze dit beter doen om massaal te protesteren tegen de kortzichtigheid van diegenen die ons naar betere tijden zouden moeten begeleiden, en niet om in één of ander bos de pseudoanarchist uit te hangen en zich dronken te laten vertrappelen door een paard.
Hoog tijd dus om nog eens de lullen van de maand van stal te halen.
Met op één ons Belgisch leger. Zij hebben de pandemie eindelijk tot stilstand gebracht. De grote middelen werden hierbij niet geschuwd. De tactiek van de verschroeide aarde, met succes toegepast in de Kalmthoutse heide, en het gratis bewapenen van losgeslagen militairen die de klopjachten op virologen inzetten, doet de rest. Nog even en ook de kernwapens van Kleine-Brogel zijn op vertoon van de juiste partijkaart gratis te bekomen. Een straffe nummer 2, voorzitter Rousseau die liever achteruit dan vooruit gaat. Iemand die zelf in het buitenland op een trouwfeest uit de bol gaat met Kobe Ilsen en Viktor Verhulst, maar dan ons komt zeggen dat wij dit vooral niet mogen. Op 3 Veerle Heeren uit Sint-Truiden, waar men voetbalt op kunstgras en weet hoe men met rotte appels moet omgaan. Ze moeten uit de mand. Punt. Zo niet dreigen ze een deel van de oogst om zeep te helpen.
Ze moeten uit de mand. Punt. Zo niet dreigen ze een deel van de oogst om zeep te helpen. Dat doen de fruitboeren daar zichzelf nooit aan. Politici zijn echter geen boeren, die laten uit eigenbelang nog liever de hele mand rotten dan de verziekende exemplaren te verwijderen. Politici liggen enkel op verkiezingsdag wakker van wat hun consumenten, de kiezers, denken. Inschattingsfouten type ‘Veerle Heeren’ worden in de fruitwereld duur betaald, vraag dat maar aan de illegale Pakistaanse fruitplukkers. Maar niet getreurd. Vieren met z’n vieren. Bier en vertier aan de tafel van vier. Tijdens het eerste zuipende weekend werden er een tiental dronken mensen binnengebracht op de spoedafdeling van het ZNA Stuivenberg. Er werd schamper opgemerkt dat er afgelopen week waarschijnlijk ook wel mensen waren die een glas te veel hadden gedronken, maar dat zij dat waarschijnlijk deden in de thuisomgeving en dat ze daardoor niet naar het ziekenhuis werden gebracht. 5 glazen bier veranderen een mens meer dan 10.000 jaar evolutie, maar dat terzake.
Nu we denken dat corona voorbij is en overal de mist optrekt, vallen we weer terug op onszelf. Gelukkig stelde mijn moeder voor weer eens een partijtje te scrabbelen. Uit liefde legde ik het speelbord op tafel, en zette er een feestelijk mondvoorraadje drank naast, voor mij, want mijn moeder drinkt niet. Ik begon met goeie stenen en al vroeg in het spel kon ik mijn bordje leegspelen door het woord ‘gezalfde’ te vormen. Daarna bleef het niveau van beide kanten hoog. Ik verloor zoals steeds en hield op het einde nog twee steentjes over: de x en de c. Ik dacht gedurende het gehele spel aan het jaar 1970. Ik miste toen in de finale van de schoolvoetbalwedstrijden met KA.Boom op het hoofdterrein van FC.Boom de beslissende penalty tegen RMS Hoboken. Ik was veertien. Het stond 1-1 en de strafschop zou ons de overwinning hebben opgeleverd. Ik wou hem keihard inschieten zoals 'Lotte’ Lambert dat wat vroeger op die dag had gedaan tijdens de WK wedstrijd tegen El Salvador. Maar de bal spatte uiteen op de kruising. Ik ben nu 63, maar dit, net als corona, gaat niet over.
Where do we go now but nowhere
05-05-2021. Het is zaterdagmorgen, 11.00 uur plaatselijke coronatijd. We zijn 57, ondertussen 58 quarantaine weken ver. De virusteller staat op 308.984 besmettingen en 13.035 doden. Het graf gaapt, de tijd zoemt, en nergens is redding. Wat een rotzooi, meer dan één jaar ellende. Vaccineren zou de uitkomst zijn, het licht aan het eind van de tunnel. Het blijkt wel een heel erg lange tunnel te zijn. Wel eens door de Gotthard of Fréjus gereden? Beiden ongeveer 16 km lang. Dezelfde afstand als van Niel naar Antwerpen. De Gotthard vond ik het ergste. Ben erdoor gegaan voor die vreselijke brand, twee banen, tegenliggend verkeer, slecht verlicht, geen afslagen, laat staan een café. Er kwam geen einde aan. Zo voelt de vaccinatiestrategie ook. Er komt geen einde aan. Telkens wordt er een kilometer aangeplakt en je hebt het gevoel dat er ieder moment weer een “ongeluk” kan gebeuren.In de vaccinatie top 5 wereldwijd staan de Seychellen, Israël, De Verenigde Arabische Emiraten, San Marino en Chili op kop. Onbegrijpelijk, toch? In Chili, een land van 756.000 vierkante kilometer, werd de eerste prik gezet op 6 februari en is momenteel 36% van de bevolking tweemaal (!) ingeënt. Ter vergelijking; in België was de eerste prik op 5 januari en is slechts 8% van de bevolking tweemaal ingeënt. Gelukkig kan alles slechter want in Bolivia en Peru heeft nog geen 10% zijn eerste prik ontvangen. Toch kloppen we onszelf fier op de borst, we zijn niet de slechtste van de klas. Niet in de eerste plaats de politieke sprinkhanen die het land kaalvreten en als hun buikje gevuld is, gewetenloos verder huppelen.Niet dat ik enige aandrang voel om voor te dringen in de prikstraat. Ik ben ondertussen 63 met wat ze ‘onderliggend lijden’ noemen. Als mijn jaargang binnenkort een spuitje Astra Zeneca mag laten zetten, hoef ik niet vooraan te staan. Geef mijn portie maar aan de hond zou mijn grootvader gezegd hebben. Ik hoef het niet. Te onstuimig geleefd, te onbesuisd gewerkt, te veel plezier gemaakt, te weinig vooruitzichten. Als het virus mij in de vierde of vijfde golf op de valreep nog te pakken krijgt, hoop ik net genoeg waardigheid aan de dag te leggen om niet te gaan jammeren wanneer de intensive care tot het laatste bed bezet blijkt. Dan slik ik iets weg en laat mijn beurt voorbijgaan. Zoiets beslis je niet uit louter naastenliefde. Je taxeert je opties. De kans dat ik kiplekker uit een coma ontwaak nadat ik weken op mijn buik aan een moderne ‘ijzeren long’ heb gelegen, lijkt mij niet bijzonder groot. In het gedrang sta ik ‘mijn’ zuurstof graag af aan een jongere lotgenoot met een meer gunstige prognose. Ik klink wel als Roger Moens die zijn vaccin wil afstaan een olympiër.
Soms heb ik het gevoel – en ik ben niet dol op gevoelens, maar ik heb ze nu eenmaal – dat het mij kwalijk genomen wordt dat ik in deze tijd niets meer wens, niets meer verwacht. Mijn moeder noemt me cynisch. Ik zie heus de verworvenheden van het huidige tijdsgewricht wel, maar mijn eigen gewrichten kraken en mijn hoofd staat op springen. Ik heb een constante kater zonder ook maar één druppel gedronken te hebben. Ik neem voor de eerste keer in mijn leven slaappillen, heb nachtmerries over ijskasten die niet sluiten en onbetaalde rekeningen, over honden die in mijn armen sterven en over mijn vriendin die ik misschien nooit meer zal zien. Waar koken vroeger een lust was, is het nu een last omdat er teveel herinneringen opborrelen. Innerlijke monologen, een op hol geslagen kudde olifanten. “Once we were warriors”.
Zoals mijn vrienden sterven, sterven ook mijn dromen. Ik hou ze verborgen, omdat ze bang zijn veroordeeld te worden. Ik ervaar mijn mijmeren als schuldig, mijn verlangens als pervert. In mijn hoofd voer ik een strijd tegen de verbittering, met scheldtirades waarbij ik het pak van de goed geklede politieke correctheid aan stukken scheur. Ik krijg diarree als ik naar het journaal kijk. Mijn tong voelt als een gifangel maar ik hou ze schuil achter de tanden. Soms loop ik naar de bank van het gevoelsleven, en neem ik een kortlopende hypotheek op geveinsd geluk. Er bestaan geen medicijnen tegen machteloosheid, melancholie is als ziekte uitbehandeld en wordt door het ziekenfonds niet meer terugbetaald.
Het was me al bij al de week wel met onder andere de pijlsnelle opkomst en ondergang van de ‘superleague’ voetbal. 12 clubs die even dachten dat al de rest van de voetbalwereld er is om hun begroting terug in evenwicht te brengen. Maar niet te vroeg gekraaid, binnen enkele jaren is het zover. Denk niet dat we het gaan tegenhouden. De grote clubs zijn al in handen van Chinese, Amerikaanse en Russische eigenaren. Voor hun telt alleen een bedrijfsmodel waar je geen verlies lijdt maar alleen winst. Dat kan niet als het elke keer onzeker is of je de Champions League haalt. Supporters zijn niet meer nodig aangezien de inkomsten met name uit tv-rechten komen uit Azië, Amerika en Afrika. En wat is er nu leuker dan tweewekelijks tegen elkaar spelen waar bij het niet uitmaakt of je wint of verliest. Voetbal is ons vergrootglas , de spiegel waarin we alles veel helderder zien. De schoonheid van het spel en de slechtheid van de mens. Het doet ons, verschoppelingen, havenarbeiders en tooggepeupel, voor wie het spel ooit bedoeld was, beseffen hoe klein, nietig en onbeduidend we zijn. Voetbal is een afspiegeling van de maatschappij. Niemand stelt zich toch nog vragen bij de G7, bij de groeiende kloof tussen arm en rijk, kindermisbruik. Wat ons echt bezighoudt, is hoeveel een glas bier gaat kosten nu de terrassen weer open gaan.
Niet dat in de huidige Champions League de grote landen niet structureel bevoordeeld worden. Maar dat valt onder geaccepteerde ongelijkheid, zoals het kastenstelsel in India. Iets wat trouwens, en dit geheel tussen haakjes, aardig buiten schot blijft in heel de #MeToo en ‘Black lives matters’ hetze. Soms is een stap vooruit gewoon een stap terug. Als het over voetbal gaat, terug naar Europacup 1, Beker der Bekerwinnaars en Beker der Jaarbeursteden. Terug naar niet-geleide lotingen. Eerste ronden met Real Madrid tegen Liverpool en Anderlecht tegen FC. Karl-Marx Stadt. Alles op woensdagavond, weg met de Verhulstjes, dat ze maar gaan zitten kniezen in hun stulpje in Saint-Tropez dat te huur staat voor 28.500 Euro per week (!) exclusief de biersauna die 103 Euro per uur kost. Dat Elke Clijsters maar een lief zoekt op de parking van den Aldi. Heel de avond samenvattingen liefst op Brussel Vlaams, met commentaar van Rik De Saedeleer en voor zij die al eens wegdommelen, Louis De Pelsmaeker,alles is vergeven.
Ik lees in de reclamefolder van de Lidl dat de gele meelworm, de larve van een kever, door de Europese EFSA goedgekeurd is voor menselijke consumptie. De gedroogde meelwormen kunnen een goede eiwitvervanger zijn in diverse voedselproducten. Nu sprinkhanen nog en dan zijn we op de goede weg.
Soms heb ik het gevoel – en ik ben niet dol op gevoelens, maar ik heb ze nu eenmaal – dat het mij kwalijk genomen wordt dat ik in deze tijd niets meer wens, niets meer verwacht. Mijn moeder noemt me cynisch. Ik zie heus de verworvenheden van het huidige tijdsgewricht wel, maar mijn eigen gewrichten kraken en mijn hoofd staat op springen. Ik heb een constante kater zonder ook maar één druppel gedronken te hebben. Ik neem voor de eerste keer in mijn leven slaappillen, heb nachtmerries over ijskasten die niet sluiten en onbetaalde rekeningen, over honden die in mijn armen sterven en over mijn vriendin die ik misschien nooit meer zal zien. Waar koken vroeger een lust was, is het nu een last omdat er teveel herinneringen opborrelen. Innerlijke monologen, een op hol geslagen kudde olifanten. “Once we were warriors”.
Zoals mijn vrienden sterven, sterven ook mijn dromen. Ik hou ze verborgen, omdat ze bang zijn veroordeeld te worden. Ik ervaar mijn mijmeren als schuldig, mijn verlangens als pervert. In mijn hoofd voer ik een strijd tegen de verbittering, met scheldtirades waarbij ik het pak van de goed geklede politieke correctheid aan stukken scheur. Ik krijg diarree als ik naar het journaal kijk. Mijn tong voelt als een gifangel maar ik hou ze schuil achter de tanden. Soms loop ik naar de bank van het gevoelsleven, en neem ik een kortlopende hypotheek op geveinsd geluk. Er bestaan geen medicijnen tegen machteloosheid, melancholie is als ziekte uitbehandeld en wordt door het ziekenfonds niet meer terugbetaald.
Het was me al bij al de week wel met onder andere de pijlsnelle opkomst en ondergang van de ‘superleague’ voetbal. 12 clubs die even dachten dat al de rest van de voetbalwereld er is om hun begroting terug in evenwicht te brengen. Maar niet te vroeg gekraaid, binnen enkele jaren is het zover. Denk niet dat we het gaan tegenhouden. De grote clubs zijn al in handen van Chinese, Amerikaanse en Russische eigenaren. Voor hun telt alleen een bedrijfsmodel waar je geen verlies lijdt maar alleen winst. Dat kan niet als het elke keer onzeker is of je de Champions League haalt. Supporters zijn niet meer nodig aangezien de inkomsten met name uit tv-rechten komen uit Azië, Amerika en Afrika. En wat is er nu leuker dan tweewekelijks tegen elkaar spelen waar bij het niet uitmaakt of je wint of verliest. Voetbal is ons vergrootglas , de spiegel waarin we alles veel helderder zien. De schoonheid van het spel en de slechtheid van de mens. Het doet ons, verschoppelingen, havenarbeiders en tooggepeupel, voor wie het spel ooit bedoeld was, beseffen hoe klein, nietig en onbeduidend we zijn. Voetbal is een afspiegeling van de maatschappij. Niemand stelt zich toch nog vragen bij de G7, bij de groeiende kloof tussen arm en rijk, kindermisbruik. Wat ons echt bezighoudt, is hoeveel een glas bier gaat kosten nu de terrassen weer open gaan.
Niet dat in de huidige Champions League de grote landen niet structureel bevoordeeld worden. Maar dat valt onder geaccepteerde ongelijkheid, zoals het kastenstelsel in India. Iets wat trouwens, en dit geheel tussen haakjes, aardig buiten schot blijft in heel de #MeToo en ‘Black lives matters’ hetze. Soms is een stap vooruit gewoon een stap terug. Als het over voetbal gaat, terug naar Europacup 1, Beker der Bekerwinnaars en Beker der Jaarbeursteden. Terug naar niet-geleide lotingen. Eerste ronden met Real Madrid tegen Liverpool en Anderlecht tegen FC. Karl-Marx Stadt. Alles op woensdagavond, weg met de Verhulstjes, dat ze maar gaan zitten kniezen in hun stulpje in Saint-Tropez dat te huur staat voor 28.500 Euro per week (!) exclusief de biersauna die 103 Euro per uur kost. Dat Elke Clijsters maar een lief zoekt op de parking van den Aldi. Heel de avond samenvattingen liefst op Brussel Vlaams, met commentaar van Rik De Saedeleer en voor zij die al eens wegdommelen, Louis De Pelsmaeker,alles is vergeven.
Ik lees in de reclamefolder van de Lidl dat de gele meelworm, de larve van een kever, door de Europese EFSA goedgekeurd is voor menselijke consumptie. De gedroogde meelwormen kunnen een goede eiwitvervanger zijn in diverse voedselproducten. Nu sprinkhanen nog en dan zijn we op de goede weg.
The killing moon
24-04-2021.Het is zaterdagmorgen, 10.00 uur plaatselijke coronatijd. We zijn 56 quarantaine weken ver. De dag zwalpt van links naar rechts, de nacht van oost naar west. De virusteller staat op 293.061 besmettingen en 12.731 doden. Wereldwijd is de kaap van 3 miljoen doden gerond. Er wordt in België steeds luider op versoepelingen geroepen. Gesmeekt op de blote knieën als christenen in een Romeinse arena. Laat de leeuwen op ons los - lieve kleine piranha, verscheur ons -.
Gek, want buiten Europa klinkt alleen maar de roep naar vaccins, zuurstof, beschikbare ziekenhuisbedden, verplegend personeel en menswaardige begraafplaatsen in plaats van anonieme massagraven. Landen als India, Argentinië en Turkije zetten dagelijks een recordaantal besmettingscijfers neer. Het virus muteert sneller dan de konijnen kweken, terwijl wij met onze kerktorenmentaliteit zwaarder achter de feiten aanhollen dan Bart De Pauw achter zijn pik. De ‘Van Guchten’ en ‘Van Ransten’ hebben er stilaan genoeg van en stoppen met hun dagelijkse onheilstijding over hoeveel doden erbij zijn gekomen. Ze worden stoïcijns voorgelezen als betrof het de waterstanden van de Rijn en de Moezel. Verwacht nooit empathie van een viroloog, en buiten die categorie ook niet van een politieker. Is het u opgevallen dat ze al die tijd niet één keer hebben vermeld hoeveel geboorten er zijn geweest? Wellicht is de Belgische bevolking tijdens deze crisis gegroeid in plaats van gekrompen, maar dat valt onder de virolomerta. Nu, ik wil niet op iedere slak zout leggen, Michel Vandenbosch weet me wonen (dixit Koen Meulenaere in zijn column R.I.P. in De Tijd), en ik weet, niemand kan een brandend huis blussen maar als je de pompiers er 50 meter naast ziet spuiten, heb je toch wel een vermoeden over hun competentie.
Ik moet de laatste tijd vaak aan de film 'Jaws' denken. We staan allemaal op het strand. De zon schijnt. Naast de pier staat een groot podium. K3 klinkt uit de luidsprekers: 'Oma' s aan de top', zij die nog overschieten wel te verstaan. Een strandwacht spreekt, een oceanoloog spreekt en als laatste is een hoogleraar ichtyologie aan de beurt. De burgemeester zegt dat het strand vandaag eindelijk weer open zal gaan. Maggie De Block in bikini knipt een lintje door, Bart de Wever geniet van een lijntje coke op een anderhalve meter terrasje. Jean-Marie De Decker zit in judopak aan een trappistje te lurken. De mensen klappen, vrouwen worden ongevraagd bepoteld en hier en daar slingeren wat jongeren strandstoelen in het rond. 'Let's go Urban'. Wat hebben we dit gemist.
“Maar die haai dan?” vraagt een journalist van de plaatselijke krant.
“Die hebben we verjaagd. Het water is weer veilig. En natuurlijk betreuren we het dat er doden zijn gevallen. Ons kustplaatsje zal nooit meer hetzelfde zijn. We hebben onze onschuld verloren, maar we moeten door. En we moeten vertrouwen hebben in onze strandwachten. Zij zullen alles nauwlettend in de gaten houden. We hebben nieuwe verrekijkers voor ze gekocht, goedgekeurd door de Europese Unie. Als ze een haaienvin zien…”.
“Als ze een haaienvin zien, is het al te laat,” interrumpeert een andere journalist die ooit voor Humo werkte, maar na een hattrick van burn-outs koos om naar de kust te verhuizen. Hij wordt onmiddellijk door de politie in de boeien geslagen en overlijdt later in een Brusselse cel. De burgemeester vervolgt: “De crisis is zo goed als voorbij.
Het is tijd voor een feestje. Dames en heren. Helemaal vanuit het Verenigd Koninkrijk. De man, de mythe, Billy Ocean”.
Op de obesitasstrandboulevard is het aanschuiven voor vreettenten als McDonalds, Burger King en new York Pizza. Jongeren bevredigen hun knaldrang. Sihame El Kaouakibi zamelt geld in voor haar nieuwe vzw 'Business as Unusual'. Voor alle mensen die al maanden opgehokt zitten in armoede, depressies, gezinscrisissen of eenzaamheid en zich sober houden aan het bevel: ‘Blijf in uw kot en maak geen niet-essentiële verplaatsingen,’ is het evenement te volgen op Canvas, want bij gebrek aan raampjes rijden er geen extra treinen.
Kijk, ik zit niet te wachten tot de terrassen opengaan, ik hou helemaal niet van terrassen.
Het duurt uren voor je een pint krijgt, de obers zijn nors en de zweetgeur van hun oksels vermengt zich met het zout van de nootjes. Gezelligheid achter plexiglas is als voetbal kijken vanuit de loges. Ik ben een cafémens, een toogtijger, ik wil oogcontact met de tapkraan. Ladderzat van de barkruk tuimelen. Daarvoor is het wachten tot 2022. Ik heb geduld.
Gek, want buiten Europa klinkt alleen maar de roep naar vaccins, zuurstof, beschikbare ziekenhuisbedden, verplegend personeel en menswaardige begraafplaatsen in plaats van anonieme massagraven. Landen als India, Argentinië en Turkije zetten dagelijks een recordaantal besmettingscijfers neer. Het virus muteert sneller dan de konijnen kweken, terwijl wij met onze kerktorenmentaliteit zwaarder achter de feiten aanhollen dan Bart De Pauw achter zijn pik. De ‘Van Guchten’ en ‘Van Ransten’ hebben er stilaan genoeg van en stoppen met hun dagelijkse onheilstijding over hoeveel doden erbij zijn gekomen. Ze worden stoïcijns voorgelezen als betrof het de waterstanden van de Rijn en de Moezel. Verwacht nooit empathie van een viroloog, en buiten die categorie ook niet van een politieker. Is het u opgevallen dat ze al die tijd niet één keer hebben vermeld hoeveel geboorten er zijn geweest? Wellicht is de Belgische bevolking tijdens deze crisis gegroeid in plaats van gekrompen, maar dat valt onder de virolomerta. Nu, ik wil niet op iedere slak zout leggen, Michel Vandenbosch weet me wonen (dixit Koen Meulenaere in zijn column R.I.P. in De Tijd), en ik weet, niemand kan een brandend huis blussen maar als je de pompiers er 50 meter naast ziet spuiten, heb je toch wel een vermoeden over hun competentie.
Ik moet de laatste tijd vaak aan de film 'Jaws' denken. We staan allemaal op het strand. De zon schijnt. Naast de pier staat een groot podium. K3 klinkt uit de luidsprekers: 'Oma' s aan de top', zij die nog overschieten wel te verstaan. Een strandwacht spreekt, een oceanoloog spreekt en als laatste is een hoogleraar ichtyologie aan de beurt. De burgemeester zegt dat het strand vandaag eindelijk weer open zal gaan. Maggie De Block in bikini knipt een lintje door, Bart de Wever geniet van een lijntje coke op een anderhalve meter terrasje. Jean-Marie De Decker zit in judopak aan een trappistje te lurken. De mensen klappen, vrouwen worden ongevraagd bepoteld en hier en daar slingeren wat jongeren strandstoelen in het rond. 'Let's go Urban'. Wat hebben we dit gemist.
“Maar die haai dan?” vraagt een journalist van de plaatselijke krant.
“Die hebben we verjaagd. Het water is weer veilig. En natuurlijk betreuren we het dat er doden zijn gevallen. Ons kustplaatsje zal nooit meer hetzelfde zijn. We hebben onze onschuld verloren, maar we moeten door. En we moeten vertrouwen hebben in onze strandwachten. Zij zullen alles nauwlettend in de gaten houden. We hebben nieuwe verrekijkers voor ze gekocht, goedgekeurd door de Europese Unie. Als ze een haaienvin zien…”.
“Als ze een haaienvin zien, is het al te laat,” interrumpeert een andere journalist die ooit voor Humo werkte, maar na een hattrick van burn-outs koos om naar de kust te verhuizen. Hij wordt onmiddellijk door de politie in de boeien geslagen en overlijdt later in een Brusselse cel. De burgemeester vervolgt: “De crisis is zo goed als voorbij.
Het is tijd voor een feestje. Dames en heren. Helemaal vanuit het Verenigd Koninkrijk. De man, de mythe, Billy Ocean”.
Op de obesitasstrandboulevard is het aanschuiven voor vreettenten als McDonalds, Burger King en new York Pizza. Jongeren bevredigen hun knaldrang. Sihame El Kaouakibi zamelt geld in voor haar nieuwe vzw 'Business as Unusual'. Voor alle mensen die al maanden opgehokt zitten in armoede, depressies, gezinscrisissen of eenzaamheid en zich sober houden aan het bevel: ‘Blijf in uw kot en maak geen niet-essentiële verplaatsingen,’ is het evenement te volgen op Canvas, want bij gebrek aan raampjes rijden er geen extra treinen.
Kijk, ik zit niet te wachten tot de terrassen opengaan, ik hou helemaal niet van terrassen.
Het duurt uren voor je een pint krijgt, de obers zijn nors en de zweetgeur van hun oksels vermengt zich met het zout van de nootjes. Gezelligheid achter plexiglas is als voetbal kijken vanuit de loges. Ik ben een cafémens, een toogtijger, ik wil oogcontact met de tapkraan. Ladderzat van de barkruk tuimelen. Daarvoor is het wachten tot 2022. Ik heb geduld.
Lives in the balance
16-04-2021. Het is zaterdagmorgen, 9.00 uur plaatselijke coronatijd. We zijn 55 quarantaine weken verder. Er komt maar geen einde aan dit lijden. De virusteller staat op 285.291 besmettingen en 12.519 doden. Met amper 2% van de bevolking ingeënt, staat de vaccinatietrein ergens stil in het niemandsland van de Altiplano. De grenzen blijven gesloten uit vrees voor Braziliaanse variant die twee keer zo besmettelijk blijkt te zijn als het oorspronkelijke virus. Twee keer zo dodelijk voor dertigers tot vijftigers en drie keer zo dodelijk voor twintigers. Het virus heeft ook een extra mutatie, waardoor het makkelijker ‘ontsnapt’ aan vaccinatie. Deze maand alleen al werden er alweer zeventien nieuwe mutaties ontdekt. Het dodental ligt de laatste dagen op 4.000 per dag. Alsof er achttien Boeings 737 tegelijk neerstorten. En elke dag neemt het aantal sterfgevallen toe. Bijna 40% van alle coronadoden op de wereld is nu Braziliaans. Terwijl hier slechts 2,7% van de wereldbevolking woont. Slechts 4% is ingeënt. Brazilië vormt een gevaar voor de hele mensheid. Alleen Pelé gelooft nog dat er op het Wereldkampioenschap in Qatar 11 fitte, goddelijke kanaries op het veld zullen staan. Hoe is het zover kunnen komen? Het antwoord luidt: de president.
Maar daar ligt men hier niet van wakker. Dat we nog op deze planeet rondlopen is een sprookje op zich, want ongeveer honderdduizend jaar geleden waren onze rechtstreekse voorouders met niet meer dan 2000 zielen. En nietig groepje bedreigd door alle onheil dat de natuur te bieden had. Een virusje meer, een vulkaanuitbarsting erbij en we waren er geweest. Wij, die nu pretenderen de rechtmatige grondbezitters van deze aardbol te zijn, stonden ooit zelf op punt van uitsterven. Geen dier of plant die ons had gemist, integendeel. En heel deze discussie was nooit gevoerd. Dus misschien is deze pandemia niet levensbedreigend genoeg. Er is slechts één leven beschikbaar, dus de hunkering om het hele rolletje leeg te vreten is niet meer in te dijken. Open die terrassen want we hebben dorst. Open die kappers want het haar hangt voor ons ogen. Open die scholen want onze kinderen worden dom. Weg met het thuiswerk want wij willen terug met de buurvrouw in bed duiken terwijl haar man op zijn werk zit. Drugdealers, hoerenlopers, pedofielen beuken tegen de poort van avondklok. Mensen die niet eens met mes en vork kunnen eten willen plots op restaurant. Gasten die nog nooit een poot op een veld gezet hebben, willen gaan voetballen. Blinde versoepelingen, want ons leven is een hel (?). Niet seffens, niet direct, niet sebiet, niet weldra, maar nu, maintenant, tout de suite.
Blindheid, lees ik in een krant, wordt veroorzaakt door het dragen van een te strakke das. Strakke dassen, strakke meningen. Blindheid ten gevolge van een leven in ontkenning. Onze politiekers zijn geen mannen en vrouwen van stavast, het zijn louter uitvoerders geworden, vazallen, stromannen. Het is boeiender naar de sprekende klok te luisteren dan naar een debat. Dovemansgetier. Ik twijfel of deze mensen wel organen hebben. Zal de politieke klasse zich ooit moeten verantwoorden voor deze genocide? Zullen de Bolsonaro's, de Trumps en de Jean-Marie Dedeckers van deze wereld ooit moeten verschijnen voor het coronatribunaal voorgezeten door Van Ransten en Greta Thunbergs?
Deze week is de grootmoeder van mijn vriendin gestorven. Een hersenbloeding in bed om 8.00 uur ‘s morgens. Er werden 4 verschillende ziekenhuizen opgebeld, maar niet één kon of wou een ambulance sturen. Wegens te druk, geen personeel, angst voor coronabesmetting.
Eentje liet laconiek weten dat er geen benzine voorhanden was en een ander wou wel langskomen eens ze overleden was want er waren toch geen bedden vrij. Ze is om 11.32u in de armen van mijn vriendin overleden. Ook dat is corona, die onhoudbare druk op ziekenhuizen en verplegend personeel, waarvoor alles moet wijken.
Ooit reed ik met haar naar het Titicacameer voor haar 70ste verjaardag. Onderweg liet ze de auto minstens vierentwintig keer stoppen om uit te stappen om in haar handen de kleine padden te verzamelen die verblind waren door onze lampen en rond sprongen als levende regendruppels. Ik bleef maar zeggen: “Abuela, je kunt ze toch niet allemaal redden, aanvaard het, kom in de auto, wij moeten nog ergens naar toe. Maar, met haar leerachtige handen vol nat bruin leven, tot aan haar knieën in het zomergras langs de weg, glimlachte ze en zei: "zij moeten ook nog ergens naar toe". Van terrassen was er toen nog geen sprake.
Maar daar ligt men hier niet van wakker. Dat we nog op deze planeet rondlopen is een sprookje op zich, want ongeveer honderdduizend jaar geleden waren onze rechtstreekse voorouders met niet meer dan 2000 zielen. En nietig groepje bedreigd door alle onheil dat de natuur te bieden had. Een virusje meer, een vulkaanuitbarsting erbij en we waren er geweest. Wij, die nu pretenderen de rechtmatige grondbezitters van deze aardbol te zijn, stonden ooit zelf op punt van uitsterven. Geen dier of plant die ons had gemist, integendeel. En heel deze discussie was nooit gevoerd. Dus misschien is deze pandemia niet levensbedreigend genoeg. Er is slechts één leven beschikbaar, dus de hunkering om het hele rolletje leeg te vreten is niet meer in te dijken. Open die terrassen want we hebben dorst. Open die kappers want het haar hangt voor ons ogen. Open die scholen want onze kinderen worden dom. Weg met het thuiswerk want wij willen terug met de buurvrouw in bed duiken terwijl haar man op zijn werk zit. Drugdealers, hoerenlopers, pedofielen beuken tegen de poort van avondklok. Mensen die niet eens met mes en vork kunnen eten willen plots op restaurant. Gasten die nog nooit een poot op een veld gezet hebben, willen gaan voetballen. Blinde versoepelingen, want ons leven is een hel (?). Niet seffens, niet direct, niet sebiet, niet weldra, maar nu, maintenant, tout de suite.
Blindheid, lees ik in een krant, wordt veroorzaakt door het dragen van een te strakke das. Strakke dassen, strakke meningen. Blindheid ten gevolge van een leven in ontkenning. Onze politiekers zijn geen mannen en vrouwen van stavast, het zijn louter uitvoerders geworden, vazallen, stromannen. Het is boeiender naar de sprekende klok te luisteren dan naar een debat. Dovemansgetier. Ik twijfel of deze mensen wel organen hebben. Zal de politieke klasse zich ooit moeten verantwoorden voor deze genocide? Zullen de Bolsonaro's, de Trumps en de Jean-Marie Dedeckers van deze wereld ooit moeten verschijnen voor het coronatribunaal voorgezeten door Van Ransten en Greta Thunbergs?
Deze week is de grootmoeder van mijn vriendin gestorven. Een hersenbloeding in bed om 8.00 uur ‘s morgens. Er werden 4 verschillende ziekenhuizen opgebeld, maar niet één kon of wou een ambulance sturen. Wegens te druk, geen personeel, angst voor coronabesmetting.
Eentje liet laconiek weten dat er geen benzine voorhanden was en een ander wou wel langskomen eens ze overleden was want er waren toch geen bedden vrij. Ze is om 11.32u in de armen van mijn vriendin overleden. Ook dat is corona, die onhoudbare druk op ziekenhuizen en verplegend personeel, waarvoor alles moet wijken.
Ooit reed ik met haar naar het Titicacameer voor haar 70ste verjaardag. Onderweg liet ze de auto minstens vierentwintig keer stoppen om uit te stappen om in haar handen de kleine padden te verzamelen die verblind waren door onze lampen en rond sprongen als levende regendruppels. Ik bleef maar zeggen: “Abuela, je kunt ze toch niet allemaal redden, aanvaard het, kom in de auto, wij moeten nog ergens naar toe. Maar, met haar leerachtige handen vol nat bruin leven, tot aan haar knieën in het zomergras langs de weg, glimlachte ze en zei: "zij moeten ook nog ergens naar toe". Van terrassen was er toen nog geen sprake.
Everybody's talkin'
02-04-2021. Het is vrijdag, 24.00 uur plaatselijke coronatijd. De virusteller staat op 267.059 besmettingen en 12.257 doden. Net als in Europa gaat de vaccinatie tergend traag en stijgt het aantal dagelijkse besmettingen. Bolivia, Argentinië en Paraguay, hebben opnieuw de grens met Brazilië gesloten. Daar stierven alleen in maart 60.000 mensen aan een nieuwe caipirinha drinkende, in tangoslipje ronddansende Amazonevariant. Ondertussen geraken hier steeds meer mensen aan lager wal, overheidssteun is er op een éénmalige gezinsbonus van 125 Euro per persoon nog niet geweest. Levensmiddelen worden duurder en het geweld neemt de overhand. Jaarlijks trekken normaal 1.200.000 toeristen door het land, vorig jaar waren dat er welgeteld 200.000. Voor de naar schatting 400.000 gezinnen die leven van het toerisme is de toestand uitzichtloos.
Ook hier is het veel beloven en weinig geven dat de zotten in vreugde doet leven. Belofte maakt schuld, zegt het spreekwoord, en bij schuld hoort boete. Eigenlijk moeten ministers in alle landen zich als lemmingen van de rotsen storten. Ze hebben van alles beloofd en er is tot nog toe weinig of niets van waargemaakt. Geloofwaardigheid komt te voet en verdwijnt te paard, in galop nog wel. Van premiers, minister-presidenten en vakministers verwacht je leiderschap, met één oog op nu en één op de toekomst. In het stemhokje duiden we politici aan die onze toekomst vorm moeten geven, ons heden moeten verzekeren en, af en toe, het verleden helpen herschrijven in de vorm van het terugdraaien van domme maatregelen of kortzichtige wetten. De holle slogans, de veel te hoge vergoedingen, de over-verzekerde oude dag, de naaktfotos op Instagram en de leeghoofdige BV's nemen we er hoofdschuddend bij. Politici willen te veel perspectief bieden, te veel optimisme uitstralen, te veel benadrukken dat we morgen, of neem nu overmorgen, vrij zullen zijn, omdat ze vermoeden of hopen dat het hen een plekje zal doen stijgen in de volgende populariteitspoll. Van een kapitein op een schip in zwaar stormweer verwacht ik niet dat die zegt dat het allemaal wel goed komt, maar dat ie ons, samen met zijn crew, door de storm loodst. Van Messi verwacht ik dat hij de strafschop binnentrapt en van Wout Van Aert dat hij de Ronde van Vlaanderen wint.
Maar wie gelooft de politieke klasse nog, na alle gedane en intussen verbroken beloften? Als we ons met Kerstmis zouden gedragen, zouden we snel van dat virus af geraken. Als de vaccinatie eenmaal op gang zou komen, zouden we snel van dat virus af geraken. Als de kappers terug opengingen, zou dat definitief zijn. Als we nog even zouden doorbijten, zou het ‘rijk der vrijheid’ in zicht komen. Als we ons nog even zouden gedragen, mogen op 1 mei de cafés en restaurants terug open. De scholen? Blijven open. De terrassen? Gaan open tijdens de paasvakantie. De treinen, daar zitten we aan het venster. We weten intussen hoe het in werkelijkheid gaat. Als, als, als, als, als. Beloven is een zwaktebod en geloof me, van de ijsberg onbekwaamheid is alleen het puntje te zien, maar de luier zit vol en nieuwe onderbroeken halen is niet aan de orde want dat moet op afspraak.
‘Pavloviaans’ is de term die me voor de geest springt de laatste dagen bij het zien van de beelden van mensen die de eerste zonnestralen en de veel te hoge temperaturen voor de tijd van het jaar aangrijpen om naar de kust te trekken. Niet dat het me echt stoort maar blijkbaar zijn wij als mensen niet in staat de platgetreden paden te verlaten. Zon in het weekend : naar de kust. Zon in de week : naar het stadspark. Zon op een avond : barbecue. Sneeuw naar de Hoge Venen. Euromillions op dinsdag en vrijdag. Een aangespoelde potvis een vlucht regenwulpen, een dodelijk autogeluk, een uitslaande brand, met zijn allen daarheen. Het is een geconditioneerdheid die ik weiger te aanvaarden.
De mens als platgetreden paadje, die altijd weer doet wat ge ervan moogt verwachten. Het is geen verplichting om vanaf vijftien graden naar Oostende of Blankenberge te trekken. Ook al sta je dan uren in de file heen en uren in de file terug, terwijl je ter plekke uren schuifelt omdat er geen doorkomen aan is. De vele stonden ongemak worden vergeten bij die ene stonde pseudovertier. Waar dan de camera van de nieuwsdienst strategisch staat opgesteld om wat al geweten is te registreren. Het is druk. Er is te veel volk. De horeca klaagt (voor één keer met reden). Mensenlief, toch, we zijn even makkelijk te lezen als een roman van Herman Brusselmans.
De paashaas, de kerstman, zwarte piet zitten quarantaine. Vogels zijn druk in de weer met hun nest, mensen met hun graven. Ik weet niet of er bevredigende antwoorden zijn op al die grote vragen, misschien gaat het gewoon ons menselijk petje te boven. Scherpzinnigheid is een deugd, maar niet alles is in de logica te vangen. Ik zie alleen dat we uit vrees voor de dood bezig zijn het leven en zijn genot op te offeren en ik vrees dat het bij een onveranderde toestand wellicht niet lang meer vol te houden zal zijn. Ik kan dat ook niet blijven rijmen met mijn atheïstisch beeld waarbij we niets meer zijn dan een verzameling willekeurig bewegende atomen.
Ook hier is het veel beloven en weinig geven dat de zotten in vreugde doet leven. Belofte maakt schuld, zegt het spreekwoord, en bij schuld hoort boete. Eigenlijk moeten ministers in alle landen zich als lemmingen van de rotsen storten. Ze hebben van alles beloofd en er is tot nog toe weinig of niets van waargemaakt. Geloofwaardigheid komt te voet en verdwijnt te paard, in galop nog wel. Van premiers, minister-presidenten en vakministers verwacht je leiderschap, met één oog op nu en één op de toekomst. In het stemhokje duiden we politici aan die onze toekomst vorm moeten geven, ons heden moeten verzekeren en, af en toe, het verleden helpen herschrijven in de vorm van het terugdraaien van domme maatregelen of kortzichtige wetten. De holle slogans, de veel te hoge vergoedingen, de over-verzekerde oude dag, de naaktfotos op Instagram en de leeghoofdige BV's nemen we er hoofdschuddend bij. Politici willen te veel perspectief bieden, te veel optimisme uitstralen, te veel benadrukken dat we morgen, of neem nu overmorgen, vrij zullen zijn, omdat ze vermoeden of hopen dat het hen een plekje zal doen stijgen in de volgende populariteitspoll. Van een kapitein op een schip in zwaar stormweer verwacht ik niet dat die zegt dat het allemaal wel goed komt, maar dat ie ons, samen met zijn crew, door de storm loodst. Van Messi verwacht ik dat hij de strafschop binnentrapt en van Wout Van Aert dat hij de Ronde van Vlaanderen wint.
Maar wie gelooft de politieke klasse nog, na alle gedane en intussen verbroken beloften? Als we ons met Kerstmis zouden gedragen, zouden we snel van dat virus af geraken. Als de vaccinatie eenmaal op gang zou komen, zouden we snel van dat virus af geraken. Als de kappers terug opengingen, zou dat definitief zijn. Als we nog even zouden doorbijten, zou het ‘rijk der vrijheid’ in zicht komen. Als we ons nog even zouden gedragen, mogen op 1 mei de cafés en restaurants terug open. De scholen? Blijven open. De terrassen? Gaan open tijdens de paasvakantie. De treinen, daar zitten we aan het venster. We weten intussen hoe het in werkelijkheid gaat. Als, als, als, als, als. Beloven is een zwaktebod en geloof me, van de ijsberg onbekwaamheid is alleen het puntje te zien, maar de luier zit vol en nieuwe onderbroeken halen is niet aan de orde want dat moet op afspraak.
‘Pavloviaans’ is de term die me voor de geest springt de laatste dagen bij het zien van de beelden van mensen die de eerste zonnestralen en de veel te hoge temperaturen voor de tijd van het jaar aangrijpen om naar de kust te trekken. Niet dat het me echt stoort maar blijkbaar zijn wij als mensen niet in staat de platgetreden paden te verlaten. Zon in het weekend : naar de kust. Zon in de week : naar het stadspark. Zon op een avond : barbecue. Sneeuw naar de Hoge Venen. Euromillions op dinsdag en vrijdag. Een aangespoelde potvis een vlucht regenwulpen, een dodelijk autogeluk, een uitslaande brand, met zijn allen daarheen. Het is een geconditioneerdheid die ik weiger te aanvaarden.
De mens als platgetreden paadje, die altijd weer doet wat ge ervan moogt verwachten. Het is geen verplichting om vanaf vijftien graden naar Oostende of Blankenberge te trekken. Ook al sta je dan uren in de file heen en uren in de file terug, terwijl je ter plekke uren schuifelt omdat er geen doorkomen aan is. De vele stonden ongemak worden vergeten bij die ene stonde pseudovertier. Waar dan de camera van de nieuwsdienst strategisch staat opgesteld om wat al geweten is te registreren. Het is druk. Er is te veel volk. De horeca klaagt (voor één keer met reden). Mensenlief, toch, we zijn even makkelijk te lezen als een roman van Herman Brusselmans.
De paashaas, de kerstman, zwarte piet zitten quarantaine. Vogels zijn druk in de weer met hun nest, mensen met hun graven. Ik weet niet of er bevredigende antwoorden zijn op al die grote vragen, misschien gaat het gewoon ons menselijk petje te boven. Scherpzinnigheid is een deugd, maar niet alles is in de logica te vangen. Ik zie alleen dat we uit vrees voor de dood bezig zijn het leven en zijn genot op te offeren en ik vrees dat het bij een onveranderde toestand wellicht niet lang meer vol te houden zal zijn. Ik kan dat ook niet blijven rijmen met mijn atheïstisch beeld waarbij we niets meer zijn dan een verzameling willekeurig bewegende atomen.
Why is it always this way?
26-03-2021. Het is vrijdag, 23.00 uur plaatselijke coronatijd. De virusteller staat op 267.059 besmettingen en 12.107 doden. Ondertussen heeft 2% van de bevolking een eerste spuitje gekregen. Klassenvaccinatie, want de rijkere klasse krijgt het Russische Spoetnik toegediend de gewone bevolking het minder betrouwbare Chinese vaccin. Ondertussen raast het virus onverminderd door, Brazilië telde gisteren 3.000 coronadoden op één dag. Het hoogste aantal sinds het uitbreken van de ‘pandemia’.
Wereldwijd neemt het protest tegen de aanhoudende quarantainemaatregelen toe, vooral bij jongeren. Ontzeg pubers boordevol testosteron en opgekropt zaad alle mogelijkheden in het dagelijks leven om stoom af te blazen - stapavonden, voetbaltribunes, sportscholen, feesten, friet met stoofvlees, snuiffuiven - en je kunt erop rekenen dat de wrok een uitweg zoekt. Problematisch aan elke ‘stoomafblaastheorie’ is dat stoom in mensen zich, anders dan in fluitketels, niet ophoopt volgens natuurkundige wetten, maar zich ventileert in plunderingen en rellen. Je kunt betogen dat het probleem voor veel mensen na een jaar coronacrisis niet eens zozeer het verdragen van tegenslag is, als wel het gevoel afgesneden te zijn van de vele dingen die ze zouden willen doen, maar nu niet kunnen doen. Om een gevoel te hebben dat zaken je worden ontzegd, moet je met die zaken wel bekend zijn. Het zou kunnen verklaren waarom frustratie over coronamaatregelen in bevoorrechte, lees Westerse landen, over het algemeen zoveel groter is dan in de minder bevoorrechte stukken van de wereld. Nergens anders kunnen mensen zich zo ‘aan banden gelegd’ voelen als in landen waar inwoners tot voor kort alle kanten op konden én alle kanten op gingen. Typisch voor minder welvarende landen is dat mensen daar het begrip ‘hobby’ of 'vrijetijd' niet kennen. Mensen hier in Bolivia hebben geen hobby’s: hun leven bestaat uit werken om te overleven, zorgen voor familie en zich ten einde raad te pletter zuipen. Ze begeven zich buitenshuis voor noodzakelijke dingen, niet om iets leuks te gaan doen. Illustratief voor de beleving van de coronacrisis in bevoorrechte landen is dat inwoners hun overheden voortdurend vragen om perspectief te bieden. Ze willen weten op welke termijn ze hun oude leven terugkrijgen. Hier stelt niemand zich die vraag want er is, en was, nooit perspectief.
Ondertussen wordt er overal lekker op los gevoetbald in aanloop naar het WK in Qatar. Dat de door geldlust verblinde FIFA-bonzen ooit voor dit land kozen om een WK te organiseren, is met terugwerkende kracht wel te reconstrueren, frauduleus en omkoopbaar als ze waren, maar dat er sindsdien geen serieuze tegenbeweging is gestart, is te gek voor woorden. Een balletje trappen in een airco zandbak die je hooguit een etappe in de rally Parijs Dakar gunt en waar, als je niet tot de bejurkte upperclass hoort, je niet voor vol aangezien wordt. Vrouwen worden er achtergesteld, homo- en xenofobie reiken er tot aan de horizon. Vrouwelijke scheidsrechters zijn niet welkom, genitale verminking wordt al snel verward met onvrijwillig handspel. De dodenlijst van Qatar telt 261 coronaslachtoffers. Triest, maar klein bier vergeleken met het aantal migranten dat er het leven laat tijdens het bouwen van de voetbaltempels. Bengalezen, Sri Lankanen, Indiërs: ze vallen bij bosjes, dik 6500 arbeiders slaafden zich ondertussen naar de eeuwige jachtvelden. Vijf keer per dag bidden en alles is vergeven. Paspoorten worden ingenomen en de migranten moeten een flinke aanbetaling doen, zodat hun toekomstige werkgever zeker weet dat ze de reis zullen ondernemen. En dan begint de ellende pas echt. Slechte huisvesting, lange zesdaagse werkweken, lage lonen, uitgestelde betalingen en gevaarlijk werk. Maar ja, de piramiden, het Parthenon, de kerken trekken ook nog steeds volk.
Ik ben in mijn leven één keer in Qatar geweest, in de luchthaven, een niet geplande tussenstop en dat waren niet de mooiste uren uit m’n leven. Muntthee en taco’s gevuld met dadels en gesmolten kamelenkaas.
Voetbal, er is maar één wedstrijd die me echt bezighoudt en dat is die tussen het virus en het vaccin. Een wedstrijd op het scherp van de snede, eentje met rechtstreekse uitschakeling, geen verlengingen, geen strafschoppen. Twee totaal verschillende speelstijlen. Het ene muteert om de haverklap, vertraagt het spel, dribbelt als Garrincha en schiet vanuit alle hoeken op doel. Het andere tracht uit te gaan van een goed georganiseerde en efficiënte verdediging, het catenaccio van Helenio Herrera. Alleen dat hebben de politiekers wereldwijd nog niet begrepen. Ik betwijfel of beleidsmakers überhaupt wel organen hebben. Ze kunnen een hele bevolking op één dag naar de stembus sturen, vaccineren dat is een andere zaak. Dus blijven we allemaal in ons kot en laten opnieuw ons haar groeien. Voor vorst, voor vrijheid en voor recht.
Wereldwijd neemt het protest tegen de aanhoudende quarantainemaatregelen toe, vooral bij jongeren. Ontzeg pubers boordevol testosteron en opgekropt zaad alle mogelijkheden in het dagelijks leven om stoom af te blazen - stapavonden, voetbaltribunes, sportscholen, feesten, friet met stoofvlees, snuiffuiven - en je kunt erop rekenen dat de wrok een uitweg zoekt. Problematisch aan elke ‘stoomafblaastheorie’ is dat stoom in mensen zich, anders dan in fluitketels, niet ophoopt volgens natuurkundige wetten, maar zich ventileert in plunderingen en rellen. Je kunt betogen dat het probleem voor veel mensen na een jaar coronacrisis niet eens zozeer het verdragen van tegenslag is, als wel het gevoel afgesneden te zijn van de vele dingen die ze zouden willen doen, maar nu niet kunnen doen. Om een gevoel te hebben dat zaken je worden ontzegd, moet je met die zaken wel bekend zijn. Het zou kunnen verklaren waarom frustratie over coronamaatregelen in bevoorrechte, lees Westerse landen, over het algemeen zoveel groter is dan in de minder bevoorrechte stukken van de wereld. Nergens anders kunnen mensen zich zo ‘aan banden gelegd’ voelen als in landen waar inwoners tot voor kort alle kanten op konden én alle kanten op gingen. Typisch voor minder welvarende landen is dat mensen daar het begrip ‘hobby’ of 'vrijetijd' niet kennen. Mensen hier in Bolivia hebben geen hobby’s: hun leven bestaat uit werken om te overleven, zorgen voor familie en zich ten einde raad te pletter zuipen. Ze begeven zich buitenshuis voor noodzakelijke dingen, niet om iets leuks te gaan doen. Illustratief voor de beleving van de coronacrisis in bevoorrechte landen is dat inwoners hun overheden voortdurend vragen om perspectief te bieden. Ze willen weten op welke termijn ze hun oude leven terugkrijgen. Hier stelt niemand zich die vraag want er is, en was, nooit perspectief.
Ondertussen wordt er overal lekker op los gevoetbald in aanloop naar het WK in Qatar. Dat de door geldlust verblinde FIFA-bonzen ooit voor dit land kozen om een WK te organiseren, is met terugwerkende kracht wel te reconstrueren, frauduleus en omkoopbaar als ze waren, maar dat er sindsdien geen serieuze tegenbeweging is gestart, is te gek voor woorden. Een balletje trappen in een airco zandbak die je hooguit een etappe in de rally Parijs Dakar gunt en waar, als je niet tot de bejurkte upperclass hoort, je niet voor vol aangezien wordt. Vrouwen worden er achtergesteld, homo- en xenofobie reiken er tot aan de horizon. Vrouwelijke scheidsrechters zijn niet welkom, genitale verminking wordt al snel verward met onvrijwillig handspel. De dodenlijst van Qatar telt 261 coronaslachtoffers. Triest, maar klein bier vergeleken met het aantal migranten dat er het leven laat tijdens het bouwen van de voetbaltempels. Bengalezen, Sri Lankanen, Indiërs: ze vallen bij bosjes, dik 6500 arbeiders slaafden zich ondertussen naar de eeuwige jachtvelden. Vijf keer per dag bidden en alles is vergeven. Paspoorten worden ingenomen en de migranten moeten een flinke aanbetaling doen, zodat hun toekomstige werkgever zeker weet dat ze de reis zullen ondernemen. En dan begint de ellende pas echt. Slechte huisvesting, lange zesdaagse werkweken, lage lonen, uitgestelde betalingen en gevaarlijk werk. Maar ja, de piramiden, het Parthenon, de kerken trekken ook nog steeds volk.
Ik ben in mijn leven één keer in Qatar geweest, in de luchthaven, een niet geplande tussenstop en dat waren niet de mooiste uren uit m’n leven. Muntthee en taco’s gevuld met dadels en gesmolten kamelenkaas.
Voetbal, er is maar één wedstrijd die me echt bezighoudt en dat is die tussen het virus en het vaccin. Een wedstrijd op het scherp van de snede, eentje met rechtstreekse uitschakeling, geen verlengingen, geen strafschoppen. Twee totaal verschillende speelstijlen. Het ene muteert om de haverklap, vertraagt het spel, dribbelt als Garrincha en schiet vanuit alle hoeken op doel. Het andere tracht uit te gaan van een goed georganiseerde en efficiënte verdediging, het catenaccio van Helenio Herrera. Alleen dat hebben de politiekers wereldwijd nog niet begrepen. Ik betwijfel of beleidsmakers überhaupt wel organen hebben. Ze kunnen een hele bevolking op één dag naar de stembus sturen, vaccineren dat is een andere zaak. Dus blijven we allemaal in ons kot en laten opnieuw ons haar groeien. Voor vorst, voor vrijheid en voor recht.
Running on empty
19-03-2021. Het is vrijdag, 22.00 uur plaatselijke coronatijd. De virusteller staat op 262.059 besmettingen en 12.015 doden. Het is exact één jaar geleden dat ik de deuren van mijn restaurants sloot. 17 maart 2020. Het is niet zolang geleden maar het lijkt een ver verleden. Ze heette Corano, of ze noemde zich zo.
Saint-Patrick's Day, je weet wel die dag waarop iedereen Ier wil zijn. Het is nog net geen internationale feestdag. Men omarmt de Ieren overal ter wereld als oude vrienden en roemt hun gastvrijheid. Geen boerengat of het heeft een Ierse pub op het kerkplein. Men drinkt er Guinness, ook zij die het niet lusten, met een gretigheid alsof het leven ervan afhangt, de toiletten geuren naar schapenpis en The Pogues hangen er sinds mensenheugenis aan de 'dirty old wall'. Er was een tijd dat het Angelsaksische ras beschouwd werd als de top van de evolutie. De Engelsman welteverstaan, niet de Ier, die was en is minderwaardig, ook al was zijn naam soms Georges Best. Geniale voetbalbeatle, geniale quotes: “In 1969 liet ik vrouwen en alcohol links liggen. Het waren de twintig vervelendste minuten van mijn leven”.
Ik had die dag een 'Beef and Guinness stew' op het menu gezet en 48 flesjes 'Strongbow' bier ingeslagen toen de regering met de mededeling kwam dat iedereen om 15.00 uur de deuren moest sluiten. Ik heb het eten verdeeld onder mijn personeel en ben naar huis gewandeld in de veronderstelling dat het van voorbijgaande aard zou zijn. Ik weet ondertussen wel beter. Mijn restaurants gingen op de fles, van mijn personeel heb ik afscheid genomen. Velen hebben familieleden en vrienden verloren. Van mijn appeltjes voor de dorst bleven alleen de afgevreten klokhuizen over. Hoop veranderde in wanhoop, kazen in schimmels. Hongerende mensen, uitgemergelde honden, verscheurende keuzes. Zonder overheidssteun en toekomstperspectief bleek een enkeltje Zaventem het hoogst haalbare. Producten hebben een versheidsdatum, mensen ook. Corona heeft me als een spin eerst verdoofd, daarna omwikkeld in een kleverig web om me vervolgens te laten wegrotten achter het aanrecht waar de poetsvrouw nooit komt. Het is zoals met de benzinetank van een auto. Sommige mensen houden ervan te kijken hoever ze kunnen rijden met een lege tank, maar 'running on empty' kan uw motor blijvende schade toebrengen. Ik leef, dat zei mijn grootvader ook bij zijn terugkeer uit het concentratiekamp, laten we het daarbij houden.
En dan hoor ik deze week op televisie iemand zeggen: er wordt te veel gezeurd. Niet door mij, uiteraard, en wellicht ook niet door u, uitermate welgekomen aanwezige op deze blog, maar wel door al die anderen. Een infectiologe wilde dat op een T-shirt laten drukken en werd prompt op haar wenken bediend: aan de ene kant maakten verschillende mensen een truitje met de opdruk dat we moeten stoppen met zeuren, aan de andere kant begonnen nog veel meer mensen te zeuren dat ze nu ook al niet meer mochten zeuren, en wie denkt dat mens wel wie ze is, een expert in zeuren misschien?
Ik heb vandaag, voor de gelegenheid, mijn vader zijn zwarte jas aangetrokken. Een leugen, ik draag zijn jas nu uitgerekend 481 dagen. Ik heb een donkere zonnebril opgezet om mijn betraande ogen te beschermen tegen het felle zonlicht en ben gaan fietsen. In La Paz rijdt niemand met de fiets. Honderden ambtenaren raasden door de ochtendspits aan mijn fietsstuur voorbij. Het was negen uur, vier uur ‘s nachts in La Paz, ik blijf omrekenen. Het maatschappelijk middenveld, dat zelden vroeg opstaat, trok mokkend richting dagroutine alhoewel thuiswerk toch de regel is(?). Sommigen waren zo gehaast dat ze driftig claxonneerden voor een dodenwagen die even de weg versperde aan een kerk.
Er werd een eenzame kist uitgeladen. Enkele bejaarden steunend op mekaar keken verbijsterd naar het razende verkeer, en probeerden veilig binnen te komen.
Eén van de toeterende chauffeurs riep hen na:” kruip in uw kist, of moet ik u een handje op weg helpen”. Ook dat doet corona met een mens, of is het gewoon het nieuwe normaal?
De honden van Joe Biden zijn uit het witte huis verbannen, en katje Lee is in hongerstaking omdat ze de Peruviaanse 'Ceviche' mist. Gelukkig zijn de katten van Lady Gaga weer terecht.
Hazard ligt nog steeds in de lappenmand en Kompany denkt erover zijn haar te laten groeien zodat hij op straat niet meer aangesproken wordt op de resultaten van Anderlecht. Vandenbroucke van zijn kant zou beter alles afscheren zodat hij niet meer aangesproken wordt op de tergend trage vaccinatiecampagne, zelfs in vierde provinciale spelen ze korter op de bal.
Saint-Patrick's Day, je weet wel die dag waarop iedereen Ier wil zijn. Het is nog net geen internationale feestdag. Men omarmt de Ieren overal ter wereld als oude vrienden en roemt hun gastvrijheid. Geen boerengat of het heeft een Ierse pub op het kerkplein. Men drinkt er Guinness, ook zij die het niet lusten, met een gretigheid alsof het leven ervan afhangt, de toiletten geuren naar schapenpis en The Pogues hangen er sinds mensenheugenis aan de 'dirty old wall'. Er was een tijd dat het Angelsaksische ras beschouwd werd als de top van de evolutie. De Engelsman welteverstaan, niet de Ier, die was en is minderwaardig, ook al was zijn naam soms Georges Best. Geniale voetbalbeatle, geniale quotes: “In 1969 liet ik vrouwen en alcohol links liggen. Het waren de twintig vervelendste minuten van mijn leven”.
Ik had die dag een 'Beef and Guinness stew' op het menu gezet en 48 flesjes 'Strongbow' bier ingeslagen toen de regering met de mededeling kwam dat iedereen om 15.00 uur de deuren moest sluiten. Ik heb het eten verdeeld onder mijn personeel en ben naar huis gewandeld in de veronderstelling dat het van voorbijgaande aard zou zijn. Ik weet ondertussen wel beter. Mijn restaurants gingen op de fles, van mijn personeel heb ik afscheid genomen. Velen hebben familieleden en vrienden verloren. Van mijn appeltjes voor de dorst bleven alleen de afgevreten klokhuizen over. Hoop veranderde in wanhoop, kazen in schimmels. Hongerende mensen, uitgemergelde honden, verscheurende keuzes. Zonder overheidssteun en toekomstperspectief bleek een enkeltje Zaventem het hoogst haalbare. Producten hebben een versheidsdatum, mensen ook. Corona heeft me als een spin eerst verdoofd, daarna omwikkeld in een kleverig web om me vervolgens te laten wegrotten achter het aanrecht waar de poetsvrouw nooit komt. Het is zoals met de benzinetank van een auto. Sommige mensen houden ervan te kijken hoever ze kunnen rijden met een lege tank, maar 'running on empty' kan uw motor blijvende schade toebrengen. Ik leef, dat zei mijn grootvader ook bij zijn terugkeer uit het concentratiekamp, laten we het daarbij houden.
En dan hoor ik deze week op televisie iemand zeggen: er wordt te veel gezeurd. Niet door mij, uiteraard, en wellicht ook niet door u, uitermate welgekomen aanwezige op deze blog, maar wel door al die anderen. Een infectiologe wilde dat op een T-shirt laten drukken en werd prompt op haar wenken bediend: aan de ene kant maakten verschillende mensen een truitje met de opdruk dat we moeten stoppen met zeuren, aan de andere kant begonnen nog veel meer mensen te zeuren dat ze nu ook al niet meer mochten zeuren, en wie denkt dat mens wel wie ze is, een expert in zeuren misschien?
Ik heb vandaag, voor de gelegenheid, mijn vader zijn zwarte jas aangetrokken. Een leugen, ik draag zijn jas nu uitgerekend 481 dagen. Ik heb een donkere zonnebril opgezet om mijn betraande ogen te beschermen tegen het felle zonlicht en ben gaan fietsen. In La Paz rijdt niemand met de fiets. Honderden ambtenaren raasden door de ochtendspits aan mijn fietsstuur voorbij. Het was negen uur, vier uur ‘s nachts in La Paz, ik blijf omrekenen. Het maatschappelijk middenveld, dat zelden vroeg opstaat, trok mokkend richting dagroutine alhoewel thuiswerk toch de regel is(?). Sommigen waren zo gehaast dat ze driftig claxonneerden voor een dodenwagen die even de weg versperde aan een kerk.
Er werd een eenzame kist uitgeladen. Enkele bejaarden steunend op mekaar keken verbijsterd naar het razende verkeer, en probeerden veilig binnen te komen.
Eén van de toeterende chauffeurs riep hen na:” kruip in uw kist, of moet ik u een handje op weg helpen”. Ook dat doet corona met een mens, of is het gewoon het nieuwe normaal?
De honden van Joe Biden zijn uit het witte huis verbannen, en katje Lee is in hongerstaking omdat ze de Peruviaanse 'Ceviche' mist. Gelukkig zijn de katten van Lady Gaga weer terecht.
Hazard ligt nog steeds in de lappenmand en Kompany denkt erover zijn haar te laten groeien zodat hij op straat niet meer aangesproken wordt op de resultaten van Anderlecht. Vandenbroucke van zijn kant zou beter alles afscheren zodat hij niet meer aangesproken wordt op de tergend trage vaccinatiecampagne, zelfs in vierde provinciale spelen ze korter op de bal.
Everybody's got a hungry heart
04-03-2021. Het is vrijdag, 21.00 uur plaatselijke coronatijd. De vierenveertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 251.391 besmettingen en 11.734 doden. Het aantal besmettingen is deze week spectaculair gedaald. De enige reden is dat met de vaccinatie in zicht er haast geen proeven meer worden afgenomen. Niet verwonderlijk, als het ziekenhuispersoneel staakt en een coronatest 180 Euro, iets minder dan een gemiddeld maandloon, kost. Dus iedereen kijkt de kat uit de boom. Onder toenemende druk heeft de overheid wel een half miljoen Chinese vaccins besteld, maar met 10.000 gevaccineerde burgers tot nu toe bengelen we helemaal onderaan de lijst. We zijn niet de enigen, want buiten Chili, bijna 20%, staat de vaccinatietrein in alle Latijns-Amerikaanse landen zo goed als stil. Ondertussen duiken de eerste 'vacunagates' schandalen, ook wel 'vacunaVIP' genoemd op. Het fenomeen waarbij eerst rijke families, politieke kopstukken of bekende televisiefiguren worden ingeënt. Ondenkbaar toch bij ons? Alhoewel met tubbies als Vandenbroucke weet je maar nooit.
Covid-19 is geen gelijkmaker, zoals weleens verkeerdelijk werd gedacht tijdens de eerste lockdown. We zijn niet allemaal gelijk voor het virus. Voor wie het al lastig was, is het nu nog lastiger geworden. Wie het voordien goed ging, heeft het nu eventjes moeilijk. Ik denk vooral aan de arme studenten die geïsoleerd leven en de mooiste tijd van hun leven zien voorbijgaan. In plaats van op zonovergoten terrasjes en naar kots geurende bierkelders zitten ze in kille, eenzame koten. Ze willen bubbels van acht, op café en restaurant gaan. Willen gedoopt worden, al dan niet met dodelijke afloop. Ze zijn niet gemaakt om thuis te blijven, wie wel? Ze willen festivals als was het met Wendy Van Wanten of K2 en vrijen zonder condoom. Ik begrijp het, ik ben ook jong geweest. Want zo'n studentenjaar komt nooit meer terug. Ze zouden ook gewoon kunnen 'bissen' of 'trissen', of solidair zijn met de rest van de gekooide medemens. De spontane feestjes in parken en op pleinen zijn slechts een voorbode van wat er staat te gebeuren en repressie zal als antwoord gebruikt worden tegen deze hormonaal geïnspireerde rebelsheid, maar het effect zal contraproductief zijn. De burgerlijke ongehoorzaamheid zal groeien, want overvolle treinen en winkelstraten vallen steeds minder te rijmen met gesloten cafés.
De Derde Wereld — laten we dat vervelende begrip toch maar even vanonder het stof halen blijft ondertussen prikloos achter. Wij klagen hier, terecht, steen en been over de onduidelijke timing van de vaccinaties. Maar iedereen, wereldwijd krijgt te maken met Covid-19 en toch zou je uit de onophoudelijke stroom mediaberichten kunnen afleiden dat het coronavirus een vloek is die alleen over de westerse bevolkingen is uitgesproken. Ware er geen Zuid-Afrikaanse en Braziliaanse varianten, we zouden in coronatijden niet eens weten wat er zich op andere continenten afspeelt. Want het nieuws wordt beheerst door navelstaarders en struisvogelpolitici, headbangers rond de kerktoren. Het westerse egoïsme is groter dan ooit. Dat is al sinds mensenheugenis zo, het viel al extra op tijdens de vluchtelingencrisis, en je kunt er tijdens de grootste gezondheidscrisis van de laatste honderd jaar niet meer naast kijken, als je tenminste met je ogen open leeft. Het eerstewereldgeklaag is niet meer te harden. De helft van de wereld heeft nauwelijks een dak boven hun hoofd hebben, kijken uit op beschimmelde muren en hebben geen nagel om aan hun kont te krabben. Schoon water, één maaltijd per dag is voor velen een utopie. Mensen hier verkopen hun organen, zelfs hun kinderen voor 150 Euro om te overleven. Niemandallen met een lade vol ongepubliceerde opiniebijdragen in hun hoofd.
Gelukkig kunnen we uitzeuren bij onze kapper, die heeft onze meningen al een tijdje niet meer mogen aanhoren. Mensen gedragen zich steeds meer als ééncelligen met waandenkbeelden en diarree die ze van het internet hebben geplukt. Over pedonetwerken, kinderbloed-drinkende machthebbers en industriëlen die SM-kelders verhuren. Fake news, complot-sprookjes, vaccins met een nanocel erin en een virus dat door Bill Gates in de wereld is gebracht. 'Big Brother', 'Uit de kleren' en de 'Verhulstjes' zijn de nieuwe duidingsprogramma's. Goddank hadden Adolf Hitler en Joseph Goebbels indertijd nog geen Facebook en WhatsApp. De poorten van het gekkenhuis staan wagenwijd open. Alles rolt naar buiten. Iemand gaf me toevallig gisteren een schouderklopje, even leek het alsof ik sex had.
Covid-19 is geen gelijkmaker, zoals weleens verkeerdelijk werd gedacht tijdens de eerste lockdown. We zijn niet allemaal gelijk voor het virus. Voor wie het al lastig was, is het nu nog lastiger geworden. Wie het voordien goed ging, heeft het nu eventjes moeilijk. Ik denk vooral aan de arme studenten die geïsoleerd leven en de mooiste tijd van hun leven zien voorbijgaan. In plaats van op zonovergoten terrasjes en naar kots geurende bierkelders zitten ze in kille, eenzame koten. Ze willen bubbels van acht, op café en restaurant gaan. Willen gedoopt worden, al dan niet met dodelijke afloop. Ze zijn niet gemaakt om thuis te blijven, wie wel? Ze willen festivals als was het met Wendy Van Wanten of K2 en vrijen zonder condoom. Ik begrijp het, ik ben ook jong geweest. Want zo'n studentenjaar komt nooit meer terug. Ze zouden ook gewoon kunnen 'bissen' of 'trissen', of solidair zijn met de rest van de gekooide medemens. De spontane feestjes in parken en op pleinen zijn slechts een voorbode van wat er staat te gebeuren en repressie zal als antwoord gebruikt worden tegen deze hormonaal geïnspireerde rebelsheid, maar het effect zal contraproductief zijn. De burgerlijke ongehoorzaamheid zal groeien, want overvolle treinen en winkelstraten vallen steeds minder te rijmen met gesloten cafés.
De Derde Wereld — laten we dat vervelende begrip toch maar even vanonder het stof halen blijft ondertussen prikloos achter. Wij klagen hier, terecht, steen en been over de onduidelijke timing van de vaccinaties. Maar iedereen, wereldwijd krijgt te maken met Covid-19 en toch zou je uit de onophoudelijke stroom mediaberichten kunnen afleiden dat het coronavirus een vloek is die alleen over de westerse bevolkingen is uitgesproken. Ware er geen Zuid-Afrikaanse en Braziliaanse varianten, we zouden in coronatijden niet eens weten wat er zich op andere continenten afspeelt. Want het nieuws wordt beheerst door navelstaarders en struisvogelpolitici, headbangers rond de kerktoren. Het westerse egoïsme is groter dan ooit. Dat is al sinds mensenheugenis zo, het viel al extra op tijdens de vluchtelingencrisis, en je kunt er tijdens de grootste gezondheidscrisis van de laatste honderd jaar niet meer naast kijken, als je tenminste met je ogen open leeft. Het eerstewereldgeklaag is niet meer te harden. De helft van de wereld heeft nauwelijks een dak boven hun hoofd hebben, kijken uit op beschimmelde muren en hebben geen nagel om aan hun kont te krabben. Schoon water, één maaltijd per dag is voor velen een utopie. Mensen hier verkopen hun organen, zelfs hun kinderen voor 150 Euro om te overleven. Niemandallen met een lade vol ongepubliceerde opiniebijdragen in hun hoofd.
Gelukkig kunnen we uitzeuren bij onze kapper, die heeft onze meningen al een tijdje niet meer mogen aanhoren. Mensen gedragen zich steeds meer als ééncelligen met waandenkbeelden en diarree die ze van het internet hebben geplukt. Over pedonetwerken, kinderbloed-drinkende machthebbers en industriëlen die SM-kelders verhuren. Fake news, complot-sprookjes, vaccins met een nanocel erin en een virus dat door Bill Gates in de wereld is gebracht. 'Big Brother', 'Uit de kleren' en de 'Verhulstjes' zijn de nieuwe duidingsprogramma's. Goddank hadden Adolf Hitler en Joseph Goebbels indertijd nog geen Facebook en WhatsApp. De poorten van het gekkenhuis staan wagenwijd open. Alles rolt naar buiten. Iemand gaf me toevallig gisteren een schouderklopje, even leek het alsof ik sex had.
Teardrops in my tequila
25-02-2021. Het is vrijdag, 20.00 uur plaatselijke coronatijd. De drieënveertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 245.719 besmettingen en 11.547 doden. Sinds vorige week is het ziekenhuispersoneel in staking omdat de beloofde vaccins nog altijd niet geleverd zijn en omdat men de voetballers wil inenten vóór het zorgpersoneel. Paniek en onbegrip. Patiënten liggen in gangen te hopen op enige vorm van behandeling. De macht der machteloosheid en net als in België blijft iedereen achter met een ontelbare vragen.
Waarom reageerden en adviseerden de ‘deskundigen’ hier en in de meeste Europese landen totaal anders dan hun collega’s uit landen in Oost-Azië en Oceanië? Waarom leerden ze niet van hun collega’s? Niet meteen? Niet na enkele dagen? Niet na enkele weken? Niet na enkele maanden? Eigenlijk nooit. Waarom confronteerden onze politieke beleidsvoerders hun adviserende ‘deskundigen’ hier niet mee en waarom lag de beleidsoptie om het virus buiten te houden nooit op tafel? Waarom bleef al die tijd het gezondheidsdoel van nulbesmetting en dus uitroeiing van het virus ondenkbaar en onbespreekbaar? Coronaslachtoffers hebben misschien wel recht op antwoord? Het was van in het begin kijken naar Europa, zich als een dolle stier verstoppend achter de rode lap van Big Brother. Je zou toch denken dat in een vrijemarkteconomie wanneer één bedrijf niet in staat blijkt te leveren, je bij een ander gaat aankloppen? Waarom zijn 'Spoetnik' en 'Sinovac' vaccins taboe? Alsof we niets meer zelf kunnen, behalve verbieden en met het vingertje wijzen. Hoe traag mag inzicht en besluitvorming evolueren over de gevaren van het virus en de beste aanpak ervan? Wanneer wordt traagheid onaanvaardbaar? Wanneer wordt ze onbekwaamheid? Wanneer schuldig verzuim? De klokken horen luiden maar de klepel niet weten hangen.
Kijk naar het aantal doden in onze zorgcentra, een luxe die wij hier niet kennen. Met een gemiddelde levensverwachting van 66 jaar ook niet echt aan de orde. Een schandvlek, grenzend aan overheidseuthanasie. Maar wel een logisch gevolg wat er gebeurt als je gezondheidszorg overlaat aan de private sector. Op de rug van een zwakke groep vraagt men wat men wil en geeft men wat men wil. Ter Eyke in Edegem bijvoorbeeld is een woonzorgcentrum van de Franse groep Orpea. Je betaalt een dagprijs voor een 1-persoonskamer vanaf 87,51 euro en voor een 2-persoonskamer vanaf 149,28 euro. Voor een maand van 31 dagen is dat: 2.713 euro per maand voor een 1-persoonskamer en 4.628 euro per maand voor een 2-persoonskamer. Daar zou je toch enig houvast en medische veiligheid voor in plaats mogen krijgen. Wat meer dan worst en spruiten voor op je bord verwachten. Het was, en is, veiliger in de gevangenis. Veel woonzorgcentra werden opgericht als schijnvzw’s die de voordelen en subsidies van de non-profit krijgen. Maar die subsidies gingen niet naar de zorg. Ze dienden om de hoge huurgelden met contracten van 30 jaar te betalen aan patrimoniumfondsen. Vzw’s tellen zo maandelijks 750 euro en meer neer voor een kamertje van 22 m² groot. Om de dure private zorgmarkt te kunnen blijven financieren, voerde de Vlaamse regering in 2001 een jaarlijkse forfaitaire taks in: de Vlaamse Zorgpremie. En toch worden er nog steeds zorgverleners bij bosjes de laan uitgestuurd of krijgen te horen dat ze wel kunnen terugkomen voor een lager salaris en hetzelfde werk met dito verantwoordelijkheden.
Het zal wel aan mij liggen, aan de obstakels uit mijn jeugd. Hoe fout kan fout zijn? De eerste single die ik kocht was 'Poppa Joe' van The Sweet (nummer 1 in de BRT Top 30 in april 1972!), het was 3 kopen 1 gratis in de plaatselijke platenzaak dus 'Sacramento' van Middle of the Road en 'Apres Toi' van Vicky Leandros vervolledigden het vinyl-triootje.
In de Chinese dierenriem ben ik een haan. Mijn eerste lief was stiekem verliefd op Willy Sommers, dus ik kocht ik voor haar 17de verjaardag een Chinese goudvis, zo eentje met dikke uitpuilende ogen en dito lippen, ze zag er de humor niet van in en maakte het uit. Ze werkt nu ergens aan de kassa in een supermarkt en is na drie mislukte huwelijken lesbisch geworden. Als kind kreeg ik ooit met Sinterklaas een Saxofoon. Zo’n exemplaar uit 1891, teneinde me van het voetbalveld te houden. Maar ik had geen gevoel voor noten, alleen voor de bal en de borsten van Willeke van Ammelrooy in Mira. Ik had misschien beter naar mijn grootvader geluisterd en duivenmelker geworden in plaats van lijdzaam toe te zien hoe lieveheersbeestjes vanonder mijn vingernagels kruipen.
Waarom reageerden en adviseerden de ‘deskundigen’ hier en in de meeste Europese landen totaal anders dan hun collega’s uit landen in Oost-Azië en Oceanië? Waarom leerden ze niet van hun collega’s? Niet meteen? Niet na enkele dagen? Niet na enkele weken? Niet na enkele maanden? Eigenlijk nooit. Waarom confronteerden onze politieke beleidsvoerders hun adviserende ‘deskundigen’ hier niet mee en waarom lag de beleidsoptie om het virus buiten te houden nooit op tafel? Waarom bleef al die tijd het gezondheidsdoel van nulbesmetting en dus uitroeiing van het virus ondenkbaar en onbespreekbaar? Coronaslachtoffers hebben misschien wel recht op antwoord? Het was van in het begin kijken naar Europa, zich als een dolle stier verstoppend achter de rode lap van Big Brother. Je zou toch denken dat in een vrijemarkteconomie wanneer één bedrijf niet in staat blijkt te leveren, je bij een ander gaat aankloppen? Waarom zijn 'Spoetnik' en 'Sinovac' vaccins taboe? Alsof we niets meer zelf kunnen, behalve verbieden en met het vingertje wijzen. Hoe traag mag inzicht en besluitvorming evolueren over de gevaren van het virus en de beste aanpak ervan? Wanneer wordt traagheid onaanvaardbaar? Wanneer wordt ze onbekwaamheid? Wanneer schuldig verzuim? De klokken horen luiden maar de klepel niet weten hangen.
Kijk naar het aantal doden in onze zorgcentra, een luxe die wij hier niet kennen. Met een gemiddelde levensverwachting van 66 jaar ook niet echt aan de orde. Een schandvlek, grenzend aan overheidseuthanasie. Maar wel een logisch gevolg wat er gebeurt als je gezondheidszorg overlaat aan de private sector. Op de rug van een zwakke groep vraagt men wat men wil en geeft men wat men wil. Ter Eyke in Edegem bijvoorbeeld is een woonzorgcentrum van de Franse groep Orpea. Je betaalt een dagprijs voor een 1-persoonskamer vanaf 87,51 euro en voor een 2-persoonskamer vanaf 149,28 euro. Voor een maand van 31 dagen is dat: 2.713 euro per maand voor een 1-persoonskamer en 4.628 euro per maand voor een 2-persoonskamer. Daar zou je toch enig houvast en medische veiligheid voor in plaats mogen krijgen. Wat meer dan worst en spruiten voor op je bord verwachten. Het was, en is, veiliger in de gevangenis. Veel woonzorgcentra werden opgericht als schijnvzw’s die de voordelen en subsidies van de non-profit krijgen. Maar die subsidies gingen niet naar de zorg. Ze dienden om de hoge huurgelden met contracten van 30 jaar te betalen aan patrimoniumfondsen. Vzw’s tellen zo maandelijks 750 euro en meer neer voor een kamertje van 22 m² groot. Om de dure private zorgmarkt te kunnen blijven financieren, voerde de Vlaamse regering in 2001 een jaarlijkse forfaitaire taks in: de Vlaamse Zorgpremie. En toch worden er nog steeds zorgverleners bij bosjes de laan uitgestuurd of krijgen te horen dat ze wel kunnen terugkomen voor een lager salaris en hetzelfde werk met dito verantwoordelijkheden.
Het zal wel aan mij liggen, aan de obstakels uit mijn jeugd. Hoe fout kan fout zijn? De eerste single die ik kocht was 'Poppa Joe' van The Sweet (nummer 1 in de BRT Top 30 in april 1972!), het was 3 kopen 1 gratis in de plaatselijke platenzaak dus 'Sacramento' van Middle of the Road en 'Apres Toi' van Vicky Leandros vervolledigden het vinyl-triootje.
In de Chinese dierenriem ben ik een haan. Mijn eerste lief was stiekem verliefd op Willy Sommers, dus ik kocht ik voor haar 17de verjaardag een Chinese goudvis, zo eentje met dikke uitpuilende ogen en dito lippen, ze zag er de humor niet van in en maakte het uit. Ze werkt nu ergens aan de kassa in een supermarkt en is na drie mislukte huwelijken lesbisch geworden. Als kind kreeg ik ooit met Sinterklaas een Saxofoon. Zo’n exemplaar uit 1891, teneinde me van het voetbalveld te houden. Maar ik had geen gevoel voor noten, alleen voor de bal en de borsten van Willeke van Ammelrooy in Mira. Ik had misschien beter naar mijn grootvader geluisterd en duivenmelker geworden in plaats van lijdzaam toe te zien hoe lieveheersbeestjes vanonder mijn vingernagels kruipen.
A sight for sore eyes
18-02-2021. Het is vrijdag, 19.00 uur plaatselijke coronatijd. De tweeënveertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 238.495 besmettingen en 11.303 doden. Het is bijna een jaar geleden dat de lockdown in Wuhan werd ingevoerd: tijdens het Chinese nieuwjaar 2020. Deze in de recente geschiedenis ongeziene maatregel waarbij een stad van 11 miljoen mensen op slot ging, zou 76 dagen duren. Een peulschil van wat wij hier meemaken. Het leven gaat daar ondertussen weer zijn gewone gangetje. Slang, krokodil en hond staan nog steeds hoog op culinair verlanglijstje. Deze week was het wederom Chinees nieuwjaar. Het jaar van de os.
Je vraagt je wel eens af wat een os als sterrenbeeld voorstelt, maar het houdt zich goed staande tussen ratten, honden en tijgers. Buiten harde werkers dienen ossen alleen voor hun staart, een goede ossenstaartsoep gaat er altijd wel in. Een côte à l’os daarentegen heeft niets met het beestje van doen, het wordt gesneden uit de zesrib van de koe. De os is wel een vast onderdeel van de kerststal en mensen die op hun 30 nog steeds vrijgezel zijn, krijgen ook wel eens het label “os” opgeplakt.
De stad is in rouw, het jaarlijkse carnaval is dit jaar verboden. Een belangrijke traditie in Bolivia. Elk jaar heeft iedereen twee dagen vrij en viert men het feest van woensdag tot dinsdag. Het heeft dan ook na Brazilië het grootste carnaval van Zuid-Amerika. Zelf vind ik de laatste dag de leukste. De dag van de “Chala”. Met vuurwerk en veel drank worden de boze geesten verdreven uit restaurants, winkels en bar. Dat het belangrijk is, mag duidelijk wezen want ooit verloor Bolivia haar kust in een oorlog met Chili omdat ze te druk waren met carnaval vieren. Ze hebben er weinig van geleerd.
Bij ons staat na de Engelse en de Zuid-Afrikaanse variant nu de Koreaanse en de Braziliaanse voor de deur. Plak voor zekerheid de ramen af met tape en maai je gras niet. De basisregels zijn nochtans eenvoudig: de hele dag door je handen wassen, overal waar je binnenstapt handgel gebruiken, anderhalve meter afstand houden, mondmasker dragen in gesloten ruimtes of op plekken waar veel volk is, niet knuffelen, niet zoenen. Ik geef mijn eigen moeder een zacht kneepje in de schouders bij wijze van begroeting. Is dat hartelijk? Neen, maar het is het beste wat ik momenteel kan doen, het veiligste voor haar, een geste van liefde en erkenning bij gebrek aan andere mogelijkheden. Maar goed, we zijn mensen en het is des mensen om regels te proberen omzeilen, zeker als er tegenstrijdige dingen worden verkondigd.
“Er zijn meer besmettingen”. Neen, er zijn niet méér besmettingen, we testen gewoon meer en daarom lijkt het alsof er meer besmettingen zijn.” “Jawel, er zijn méér besmettingen, de ziekenhuisopnamen stijgen weer en straks ook het aantal doden.” Een mens krijgt er een punthoofd van en dan is het niet eenvoudig om een mondmasker te dragen. Natuurlijk zijn we het zat maar ik denk dat meerderheid in 1943 de tweede wereldoorlog ook wel zat was, net zoals wij ook de Romeinen aan het begin van jaartelling en de Spanjaarden na de beeldenstorm beu waren. Geef ons nu gewoon een prik. Nee, de gifbeker moet helemaal leeg. Ze blijven maar inschenken omdat ze weten dat we blijven slikken.
Overal ter wereld wordt gevaccineerd en gediscussieerd over wie eerst en wie laatst. We kunnen massavernietigingswapens maken die duizendmaal de wereld kunnen laten ontploffen. Ruimtetuigen doen landen, tot drie per week, op Mars. We kunnen mammoeten klonen en kinderen opsluiten. De kappers openen, maar een vlotte vaccinatiecampagne opstarten, dat is blijkbaar toch te hoog gegrepen.
Sneeuwwitje en Roodkapje hebben alle vergiftigde appels opgegeten en zijn daarna verslonden door de boze wolf. Deze is in een bodemloze put gegooid, door de -Verhulstjes-, terwijl Van Ranst aan het Rad van Fortuin draaide. Ik wil graag geloven dat alles nog goed komt, maar de verstandige mensen zijn, net als de Noordzeevis, op. We hebben gefaald en beloven plechtig dat we zullen blijven falen.
Maandag speelt Club Brugge tegen Oud-Heverlee. Waren die mannen net niet in Rusland voor meer dan 48 uur of geldt de quarantaine alleen voor Frank Vercauteren?
Je vraagt je wel eens af wat een os als sterrenbeeld voorstelt, maar het houdt zich goed staande tussen ratten, honden en tijgers. Buiten harde werkers dienen ossen alleen voor hun staart, een goede ossenstaartsoep gaat er altijd wel in. Een côte à l’os daarentegen heeft niets met het beestje van doen, het wordt gesneden uit de zesrib van de koe. De os is wel een vast onderdeel van de kerststal en mensen die op hun 30 nog steeds vrijgezel zijn, krijgen ook wel eens het label “os” opgeplakt.
De stad is in rouw, het jaarlijkse carnaval is dit jaar verboden. Een belangrijke traditie in Bolivia. Elk jaar heeft iedereen twee dagen vrij en viert men het feest van woensdag tot dinsdag. Het heeft dan ook na Brazilië het grootste carnaval van Zuid-Amerika. Zelf vind ik de laatste dag de leukste. De dag van de “Chala”. Met vuurwerk en veel drank worden de boze geesten verdreven uit restaurants, winkels en bar. Dat het belangrijk is, mag duidelijk wezen want ooit verloor Bolivia haar kust in een oorlog met Chili omdat ze te druk waren met carnaval vieren. Ze hebben er weinig van geleerd.
Bij ons staat na de Engelse en de Zuid-Afrikaanse variant nu de Koreaanse en de Braziliaanse voor de deur. Plak voor zekerheid de ramen af met tape en maai je gras niet. De basisregels zijn nochtans eenvoudig: de hele dag door je handen wassen, overal waar je binnenstapt handgel gebruiken, anderhalve meter afstand houden, mondmasker dragen in gesloten ruimtes of op plekken waar veel volk is, niet knuffelen, niet zoenen. Ik geef mijn eigen moeder een zacht kneepje in de schouders bij wijze van begroeting. Is dat hartelijk? Neen, maar het is het beste wat ik momenteel kan doen, het veiligste voor haar, een geste van liefde en erkenning bij gebrek aan andere mogelijkheden. Maar goed, we zijn mensen en het is des mensen om regels te proberen omzeilen, zeker als er tegenstrijdige dingen worden verkondigd.
“Er zijn meer besmettingen”. Neen, er zijn niet méér besmettingen, we testen gewoon meer en daarom lijkt het alsof er meer besmettingen zijn.” “Jawel, er zijn méér besmettingen, de ziekenhuisopnamen stijgen weer en straks ook het aantal doden.” Een mens krijgt er een punthoofd van en dan is het niet eenvoudig om een mondmasker te dragen. Natuurlijk zijn we het zat maar ik denk dat meerderheid in 1943 de tweede wereldoorlog ook wel zat was, net zoals wij ook de Romeinen aan het begin van jaartelling en de Spanjaarden na de beeldenstorm beu waren. Geef ons nu gewoon een prik. Nee, de gifbeker moet helemaal leeg. Ze blijven maar inschenken omdat ze weten dat we blijven slikken.
Overal ter wereld wordt gevaccineerd en gediscussieerd over wie eerst en wie laatst. We kunnen massavernietigingswapens maken die duizendmaal de wereld kunnen laten ontploffen. Ruimtetuigen doen landen, tot drie per week, op Mars. We kunnen mammoeten klonen en kinderen opsluiten. De kappers openen, maar een vlotte vaccinatiecampagne opstarten, dat is blijkbaar toch te hoog gegrepen.
Sneeuwwitje en Roodkapje hebben alle vergiftigde appels opgegeten en zijn daarna verslonden door de boze wolf. Deze is in een bodemloze put gegooid, door de -Verhulstjes-, terwijl Van Ranst aan het Rad van Fortuin draaide. Ik wil graag geloven dat alles nog goed komt, maar de verstandige mensen zijn, net als de Noordzeevis, op. We hebben gefaald en beloven plechtig dat we zullen blijven falen.
Maandag speelt Club Brugge tegen Oud-Heverlee. Waren die mannen net niet in Rusland voor meer dan 48 uur of geldt de quarantaine alleen voor Frank Vercauteren?
Find the torch, burn the plans
13-01-2021. Het is vrijdag, 18.00 uur plaatselijke coronatijd. De eenenveertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 222.447 besmettingen en 10.571 doden. Er stierven gisteren 74 personen, het hoogste aantal sinds het uitbreken van de pandemia. Niet te verwonderen met al die “Covidiotas” in de straten. Ondertussen zijn de schamele 20.000 vaccins netjes verdeeld onder de 9 departementen en is de president symbolisch als eerste ingeënt. De derde golf en de semi-lockdown blijft als een donkere wolk boven ons hoofd hangen. Niet alleen hier maar ook in België. Covid-19 is een blijvertje, een kuitenbijtertje, net als AIDS en Ebola. Moeilijk om te aanvaarden, zowel als individu en als samenleving, maar zo is het wel. In plaats van zinloze voorspellingen te doen wanneer we het normale leven weer zullen kunnen hervatten, zoals al te vaak gebeurt, in de eerste plaats door politici, moeten we accepteren dat 2021 ook voor een groot deel naar de bom zal zijn. Tijd om op te houden met de moegetergde en gekooide burger vaccinzand en een herwonnen vrijheidsrad voor de ogen te draaien. Kijk gewoon deze week even naar Australië. 1 positief geval in Brisbane en 2 miljoen mensen!!! gaan er voor 3 dagen in complete lock-down.
Bij Unibet kun je nu al gokken wanneer het virus weg zal zijn. Twintig euro op april! Vijftig op half mei! Natuurlijk willen we positieve vooruitzichten hebben en goed nieuws horen, maar het moet wel nog op de realiteit gebaseerd zijn. Het is vaak de illusie die de last draaglijk maakt. De stohalm en het vastklampen. Opnieuw met tienduizend naar een voetbalstadion? Niet meer dit seizoen. Concert in een volgepakte zaal deze lente? Onrealistisch. Een volle bioscoop? Niet doen. Tachtigduizend mensen begin juli op een wei in Vlaams-Brabant? Ondenkbaar. De Rode Duivels na hun EK-triomf ontvangen op een overvolle Brusselse Grote Markt? Onverantwoord.
Ik zou een rubriek willen starten, onbenulletjes van de maand. Vroeger als je voetbalde werden er op het einde van de donderdagtraining strafschoppen getrapt. De verliezers, twee, mochten een heel week rondlopen met een shirtje -lul en assistent lul van de week-, de kleine doeltjes, de ballen en de hesjes opbergen, de pinten naar den toog brengen na een tournée générale. De genomineerden voor januari zouden kunnen zijn. De Jonagoldman, de wat oudere man die zich stevig boos maakte omdat er in zijn lokale Aldi geen Jonagoldappelen meer te vinden waren. Uitlachen is ook lachen. Dat de man voor de ogen van zijn familie en vrienden virtueel onthoofd werd, is bijzaak. Net als zijn privacy. Die telde even niet, hij moest en hij zou met pek en veren, en zonder winkelkar vol Jonagolds, de Aldi verlaten. De verschrikkelijke sneeuwvrouw, die was gaan skiën en er op haar eentje voor zorgde dat vijfduizend mensen tijdelijk opgehokt werden. 1 op 5.000, als dat de ratio van een beursaandeel zou zijn, zou er flink op ingetekend worden. Maar, reizen was afgeraden, niet verboden. De hulp-sint van Mol, wat waren we snel om hem de zwartepiet toe te schuiven, het hoefde niet eens een roetpiet te zijn. In de zak ermee. Waar is die roe hier? Lamkel Zé, de buitenechtelijke zoon van Roger Milla, die getipt wordt als de nieuwe spits van het Bonobo-eftal in Planckendael en wekelijks bewijst waarom de kappers, maar ook de psychiaters, dringend weer openmoeten. Tot slot “De Patrick”, film met Kevin Janssens die een Ensor wint voor “beste kostum”, eindelijk erkenning voor het adamskostum, rijkelijk laat. Misschien postuum even Willeke van Ammelrooy en Sylvia Kristel een bloemetje en wat sexy ondergoed opsturen.
Politiekers, coronarabijnen en virologen mogen niet deelnemen. Dat zou te gemakkelijk zijn. Maggie De Block en Wouter Beke, de Gusta en Guust Flater van de eerste golf, mogen wat mij betreft in een baan om de planeet geschoten worden. Theo Francken, bedenk gerust een originele manier om hem na zijn eigengereide optreden op het staatssecretariaat voor Asiel en Migratie te bestraffen. Maak u geen illusies, hij zal de eer niet aan zichzelf houden, daarvoor moet je in de eerste plaats een eergevoel hebben. Ook katje Lee komt ook niet aanmerking.
“We’ve learned that quiet isn’t always peace, and the norms and notions of what ‘just’ is, isn’t always justice”, bezwoer Amanda Gorman ons allemaal op dat onvergetelijke moment tijdens de inauguratieplechtigheid van Joseph Robinette Biden. “Waar een fout gemaakt wordt, is er een schuldige. Minstens één. Liefst iemand waar we een gezicht kunnen opplakken dat maakt het makkelijker om hem of haar tegen de virtuele schandpaal te nagelen. Schuld en boete horen bij misdaad, misdrijf, overtreding, vergissing, foutje. De vorige Amerikaanse president — zijn naam ontschiet me nu even — pardonneerde op zijn laatste werkdag nog snel even enkele tientallen kleine en grote witteboordencriminelen en een zwaarbewapende rapper en liet nog wel vlug een stel terdoodveroordeelden executeren. Executive orders, mooie woordkeuze.
Wereldwijd staat de teller nu al op meer dan 2 miljoen doden. Daartegenover staat dat het griepvirus helemaal verdwenen lijkt. Normaal worden gemiddeld in België alleen elk jaar 500.000 mensen getroffen door de griep. Waar is dat beestje? De aarde wentelt gelijk aan gisteren en verwacht dat wij, bij toenemende snelheid ons staande houden, terwijl de sterren trillen en koortszweet het onderlaken doorweekt. Verlangen is een hemelgeest, liefde een kluizenaar.
Bij Unibet kun je nu al gokken wanneer het virus weg zal zijn. Twintig euro op april! Vijftig op half mei! Natuurlijk willen we positieve vooruitzichten hebben en goed nieuws horen, maar het moet wel nog op de realiteit gebaseerd zijn. Het is vaak de illusie die de last draaglijk maakt. De stohalm en het vastklampen. Opnieuw met tienduizend naar een voetbalstadion? Niet meer dit seizoen. Concert in een volgepakte zaal deze lente? Onrealistisch. Een volle bioscoop? Niet doen. Tachtigduizend mensen begin juli op een wei in Vlaams-Brabant? Ondenkbaar. De Rode Duivels na hun EK-triomf ontvangen op een overvolle Brusselse Grote Markt? Onverantwoord.
Ik zou een rubriek willen starten, onbenulletjes van de maand. Vroeger als je voetbalde werden er op het einde van de donderdagtraining strafschoppen getrapt. De verliezers, twee, mochten een heel week rondlopen met een shirtje -lul en assistent lul van de week-, de kleine doeltjes, de ballen en de hesjes opbergen, de pinten naar den toog brengen na een tournée générale. De genomineerden voor januari zouden kunnen zijn. De Jonagoldman, de wat oudere man die zich stevig boos maakte omdat er in zijn lokale Aldi geen Jonagoldappelen meer te vinden waren. Uitlachen is ook lachen. Dat de man voor de ogen van zijn familie en vrienden virtueel onthoofd werd, is bijzaak. Net als zijn privacy. Die telde even niet, hij moest en hij zou met pek en veren, en zonder winkelkar vol Jonagolds, de Aldi verlaten. De verschrikkelijke sneeuwvrouw, die was gaan skiën en er op haar eentje voor zorgde dat vijfduizend mensen tijdelijk opgehokt werden. 1 op 5.000, als dat de ratio van een beursaandeel zou zijn, zou er flink op ingetekend worden. Maar, reizen was afgeraden, niet verboden. De hulp-sint van Mol, wat waren we snel om hem de zwartepiet toe te schuiven, het hoefde niet eens een roetpiet te zijn. In de zak ermee. Waar is die roe hier? Lamkel Zé, de buitenechtelijke zoon van Roger Milla, die getipt wordt als de nieuwe spits van het Bonobo-eftal in Planckendael en wekelijks bewijst waarom de kappers, maar ook de psychiaters, dringend weer openmoeten. Tot slot “De Patrick”, film met Kevin Janssens die een Ensor wint voor “beste kostum”, eindelijk erkenning voor het adamskostum, rijkelijk laat. Misschien postuum even Willeke van Ammelrooy en Sylvia Kristel een bloemetje en wat sexy ondergoed opsturen.
Politiekers, coronarabijnen en virologen mogen niet deelnemen. Dat zou te gemakkelijk zijn. Maggie De Block en Wouter Beke, de Gusta en Guust Flater van de eerste golf, mogen wat mij betreft in een baan om de planeet geschoten worden. Theo Francken, bedenk gerust een originele manier om hem na zijn eigengereide optreden op het staatssecretariaat voor Asiel en Migratie te bestraffen. Maak u geen illusies, hij zal de eer niet aan zichzelf houden, daarvoor moet je in de eerste plaats een eergevoel hebben. Ook katje Lee komt ook niet aanmerking.
“We’ve learned that quiet isn’t always peace, and the norms and notions of what ‘just’ is, isn’t always justice”, bezwoer Amanda Gorman ons allemaal op dat onvergetelijke moment tijdens de inauguratieplechtigheid van Joseph Robinette Biden. “Waar een fout gemaakt wordt, is er een schuldige. Minstens één. Liefst iemand waar we een gezicht kunnen opplakken dat maakt het makkelijker om hem of haar tegen de virtuele schandpaal te nagelen. Schuld en boete horen bij misdaad, misdrijf, overtreding, vergissing, foutje. De vorige Amerikaanse president — zijn naam ontschiet me nu even — pardonneerde op zijn laatste werkdag nog snel even enkele tientallen kleine en grote witteboordencriminelen en een zwaarbewapende rapper en liet nog wel vlug een stel terdoodveroordeelden executeren. Executive orders, mooie woordkeuze.
Wereldwijd staat de teller nu al op meer dan 2 miljoen doden. Daartegenover staat dat het griepvirus helemaal verdwenen lijkt. Normaal worden gemiddeld in België alleen elk jaar 500.000 mensen getroffen door de griep. Waar is dat beestje? De aarde wentelt gelijk aan gisteren en verwacht dat wij, bij toenemende snelheid ons staande houden, terwijl de sterren trillen en koortszweet het onderlaken doorweekt. Verlangen is een hemelgeest, liefde een kluizenaar.
Want to buy some illusions
13-01-2021. Het is vrijdag, 17.00 uur plaatselijke coronatijd. De negenendertigste en veertigste week quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 210.726 besmettingen en 10.226 doden. Gisteren werden er 2.866 nieuwe gevallen vastgesteld, een nieuw dagrecord. De avondklok staat terug op 22.00 uur. Het openbaar vervoer is gehalveerd. Ondertussen zijn ook de eerste Spoetnik vaccins gearriveerd, maar die liggen voorlopig veilig weggeborgen op de militaire vlieghaven. Geen mens weet waarom. Het is op de kop 1 jaar geleden dat het virus zijn intrede deed in het land. Drie Boliviaanse nonnen keerden terug van een reis naar Italië, de hoogbejaarde dames wisten dat ze besmet waren maar verzwegen dit bewust bij hun terugkeer. Rome zien en dan sterven was hun motto, maar de ironie wil dat de overjaarse maagden de dag van vandaag allen in blakende gezondheid vertoeven.
De toestand is trouwens in heel Zuid-Amerika dramatisch. Brazilië met zijn gekke president op kop. Vooral in de deelstaat Amazonas is het momenteel over de graven lopen. ‘Vloeibaar goud’, zo wordt het coronavaccin hier genoemd. De hoop op inenting is hier, net als in Bolivia, nog lang niet in zicht. Dagenlang waren er trotse beelden van een vliegtuig dat de eerste vier miljoen vaccins in India zou ophalen. Een leugen, zo bleek. India bedient eerst zichzelf. Ondertussen liggen in São Paulo zes miljoen Braziliaanse vaccins klaar. Maar president Bolsonaro houdt de verspreiding tegen. Bang dat zijn tegenstander, de gouverneur van São Paulo, met de eer zou gaan lopen. ‘Covid-hel’, noemen de mensen in Manaus hun miljoenenstad in het regenwoud.
Al 50 jaar stapelen, ook hier, politici de dwaasheden op elkaar. Al die tijd is er geen effectieve klimaatpolitiek, geen energie-, mobiliteits- of migratiebeleid. Armoede is een blijver, de middenklasse krijgt het steeds moeilijker. Slechte globalisering regeert. Ongestraft hebben grootbanken ons in een zware crisis gestort. Fiscale oneerlijkheid en idiotie regeren. Publieke diensten presteren ondermaats. Toekomstkansen missen is regel, net als capituleren voor bureaucratie en traagheid. De cultuur van stilstand heerst. Het welles nietes spelletje van de eeuwige politieke besluiteloosheid. Scholen open, scholen dicht, kappers open, kappers dicht, reizen wel, reizen niet. Woorden als -wordt sterk afgeraden-, -gezonde burgerzin- en -uitrollen- komen ieders strot uit.
Hun falen is zo ernstig dat de politiek een gevaar vormt voor samenleving, economie en planeet. En dat terwijl haast ongemerkt de democratie overal in troebel water verkeert. Washington, Hongkong, Delhi, Rusland. Elke dag realiseren velen zich dat de tol van de corona gezondheidscatastrofe ongemeen hoog oploopt. De herhaalde ‘keuze’ van de meeste virologen wereldwijd om het virus niet tegen te houden én vervolgens onder ons te laten is een ernstige kandidaat voor de nobelprijs -miskleun van de eeuw-. En nu Trumpie er niet meer is moet er een andere grijze duif op de kapblok. Ik weet niet waarom ik bij Trump steeds aan het schilderij van “Goya” moet denken en aan de naargeestige mythe van de Romeinse God Saturnus, die zijn zoon opeet. Dat doet de godheid omdat hij vreest dat deze hem van zijn troon zal stoten. Goya was sinds het begin van de jaren negentig van de achttiende eeuw doof, net als Donald. Heel toepasselijk bewoonde hij de 'Villa van de dove', zo genoemd naar de vorige eigenaar, die ook doof was te vergelijken met het witte huis in die tijd.
De wijd opengesperde ogen van Saturnus versterken de krankzinnigheid van de Romeinse god. Hij lijkt nauwelijks bewust van wat voor afschuwelijks hij aan het doen is. Een penseeltrek die nu te vergelijken is met een twitteraccount.
Ik heb 2021 trouwens omgedoopt tot het jaar van het clandestiene rendez-vous, afspreken in afgeschermde tuinen, kelders omgebouwd tot darkrooms, omgeven door huurverklikkers en buurtspionnen. Ik denk erover mijn ongebruikt knuffelcontact op E-bay te zetten om stiekem toch een centje bij te verdienen. Inspelend op huidhonger, anonieme bevrediging door de openstaande brievenbus, per opbod vaccinatiepaspoorten verkopen. Godsdienstfanatici en coronaontkenners tegen mij in het harnas te jagen. Leven in het donker in een tijd waarin tijd geen waarde meer heeft. Boksen in de hel, zonder bel voor de volgende ronde. Je leegstoten en blijven incasseren. Gelukkig is het winter en zien we weer de bomen door het bos.
Buiten doorzoekt een meisje gretig de vuilniszakken die ik achteloos op de straathoek heb gedumpt. Ze vindt de verpakking van een oude chocoladereep -made in Belgium- en steekt die in haar mond. Er blijft een stukje zilverpapier aan haar lip kleven. Net een glimmende spin in haar door littekens en lijm getekend en versnoven gezichtje. ”Kunnen spinnen ziek worden”, vraagt ze aan een dolende straathond. Een veel te late lente in La Paz. Een salvo van hagelstenen, dood en ongeluk. Het stormt van hier tot Vuurland en dit kind denkt alleen maar aan doorweekte spinnen. Ze schopt uit frustratie een verdwaalde duif tegen het hoofd. Maar het diertje keert koppig naar haar voeten weer;
“God was wel goed gek toen hij dit kind op de wereld zette”, denkt ze bij zichzelf.
Hoelang blijft een kind een kind?
Duizend jaren of slechts één dag?
Is het een week of zijn het eeuwen?
“God was wel goed toen hij mij op de wereld zette”, denk ik bij mezelf.
De toestand is trouwens in heel Zuid-Amerika dramatisch. Brazilië met zijn gekke president op kop. Vooral in de deelstaat Amazonas is het momenteel over de graven lopen. ‘Vloeibaar goud’, zo wordt het coronavaccin hier genoemd. De hoop op inenting is hier, net als in Bolivia, nog lang niet in zicht. Dagenlang waren er trotse beelden van een vliegtuig dat de eerste vier miljoen vaccins in India zou ophalen. Een leugen, zo bleek. India bedient eerst zichzelf. Ondertussen liggen in São Paulo zes miljoen Braziliaanse vaccins klaar. Maar president Bolsonaro houdt de verspreiding tegen. Bang dat zijn tegenstander, de gouverneur van São Paulo, met de eer zou gaan lopen. ‘Covid-hel’, noemen de mensen in Manaus hun miljoenenstad in het regenwoud.
Al 50 jaar stapelen, ook hier, politici de dwaasheden op elkaar. Al die tijd is er geen effectieve klimaatpolitiek, geen energie-, mobiliteits- of migratiebeleid. Armoede is een blijver, de middenklasse krijgt het steeds moeilijker. Slechte globalisering regeert. Ongestraft hebben grootbanken ons in een zware crisis gestort. Fiscale oneerlijkheid en idiotie regeren. Publieke diensten presteren ondermaats. Toekomstkansen missen is regel, net als capituleren voor bureaucratie en traagheid. De cultuur van stilstand heerst. Het welles nietes spelletje van de eeuwige politieke besluiteloosheid. Scholen open, scholen dicht, kappers open, kappers dicht, reizen wel, reizen niet. Woorden als -wordt sterk afgeraden-, -gezonde burgerzin- en -uitrollen- komen ieders strot uit.
Hun falen is zo ernstig dat de politiek een gevaar vormt voor samenleving, economie en planeet. En dat terwijl haast ongemerkt de democratie overal in troebel water verkeert. Washington, Hongkong, Delhi, Rusland. Elke dag realiseren velen zich dat de tol van de corona gezondheidscatastrofe ongemeen hoog oploopt. De herhaalde ‘keuze’ van de meeste virologen wereldwijd om het virus niet tegen te houden én vervolgens onder ons te laten is een ernstige kandidaat voor de nobelprijs -miskleun van de eeuw-. En nu Trumpie er niet meer is moet er een andere grijze duif op de kapblok. Ik weet niet waarom ik bij Trump steeds aan het schilderij van “Goya” moet denken en aan de naargeestige mythe van de Romeinse God Saturnus, die zijn zoon opeet. Dat doet de godheid omdat hij vreest dat deze hem van zijn troon zal stoten. Goya was sinds het begin van de jaren negentig van de achttiende eeuw doof, net als Donald. Heel toepasselijk bewoonde hij de 'Villa van de dove', zo genoemd naar de vorige eigenaar, die ook doof was te vergelijken met het witte huis in die tijd.
De wijd opengesperde ogen van Saturnus versterken de krankzinnigheid van de Romeinse god. Hij lijkt nauwelijks bewust van wat voor afschuwelijks hij aan het doen is. Een penseeltrek die nu te vergelijken is met een twitteraccount.
Ik heb 2021 trouwens omgedoopt tot het jaar van het clandestiene rendez-vous, afspreken in afgeschermde tuinen, kelders omgebouwd tot darkrooms, omgeven door huurverklikkers en buurtspionnen. Ik denk erover mijn ongebruikt knuffelcontact op E-bay te zetten om stiekem toch een centje bij te verdienen. Inspelend op huidhonger, anonieme bevrediging door de openstaande brievenbus, per opbod vaccinatiepaspoorten verkopen. Godsdienstfanatici en coronaontkenners tegen mij in het harnas te jagen. Leven in het donker in een tijd waarin tijd geen waarde meer heeft. Boksen in de hel, zonder bel voor de volgende ronde. Je leegstoten en blijven incasseren. Gelukkig is het winter en zien we weer de bomen door het bos.
Buiten doorzoekt een meisje gretig de vuilniszakken die ik achteloos op de straathoek heb gedumpt. Ze vindt de verpakking van een oude chocoladereep -made in Belgium- en steekt die in haar mond. Er blijft een stukje zilverpapier aan haar lip kleven. Net een glimmende spin in haar door littekens en lijm getekend en versnoven gezichtje. ”Kunnen spinnen ziek worden”, vraagt ze aan een dolende straathond. Een veel te late lente in La Paz. Een salvo van hagelstenen, dood en ongeluk. Het stormt van hier tot Vuurland en dit kind denkt alleen maar aan doorweekte spinnen. Ze schopt uit frustratie een verdwaalde duif tegen het hoofd. Maar het diertje keert koppig naar haar voeten weer;
“God was wel goed gek toen hij dit kind op de wereld zette”, denkt ze bij zichzelf.
Hoelang blijft een kind een kind?
Duizend jaren of slechts één dag?
Is het een week of zijn het eeuwen?
“God was wel goed toen hij mij op de wereld zette”, denk ik bij mezelf.
If the drugs don't work
13-01-2021. Het is maandag, 16.00 uur plaatselijke coronatijd. Verloren maandag. Het zal niet de eerste en denkelijk ook niet de laatste van het jaar zijn. Een dubbel worstenbrood zou er wel ingaan, want zeker bladerdeeg is hier een onbestaande luxe. De achtendertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 175.228 besmettingen en 9.415 doden. Vorige vrijdag werden er 2.263 nieuwe gevallen vastgesteld, het hoogste dagaantal sinds het uitbreken van de pandemia in maart. In de eerste acht dagen van het nieuwe jaar werden reeds 40 achtergelaten lijken van de straat geruimd. We zijn terug waar we in mei vorig jaar waren, aan de poorten van de hel.
De overheid heeft op de valreep eindelijk, als laatste van de Zuid-Amerikaanse landen, een vaccin besteld. De keuze viel, net als in Chili en Argentinië, op de Russen. Gemor onder het gepeupel want het betekent geen alcohol. Bijna twee maanden niet drinken, het kan voor sommige mensen een behoorlijke opgave zijn. Laat staan voor een stereotype Boliviaan. Want diegenen die zich met het Russische coronavaccin Spoetnik V laten inspuiten moeten in ieder geval twee weken voordat ze de eerste van twee injecties krijgen, stoppen met het drinken van alcohol en dat daarna nog eens 42 dagen volhouden. Zo krijgt het lichaam beter de kans om immuniteit tegen Covid-19 op te bouwen, aldus de producent. Er wordt nu reeds massaal drank gehamsterd.
Het zijn de eerste dagen van een nieuw jaar. 2020 was één lange kater. Er cirkelen meeuwen boven het park en wolken boven de stad. Op de koop toe heeft het dak van het hondenasiel het begeven onder druk van een sneeuwstorm. Murmelende engelen maken zich klaar om de doodsklokken te luiden. Ze vragen of ik nog in sprookjes geloof. Kerken en bordelen zitten vol met mensen die in sprookjes geloven. Ziekenhuisbedden en keukens puilen uit. Gevangenissen en voetbaltempels zitten afgeladen met mensen die in sprookjes geloven. Ellende begint met een tip van de sluier, niet oplichten is soms de boodschap. De wereld herschapen in een concert van Marco Borsato zonder backing vocals. Ik denk weleens, daarom heeft god corona uitgevonden.
De straten op nieuwjaarsdag lagen voor een keer niet bezaaid met glasscherven met goede voornemens, vage beloftes of uitgekotste overdaad. Maar de mens blijft ook in 2021 in een duister doodlopend straatje, waarin tegen muren aangedrukt vele gansters schuilen. Montmartre jaren 70 op weg naar Place Pigalle tegen valavond in de motregen. Goedkope hoeren aan de gare du Nord. De perverte slager Clapet, uit de prachtige film “Delicatessen” wrijft zich in de handen. Straatlampen die branden met de kracht van TBC patiëntjes. Aan de oevers van de volksaard drijft de bastaard tussen het riet. Gruwel komt in vele maten en gewichten. Lock-downparties, de nieuwjaarsboodschap van de koning en de opwarming van het zeewater. Gevoelloosheid, niet aangeboren maar goddelijk aangeleerd. Respect, een onbestaand begrip. Leegheid als reactie op de actie. Het zal dit jaar niet anders wezen.
Sterven van steeds meer dorst naar het leven. Als goudvissen in vuil water snakken naar vrijheid in “crystal clear water”. Verlangen, meer dan ooit, naar die verlossende spuit. Het was ooit anders. Sid Vicious en Janes Joplin draaien zich om in hun graf – The needle and the damage done-. De geest van Jim Morrison daalt neer over de zorgcentra. Mick Jagger vermomd als Marc van Ranst probeert zijn graantje mee te pikken. Brown Sugar en Sister Morphine worden plots weer op de radio gedraaid.
Om in slaap te raken tel ik het aantal aangekochte vaccins die van de lopende band rollen. Ik heb dokters in mijn hoofd die bevelen schreeuwen, botten breken en spuiten zetten. Verpleegsters in rode netkousen. Ik gooi koud water tegen hen aan en probeer ze te verdrinken in mijn zoveelste fles flor de caña 7.
Wensen voor het nieuwe jaar, dat het rap voorbij mag zijn. De korte pijn. Ik kijk dit jaar nergens naar uit. Een goede gezondheid, lichamelijk wel te verstaan, want wie brengt mijn restaurants terug en de honden en de dode vrienden? Wie leidt de deurwaarder en de huisbaas om het hoekje? Doe mij maar als het even kan 3 spuitjes, het mag ook ietsjes meer zijn, Lucy in the Sky With Diamonds. Van de drop in de regen. Ach, in ieder mens huist een vlekje sneeuw dat geen zon wil worden. Een been dat niet danst. Colin Bell, voetballegende met John Lennon kapsel is niet meer. Joel Robert ligt op sterven en Witsel zijn pees is gescheurd. De Pacemakers moeten verder zonder Gerry. You never walk alone, of toch?
De overheid heeft op de valreep eindelijk, als laatste van de Zuid-Amerikaanse landen, een vaccin besteld. De keuze viel, net als in Chili en Argentinië, op de Russen. Gemor onder het gepeupel want het betekent geen alcohol. Bijna twee maanden niet drinken, het kan voor sommige mensen een behoorlijke opgave zijn. Laat staan voor een stereotype Boliviaan. Want diegenen die zich met het Russische coronavaccin Spoetnik V laten inspuiten moeten in ieder geval twee weken voordat ze de eerste van twee injecties krijgen, stoppen met het drinken van alcohol en dat daarna nog eens 42 dagen volhouden. Zo krijgt het lichaam beter de kans om immuniteit tegen Covid-19 op te bouwen, aldus de producent. Er wordt nu reeds massaal drank gehamsterd.
Het zijn de eerste dagen van een nieuw jaar. 2020 was één lange kater. Er cirkelen meeuwen boven het park en wolken boven de stad. Op de koop toe heeft het dak van het hondenasiel het begeven onder druk van een sneeuwstorm. Murmelende engelen maken zich klaar om de doodsklokken te luiden. Ze vragen of ik nog in sprookjes geloof. Kerken en bordelen zitten vol met mensen die in sprookjes geloven. Ziekenhuisbedden en keukens puilen uit. Gevangenissen en voetbaltempels zitten afgeladen met mensen die in sprookjes geloven. Ellende begint met een tip van de sluier, niet oplichten is soms de boodschap. De wereld herschapen in een concert van Marco Borsato zonder backing vocals. Ik denk weleens, daarom heeft god corona uitgevonden.
De straten op nieuwjaarsdag lagen voor een keer niet bezaaid met glasscherven met goede voornemens, vage beloftes of uitgekotste overdaad. Maar de mens blijft ook in 2021 in een duister doodlopend straatje, waarin tegen muren aangedrukt vele gansters schuilen. Montmartre jaren 70 op weg naar Place Pigalle tegen valavond in de motregen. Goedkope hoeren aan de gare du Nord. De perverte slager Clapet, uit de prachtige film “Delicatessen” wrijft zich in de handen. Straatlampen die branden met de kracht van TBC patiëntjes. Aan de oevers van de volksaard drijft de bastaard tussen het riet. Gruwel komt in vele maten en gewichten. Lock-downparties, de nieuwjaarsboodschap van de koning en de opwarming van het zeewater. Gevoelloosheid, niet aangeboren maar goddelijk aangeleerd. Respect, een onbestaand begrip. Leegheid als reactie op de actie. Het zal dit jaar niet anders wezen.
Sterven van steeds meer dorst naar het leven. Als goudvissen in vuil water snakken naar vrijheid in “crystal clear water”. Verlangen, meer dan ooit, naar die verlossende spuit. Het was ooit anders. Sid Vicious en Janes Joplin draaien zich om in hun graf – The needle and the damage done-. De geest van Jim Morrison daalt neer over de zorgcentra. Mick Jagger vermomd als Marc van Ranst probeert zijn graantje mee te pikken. Brown Sugar en Sister Morphine worden plots weer op de radio gedraaid.
Om in slaap te raken tel ik het aantal aangekochte vaccins die van de lopende band rollen. Ik heb dokters in mijn hoofd die bevelen schreeuwen, botten breken en spuiten zetten. Verpleegsters in rode netkousen. Ik gooi koud water tegen hen aan en probeer ze te verdrinken in mijn zoveelste fles flor de caña 7.
Wensen voor het nieuwe jaar, dat het rap voorbij mag zijn. De korte pijn. Ik kijk dit jaar nergens naar uit. Een goede gezondheid, lichamelijk wel te verstaan, want wie brengt mijn restaurants terug en de honden en de dode vrienden? Wie leidt de deurwaarder en de huisbaas om het hoekje? Doe mij maar als het even kan 3 spuitjes, het mag ook ietsjes meer zijn, Lucy in the Sky With Diamonds. Van de drop in de regen. Ach, in ieder mens huist een vlekje sneeuw dat geen zon wil worden. Een been dat niet danst. Colin Bell, voetballegende met John Lennon kapsel is niet meer. Joel Robert ligt op sterven en Witsel zijn pees is gescheurd. De Pacemakers moeten verder zonder Gerry. You never walk alone, of toch?
Tonight's the night
01-01-2021. Het is donderdag, 15.00 uur plaatselijke coronatijd. De zevenendertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 160.024 besmettingen en 9.165 doden. Het gaat opnieuw, zoals voorspeld, hard de verkeerde kant uit. Het is de laatste dag van het jaar, de scheurkalender op z’n dunst. Snel nog even de overvolle collectivo in om mondvoorraad in te slaan voor de honden. De koelkast zoemt van welbehagen, was het maar waar. Me met moeite een sociaal gedistantieerde weg banen tussen gemondmaskerde hamsteraars en verongelijkte dwazen.
De Boliviaanse gebruiken op oudejaarsavond blijven verbazen. Op het menu staat steevast “Lechon” een soort speenvarken in de oven. Klokslag middernacht worden er 12 druiven gegeten -uit Tarija-, een per seconde en allen vergezeld door een wens. Je ondergoed moet je die dag achterstevoren dragen. Rood voor geluk in de liefde, geel voor geld en welzijn. Eveneens klokslag twaalf moet dat terug omgedraaid worden, om het oude jaar voorgoed achter je te laten. Temidden van al deze rituelen vergeet je haast mekaar een gelukkig jaar toe te wensen.
Een gelukkig jaar?
Met de komst van de eerste vaccins ben je onbewust er toch mee bezig. Met de vraag wat als dit alles ooit voorbij is? Hij is futuristisch, masochistisch en misschien zelfs een beetje utopisch. Hij is als het worteltje aan de stok waar de ezel achteraan loopt. Maar hij zal komen, die dag. Het staat in de sterren geschreven. De profeten zijn het erover eens, de openbaringen 2021, natuurlijk of bovennatuurlijk dat valt nog af te wachten. De uittocht uit het beloofde land is alvast begonnen. Met duizenden staan we te wachten tot de poorten van het medisch utopia opengaan. Nog snel wat aandelen van Pfizer onder de kerstboom, het kan niet mis.
Hij is nu reeds onvergetelijk, want in de fantasie van velen zullen wij feesten als zwijnen. De schilderijen van Bosch en Bruegel zullen tot leven komen. Er zullen bier, pensen en voorbehoedsmiddelen tekort zijn. Zeker, wij zullen ons aan elkaar vergrijpen, eenzaam en onaangeraakt als we veel te lang zijn geweest. We zullen zuipen, hoewel we dat tijdens de quarantaine ook al deden, maar dit keer niet alleen. En dansen, omdat we uitstel van sterven kregen. De liefde bedrijven in fonteinen, parken en biechtstoelen. De corona bevrijdingsfeesten, op alle pleinen, in alle straten . Misschien moeten we dan ook maar onze helden op deze C-dag met open legertanks door onze straten rijden: de artsen, de verplegers, de virologen, de poetsers die ons bloed en andere uitwerpselen van de vloeren boenden. De ochtend daarop mogen ze weer aan de slag, om onze magen leeg te pompen. Om ons met een plamuurmes van de asfalt te krabben waartegen we ons vrolijk en bevrijd aan brokken hebben gereden. Eindelijk nog eens een opengereten schedel op de spoed, dat moet deugd doen, na maanden van alleen maar intuberen.
Feest! De Koning maakt nog snel een buitenechtelijk kind. Nu we toch bij Pzifer langs de kassa moeten passeren kan evengoed de voorraad blauwe pilletjes aangevuld worden. Verwilderd door een gevoel van bevrijding zullen we de draad weer oppikken, ondanks waarschuwingen. Want we zullen niet alleen een virus hebben overleefd; we zullen, en veel straffer nog, vooral onszelf hebben overleefd. Na de kater, in wie weet een ander bed, zullen wij merken dat het leven dat wij dachten te hernemen niet meer bestaat. De postbode wordt een boeman, de bezorger van brieven aan onze buidel. Onze lege buidel. Na onze doden zullen we onze faillissementen, zelfmoorden en echtscheidingen tellen. De puzzels die we massaal uit verveling begonnen te leggen zullen niet meer worden afgewerkt, het scrabblebord wordt opgeborgen. Netflix maakt een vrije beursval. Beerschot speelt dan toch geen kampioen. Er dient immers weer ‘getravakt’ te worden en niet zo'n klein beetje. Er moeten financiële en emotionele putten gedicht worden.
Maar vanavond drijft de oude kuddegeest ons als slachtvee bij elkaar. We drommen de vrieskou in voor namaaklicht en gierende bewijzen van bestaan. Veel later morgenvroeg zullen we traag en zeldzaam langzaam recht krabbelen.
We gaan het jaar weer overdoen – de bomen kouder en de dromen nog ouder.
De Boliviaanse gebruiken op oudejaarsavond blijven verbazen. Op het menu staat steevast “Lechon” een soort speenvarken in de oven. Klokslag middernacht worden er 12 druiven gegeten -uit Tarija-, een per seconde en allen vergezeld door een wens. Je ondergoed moet je die dag achterstevoren dragen. Rood voor geluk in de liefde, geel voor geld en welzijn. Eveneens klokslag twaalf moet dat terug omgedraaid worden, om het oude jaar voorgoed achter je te laten. Temidden van al deze rituelen vergeet je haast mekaar een gelukkig jaar toe te wensen.
Een gelukkig jaar?
Met de komst van de eerste vaccins ben je onbewust er toch mee bezig. Met de vraag wat als dit alles ooit voorbij is? Hij is futuristisch, masochistisch en misschien zelfs een beetje utopisch. Hij is als het worteltje aan de stok waar de ezel achteraan loopt. Maar hij zal komen, die dag. Het staat in de sterren geschreven. De profeten zijn het erover eens, de openbaringen 2021, natuurlijk of bovennatuurlijk dat valt nog af te wachten. De uittocht uit het beloofde land is alvast begonnen. Met duizenden staan we te wachten tot de poorten van het medisch utopia opengaan. Nog snel wat aandelen van Pfizer onder de kerstboom, het kan niet mis.
Hij is nu reeds onvergetelijk, want in de fantasie van velen zullen wij feesten als zwijnen. De schilderijen van Bosch en Bruegel zullen tot leven komen. Er zullen bier, pensen en voorbehoedsmiddelen tekort zijn. Zeker, wij zullen ons aan elkaar vergrijpen, eenzaam en onaangeraakt als we veel te lang zijn geweest. We zullen zuipen, hoewel we dat tijdens de quarantaine ook al deden, maar dit keer niet alleen. En dansen, omdat we uitstel van sterven kregen. De liefde bedrijven in fonteinen, parken en biechtstoelen. De corona bevrijdingsfeesten, op alle pleinen, in alle straten . Misschien moeten we dan ook maar onze helden op deze C-dag met open legertanks door onze straten rijden: de artsen, de verplegers, de virologen, de poetsers die ons bloed en andere uitwerpselen van de vloeren boenden. De ochtend daarop mogen ze weer aan de slag, om onze magen leeg te pompen. Om ons met een plamuurmes van de asfalt te krabben waartegen we ons vrolijk en bevrijd aan brokken hebben gereden. Eindelijk nog eens een opengereten schedel op de spoed, dat moet deugd doen, na maanden van alleen maar intuberen.
Feest! De Koning maakt nog snel een buitenechtelijk kind. Nu we toch bij Pzifer langs de kassa moeten passeren kan evengoed de voorraad blauwe pilletjes aangevuld worden. Verwilderd door een gevoel van bevrijding zullen we de draad weer oppikken, ondanks waarschuwingen. Want we zullen niet alleen een virus hebben overleefd; we zullen, en veel straffer nog, vooral onszelf hebben overleefd. Na de kater, in wie weet een ander bed, zullen wij merken dat het leven dat wij dachten te hernemen niet meer bestaat. De postbode wordt een boeman, de bezorger van brieven aan onze buidel. Onze lege buidel. Na onze doden zullen we onze faillissementen, zelfmoorden en echtscheidingen tellen. De puzzels die we massaal uit verveling begonnen te leggen zullen niet meer worden afgewerkt, het scrabblebord wordt opgeborgen. Netflix maakt een vrije beursval. Beerschot speelt dan toch geen kampioen. Er dient immers weer ‘getravakt’ te worden en niet zo'n klein beetje. Er moeten financiële en emotionele putten gedicht worden.
Maar vanavond drijft de oude kuddegeest ons als slachtvee bij elkaar. We drommen de vrieskou in voor namaaklicht en gierende bewijzen van bestaan. Veel later morgenvroeg zullen we traag en zeldzaam langzaam recht krabbelen.
We gaan het jaar weer overdoen – de bomen kouder en de dromen nog ouder.
Royalty in exile
23-12-2020. Het is zondagmiddag, 14.00 uur plaatselijke coronatijd, de zesendertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat ondertussen op 150.385 besmettingen en 9.043 doden. Het is Kerst, wat zal de vliegende Laplander dit jaar onder de boom leggen. Vaccins, mondmaskers? De complete collectie van Game of Thrones? In die tijd kon je nog sneuvelen op het veld van eer of sterven aan overspel of weggeblazen worden door een draak.
Met de crisis hebben ook de meeste buitenlanders de stad hier al lang verlaten, als een van de weinigen “blijvers” word je vaak overladen met alle zonden Israëls. De belabberde economie, het huiselijk geweld, 300.000 geseponeerde rechtszaken of zo`n 2.000 per rechter, allemaal de schuld van de Gringo. Ik voel me soms –de laatste der Mohikanen-.
Driekwart van een eeuw na de landing in Normandië lever ik, dag in dag uit, een minder heldhaftige veldslag: die tegen de verveling en de moedeloosheid. Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n lange periode zo weinig omhanden gehad. Mijn agenda, als ik die al zou hebben, is nog leger dan mijn bankrekening. De wekker staat werkloos op het nachttafeltje, als een relikwie uit het pre-coronatijdperk. Waarom opstaan als er niets is dat je daartoe dwingt. Ik heb nog nooit zo vaak kunnen uitslapen als nu, en toch ben ik moe. Niet alleen fysiek maar moe ook van al die meningen in deze crisistijden, van mijn eigen columns. Mijn mening als tijdverdrijf, als middel om de dag door te komen en ’s avonds vroeg naar bed te kunnen gaan met het gevoel dat ik me tenminste toch een beetje nuttig hebt gemaakt. Althans, dat maak ik mezelf wijs. De mening als zoethoudertje. Over politiek, voetbal, Katje Lee, Hazard, buitenechtelijke kinderen, en Martine Tanghe, bedankt dat u bij ons was. Lijkt me wel wat als graftekst.
De ongemakkelijke waarheid is dat er geen gemakkelijke waarheid bestaat.
Bij het begin van het jaar was ik nog vol goede moed, nieuwe zaken, nieuwe uitdagingen. Nauwelijks twaalf maanden later mag die prognose, noem het gerust een fata morgana, de virtuele brandstapel op. Er kwam niets van in huis. De mensen om me heen zijn niet veranderd en zullen niet veranderen. Altruïsten zijn altruïsten gebleven, egoïsten zijn nog altijd egoïsten, narcisten komen nog altijd klaar van hun eigen spiegelbeeld. Wie geen gezond verstand had, heeft dat ondertussen ook niet gekregen. Dom werd dommer, zelfzuchtig zelfzuchtiger. Wie laf was, is dat nog altijd, en dat geldt ook voor de dapperen onder ons. Wie eerlijk was, is dat nog altijd, en dat geldt ook voor de leugenaars. Wie arm was, is nog armer geworden, wie rijk was, is rijk gebleven. Wie oog had voor de mensen in de marge, ziet vandaag nog veel meer waar de problemen zich situeren. Wie niet omkijkt naar zijn naaste, ziet niets.
Nostalgie is een slechte raadgever. Het is je vastklampen aan een ideale wereld die achteraf bekeken toch niet zo ideaal was. Een idyllisch eiland waar het heerlijk vertoeven is, waarna je er met opgeladen batterijen weer tegenaan kunt. Nostalgie is een goede vriend die je al jaren niet meer gezien hebt en die plots weer opduikt. Een pilsje op een terrasje, de vertekende werkelijkheid. Ik weet wel, vroeger was het niet beter, zoals het nu evenmin beter is, maar dat valt in coronatijden iets makkelijker uit te leggen.
Het traditionele kerstdiner hier bestaat uit “picana”, dat is een soep gemaakt met vlees, aardappelen, maïs en andere groenten. Het wordt vergezeld door salade, fruit en rosbief of varkensvlees. Een andere traditie die sterk blijft, is het geven van een “canasta” , dat is een korf van goederen die door de werkgever aan zijn werknemers gegeven wordt. Een mand met basisvoedsel, samen met kerstartikelen zoals koekjes en snoepjes. Er zijn nog zekerheden en het is eens wat anders dan kalkoen.
Met de crisis hebben ook de meeste buitenlanders de stad hier al lang verlaten, als een van de weinigen “blijvers” word je vaak overladen met alle zonden Israëls. De belabberde economie, het huiselijk geweld, 300.000 geseponeerde rechtszaken of zo`n 2.000 per rechter, allemaal de schuld van de Gringo. Ik voel me soms –de laatste der Mohikanen-.
Driekwart van een eeuw na de landing in Normandië lever ik, dag in dag uit, een minder heldhaftige veldslag: die tegen de verveling en de moedeloosheid. Ik heb nog nooit in mijn leven zo’n lange periode zo weinig omhanden gehad. Mijn agenda, als ik die al zou hebben, is nog leger dan mijn bankrekening. De wekker staat werkloos op het nachttafeltje, als een relikwie uit het pre-coronatijdperk. Waarom opstaan als er niets is dat je daartoe dwingt. Ik heb nog nooit zo vaak kunnen uitslapen als nu, en toch ben ik moe. Niet alleen fysiek maar moe ook van al die meningen in deze crisistijden, van mijn eigen columns. Mijn mening als tijdverdrijf, als middel om de dag door te komen en ’s avonds vroeg naar bed te kunnen gaan met het gevoel dat ik me tenminste toch een beetje nuttig hebt gemaakt. Althans, dat maak ik mezelf wijs. De mening als zoethoudertje. Over politiek, voetbal, Katje Lee, Hazard, buitenechtelijke kinderen, en Martine Tanghe, bedankt dat u bij ons was. Lijkt me wel wat als graftekst.
De ongemakkelijke waarheid is dat er geen gemakkelijke waarheid bestaat.
Bij het begin van het jaar was ik nog vol goede moed, nieuwe zaken, nieuwe uitdagingen. Nauwelijks twaalf maanden later mag die prognose, noem het gerust een fata morgana, de virtuele brandstapel op. Er kwam niets van in huis. De mensen om me heen zijn niet veranderd en zullen niet veranderen. Altruïsten zijn altruïsten gebleven, egoïsten zijn nog altijd egoïsten, narcisten komen nog altijd klaar van hun eigen spiegelbeeld. Wie geen gezond verstand had, heeft dat ondertussen ook niet gekregen. Dom werd dommer, zelfzuchtig zelfzuchtiger. Wie laf was, is dat nog altijd, en dat geldt ook voor de dapperen onder ons. Wie eerlijk was, is dat nog altijd, en dat geldt ook voor de leugenaars. Wie arm was, is nog armer geworden, wie rijk was, is rijk gebleven. Wie oog had voor de mensen in de marge, ziet vandaag nog veel meer waar de problemen zich situeren. Wie niet omkijkt naar zijn naaste, ziet niets.
Nostalgie is een slechte raadgever. Het is je vastklampen aan een ideale wereld die achteraf bekeken toch niet zo ideaal was. Een idyllisch eiland waar het heerlijk vertoeven is, waarna je er met opgeladen batterijen weer tegenaan kunt. Nostalgie is een goede vriend die je al jaren niet meer gezien hebt en die plots weer opduikt. Een pilsje op een terrasje, de vertekende werkelijkheid. Ik weet wel, vroeger was het niet beter, zoals het nu evenmin beter is, maar dat valt in coronatijden iets makkelijker uit te leggen.
Het traditionele kerstdiner hier bestaat uit “picana”, dat is een soep gemaakt met vlees, aardappelen, maïs en andere groenten. Het wordt vergezeld door salade, fruit en rosbief of varkensvlees. Een andere traditie die sterk blijft, is het geven van een “canasta” , dat is een korf van goederen die door de werkgever aan zijn werknemers gegeven wordt. Een mand met basisvoedsel, samen met kerstartikelen zoals koekjes en snoepjes. Er zijn nog zekerheden en het is eens wat anders dan kalkoen.
It'll be lonely this Christmas
17-12-2020. Het is zondagmiddag, 13.00 uur plaatselijke coronatijd, de vijfendertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat ondertussen op 146.060 besmettingen en 9.004 doden. Half december en daar zijn ze reeds, de jaaroverzichten, ze komen steeds sneller klaar, meneer. Het lijkt wel het Sinterklaasfenomeen. De goedheiligman zet al een maand voor zijn feestdag voet aan wal. Deze samenleving heeft geen geduld. De eindejaarsvraagjes nog zoiets, verbazend dat zoveel mensen het belangrijk vinden dat hun smaak gekend wordt of hun mening gehoord. Ik denk dat de uitslag een beetje voorspelbaar zal zijn. Man van het jaar Corona, Vrouw van het jaar Corina, evenement van het jaar, lockdownfeestjes.
Want ondertussen slaat het virus mondiaal erger toe dan ooit en is ook hier de tweede golf ingezet. Elke dag registreert de wereld 600.000 coronabesmettingen en wordt afscheid genomen van ruim tienduizend mensen. De gewenning doet velen bijna vergeten dat de dodentol nooit hoger was. Meer dan de helft van alle Covid-19 doden vallen te betreuren op het Amerikaanse continent. Van noord tot zuid zijn de cijfers dramatisch. De Verenigde Staten laten het meeste sterfgevallen optekenen, gevolgd door Brazilië, Mexico, Argentinië, Colombia, Peru. Ook Europa is een door het virus gehavend continent. Het trieste resultaat is dat een kwart van de coronadoden vallen in het Verenigd Koninkrijk, Italië, Frankrijk, Spanje en België. Komen ook belabberd en toegetakeld uit de crisis: het Midden-Oosten, Rusland en Centraal-Azië, Noord-Afrika en Zuid-Azië. De cijfers van Afrika ten zuiden van de Sahara ogen op het eerste gezicht geruststellender. Maar hoeveel doden blijven uit het zicht? Maar niet overal geklaagd. Steekt in Oost-Azië en Oceanië een virusvrije wereld de kop op? In die enorm uitgestrekte regio wonen bijna één op drie mensen en toch vielen er amper tweeëneenhalf procent van alle Covid-19 doden. Daarvoor zijn vooral twee landen verantwoordelijk die het in deze regio opvallend minder goed doen, de Filippijnen en Indonesië. Let wel, dan nog presteren ze achttien en drieëntwintigmaal beter dan België, en tweeëneenhalf tot driemaal beter dan het mondiale gemiddelde.
De hond tikt tegen het raam. De kat glijdt via regenpijp de tuin in. Volgende week is het kerst, dan is 2020 alweer zo goed als voorbij. Alsof het niets was. Alsof de 365 dagen slechts een korte oprisping waren die je even voelde, maar die zo snel weer weg was dat je vergat dat je het had. De hik na een zak nootjes en 5 lauwe Duvels. Het einde van het jaar is altijd een beetje doodgaan. Het hele jaar was een beetje doodgaan. Elk nieuwjaar is een jaar verder van de mensen die ik mis in mijn leven. Een jaar verder van op weg naar vergeten. Alles is vergankelijk. Het leven, de jaren, de herinneringen. En hoewel ik geloof dat elke herinnering ergens in mijn hoofd voor altijd opgeslagen ligt, merk ik dat de toegangsdeurtjes ernaartoe dicht gaan.
Het voorbije jaar was best louterend, teruggeworpen worden op jezelf is eenzaam en hard. Waar is je netwerk wanneer je het nodig hebt? Wat stelt je curriculum voor in tijden van crisis? Wie ben ik nog? Wie wil mij nog? Waar zijn al die collega’s waarmee je dacht een hartelijk contact te hebben, dat uiteindelijk niet meer bleek te zijn dan functioneel? Het kluizenaarsleven van de coronagegijzelde. Dagen verankerd aan mijn toetsenbord, gehoorzamend aan de stemmen in mijn hoofd. “Gij zult dringend werk zoeken, gij zult uw leven ondergaan”. Ik ben een hamster in een rad geworden, eindeloos ronddraaiend in een eeuwigdurende vicieuze cirkel. Ik geloof niet in de schoonheid van de mislukking, ik zie geen zalving in het falen, niet in het verlies van mijn restaurants en de hongerige blikken in de ogen van mijn honden. Dat je moet verliezen om te winnen, al die onzin. Dat je hier sterker uitkomt. Ik lees een noodkreet van een DJ uit Gent die stelt: "31 vrienden en kennissen uit de eventsector zijn onlangs uit het leven gestapt." Geloof me de lijst is veel langer dan we vermoeden.
It'll be lonely this Christmas...
Want ondertussen slaat het virus mondiaal erger toe dan ooit en is ook hier de tweede golf ingezet. Elke dag registreert de wereld 600.000 coronabesmettingen en wordt afscheid genomen van ruim tienduizend mensen. De gewenning doet velen bijna vergeten dat de dodentol nooit hoger was. Meer dan de helft van alle Covid-19 doden vallen te betreuren op het Amerikaanse continent. Van noord tot zuid zijn de cijfers dramatisch. De Verenigde Staten laten het meeste sterfgevallen optekenen, gevolgd door Brazilië, Mexico, Argentinië, Colombia, Peru. Ook Europa is een door het virus gehavend continent. Het trieste resultaat is dat een kwart van de coronadoden vallen in het Verenigd Koninkrijk, Italië, Frankrijk, Spanje en België. Komen ook belabberd en toegetakeld uit de crisis: het Midden-Oosten, Rusland en Centraal-Azië, Noord-Afrika en Zuid-Azië. De cijfers van Afrika ten zuiden van de Sahara ogen op het eerste gezicht geruststellender. Maar hoeveel doden blijven uit het zicht? Maar niet overal geklaagd. Steekt in Oost-Azië en Oceanië een virusvrije wereld de kop op? In die enorm uitgestrekte regio wonen bijna één op drie mensen en toch vielen er amper tweeëneenhalf procent van alle Covid-19 doden. Daarvoor zijn vooral twee landen verantwoordelijk die het in deze regio opvallend minder goed doen, de Filippijnen en Indonesië. Let wel, dan nog presteren ze achttien en drieëntwintigmaal beter dan België, en tweeëneenhalf tot driemaal beter dan het mondiale gemiddelde.
De hond tikt tegen het raam. De kat glijdt via regenpijp de tuin in. Volgende week is het kerst, dan is 2020 alweer zo goed als voorbij. Alsof het niets was. Alsof de 365 dagen slechts een korte oprisping waren die je even voelde, maar die zo snel weer weg was dat je vergat dat je het had. De hik na een zak nootjes en 5 lauwe Duvels. Het einde van het jaar is altijd een beetje doodgaan. Het hele jaar was een beetje doodgaan. Elk nieuwjaar is een jaar verder van de mensen die ik mis in mijn leven. Een jaar verder van op weg naar vergeten. Alles is vergankelijk. Het leven, de jaren, de herinneringen. En hoewel ik geloof dat elke herinnering ergens in mijn hoofd voor altijd opgeslagen ligt, merk ik dat de toegangsdeurtjes ernaartoe dicht gaan.
Het voorbije jaar was best louterend, teruggeworpen worden op jezelf is eenzaam en hard. Waar is je netwerk wanneer je het nodig hebt? Wat stelt je curriculum voor in tijden van crisis? Wie ben ik nog? Wie wil mij nog? Waar zijn al die collega’s waarmee je dacht een hartelijk contact te hebben, dat uiteindelijk niet meer bleek te zijn dan functioneel? Het kluizenaarsleven van de coronagegijzelde. Dagen verankerd aan mijn toetsenbord, gehoorzamend aan de stemmen in mijn hoofd. “Gij zult dringend werk zoeken, gij zult uw leven ondergaan”. Ik ben een hamster in een rad geworden, eindeloos ronddraaiend in een eeuwigdurende vicieuze cirkel. Ik geloof niet in de schoonheid van de mislukking, ik zie geen zalving in het falen, niet in het verlies van mijn restaurants en de hongerige blikken in de ogen van mijn honden. Dat je moet verliezen om te winnen, al die onzin. Dat je hier sterker uitkomt. Ik lees een noodkreet van een DJ uit Gent die stelt: "31 vrienden en kennissen uit de eventsector zijn onlangs uit het leven gestapt." Geloof me de lijst is veel langer dan we vermoeden.
It'll be lonely this Christmas...
Learn the hard way
11-12-2020. Het is zondagochtend, 12.00 uur plaatselijke coronatijd, de vierendertigste quarantaineweek zit erop, ik heb gemakshalve week drieëndertig overgeslagen. Komkommertijd, tijdelijke writer`s block, kerstdepressie -avant la lettre-, het zijn dingen die gebeuren. “I'm only human flesh and blood”. De virusteller staat ondertussen op 146.060 besmettingen en 9.004 doden.
De nieuwe regering hier heeft besloten de trouwe aanhang te belonen door de maatregelen vanaf 1 december tot 15 januari te versoepelen. Eigenlijk mag zes weken alles en dit tot 24.00 uur. Geniet ervan, het kunnen de laatste zijn. De deur voor de tweede golf wordt hiermee wagenwijd opengezet en met het regenseizoen staat ook “Dengue” voor de deur. Ook wel knokkelkoorts genoemd, een tropische infectieziekte die wordt veroorzaakt door het denguevirus. Tot de symptomen behoren koorts, hoofdpijn, spierpijn en gewrichtspijn, en een kenmerkende huiduitslag die lijkt op die van de mazelen. Maar het volk is gelukkig en alles heeft zijn prijs. Rome is ook niet op een dag afgebroken.
In België lijkt, met de feestdagen in het vooruitzicht, “handhaving” het nieuwe sleutelwoord te zijn. Ordnung muß sein. Een verbod op zingen met Nieuwjaar en Driekoningen. Geen worstenbrood, niet enkel, laat staan dubbel, geen appelbollen van handgeplukte appels. Alle politiezones zullen extra ploegen inzetten. Geen vuurwerk, de kerstbomen zullen pas tegen Pasen naar het containerpark mogen gebracht worden. Pizzadozen worden geteld en de winkels moeten een lijst aanleggen van hoeveel lege bakken drank er per persoon worden teruggebracht. Gebruikte condooms moeten voortaan 1 maand bijgehouden worden in een aan huis geleverde contactbox die oplicht als er meer dan vijf stuks per avond in gedropt worden. Er worden tanks gestationeerd op drukke kruispunten, en drones in stelling gebracht. Sluipschutters zullen plaats nemen op de daken van supermarkten en banken, ex-bende van Nijvelleden gelieve zich te onthouden. Het Fort van Breendonk wordt tijdelijk ingericht als opvangcentrum voor overtreders, incusief folterkamer voor hardnekkige residivisten. Er komen speciale kliklijnen, met kortingsbonnen bij de Aldi voor superklikkers. Streng, strenger, strengst.
Ondertussen wel gewoon doorvoetballen, want zo een kans om kampioen te spelen krijgt Beerschot nooit meer. Ondertussen kwamen er in november 110.000 reizigers terug uit een rode zone, slechts 154 lieten zich testen. Ondertussen liggen er 95.000 dossiers met coronaovertredingen te wachten op behandeling. Ondertussen wordt er in de Vlaamse bossen gefeest alsof Jan de Lichte nooit is gevierendeeld. Bijkomend probleem is dat plastisch chirurgen door de populariteit van de avocado hun aantal patiënten met ‘avocadoletsel’ zien toenemen. Het is de hoogste tijd voor een waarschuwing op de verpakking, vinden ze.
Gelukkig heb ik tijdens het opruimen van mijn restaurant nog een boek gevonden, achtergelaten door ene E.V.D uit Tilburg, zal denkelijk vorm van tip geweest zijn.
“De Waanzinnige Veertiende Eeuw” is de titel van ene Barbara Tuchman. Het gebeurt niet vaak dat ik een boek in het Nederlands te pakken krijg, dus ik heb het in een ruk uitgelezen. Het greep me naar de strot en heeft me sindsdien niet meer losgelaten. Het gaat over hoe de Zwarte Dood rondwaarde in Europa. In de rampjaren tussen 1347 en 1352 stierf naar schatting een derde van de Europese bevolking aan de pest.
Een derde! Een stad als Antwerpen telde zo'n 21.000 inwoners. Dus konden veertienduizend overlevenden zevenduizend doden begraven of verbranden. De straten waren leeg en toen de pandemie was uitgewoed, waren overal op het continent, dorpen letterlijk uitgestorven. Hoeves en hutten verlaten. Bewoners gevlucht omdat iemand riep: De pest! De pest komt eraan! Koorts, verwardheid, bulten groot als een ei in de lies, oksel of hals, het was een ziekte met een duivels aanzicht. Bloedspugen en zwarte vlekjes op de huid. Klopte het beestje aan de deur, dan kon het al in twee dagen afgelopen zijn. Over en out. Of beter: in een grote kuil gegooid, tussen de andere lichamen. Voor een ordentelijke begrafenis was geen tijd, of geen moed of geen mensen.
En wat staat er ons nog te wachten, waar we geen weet van hebben? Chapare bijvoorbeeld. Het lijkt een beetje op ebola en wordt overgedragen door ratten. Het zou wereldwijd wel eens voor onaangename verassingen kunnen zorgen. In La Paz zijn de afgelopen dagen 5 nieuwe gevallen geconstateerd, drie mensen zijn ondertussen overleden.
En wat is de reactie hier? Je gelooft je oren niet.
Ik citeer, letterlijk, de woorden van een plaatselijk viroloog, Raul Flores: “Of dit nieuwe virus net zo groot gaat worden als corona moeten we nog afwachten. Voor corona bestaat inmiddels een vaccin, dus de timing is perfect (?). Wuhan werd de bakermat van het virus en heeft de stad in één klap op de wereldkaart gezet. We hopen natuurlijk dat hetzelfde gaat gebeuren voor La Paz. Voor de stad zou het zeker niet verkeerd zijn” ???
Arm mensdom. John Lennon draait zich na 40 jaar nog eens om in zijn graf.
“The more I see the less I know for sure”.
De nieuwe regering hier heeft besloten de trouwe aanhang te belonen door de maatregelen vanaf 1 december tot 15 januari te versoepelen. Eigenlijk mag zes weken alles en dit tot 24.00 uur. Geniet ervan, het kunnen de laatste zijn. De deur voor de tweede golf wordt hiermee wagenwijd opengezet en met het regenseizoen staat ook “Dengue” voor de deur. Ook wel knokkelkoorts genoemd, een tropische infectieziekte die wordt veroorzaakt door het denguevirus. Tot de symptomen behoren koorts, hoofdpijn, spierpijn en gewrichtspijn, en een kenmerkende huiduitslag die lijkt op die van de mazelen. Maar het volk is gelukkig en alles heeft zijn prijs. Rome is ook niet op een dag afgebroken.
In België lijkt, met de feestdagen in het vooruitzicht, “handhaving” het nieuwe sleutelwoord te zijn. Ordnung muß sein. Een verbod op zingen met Nieuwjaar en Driekoningen. Geen worstenbrood, niet enkel, laat staan dubbel, geen appelbollen van handgeplukte appels. Alle politiezones zullen extra ploegen inzetten. Geen vuurwerk, de kerstbomen zullen pas tegen Pasen naar het containerpark mogen gebracht worden. Pizzadozen worden geteld en de winkels moeten een lijst aanleggen van hoeveel lege bakken drank er per persoon worden teruggebracht. Gebruikte condooms moeten voortaan 1 maand bijgehouden worden in een aan huis geleverde contactbox die oplicht als er meer dan vijf stuks per avond in gedropt worden. Er worden tanks gestationeerd op drukke kruispunten, en drones in stelling gebracht. Sluipschutters zullen plaats nemen op de daken van supermarkten en banken, ex-bende van Nijvelleden gelieve zich te onthouden. Het Fort van Breendonk wordt tijdelijk ingericht als opvangcentrum voor overtreders, incusief folterkamer voor hardnekkige residivisten. Er komen speciale kliklijnen, met kortingsbonnen bij de Aldi voor superklikkers. Streng, strenger, strengst.
Ondertussen wel gewoon doorvoetballen, want zo een kans om kampioen te spelen krijgt Beerschot nooit meer. Ondertussen kwamen er in november 110.000 reizigers terug uit een rode zone, slechts 154 lieten zich testen. Ondertussen liggen er 95.000 dossiers met coronaovertredingen te wachten op behandeling. Ondertussen wordt er in de Vlaamse bossen gefeest alsof Jan de Lichte nooit is gevierendeeld. Bijkomend probleem is dat plastisch chirurgen door de populariteit van de avocado hun aantal patiënten met ‘avocadoletsel’ zien toenemen. Het is de hoogste tijd voor een waarschuwing op de verpakking, vinden ze.
Gelukkig heb ik tijdens het opruimen van mijn restaurant nog een boek gevonden, achtergelaten door ene E.V.D uit Tilburg, zal denkelijk vorm van tip geweest zijn.
“De Waanzinnige Veertiende Eeuw” is de titel van ene Barbara Tuchman. Het gebeurt niet vaak dat ik een boek in het Nederlands te pakken krijg, dus ik heb het in een ruk uitgelezen. Het greep me naar de strot en heeft me sindsdien niet meer losgelaten. Het gaat over hoe de Zwarte Dood rondwaarde in Europa. In de rampjaren tussen 1347 en 1352 stierf naar schatting een derde van de Europese bevolking aan de pest.
Een derde! Een stad als Antwerpen telde zo'n 21.000 inwoners. Dus konden veertienduizend overlevenden zevenduizend doden begraven of verbranden. De straten waren leeg en toen de pandemie was uitgewoed, waren overal op het continent, dorpen letterlijk uitgestorven. Hoeves en hutten verlaten. Bewoners gevlucht omdat iemand riep: De pest! De pest komt eraan! Koorts, verwardheid, bulten groot als een ei in de lies, oksel of hals, het was een ziekte met een duivels aanzicht. Bloedspugen en zwarte vlekjes op de huid. Klopte het beestje aan de deur, dan kon het al in twee dagen afgelopen zijn. Over en out. Of beter: in een grote kuil gegooid, tussen de andere lichamen. Voor een ordentelijke begrafenis was geen tijd, of geen moed of geen mensen.
En wat staat er ons nog te wachten, waar we geen weet van hebben? Chapare bijvoorbeeld. Het lijkt een beetje op ebola en wordt overgedragen door ratten. Het zou wereldwijd wel eens voor onaangename verassingen kunnen zorgen. In La Paz zijn de afgelopen dagen 5 nieuwe gevallen geconstateerd, drie mensen zijn ondertussen overleden.
En wat is de reactie hier? Je gelooft je oren niet.
Ik citeer, letterlijk, de woorden van een plaatselijk viroloog, Raul Flores: “Of dit nieuwe virus net zo groot gaat worden als corona moeten we nog afwachten. Voor corona bestaat inmiddels een vaccin, dus de timing is perfect (?). Wuhan werd de bakermat van het virus en heeft de stad in één klap op de wereldkaart gezet. We hopen natuurlijk dat hetzelfde gaat gebeuren voor La Paz. Voor de stad zou het zeker niet verkeerd zijn” ???
Arm mensdom. John Lennon draait zich na 40 jaar nog eens om in zijn graf.
“The more I see the less I know for sure”.
Late for the sky
28-11-2020. Het is zondagochtend, 11.00 uur plaatselijke coronatijd, de tweeëndertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat ondertussen op 144.494 besmettingen en 8.943 doden. In de supermarkt heeft de kerstversiering zijn intrede gedaan en uit de boxen galmt “dreaming of a White Christmas. Blijven dromen want het is hier, in tegenstelling tot in België, putje zomer. Na de droevige novemberdagen volgen als kers op de taart de donkere dagen voor de kerst. Zomer staat voor warmte, lange dagen, een overvloed aan licht. Winter is kou, korte dagen, depressie. Tegenover Mungo Jerry’s vrolijke “In the Summertime” staat geen even vrolijk winterlied. Tegenover “Summer in the City” staat geen dansbare “Winter” in diezelfde “City”. Tegenover “Summertime and the living is easy” staat geen levensgemak in de donkerste periode van het jaar. Bestaan er vrolijke songs over Kerstmis, Nieuwjaar en sneeuw?
Maradona, die gaat het alvast niet meer meemaken. Zestig en alle kaarsjes uitgeblazen, alle alcohol opgebruikt. Enerzijds niet verrassend, gezien zijn levensstijl, anderzijds toch weer plots. Maradona en Bolivia was een geslaagd huwelijk, niet op sportief vlak. Argentinië liep er in 2009 tegen zijn grootste WK qualificatienederlaag ooit aan 6-1. Diego was coach, een jonge Messi liep er futloos bij, Demichelis verdiende er die dag zijn plaats in de galerij van de lulligste verdedigers aller tijden. Armando was een grote fan van ex-president Evo Morales en van zijn politiek. Hij was steeds de eerste om hem te feliciteren met zijn verkiezingsuitslagen en ook de eerste die in 2019 het woord staatsgreep in de mond nam. Ik wil niet weten hoeveel lijntjes coke ze samen naar binnen hebben gewerkt maar zeker is dat de Cocaboeren in Chapare aan hem een trouwe klant verliezen. Diego was een van de weinigen die het spelen op grote hoogte vurig verdedigde, er wordt in La Paz gespeeld op 3.579 meter en in El Alto zelfs op 4.090 meter. Toen de Fifa in 2008 met een voorstel kwam om voetbal boven 3500 te verbieden speelde hij een benefietwedstrijd in La Paz tegen de President om aandacht te vragen voor het probleem. Mede door zijn toedoen ging het voorstel, tot op heden, de onderste schuif in. Evo, sinds twee weken terug in het land, belde hem vorige week nog op met de vraag om Bolivia te steunen in zijn aanvraag om in 2030, zijn natte droom, het WK voetbal te organiseren. Ooit bood Maradona aan, gratis, het Boliviaans nationale elftal te trainen en in 2010 verwedde Morales op aanraden van Diego ettelijke duizenden dollars dat Argentinië wereldkampioen zou worden. Een apart stel. Pluisje en luisje.
En het virus ?
Het raasde voort.
Naast ontkenners van de klimaatproblemen zie ik om me heen ook steeds meer corona-ontkenners. Het gaat niet zelden om dezelfde figuren. Ze zien zichzelf als arenden, maar zijn in feite struisvogels. Kop in het zand, niets aan de hand. Dat zou op zich niet erg zijn, mochten ze niet zoveel toehoorders verzamelen. Controverse verkoopt.
Covid-19 ging het beste in de mens naar boven brengen, zo werd voorspeld. De realiteit is dat de contrasten nog groter zijn geworden en dat wie goed was, misschien wel beter is geworden, en wie slecht was, misschien wel nóg slechter.
De coronacrisis verandert juist niets, tenzij dan dat de zaken meer dan ooit op scherp staan. ‘Het is wat het is.’ We zijn wie we zijn. Daar zal een wereldwijde gezondheidscrisis nauwelijks iets aan veranderen. Trumpisten blijven ook na de nederlaag, met God aan hun zijde, lachen met ‘dat griepje’, lifestylecoaches en motivatiepsychologen blijven me overstelpen met nietszeggende, opbeurende oneliners, optimisten zien licht aan het eind van de tunnel, pessimisten zien zelfs de tunnelopening niet. Wie iets te verkopen heeft, zal nog iets luider zeuren dat zijn product het beste is, wie niets te verkopen heeft, zwijgt. Wie introvert is, is dat meer dan ooit. Wie extravert is, zal wel weer op het voorplan treden eens het normale leven hervat. Wie nog geen misantroop was vóór het uitbreken van de coronacrisis, maakt veel kans om dat nu wel te zijn.
Als kind deed ik wel eens mee aan ballonwedstrijden. Je weel wel: kaartje invullen met je gegevens, ballonnetje oplaten en hopen maar dat de jouwe het verst vloog en dat de vinder het kaartje terugstuurde. Ik maakte me nooit veel illusies en was al blij dat de mijne niet verstrikt geraakte in een lantaarnpaal of uiteenspatte tegen de hoogspanningslijnen. Er kwam nooit iets terug. Ook de boodschappen die ik in lege limonadeflesjes stak aan zee bleven onbeantwoord, net als mijn eerste liefdesbrieven. Net als de vraag: ‘Moeder waarom leven wij’?
Maradona, die gaat het alvast niet meer meemaken. Zestig en alle kaarsjes uitgeblazen, alle alcohol opgebruikt. Enerzijds niet verrassend, gezien zijn levensstijl, anderzijds toch weer plots. Maradona en Bolivia was een geslaagd huwelijk, niet op sportief vlak. Argentinië liep er in 2009 tegen zijn grootste WK qualificatienederlaag ooit aan 6-1. Diego was coach, een jonge Messi liep er futloos bij, Demichelis verdiende er die dag zijn plaats in de galerij van de lulligste verdedigers aller tijden. Armando was een grote fan van ex-president Evo Morales en van zijn politiek. Hij was steeds de eerste om hem te feliciteren met zijn verkiezingsuitslagen en ook de eerste die in 2019 het woord staatsgreep in de mond nam. Ik wil niet weten hoeveel lijntjes coke ze samen naar binnen hebben gewerkt maar zeker is dat de Cocaboeren in Chapare aan hem een trouwe klant verliezen. Diego was een van de weinigen die het spelen op grote hoogte vurig verdedigde, er wordt in La Paz gespeeld op 3.579 meter en in El Alto zelfs op 4.090 meter. Toen de Fifa in 2008 met een voorstel kwam om voetbal boven 3500 te verbieden speelde hij een benefietwedstrijd in La Paz tegen de President om aandacht te vragen voor het probleem. Mede door zijn toedoen ging het voorstel, tot op heden, de onderste schuif in. Evo, sinds twee weken terug in het land, belde hem vorige week nog op met de vraag om Bolivia te steunen in zijn aanvraag om in 2030, zijn natte droom, het WK voetbal te organiseren. Ooit bood Maradona aan, gratis, het Boliviaans nationale elftal te trainen en in 2010 verwedde Morales op aanraden van Diego ettelijke duizenden dollars dat Argentinië wereldkampioen zou worden. Een apart stel. Pluisje en luisje.
En het virus ?
Het raasde voort.
Naast ontkenners van de klimaatproblemen zie ik om me heen ook steeds meer corona-ontkenners. Het gaat niet zelden om dezelfde figuren. Ze zien zichzelf als arenden, maar zijn in feite struisvogels. Kop in het zand, niets aan de hand. Dat zou op zich niet erg zijn, mochten ze niet zoveel toehoorders verzamelen. Controverse verkoopt.
Covid-19 ging het beste in de mens naar boven brengen, zo werd voorspeld. De realiteit is dat de contrasten nog groter zijn geworden en dat wie goed was, misschien wel beter is geworden, en wie slecht was, misschien wel nóg slechter.
De coronacrisis verandert juist niets, tenzij dan dat de zaken meer dan ooit op scherp staan. ‘Het is wat het is.’ We zijn wie we zijn. Daar zal een wereldwijde gezondheidscrisis nauwelijks iets aan veranderen. Trumpisten blijven ook na de nederlaag, met God aan hun zijde, lachen met ‘dat griepje’, lifestylecoaches en motivatiepsychologen blijven me overstelpen met nietszeggende, opbeurende oneliners, optimisten zien licht aan het eind van de tunnel, pessimisten zien zelfs de tunnelopening niet. Wie iets te verkopen heeft, zal nog iets luider zeuren dat zijn product het beste is, wie niets te verkopen heeft, zwijgt. Wie introvert is, is dat meer dan ooit. Wie extravert is, zal wel weer op het voorplan treden eens het normale leven hervat. Wie nog geen misantroop was vóór het uitbreken van de coronacrisis, maakt veel kans om dat nu wel te zijn.
Als kind deed ik wel eens mee aan ballonwedstrijden. Je weel wel: kaartje invullen met je gegevens, ballonnetje oplaten en hopen maar dat de jouwe het verst vloog en dat de vinder het kaartje terugstuurde. Ik maakte me nooit veel illusies en was al blij dat de mijne niet verstrikt geraakte in een lantaarnpaal of uiteenspatte tegen de hoogspanningslijnen. Er kwam nooit iets terug. Ook de boodschappen die ik in lege limonadeflesjes stak aan zee bleven onbeantwoord, net als mijn eerste liefdesbrieven. Net als de vraag: ‘Moeder waarom leven wij’?
November Rain
21-11-2020. Het is zondagochtend, 10.00 uur plaatselijke coronatijd, de eenendertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat ondertussen op 143.756 besmettingen en 8.889 doden. Terwijl in België de tweede golf in alle hevigheid woedt, inclusief ophokplicht voor kippen, wie toch (rond) scharrelt krijgt een boete, lijkt het virus hier met een gemiddelde van 100 gevallen per dag aan zijn zomerslaap begonnen. Langzaam begint het normale leven weer. Restaurants, zij die het hebben overleefd, zijn open en er is publiek toegelaten bij sportwedstrijden. Ook politiek lijkt de rust weergekeerd. De “pititas”, tegenstanders van Evo Morales zijn van de straat geveegd, 1 jaar na het bloedbad in Senkata is de nieuwe regering geïnstalleerd. Maar er gaan koppen rollen. Voor de leden van de ex-interim regering geldt, wie niet weg is is gezien.
De avondklok 22.00 uur blijft behouden en mondmaskers verplicht. De kassiersters in de supermarkten, vaak mijn enige afleiding, blijven zich liploos verstoppen achter plexiglas met handschoenen die ik douaniers niet graag zie aantrekken op de luchthaven nadat ik van kop tot teen ben gescand. Van die lichte blauwe. Soms zie ik mezelf al staan aan die kassa, broek op de enkels, benen uit elkaar, met mijn mond blazend op mijn handen.
Ik las een boeiende denkoefening : hoeveel coronavirus is er op dit moment in de wereld en als we het allemaal zouden samenbrengen, hoe groot zou het dan zijn ? Men denkt dat er op dit moment 3,3 miljard Covid-19cellen rondwaren in de menselijke populatie. Maar aangezien het virus zelf enorm klein is, nog veel kleiner dan een menselijke cel, blijft er weinig volume over. Alles samen zou het gaan om zo’n 8 milliliter, net iets meer dan de 6 milliliter van een theelepeltje. Dat iets ter de grootte van een lepeltje mijn leven zou lam leggen… was het nu nog onversneden opium of coke geweest tot daar aan toe.
Want ondertussen is er in de haven van Antwerpen opnieuw 11,5 ton zuivere cocaïne gevonden, verstopt in 5 schrootcontainers afkomstig uit Zuid-Amerika, een nieuw Europees record. De straatwaarde van de drugs wordt geschat op zo’n 900 miljoen euro. Het brengt het totaal dit jaar op 62 ton. Dat zijn 700 miljard lijntjes coke, meer dan er sterren aan de hemel schitteren. Voor iedere aardbewoner een gratis lijntje dan en we zouden misschien anders tegen de pandemia aankijken.
Ikzelf leef de laatste weken in een soort kunstmatige winter, zoals de personages in “The Afterman”. Maanden van halfbestemd verdriet, van niets lukt omdat niets kan. Niet weten van welk hout pijlen maken. Van virusangst, normaalheimwee. Ik treur en ik struikel, maar ik schroom om dat toe te geven, aan mezelf en al helemaal aan anderen. Het thuiszitten, het sluiten van het restaurant, het niet kunnen werken heeft me gesloopt.
Ik lig elke dag om 21.00 uur in bed en sta doodmoe op. Ik ben volledig uit mijn ritme. Mijn spieren voelen alsof ik de Dodentocht in één trek heb uitgelopen.
In mijn hoofd draait het rondjes om de kerk van de gemiste kansen. Voel me als een spits die net een strafschop in de tribune heeft gekeild. Kansen moet je grijpen. Maar ze blijven links liggen. Door angst, blindheid, gebrek aan middelen, durf, aan geld. Misschien ligt het aan mij, maar ik zie het niet, waar zijn die kansen ? Misschien liggen ze in een soort depot, waar ik de sleutel niet van heb, te wachten tot de gelegenheid zich voordoet.
Er zijn dagen dat ik fantaseer over een kasteel in een bos met een ophaalbrug en hyperagressieve krokodillen in de slotgracht, met daaromheen een groot stuk land met hoge hekken onder stroom, prikkeldraad, bloeddorstige rottweilers, oude Oost-Duitse grenswachten met Kaláshnikov`s en nachtkijkers en grote lichtgevende matrixborden met “Laat Me Met Rust” erop.
November, de nevelmaand of de slachtmaand. Droevige dagen, schrijven kon ik nog wel, al kost het me meer moeite dan anders, maar het is een van de weinige dingen waaraan ik nog vreugde beleef. Spreken is een ander paar mouwen.
De avondklok 22.00 uur blijft behouden en mondmaskers verplicht. De kassiersters in de supermarkten, vaak mijn enige afleiding, blijven zich liploos verstoppen achter plexiglas met handschoenen die ik douaniers niet graag zie aantrekken op de luchthaven nadat ik van kop tot teen ben gescand. Van die lichte blauwe. Soms zie ik mezelf al staan aan die kassa, broek op de enkels, benen uit elkaar, met mijn mond blazend op mijn handen.
Ik las een boeiende denkoefening : hoeveel coronavirus is er op dit moment in de wereld en als we het allemaal zouden samenbrengen, hoe groot zou het dan zijn ? Men denkt dat er op dit moment 3,3 miljard Covid-19cellen rondwaren in de menselijke populatie. Maar aangezien het virus zelf enorm klein is, nog veel kleiner dan een menselijke cel, blijft er weinig volume over. Alles samen zou het gaan om zo’n 8 milliliter, net iets meer dan de 6 milliliter van een theelepeltje. Dat iets ter de grootte van een lepeltje mijn leven zou lam leggen… was het nu nog onversneden opium of coke geweest tot daar aan toe.
Want ondertussen is er in de haven van Antwerpen opnieuw 11,5 ton zuivere cocaïne gevonden, verstopt in 5 schrootcontainers afkomstig uit Zuid-Amerika, een nieuw Europees record. De straatwaarde van de drugs wordt geschat op zo’n 900 miljoen euro. Het brengt het totaal dit jaar op 62 ton. Dat zijn 700 miljard lijntjes coke, meer dan er sterren aan de hemel schitteren. Voor iedere aardbewoner een gratis lijntje dan en we zouden misschien anders tegen de pandemia aankijken.
Ikzelf leef de laatste weken in een soort kunstmatige winter, zoals de personages in “The Afterman”. Maanden van halfbestemd verdriet, van niets lukt omdat niets kan. Niet weten van welk hout pijlen maken. Van virusangst, normaalheimwee. Ik treur en ik struikel, maar ik schroom om dat toe te geven, aan mezelf en al helemaal aan anderen. Het thuiszitten, het sluiten van het restaurant, het niet kunnen werken heeft me gesloopt.
Ik lig elke dag om 21.00 uur in bed en sta doodmoe op. Ik ben volledig uit mijn ritme. Mijn spieren voelen alsof ik de Dodentocht in één trek heb uitgelopen.
In mijn hoofd draait het rondjes om de kerk van de gemiste kansen. Voel me als een spits die net een strafschop in de tribune heeft gekeild. Kansen moet je grijpen. Maar ze blijven links liggen. Door angst, blindheid, gebrek aan middelen, durf, aan geld. Misschien ligt het aan mij, maar ik zie het niet, waar zijn die kansen ? Misschien liggen ze in een soort depot, waar ik de sleutel niet van heb, te wachten tot de gelegenheid zich voordoet.
Er zijn dagen dat ik fantaseer over een kasteel in een bos met een ophaalbrug en hyperagressieve krokodillen in de slotgracht, met daaromheen een groot stuk land met hoge hekken onder stroom, prikkeldraad, bloeddorstige rottweilers, oude Oost-Duitse grenswachten met Kaláshnikov`s en nachtkijkers en grote lichtgevende matrixborden met “Laat Me Met Rust” erop.
November, de nevelmaand of de slachtmaand. Droevige dagen, schrijven kon ik nog wel, al kost het me meer moeite dan anders, maar het is een van de weinige dingen waaraan ik nog vreugde beleef. Spreken is een ander paar mouwen.
All Saints Day
03-11-2020. Het is zondagochtend, 9.00 uur plaatselijke coronatijd, de dertigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat ondertussen op 141.833 besmettingen en 8.731 doden. De verkiezingen zinderen na in de straten. Protesten, rellen en opstootjes. Overal bidden mensen dag en nacht voor de kazernes smekend dat het leger ingrijpt en macht overneemt. Een land dat eeuwen onder dictatuur gebogen ging, smeekt om een dictator. Begrijpe wie begrijpen kan. De provincie Santa Cruz heeft zichzelf zowat afgesloten van de rest van het land en de nieuwe president is aan de slag gegaan met een al dan niet legaal verworven 2/3 meerderheid. De afrekeningen kunnen beginnen. De eerste op het kapblok is interim-presidente Jeanine Añez, samen met haar hele kabinet wordt ze beschuldigd van de bloedbaden in november 2019 en de frauduleuze aankoop van beademingsmachines. Ik heb het altijd geweten dat je van interimwerk niet beter wordt.
Ondertussen kleurt heel Europa donkerrood op de Coronakaart en wordt er geshopt alsof de eindejaarsdagen voor de deur staan en iedereen reeds een veertiende maand heeft getrokken. Ons land pronkt met de weinig benijdenswaardige koppositie en heeft momenteel de hoogste incidentie van gevallen in heel Europa. Van heel de wereld zelfs, zo blijkt uit cijfers van het Europees Centrum voor Ziektepreventie en -bestrijding (ECDC). Na de FIFA voetbalranking en de regeringsvorming toch weer een nummer één plaats voor ons klein landje om trots op te zijn.
Zondag 1 november, Allerheiligen annex -zielen, want die komen sowieso altijd op de tweede plaats. De Poulidors van de vergankelijkheid. Ik dool in gedachten door de crypte van een eeuwenoude kerk. In de door houtwormen aangetaste kasten van rozenhout vertellen naakte figuren de geschiedenis van twee eeuwen lijden en goedgelovigheid. Dooraderd en ontzenuwd, geprepareerd als barokke kunstwerken. Een bloedende man, met wat verroeste spijkers in zijn voeten, kijkt goedkeurend toe. Een naar wijwater geurende modderpoel van driften en perversies. We herdenken onze doden. Ik zie rondom mij alleen maar troosteloosheid, mensen met stigma`s van verdriet onder hun ogen, die emmers tranen naar kerkhoven slepen. Zelf heb ik een heel jaar chrysanten in mijn hart gekweekt en met een doodsprentje in mijn binnenzak gelopen. Mensen hier maken kleine altaartjes versierd met Tanta Wawas (kinderbrood). Dat zijn gebakjes met gezichtjes van kinderen of paarden die hen moeten vergezellen naar de overkant. Tanta in Quechua is brood, Wawa is kind. De dood is hier pertinent aanwezig.
Soms vraag ik me af wat voor een leven is dit ?
En is dit wel een leven ?
Verandert er ooit wel eens iets of draaien we in cirkels, zodat we om de zoveel jaar met zijn allen weer op hetzelfde punt aanbelanden. Om de vijftig jaar wordt er wel ergens een Hitler geboren, om de veertig jaar staat er een nieuwe Stalin of Pol Pot op.
Om de dertig jaar wordt er een nieuwe Pelé of Messi geboren, Merckxsen die maken ze niet meer, te ingewikkeld. Om de twintig jaar zijn er wel ergens grote droogten, overstromingen, mislukte oogsten en miskramen. Om de tien jaar wordt er wel ergens een plaat gemaakt die de tands des tijds doorstaat. Dagelijks worden mensen vernederd, onthoofd, de dood ingepest in de naam van wat ? Grondwetten, kerkelijke wetten, familiale gebruiken ? Voor het plezier, te grote bek, verkeerde kleur ? De vrije meningsuiting ?
Vrijheid van meningsuiting bestaat niet. Je kop gaat eraf als je een cartoon ophangt, gelovigen hebben nog minder humor dan hun God zelf. Het was vroeger niet beter, brandstapels, vierendelen, het kon niet gruwelijk genoeg zijn. Wat voor mij een mening is, kan voor iemand anders een belediging zijn. Kunnen we niet gewoon accepteren dat ieder mens onbewuste of bewuste vooroordelen heeft ? Andere, door het leven en opvoeding in- en meegegeven waarden en meningen.
Wij staan nog mijlenver af van een globaal mensbeeld, van het samen denken en handelen als een (dier)soort, die toevallig en tijdelijk gevangen zit op een draaiende planeet temidden van een onmetelijk zonnestelsel. Zelfs een wereldwijd virus kan ons niet “uni-werelden”.
Natuurlijk vinden de mensen die de vrijheid van meningsuiting willen beknotten zichzelf moreel superieur. Natuurlijk wanen enkelingen die zichzelf opblazen zich God. Dat is vandaag niet anders dan vroeger. Door de eeuwen heen hebben de dienaars van de censuur altijd de vrije mening aangevallen in naam van hogere principes. De inquisitie, Lodewijk XIV met zijn dragonnades. Zonnekoningen, kruisridders, Goebbels. Modderige democraten, compromissenbakkers, schipperaars, hele of halve loodgieters.
Arm mensdom…
Ondertussen kleurt heel Europa donkerrood op de Coronakaart en wordt er geshopt alsof de eindejaarsdagen voor de deur staan en iedereen reeds een veertiende maand heeft getrokken. Ons land pronkt met de weinig benijdenswaardige koppositie en heeft momenteel de hoogste incidentie van gevallen in heel Europa. Van heel de wereld zelfs, zo blijkt uit cijfers van het Europees Centrum voor Ziektepreventie en -bestrijding (ECDC). Na de FIFA voetbalranking en de regeringsvorming toch weer een nummer één plaats voor ons klein landje om trots op te zijn.
Zondag 1 november, Allerheiligen annex -zielen, want die komen sowieso altijd op de tweede plaats. De Poulidors van de vergankelijkheid. Ik dool in gedachten door de crypte van een eeuwenoude kerk. In de door houtwormen aangetaste kasten van rozenhout vertellen naakte figuren de geschiedenis van twee eeuwen lijden en goedgelovigheid. Dooraderd en ontzenuwd, geprepareerd als barokke kunstwerken. Een bloedende man, met wat verroeste spijkers in zijn voeten, kijkt goedkeurend toe. Een naar wijwater geurende modderpoel van driften en perversies. We herdenken onze doden. Ik zie rondom mij alleen maar troosteloosheid, mensen met stigma`s van verdriet onder hun ogen, die emmers tranen naar kerkhoven slepen. Zelf heb ik een heel jaar chrysanten in mijn hart gekweekt en met een doodsprentje in mijn binnenzak gelopen. Mensen hier maken kleine altaartjes versierd met Tanta Wawas (kinderbrood). Dat zijn gebakjes met gezichtjes van kinderen of paarden die hen moeten vergezellen naar de overkant. Tanta in Quechua is brood, Wawa is kind. De dood is hier pertinent aanwezig.
Soms vraag ik me af wat voor een leven is dit ?
En is dit wel een leven ?
Verandert er ooit wel eens iets of draaien we in cirkels, zodat we om de zoveel jaar met zijn allen weer op hetzelfde punt aanbelanden. Om de vijftig jaar wordt er wel ergens een Hitler geboren, om de veertig jaar staat er een nieuwe Stalin of Pol Pot op.
Om de dertig jaar wordt er een nieuwe Pelé of Messi geboren, Merckxsen die maken ze niet meer, te ingewikkeld. Om de twintig jaar zijn er wel ergens grote droogten, overstromingen, mislukte oogsten en miskramen. Om de tien jaar wordt er wel ergens een plaat gemaakt die de tands des tijds doorstaat. Dagelijks worden mensen vernederd, onthoofd, de dood ingepest in de naam van wat ? Grondwetten, kerkelijke wetten, familiale gebruiken ? Voor het plezier, te grote bek, verkeerde kleur ? De vrije meningsuiting ?
Vrijheid van meningsuiting bestaat niet. Je kop gaat eraf als je een cartoon ophangt, gelovigen hebben nog minder humor dan hun God zelf. Het was vroeger niet beter, brandstapels, vierendelen, het kon niet gruwelijk genoeg zijn. Wat voor mij een mening is, kan voor iemand anders een belediging zijn. Kunnen we niet gewoon accepteren dat ieder mens onbewuste of bewuste vooroordelen heeft ? Andere, door het leven en opvoeding in- en meegegeven waarden en meningen.
Wij staan nog mijlenver af van een globaal mensbeeld, van het samen denken en handelen als een (dier)soort, die toevallig en tijdelijk gevangen zit op een draaiende planeet temidden van een onmetelijk zonnestelsel. Zelfs een wereldwijd virus kan ons niet “uni-werelden”.
Natuurlijk vinden de mensen die de vrijheid van meningsuiting willen beknotten zichzelf moreel superieur. Natuurlijk wanen enkelingen die zichzelf opblazen zich God. Dat is vandaag niet anders dan vroeger. Door de eeuwen heen hebben de dienaars van de censuur altijd de vrije mening aangevallen in naam van hogere principes. De inquisitie, Lodewijk XIV met zijn dragonnades. Zonnekoningen, kruisridders, Goebbels. Modderige democraten, compromissenbakkers, schipperaars, hele of halve loodgieters.
Arm mensdom…
The white boy troubles
24-10-2020. Het is vrijdagavond, 19.00 uur plaatselijke coronatijd. Oktober, die trieste overgangsmaand is bijna voorbij. Geesten, spoken, zwarte katten en op bezemstelen rondvliegende schaars geklede vrouwen kijken rijkhalzend uit naar Halloween. Beschaafde mensen verzetten hun klok en kopen een mondmasker. Had Herman De Croo ook beter gedaan toen hij naar de Ronde Van Vlaanderen ging kijken. Maar als enige beboet worden daar haal je toch weer lekker de voorpagina`s van de kranten mee. Ik zie hem ooit nog uit de kleren gaan voor “Eveline”. De negenentwintigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat ondertussen op 140.616 besmettingen en 8.608 doden.
De verkiezingen van vorige zondag zijn uitgedraaid op een overwinning van de partij van ex-president Evo Morales. 55% van de stemmen tegenover 28% voor zijn naaste achtervolger. Dat is niet niks. En toch, het land staat op zijn kop. De uitslag wordt niet aanvaard en overal klinkt ‘fraude’. Computerfraude, want men beweert dat de software –ellecion 360- op grote schaal is gemanipuleerd. Zeker in Santa Cruz waar het MAS niet gewonnen heeft, is het erg onrustig. Het openbaar vervoer en de luchthaven liggen plat. De rijke, blanke bevolking monopoliseert de straten onder het motto : “Wie niet springt is een Indiaan”. Doet me wat denken aan : “Buffalo, Buffalo ... AAGent”. Die kunnen ook zo slecht tegen hun verlies. Er werd gevreesd voor dit scenario, maar niet wanneer het verschil meer dan 25% bedraagt. De bange blanke man voelt zich in zijn kruis getast.
Natuurlijk is het allemaal niet op wieltjes verlopen, maar noem me een land waar het kiessysteem echt democratish is ? Zijn de komende Amerikaanse verkiezingen zo zuiver op de graat ? Representatief zijn ze nauwelijks te noemen. Niet eens de helft van de bevolking gaat stemmen. Eenvoudig samengevat : de Amerikaanse democratie wordt door een rijke elite op schaamteloze wijze gebruikt ten eigen bate. Door miljonairs voor miljonairs. Trump verloor in 2016 de “popular vote”, het aantal rechtstreekse stemmen voor een kandidaat. Hillary Clinton kreeg bijna 3 miljoen stemmen meer dan hij. Toch won Trump ? Om van de Russen en Chinezen nog maar te zwijgen. Is de “Methode Imperiali” bij ons, waar grote partijen te veel zetels krijgen in verhouding tot hun aantal stemmen eerlijk ? We mogen of moeten stemmen maar kunnen niet kiezen.
Ondertussen wordt er overal doodleuk doorgevoetbald. Alleen niet in Bolivia. Een overvolle kalender en spelers die nu al smeken om rust. Ik denk soms dat de Europese wedstrijden hoofdzakelijk dienen om de geteisterde vliegtuigsector te steunen en het grondpersoneel in de luchthavens aan het werk te houden. Een normale mens zou denken : leg die competities toch stil. Volle ziekenhuizen, besmettingen overal, niet het minst bij de clubs zelf, met uitgestelde wedstrijden tot gevolg. Maar neen, men gaat door.
Wat is de zin, zeker bijvoorbeeld bij ons in de jeugdreeksen?
Zonder publiek, zonder kantine, zonder douches, moegetergde ouders die het laten afweten. Zo kweek je echte mannen, we kunnen misschien ook de legerdienst terug invoeren. Wij hadden vroeger tenminste nog een emmertje beekwater. Sommige ploegen hebben ondertussen twee wedstrijden gespeeld anderen zeven. Het is wachten op de eerste slimmeriken die met een volledig besmet eftal, maar met negatieve testen op zak, op het veld staan. De poort naar competievervalsing en gokfraude staat wijd open. Het zou me niets verbazen mocht Shakhtar Donetsk dit jaar de Champions League winnen.
En verder, katje Lee – ondertussen een flinke kater – zit nog altijd in Peru. Ik zit nog altijd in Bolivia. Volgens de oorspronkelijke planning zou de Peruviaanse kat begin augustus terug naar België mogen, maar dat heeft vertraging opgelopen. Volgens de oorspronkelijke planning zou ik half oktober naar Belgie komen, maar dat heeft vetraging opgelopen. Nog iemand iets van Eden Hazard gehoord de laatste tijd ? Na weer een stressvolle week vol selectieve verontwaardiging, gelijkhebberig geschreeuw, onbegrijpelijke doodsdrift en opportunistisch gekwek ben ik dringend toe aan een zonnig terrasje, mijn voeten in het zilte zeewater en een emmer ijskoud bier.
De verkiezingen van vorige zondag zijn uitgedraaid op een overwinning van de partij van ex-president Evo Morales. 55% van de stemmen tegenover 28% voor zijn naaste achtervolger. Dat is niet niks. En toch, het land staat op zijn kop. De uitslag wordt niet aanvaard en overal klinkt ‘fraude’. Computerfraude, want men beweert dat de software –ellecion 360- op grote schaal is gemanipuleerd. Zeker in Santa Cruz waar het MAS niet gewonnen heeft, is het erg onrustig. Het openbaar vervoer en de luchthaven liggen plat. De rijke, blanke bevolking monopoliseert de straten onder het motto : “Wie niet springt is een Indiaan”. Doet me wat denken aan : “Buffalo, Buffalo ... AAGent”. Die kunnen ook zo slecht tegen hun verlies. Er werd gevreesd voor dit scenario, maar niet wanneer het verschil meer dan 25% bedraagt. De bange blanke man voelt zich in zijn kruis getast.
Natuurlijk is het allemaal niet op wieltjes verlopen, maar noem me een land waar het kiessysteem echt democratish is ? Zijn de komende Amerikaanse verkiezingen zo zuiver op de graat ? Representatief zijn ze nauwelijks te noemen. Niet eens de helft van de bevolking gaat stemmen. Eenvoudig samengevat : de Amerikaanse democratie wordt door een rijke elite op schaamteloze wijze gebruikt ten eigen bate. Door miljonairs voor miljonairs. Trump verloor in 2016 de “popular vote”, het aantal rechtstreekse stemmen voor een kandidaat. Hillary Clinton kreeg bijna 3 miljoen stemmen meer dan hij. Toch won Trump ? Om van de Russen en Chinezen nog maar te zwijgen. Is de “Methode Imperiali” bij ons, waar grote partijen te veel zetels krijgen in verhouding tot hun aantal stemmen eerlijk ? We mogen of moeten stemmen maar kunnen niet kiezen.
Ondertussen wordt er overal doodleuk doorgevoetbald. Alleen niet in Bolivia. Een overvolle kalender en spelers die nu al smeken om rust. Ik denk soms dat de Europese wedstrijden hoofdzakelijk dienen om de geteisterde vliegtuigsector te steunen en het grondpersoneel in de luchthavens aan het werk te houden. Een normale mens zou denken : leg die competities toch stil. Volle ziekenhuizen, besmettingen overal, niet het minst bij de clubs zelf, met uitgestelde wedstrijden tot gevolg. Maar neen, men gaat door.
Wat is de zin, zeker bijvoorbeeld bij ons in de jeugdreeksen?
Zonder publiek, zonder kantine, zonder douches, moegetergde ouders die het laten afweten. Zo kweek je echte mannen, we kunnen misschien ook de legerdienst terug invoeren. Wij hadden vroeger tenminste nog een emmertje beekwater. Sommige ploegen hebben ondertussen twee wedstrijden gespeeld anderen zeven. Het is wachten op de eerste slimmeriken die met een volledig besmet eftal, maar met negatieve testen op zak, op het veld staan. De poort naar competievervalsing en gokfraude staat wijd open. Het zou me niets verbazen mocht Shakhtar Donetsk dit jaar de Champions League winnen.
En verder, katje Lee – ondertussen een flinke kater – zit nog altijd in Peru. Ik zit nog altijd in Bolivia. Volgens de oorspronkelijke planning zou de Peruviaanse kat begin augustus terug naar België mogen, maar dat heeft vertraging opgelopen. Volgens de oorspronkelijke planning zou ik half oktober naar Belgie komen, maar dat heeft vetraging opgelopen. Nog iemand iets van Eden Hazard gehoord de laatste tijd ? Na weer een stressvolle week vol selectieve verontwaardiging, gelijkhebberig geschreeuw, onbegrijpelijke doodsdrift en opportunistisch gekwek ben ik dringend toe aan een zonnig terrasje, mijn voeten in het zilte zeewater en een emmer ijskoud bier.
Castles made of sand
16-10-2020. Het is vrijdag 16 oktober 18.00 uur plaatselijke coronatijd, het is de vooravond van de verkiezingen. Er staan lange wachtrijen aan de benzinestations, de markten zijn overvol. Iedereen is aan het hamsteren geslagen, ik kijk er niet meer van op. Het beloven voor de verandering weer eens gewelddadige dagen te worden. Supermarkten worden dichtgetimmerd en de messen gescherpt. Het is angstig uitkijken naar maandag . Er worden 32.000 politieagenten en 12.000 militairen op de been gebracht. Het virus wrijft zich in de handen.
De achtentwintigste quarantaineweek zit erop, de virusteller staat ondertussen op 139.562 besmettingen en 8.439 doden.
En toch waren het deze week niet het virus, noch de verkiezingen die de media domineerden. God, was bezoek. Messi en 10 van zijn soldaatjes speelden in La Paz de tweede wedstrijd voor het WK in Qatar. Ondanks de gesloten deuren bracht ‘de kleine prins’ duizenden mensen op de been. Op de luchthaven, het traningscomplex, voor het hotel. Zelfs ik heb me laten verleiden om te trachten een glimp op te vangen. In tijden van crisis wil een mens brood, spelen en helden.
Als Mohammed Salah morgen deelneemt aan de verkiezingen in Egypte wint hij op één been. Sócrates, de voetballende dokter, had het gemakkelijk tot president van Brazilië kunnen schoppen. De statische aanvoerder van het Braziliaans elftal op de WK´s in 1982 en 1986. Samen met Zico, Falcao en Cerezo het beste Braziliaans middenveld allertijden. Notoir roker, drinker en uitgesproken politiek activist. Onvergetelijk doelpunt tegen de Sovjet-Unie (de wie ?) op het WK in Spanje. 57 jaar, opgeleefd. Gestorven op de dag dat zijn club Corinthians eindelijk nog eens de titel won. Zijn laatste uitspraak : “Cruyff of Guardiola moeten Braziliaans bondscoach worden, anders worden we nooit of te nimmer wereldkampioen”. Voor de statistieken, Argentinië won met 1-2, Messi was heel de match onzichtbaar, maar dat zijn Goden meestal en Bolivia kan na twee wedstrijden zijn dromen voor de wereldbeker al opbergen.
Ook bij ons zijn er voetballers die een gooi doen of deden naar politieke roem. Goots, Staelens, de Cisse. Opvallend veel doelwachters, Jan Moons, Danny Verlinden, Stijnen. Ik wantrouw onbetrouwbare sluitstukken die plots een stropdas aantrekken. Wiens nekken stijf staan van het omdraaien. Die het slijk van de doelmond verruilen voor de fluwelen zetels van de politiek. Vaak wordt gezegd dat voetbal niets met politiek te maken heeft – of althans, niet zou moeten hebben. Dat is al moeilijk vol te houden wanneer je kijkt naar het enorme commerciële belang dat met profvoetbal gemoeid is. Wat te denken van “zilveren vos” Michel Verschueren die ooit op 82-jarige leeftijd de Kamerlijst voor de Open VLD in Vlaams-Brabant ging duwen. Een man met principes die ooit beweerde dat staken voor luieriken is en dat twee mannen of twee vrouwen in één bed decadent zijn. Geen wonder dat er zo weinig spelers op Anderlecht uit de kast komen.
Ondertussen, ondanks een paarse regering kleurt België weer donkerrood op de coronakaart. De socialistische inbreng drukt duidelijk zijn stempel. Cafés moeten dicht, overvolle bussen blijven rijden. Je familie bezoeken kan niet, op reis gaan wel. Een huisarts die mogelijk 103 mensen besmette, reageert in tranen : “Mijn carrière is voorbij”.
De brave man is 68 ?
En wat te denken van mijn carrière hier?
Die is voorbij zonder dat ik iemand besmet heb.
Gelukkig zijn er nog zekerheden. Mijn geliefde gemeente is zelfs van plan een vereenvoudigde versie van de jaarmarkt te laten doorgaan. Een kermis met afstandsbediening, ontsmetten na gebruik. Een cross achter gesloten deuren in een verlaten weiland. Reserveren voor het anderhalve meter drinken. Ik heb het altijd geweten, Nielenaren zijn de dapperste der Galliërs. Persoonlijk denk ik dat een jaartje overslaan geen kwaad kan. Maar het volk, zoals steeds ongehoorzaam, smeekt om drank en spelen.
De achtentwintigste quarantaineweek zit erop, de virusteller staat ondertussen op 139.562 besmettingen en 8.439 doden.
En toch waren het deze week niet het virus, noch de verkiezingen die de media domineerden. God, was bezoek. Messi en 10 van zijn soldaatjes speelden in La Paz de tweede wedstrijd voor het WK in Qatar. Ondanks de gesloten deuren bracht ‘de kleine prins’ duizenden mensen op de been. Op de luchthaven, het traningscomplex, voor het hotel. Zelfs ik heb me laten verleiden om te trachten een glimp op te vangen. In tijden van crisis wil een mens brood, spelen en helden.
Als Mohammed Salah morgen deelneemt aan de verkiezingen in Egypte wint hij op één been. Sócrates, de voetballende dokter, had het gemakkelijk tot president van Brazilië kunnen schoppen. De statische aanvoerder van het Braziliaans elftal op de WK´s in 1982 en 1986. Samen met Zico, Falcao en Cerezo het beste Braziliaans middenveld allertijden. Notoir roker, drinker en uitgesproken politiek activist. Onvergetelijk doelpunt tegen de Sovjet-Unie (de wie ?) op het WK in Spanje. 57 jaar, opgeleefd. Gestorven op de dag dat zijn club Corinthians eindelijk nog eens de titel won. Zijn laatste uitspraak : “Cruyff of Guardiola moeten Braziliaans bondscoach worden, anders worden we nooit of te nimmer wereldkampioen”. Voor de statistieken, Argentinië won met 1-2, Messi was heel de match onzichtbaar, maar dat zijn Goden meestal en Bolivia kan na twee wedstrijden zijn dromen voor de wereldbeker al opbergen.
Ook bij ons zijn er voetballers die een gooi doen of deden naar politieke roem. Goots, Staelens, de Cisse. Opvallend veel doelwachters, Jan Moons, Danny Verlinden, Stijnen. Ik wantrouw onbetrouwbare sluitstukken die plots een stropdas aantrekken. Wiens nekken stijf staan van het omdraaien. Die het slijk van de doelmond verruilen voor de fluwelen zetels van de politiek. Vaak wordt gezegd dat voetbal niets met politiek te maken heeft – of althans, niet zou moeten hebben. Dat is al moeilijk vol te houden wanneer je kijkt naar het enorme commerciële belang dat met profvoetbal gemoeid is. Wat te denken van “zilveren vos” Michel Verschueren die ooit op 82-jarige leeftijd de Kamerlijst voor de Open VLD in Vlaams-Brabant ging duwen. Een man met principes die ooit beweerde dat staken voor luieriken is en dat twee mannen of twee vrouwen in één bed decadent zijn. Geen wonder dat er zo weinig spelers op Anderlecht uit de kast komen.
Ondertussen, ondanks een paarse regering kleurt België weer donkerrood op de coronakaart. De socialistische inbreng drukt duidelijk zijn stempel. Cafés moeten dicht, overvolle bussen blijven rijden. Je familie bezoeken kan niet, op reis gaan wel. Een huisarts die mogelijk 103 mensen besmette, reageert in tranen : “Mijn carrière is voorbij”.
De brave man is 68 ?
En wat te denken van mijn carrière hier?
Die is voorbij zonder dat ik iemand besmet heb.
Gelukkig zijn er nog zekerheden. Mijn geliefde gemeente is zelfs van plan een vereenvoudigde versie van de jaarmarkt te laten doorgaan. Een kermis met afstandsbediening, ontsmetten na gebruik. Een cross achter gesloten deuren in een verlaten weiland. Reserveren voor het anderhalve meter drinken. Ik heb het altijd geweten, Nielenaren zijn de dapperste der Galliërs. Persoonlijk denk ik dat een jaartje overslaan geen kwaad kan. Maar het volk, zoals steeds ongehoorzaam, smeekt om drank en spelen.
Shout to the Top
10-10-2020. Het is vrijdag 9 oktober 17.00 uur plaatselijke coronatijd. Een verraderlijke dag op de kalender. Iets met de sterren, de getijden, de aantrekkingskracht van de maan ? Er worden die dag altijd grote lichten geboren : John Lennon, Jackson Browne, Herman Brusselmans (theelichtje), Jacques Tati, France Gall, PJ Harvey. Er doven die dag altijd ook grote lichten uit : Ludo Coeck, Che Guevara, Jacques Brel. De zevenentwintigste quarantaineweek zit erop en de virusteller staat ondertussen op 137.969 besmettingen en 8.228 doden.
Terwijl de nieuwe besmettingen in België en in heel Europa, 109.000 besmettingen op één dag gisteren, de pan uitswingen, lijkt het virus hier, met een gemiddelde van 300 nieuwe gevallen per etmaal, wel in slaap gewiegd. Maar schijn bedriegt. Men wil vooral, met het oog op de verkiezingen van volgende week, een imaginaire rust creëren. Want een vierde uitstel is ondenkbaar. Stilte voor de storm. Gevolg, er worden eenvoudigweg geen tests meer afgenomen maar de ziekenhuizen en kerkhoven liggen vol.
Wie deze Russische roulette gaat winnen is koffiedik kijken. De huidige interim presidente heeft zich teruggetrokken nadat uit peilingen bleek dat ze slechts 8% van de stemmen zou halen. Het is meer van moeten dan van willen. Men is doodsbang dat de partij van ex-president Morales de winnaar wordt, dus het is alle hens aan dek bij de stuurboordzijde. Kandidaten wisselen de laatste dagen sneller van partij dan dat Wout Van Aert de Muur oprijdt. Maar als je het mij vraagt stevenen we af op een tweede ronde want ik zie niemand in de eerste ronde meer dan 40% van de stemmen halen. Misschien toch eens een belletje plegen naar Alexander om te informeren hoe je als verliezer toch premier kunt worden. Hoe je kunt kruipen, vleien, je door de kiezer laten vernederen om uiteindelijk toch maar te krijgen wat je nastreeft, na schaamteloos hielenlikken en draaien met de wind. Windhaan, misschien moet ik wel daaraan denken als vorm van loopbaan- heroriëntering.
Bestaat er wel zoiets als een moraal of ethiek in de politiek ? Of heerst overal de wet van de sterkste ? Het ogenblik tijdens de jacht dat de honden hun deel krijgen, heeft in het Engels een naam : “the kill”. Er bestaat geen degelijke Nederlandse vertaling voor. De jachtmeester beloont zo de beesten die, zonder mededogen, de prooi hebben afgemat en tot overgave gedwongen. Vasthoudendheid haalt het bijna altijd op gratie en snelheid. Lelijkheid op schoonheid. Dood op leven. Niets kan eraan ontkomen.
Ik ken mensen die groen stemmen omdat de bieslook in hun huistuintje niet uitkomt of omdat het drukwerk oplevert. Ik ken er anderen die rood stemmen omdat ze kleurenblind zijn of hun auto en hun voetbalclub dezelfde kleur heeft. Brave, een beetje perverte zielen, die geel stemmen omdat ze met een kruis in plaats van met melk grootgebracht zijn en hopen dat de verlossing nabij is.
Weer anderen die blauw stemmen omdat ze denken dat ze van adel zijn en hun vulpen toevallig dezelfde kleur heeft. Ik ken er die bruin stemmen omdat ze bang zijn van het leven en de kleuren van de regenboog, omdat ze steeds de smaak van stront in hun bek hebben en hun geschiedenis vergeten zijn. Ik ken uitzonderingen die nooit stemmen omdat ze dagdromen en voor zichzelf denken. Raar, maar ik kan niemand bedenken die paars stemt, zelfs de meest fervente Anderlecht supporters niet.
Over voetbal gesproken, ondertussen zijn hier de kwalificaties voor het WK in Qatar van start gegaan. 10 ploegen strijden voor 4 tickets. Bolivia verloor op de openingsdag met 5-0 in Brazilië en krijgt woensdag Argentinië op bezoek.
Over het Boliviaans voetbal kunnen we heel kort zijn. Het stelt evenveel voor als een mensenleven hier : niets. Geen visie, geen jeugdopleiding, geen passie, geen infrastructuur. Slechts drie van de zestien profclubs beschikken over een eigen stadion. Contracten schommelen tussen de drie- en tienduizend Euro per jaar.
Op uitzondering van de stadsderby Bolivar-Tigre en de wedstrijden van de Nationale ploeg zijn de stadions zo goed als leeg. Aan de inkomprijzen ligt het niet want een ticketje kost zelden meer dan 3 Euro. De sportieve hoogtepunten tot dusver blijven het winnen van het Zuid-Amerikaans kampioenschap in 1963 en de deelname aan de wereldbeker 1994 in Amerika. Hoewel anders beweerd wordt, was dit niet de enige keer dat Bolivia aanwezig was op dit tornooi. Het was erbij in 1930, tweemaal 4 - 0 verlies tegen Brazilië en Joegoslavië en in 1950 8 - 0 verlies tegen Uruguay. Maar dit is uit het collectieve geheugen gewist. Men zweert bij hoog en laag dat men enkel in 1994 present was. Het motto hier is dan ook: “Als je niets verwacht, kun je ook niet teleurgesteld worden”.
Terwijl de nieuwe besmettingen in België en in heel Europa, 109.000 besmettingen op één dag gisteren, de pan uitswingen, lijkt het virus hier, met een gemiddelde van 300 nieuwe gevallen per etmaal, wel in slaap gewiegd. Maar schijn bedriegt. Men wil vooral, met het oog op de verkiezingen van volgende week, een imaginaire rust creëren. Want een vierde uitstel is ondenkbaar. Stilte voor de storm. Gevolg, er worden eenvoudigweg geen tests meer afgenomen maar de ziekenhuizen en kerkhoven liggen vol.
Wie deze Russische roulette gaat winnen is koffiedik kijken. De huidige interim presidente heeft zich teruggetrokken nadat uit peilingen bleek dat ze slechts 8% van de stemmen zou halen. Het is meer van moeten dan van willen. Men is doodsbang dat de partij van ex-president Morales de winnaar wordt, dus het is alle hens aan dek bij de stuurboordzijde. Kandidaten wisselen de laatste dagen sneller van partij dan dat Wout Van Aert de Muur oprijdt. Maar als je het mij vraagt stevenen we af op een tweede ronde want ik zie niemand in de eerste ronde meer dan 40% van de stemmen halen. Misschien toch eens een belletje plegen naar Alexander om te informeren hoe je als verliezer toch premier kunt worden. Hoe je kunt kruipen, vleien, je door de kiezer laten vernederen om uiteindelijk toch maar te krijgen wat je nastreeft, na schaamteloos hielenlikken en draaien met de wind. Windhaan, misschien moet ik wel daaraan denken als vorm van loopbaan- heroriëntering.
Bestaat er wel zoiets als een moraal of ethiek in de politiek ? Of heerst overal de wet van de sterkste ? Het ogenblik tijdens de jacht dat de honden hun deel krijgen, heeft in het Engels een naam : “the kill”. Er bestaat geen degelijke Nederlandse vertaling voor. De jachtmeester beloont zo de beesten die, zonder mededogen, de prooi hebben afgemat en tot overgave gedwongen. Vasthoudendheid haalt het bijna altijd op gratie en snelheid. Lelijkheid op schoonheid. Dood op leven. Niets kan eraan ontkomen.
Ik ken mensen die groen stemmen omdat de bieslook in hun huistuintje niet uitkomt of omdat het drukwerk oplevert. Ik ken er anderen die rood stemmen omdat ze kleurenblind zijn of hun auto en hun voetbalclub dezelfde kleur heeft. Brave, een beetje perverte zielen, die geel stemmen omdat ze met een kruis in plaats van met melk grootgebracht zijn en hopen dat de verlossing nabij is.
Weer anderen die blauw stemmen omdat ze denken dat ze van adel zijn en hun vulpen toevallig dezelfde kleur heeft. Ik ken er die bruin stemmen omdat ze bang zijn van het leven en de kleuren van de regenboog, omdat ze steeds de smaak van stront in hun bek hebben en hun geschiedenis vergeten zijn. Ik ken uitzonderingen die nooit stemmen omdat ze dagdromen en voor zichzelf denken. Raar, maar ik kan niemand bedenken die paars stemt, zelfs de meest fervente Anderlecht supporters niet.
Over voetbal gesproken, ondertussen zijn hier de kwalificaties voor het WK in Qatar van start gegaan. 10 ploegen strijden voor 4 tickets. Bolivia verloor op de openingsdag met 5-0 in Brazilië en krijgt woensdag Argentinië op bezoek.
Over het Boliviaans voetbal kunnen we heel kort zijn. Het stelt evenveel voor als een mensenleven hier : niets. Geen visie, geen jeugdopleiding, geen passie, geen infrastructuur. Slechts drie van de zestien profclubs beschikken over een eigen stadion. Contracten schommelen tussen de drie- en tienduizend Euro per jaar.
Op uitzondering van de stadsderby Bolivar-Tigre en de wedstrijden van de Nationale ploeg zijn de stadions zo goed als leeg. Aan de inkomprijzen ligt het niet want een ticketje kost zelden meer dan 3 Euro. De sportieve hoogtepunten tot dusver blijven het winnen van het Zuid-Amerikaans kampioenschap in 1963 en de deelname aan de wereldbeker 1994 in Amerika. Hoewel anders beweerd wordt, was dit niet de enige keer dat Bolivia aanwezig was op dit tornooi. Het was erbij in 1930, tweemaal 4 - 0 verlies tegen Brazilië en Joegoslavië en in 1950 8 - 0 verlies tegen Uruguay. Maar dit is uit het collectieve geheugen gewist. Men zweert bij hoog en laag dat men enkel in 1994 present was. Het motto hier is dan ook: “Als je niets verwacht, kun je ook niet teleurgesteld worden”.
Lawless Avenues
02-10-2020. Het is dinsdag 16.00 uur plaatselijke coronatijd, de zesentwintigste quarantaineweek zit erop. Een half jaar tussen vier muren met in plaats van een enkelband, een mondmasker. Beperkte bewegingsvrijheid en een minimum aan sociale contacten. Dat is langer dan je krijgt voor moord- en doodslag. Mijn aanvraag voor vervroegde invrijheidstelling is in behandeling maar er zijn nogal wat wachtenden voor mij. De Dutroux`s en Co, bijvoorbeeld.
En gezien de snelheid waarmee justitie werkt heb ik weinig hoop.
De virusteller staat ondertussen op 135.331 besmettingen en 7.965 doden.
Het lijkt wel of de verkiezingskoorts in dit land het virus een halt heeft toegeroepen. Geloof het of niet de llama`s worden gewassen en in de carwash.
Ik heb vorig weekend mijn laatste persoonlijke bezittingen uit het restaurant gehaald en de deur definitief achter me dichtgetrokken. Ook in het dierenasiel hebben we een aantal deuren dichtgetrokken en een twintigtal honden naar de eeuwige jachtvelden laten vertrekken. De zware gevallen die zo beschadigd zijn dat niemand ze nog wil. Je kunt je niet voorstellen wat mensen zoal met dieren uitvreten. Dit virus slaat diepe financiële, maar nog diepere emotionele wonden. Het laat een mens verweesd en gekwetst achter.
Dolend door mijn beslommeringen tracht ik de stad terug in kaart te brengen, blader ik door de atlas van mijn herinneringen op zoek naar enig houvast. Naar lichtpuntjes, dingen en plaatsen die me bekend voorkomen. Naar het straatje van het goede leven waar ik ooit in zes restaurants aan het fornuis stond. Het hoekje van de gratie, waar ik na een dikke twintig minuten lullen onder een boete voor openbare dronkenschap uitkwam. Het steegje van verdriet, waar ik niet kon stoppen met huilen omdat ik voelde dat de liefde op was. De club van afwijzing waar ik als laatste de deur sloot en alleen naar huis ging omdat er niemand meer over was. De bocht van het sarcasme waar ik de paspoorten van mijn zakenpartners verbrandde nadat ik hen eerder op de avond dronken had gevoerd met een fles slechte Singani in een goedkope hoerentent. Het Plein van de opluchting, het staat op het stadsplan maar ik heb het nooit gevonden. De boulevard vol verwachtingen die herdoopt is tot “Boulevard of broken dreams”.
De laan van de hartstocht waar maar geen einde aan schijnt te komen. De canyon van de zondagse barbecues naast het Park van het ongemak. En de blokkades, steeds weer de blokkades zodat je eigenlijk overal en nergens komt.
Overal en nergens, het lijkt wel de Belgische regeringsvorming.
Maar naar ik lees is er witte rook. Alexander de Eerste is opgestaan uit zijn graf en heeft het Koninkrijk België een regering geschonken. De goede prestatie van ons Nationaal voetbalelftal op de wereldbeker en het voorbeeldig gedrag van onze supporters hebben hier in grote mate tot bijgedragen. Naar het schijnt heeft ook Witsel een goed woordje gedaan.
Deze neo-liberale Russische tsaar pleitte, in zijn recent teruggevonden testament, om de fakkel door te geven aan zijn achter-achterneef Alexander DC., van blauwen bloeden, uit Vilvoorde City. Vader Herman, geroemd en geprezen om zijn wijze uitspraken, zoals daar zijn : “Je kunt een koe leegmelken, slachten en opeten maar daarna moet je zelf wel gaan grazen” werd als dank voor het werk achter de schermen overladen met kratten “Stolichnaya” vodka. Ook is het is vanaf heden bij decreet verboden om nog grappen te maken over het failliet van Renault en is het ten strengste verboden om nog tegen de verbrande brug te plassen.
Tevens voorzag de tsaar in een clausule de terugkeer van de Teletubbies. Als een postum eerbetoon aan Trotski en de wijlen RAL (Revolutionaire Arbeidsliga) werd Frankie de vuurmagiër terug in ere hersteld. Men moet immers niet eens meer verkozen zijn om het tot minister te schoppen. Hij belooft het coronavirus, niet bestand tegen grote hitte, het vuur aan de schenen te leggen. Tevens was het de wens van de Tsaar om evenveel vrouwen als mannen in de regering op te nemen en daar hij een liefhebber van de Franse taal was ook zeker de “Waal van het jaar” een zitje te geven.
Ik denk dat Sporting Charleroi met de vingers in de neus kampioen speelt dit jaar. Tot slot wou de Tsaar, als expert in buitenechtelijke relaties, dat ons land opnieuw een echte prinses zou hebben, zo eentje met een kroontje die stillevens schildert.
En zit daar nu met Van Petegem plots een ex-wielrenner op Financiën ? Dat zal wel op voorspraak van Andrei Tchmil zijn. Ik kan me niet van de indruk ontdoen om het in voetbaltermen te zeggen dat dit een bij mekaar gekocht ploegje is. Met als lul, die de vuile truitjes mag wassen, de prins op het groene paard K. Calvo, die als troostprijs toch nog een waardebon van 100 Euro in de wacht sleept in te wisselen bij een opticien naar keuze. Eind goed, al goed. Het volk mort maar ploetert voort.
En gezien de snelheid waarmee justitie werkt heb ik weinig hoop.
De virusteller staat ondertussen op 135.331 besmettingen en 7.965 doden.
Het lijkt wel of de verkiezingskoorts in dit land het virus een halt heeft toegeroepen. Geloof het of niet de llama`s worden gewassen en in de carwash.
Ik heb vorig weekend mijn laatste persoonlijke bezittingen uit het restaurant gehaald en de deur definitief achter me dichtgetrokken. Ook in het dierenasiel hebben we een aantal deuren dichtgetrokken en een twintigtal honden naar de eeuwige jachtvelden laten vertrekken. De zware gevallen die zo beschadigd zijn dat niemand ze nog wil. Je kunt je niet voorstellen wat mensen zoal met dieren uitvreten. Dit virus slaat diepe financiële, maar nog diepere emotionele wonden. Het laat een mens verweesd en gekwetst achter.
Dolend door mijn beslommeringen tracht ik de stad terug in kaart te brengen, blader ik door de atlas van mijn herinneringen op zoek naar enig houvast. Naar lichtpuntjes, dingen en plaatsen die me bekend voorkomen. Naar het straatje van het goede leven waar ik ooit in zes restaurants aan het fornuis stond. Het hoekje van de gratie, waar ik na een dikke twintig minuten lullen onder een boete voor openbare dronkenschap uitkwam. Het steegje van verdriet, waar ik niet kon stoppen met huilen omdat ik voelde dat de liefde op was. De club van afwijzing waar ik als laatste de deur sloot en alleen naar huis ging omdat er niemand meer over was. De bocht van het sarcasme waar ik de paspoorten van mijn zakenpartners verbrandde nadat ik hen eerder op de avond dronken had gevoerd met een fles slechte Singani in een goedkope hoerentent. Het Plein van de opluchting, het staat op het stadsplan maar ik heb het nooit gevonden. De boulevard vol verwachtingen die herdoopt is tot “Boulevard of broken dreams”.
De laan van de hartstocht waar maar geen einde aan schijnt te komen. De canyon van de zondagse barbecues naast het Park van het ongemak. En de blokkades, steeds weer de blokkades zodat je eigenlijk overal en nergens komt.
Overal en nergens, het lijkt wel de Belgische regeringsvorming.
Maar naar ik lees is er witte rook. Alexander de Eerste is opgestaan uit zijn graf en heeft het Koninkrijk België een regering geschonken. De goede prestatie van ons Nationaal voetbalelftal op de wereldbeker en het voorbeeldig gedrag van onze supporters hebben hier in grote mate tot bijgedragen. Naar het schijnt heeft ook Witsel een goed woordje gedaan.
Deze neo-liberale Russische tsaar pleitte, in zijn recent teruggevonden testament, om de fakkel door te geven aan zijn achter-achterneef Alexander DC., van blauwen bloeden, uit Vilvoorde City. Vader Herman, geroemd en geprezen om zijn wijze uitspraken, zoals daar zijn : “Je kunt een koe leegmelken, slachten en opeten maar daarna moet je zelf wel gaan grazen” werd als dank voor het werk achter de schermen overladen met kratten “Stolichnaya” vodka. Ook is het is vanaf heden bij decreet verboden om nog grappen te maken over het failliet van Renault en is het ten strengste verboden om nog tegen de verbrande brug te plassen.
Tevens voorzag de tsaar in een clausule de terugkeer van de Teletubbies. Als een postum eerbetoon aan Trotski en de wijlen RAL (Revolutionaire Arbeidsliga) werd Frankie de vuurmagiër terug in ere hersteld. Men moet immers niet eens meer verkozen zijn om het tot minister te schoppen. Hij belooft het coronavirus, niet bestand tegen grote hitte, het vuur aan de schenen te leggen. Tevens was het de wens van de Tsaar om evenveel vrouwen als mannen in de regering op te nemen en daar hij een liefhebber van de Franse taal was ook zeker de “Waal van het jaar” een zitje te geven.
Ik denk dat Sporting Charleroi met de vingers in de neus kampioen speelt dit jaar. Tot slot wou de Tsaar, als expert in buitenechtelijke relaties, dat ons land opnieuw een echte prinses zou hebben, zo eentje met een kroontje die stillevens schildert.
En zit daar nu met Van Petegem plots een ex-wielrenner op Financiën ? Dat zal wel op voorspraak van Andrei Tchmil zijn. Ik kan me niet van de indruk ontdoen om het in voetbaltermen te zeggen dat dit een bij mekaar gekocht ploegje is. Met als lul, die de vuile truitjes mag wassen, de prins op het groene paard K. Calvo, die als troostprijs toch nog een waardebon van 100 Euro in de wacht sleept in te wisselen bij een opticien naar keuze. Eind goed, al goed. Het volk mort maar ploetert voort.
Google me
24-09-2020. Het is dinsdag 15.00 uur plaatselijke coronatijd, de vijfentwintigste quarantaineweek zit erop.
De virusteller staat op 131.990 besmettingen en 7.731 doden. Terwijl het hier eindelijk een beetje in dalende lijn gaat, stijgen de besmettingen in Belgie opnieuw.
Maar ik zie dat tevens de maatregelen versoepeld worden ?
Als ik het goed begrijp, is het advies aan de burger : “Het is uw leven, dus doe wat je wil, maar probeer zo min mogelijk dood te gaan”. Het poldermodel ? Als er nog iemand weet hoe de vork aan de steel zit, gelieve me even een belletje te geven. Catfishers en andere internetcriminelen gelieve zich te onthouden.
Ik ken de term uit de gelijknamige film en de daarop volgende MTV-serie. Mensen die zich op het internet voordoen als iemand anders. Een 45 jarige aantrekkelijke advocate blijkt in werkelijkheid je 14 jarig buurjongetje te zijn. Achter de sexy 18 jarige met de groene ogen blijkt Luc Appermont schuil te gaan. Vroeger hadden we tenminste nog Nigeriaanse prinsen en Ghanese prinsessen die om geld verlegen zaten of die je trots melden dat ze een groot geldbedrag geërfd hadden dat ze met jou wilden delen. Er is berekend dat datingfraude vorig jaar alleen al de Amerikanen maar liefst 143 miljoen dollar heeft gekost. Maar die mensen hebben buiten de Wallmarkt, de Super Bowl (al dan niet met nipple slip) en wat schietpartijen op school niets om naar uit te kijken.
En nu blijken plots al die bekende Vlamingen in hun blootje op het internet te staan. In de val gelokt ? Strafbaar ?
Je broek laten zakken is ook strafbaar, net als wildplassen.
Hoe krijg je mensen zo ver ? Verveling ? Gebrek aan media-aandacht ? Eens kijken wie de grootste heeft ? Ik mis ‘den draad’, “In de Gloria” was zijn tijd ver veruit.
Het is uitkijken naar de eerste beelden van De Crem, Maggie De Block of Di Rupo.
Politiek is toch een afspiegeling van de samenleving?
Om eerlijk te zijn, heb ik me de laatste dagen een beetje afzijdig gehouden van het nieuws. Om ergernis te voorkomen. Het komt misschien nonchalant over maar ik heb mijn buik zo’n beetje vol van de politiek. Zowel hier als in België als wereldwijd. De schitterende massasprint aan het eind van de tour op de Champs Elysees verbleekt in het niets bij het spektakel dat politiekers de dag van vandaag opvoeren. Parlementariërs die in blinde paniek langs de achterdeur het Kamergebouw verlaten in een poging een vroege ontsnapping tot een goed einde te brengen. Onderhandelaars en formateurs die hen op de hielen zitten en het gat dichtrijden. Schaduwkopmannen die als waterdragers op en neer draven terwijl de kopmannen zich verstoppen en de indruk wekken dat ze zojuist al hun organen spontaan aan het goede doel gedoneerd hebben. Toeschouwers die zich koud gepakt voelen, gemuilkorfd in de dranghekken geduwd weten. Het gejammer dat er geen applaudisserend zorgpersoneel langs de kant staat om de boel op te vrolijken.
Laat het zestien maanden na de stembusgang en achttien formatiepogingen later duidelijk zijn dat nu een regering vormen gelijk staat aan het plegen van een staatsgreep. De resultaten van mei 2019 zijn in de verste verte niet meer relevant. De aanpak van de corinacrisis, het begrotingstekort en andere hete hangijzers dienen be- en veroordeeld te worden door het kiesvee. Het is alsof Vercauteren vandaag tekent bij RC. Genk en pas binnen een halfjaar aan de slag zou gaan.
Dat men daar nu ook een componistennaam opplakt maakt het allemaal nog banaler.
Draai u om in uw graf mijnheer Vivaldi, haal die “Quattro Stagioni” van de menukaarten. Gelukkig heeft Lotte Kopecky eindelijk, na vier tweede plaatsen, wat haar toekomt, de Belgische driekleur wielrennen om haar schouders. Waar is dat feestje ?
De virusteller staat op 131.990 besmettingen en 7.731 doden. Terwijl het hier eindelijk een beetje in dalende lijn gaat, stijgen de besmettingen in Belgie opnieuw.
Maar ik zie dat tevens de maatregelen versoepeld worden ?
Als ik het goed begrijp, is het advies aan de burger : “Het is uw leven, dus doe wat je wil, maar probeer zo min mogelijk dood te gaan”. Het poldermodel ? Als er nog iemand weet hoe de vork aan de steel zit, gelieve me even een belletje te geven. Catfishers en andere internetcriminelen gelieve zich te onthouden.
Ik ken de term uit de gelijknamige film en de daarop volgende MTV-serie. Mensen die zich op het internet voordoen als iemand anders. Een 45 jarige aantrekkelijke advocate blijkt in werkelijkheid je 14 jarig buurjongetje te zijn. Achter de sexy 18 jarige met de groene ogen blijkt Luc Appermont schuil te gaan. Vroeger hadden we tenminste nog Nigeriaanse prinsen en Ghanese prinsessen die om geld verlegen zaten of die je trots melden dat ze een groot geldbedrag geërfd hadden dat ze met jou wilden delen. Er is berekend dat datingfraude vorig jaar alleen al de Amerikanen maar liefst 143 miljoen dollar heeft gekost. Maar die mensen hebben buiten de Wallmarkt, de Super Bowl (al dan niet met nipple slip) en wat schietpartijen op school niets om naar uit te kijken.
En nu blijken plots al die bekende Vlamingen in hun blootje op het internet te staan. In de val gelokt ? Strafbaar ?
Je broek laten zakken is ook strafbaar, net als wildplassen.
Hoe krijg je mensen zo ver ? Verveling ? Gebrek aan media-aandacht ? Eens kijken wie de grootste heeft ? Ik mis ‘den draad’, “In de Gloria” was zijn tijd ver veruit.
Het is uitkijken naar de eerste beelden van De Crem, Maggie De Block of Di Rupo.
Politiek is toch een afspiegeling van de samenleving?
Om eerlijk te zijn, heb ik me de laatste dagen een beetje afzijdig gehouden van het nieuws. Om ergernis te voorkomen. Het komt misschien nonchalant over maar ik heb mijn buik zo’n beetje vol van de politiek. Zowel hier als in België als wereldwijd. De schitterende massasprint aan het eind van de tour op de Champs Elysees verbleekt in het niets bij het spektakel dat politiekers de dag van vandaag opvoeren. Parlementariërs die in blinde paniek langs de achterdeur het Kamergebouw verlaten in een poging een vroege ontsnapping tot een goed einde te brengen. Onderhandelaars en formateurs die hen op de hielen zitten en het gat dichtrijden. Schaduwkopmannen die als waterdragers op en neer draven terwijl de kopmannen zich verstoppen en de indruk wekken dat ze zojuist al hun organen spontaan aan het goede doel gedoneerd hebben. Toeschouwers die zich koud gepakt voelen, gemuilkorfd in de dranghekken geduwd weten. Het gejammer dat er geen applaudisserend zorgpersoneel langs de kant staat om de boel op te vrolijken.
Laat het zestien maanden na de stembusgang en achttien formatiepogingen later duidelijk zijn dat nu een regering vormen gelijk staat aan het plegen van een staatsgreep. De resultaten van mei 2019 zijn in de verste verte niet meer relevant. De aanpak van de corinacrisis, het begrotingstekort en andere hete hangijzers dienen be- en veroordeeld te worden door het kiesvee. Het is alsof Vercauteren vandaag tekent bij RC. Genk en pas binnen een halfjaar aan de slag zou gaan.
Dat men daar nu ook een componistennaam opplakt maakt het allemaal nog banaler.
Draai u om in uw graf mijnheer Vivaldi, haal die “Quattro Stagioni” van de menukaarten. Gelukkig heeft Lotte Kopecky eindelijk, na vier tweede plaatsen, wat haar toekomt, de Belgische driekleur wielrennen om haar schouders. Waar is dat feestje ?
Kiss and say goodbye
16-09-2020. is dinsdag 14.00 uur plaatselijke coronatijd, de vierentwintigste quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 128.769 besmettingen en 7.447 doden.
Meer met het oog op de komende verkiezingen dan uit volksgezondheidsoverwegingen is de grote versoepeling ingetreden. De internationale vlieghaven is opnieuw open en we mogen de straat op van maandag tot vrijdag van 6.00 uur tot 20.00 uur en in het weekend van 7.00 uur tot 17.00 uur. Volgend weekend mogen ook, met dezelfde uur restricties, restaurants, culturele centra en cinema`s open. Dat belooft een stormloop, reservatie gewenst.
De afgelopen maanden hoorde ik weleens verkondigen dat alles beter zou worden, mooier, kleinschaliger, menselijker. Verlicht en geïnspireerd zouden we uit de duisternis komen, net als Anderlecht onder Kompany. Gedaan met het ziekmakende gezeul met dieren, mensen en kinderen over de wereld. Groenten uit eigen tuin, vlees alleen nog voor botte boeren. Geen druiven uit Kenia meer als ontbijt, geen namaak telefoons uit China meer. Roekeloos viermaal per jaar voor een paar lullige Euro`s naar Thailand vliegen om wat minderjarigen te misbruiken, het zou voorgoed tot het verleden behoren. Feestvluchten naar Ibiza, citytrips naar New York, het Eurovisiesongfestival, illegale walvisvangst, allemaal de prullenmand in. Spelen met de eigen jeugd, groenten uit Balen. De zorgmedewerkers zouden weer aangekleed, in plaats van uitgekleed worden, net als vuilnismannen, kassiersters in de supermarkten en andere onderschatte beroepen. Regeringen zullen gevormd worden en verkiezingsuitslagen gerespecteerd. Globalisering, de wurgende vrije markteconomie, eenzaamheid, je ophangen van ellende - het zal straks allemaal voorbij zijn.
God Corona zij geloofd en geprezen. Er zijn momenten, in een vlaag van zinsbegoocheling, dat ik het wil geloven. Maar inmiddels zijn de bloemen in het haar verlept. “San Francisco” van Scott McKenzie, grijs gedraaid. De crisis golft een tweede maal, een derde maal en “betaalbare” vaccins zijn nog niet in zicht.
Dromen blijken bedrog, ook dat is bij het oude gebleven. In de stad wordt allang niet meer gezongen vanaf balkons, de beertjes voor de ramen zijn verdwenen. Het handgeklap wordt opnieuw overstemd door het autoverkeer dat weer rijen dik door de straten raast. Boeren liggen er weer dwars als vanouds. De lucht oogt weer als een abstracte schets van vliegtuigstrepen. Er gingen volgens Eurocontrol vorige week dagelijks 12.936 vluchten over Europa, 1.383 meer dan een week eerder. Aan kop gaat Ryanair, met dagelijks 1.045 budgetvluchten – rechtstreeks naar Antalya. De stranden liggen weer vol met toeristen, de lichtjes in de Schippersstraat glimmen als vanouds, een meute verdringt zich aan de aankomstplaatsen van de Ronde van Frankrijk. De branche van zakkenrollers en inbrekers is na een wegzakkertje volledig hersteld. ‘The needle returns to the start of the song, and we all sing along like before’... De meeste mensen deugen, maar alleen met het mes op de keel. De pest van Camus is brandend actueel.
Niet dat het er voor mij nog toe doet. Mijn restaurant heeft de corona tsunami niet overleefd. De torenhoge schuldengolven en de verstikkende maatregelen hebben het culinair schip definitief naar de zeebodem verwezen. Met pijn in het hart heb ik het slot vergrendeld en mijn personeel uitgewuifd. Ik heb het laatste mes uit mijn rug getrokken, de etensresten in de vuilbak gekieperd en de halve flessen drank opgedronken. Mensen vragen: “Waar moeten we nu naartoe” ? Ik antwoord: “Waar moet ik nu naartoe” ? Mensen zeggen: “Maak er geen drama van”. Ik antwoord: “Nee, ik maak er geen drama van, het is een drama”.
De ene dag sta je aan het fornuis, de volgende dag lig je, met een mondkapje, in de goot. Ik ben niet de enige, geeft dat troost ? Nee!. “Dit had niemand zien aankomen”, dat zeiden ze die ochtend in Hiroshima ook. Dat zei ik als doelman ook wel eens. Een droom voorgoed aan diggelen. Voor werkloze koks rest het vilbeluik en de illegale drankwinkels. Om de eer van het verlies door te spoelen en de dodendans te bevriezen. Of gewoon om niet iemand met een keukenmes te lijf te gaan…
Meer met het oog op de komende verkiezingen dan uit volksgezondheidsoverwegingen is de grote versoepeling ingetreden. De internationale vlieghaven is opnieuw open en we mogen de straat op van maandag tot vrijdag van 6.00 uur tot 20.00 uur en in het weekend van 7.00 uur tot 17.00 uur. Volgend weekend mogen ook, met dezelfde uur restricties, restaurants, culturele centra en cinema`s open. Dat belooft een stormloop, reservatie gewenst.
De afgelopen maanden hoorde ik weleens verkondigen dat alles beter zou worden, mooier, kleinschaliger, menselijker. Verlicht en geïnspireerd zouden we uit de duisternis komen, net als Anderlecht onder Kompany. Gedaan met het ziekmakende gezeul met dieren, mensen en kinderen over de wereld. Groenten uit eigen tuin, vlees alleen nog voor botte boeren. Geen druiven uit Kenia meer als ontbijt, geen namaak telefoons uit China meer. Roekeloos viermaal per jaar voor een paar lullige Euro`s naar Thailand vliegen om wat minderjarigen te misbruiken, het zou voorgoed tot het verleden behoren. Feestvluchten naar Ibiza, citytrips naar New York, het Eurovisiesongfestival, illegale walvisvangst, allemaal de prullenmand in. Spelen met de eigen jeugd, groenten uit Balen. De zorgmedewerkers zouden weer aangekleed, in plaats van uitgekleed worden, net als vuilnismannen, kassiersters in de supermarkten en andere onderschatte beroepen. Regeringen zullen gevormd worden en verkiezingsuitslagen gerespecteerd. Globalisering, de wurgende vrije markteconomie, eenzaamheid, je ophangen van ellende - het zal straks allemaal voorbij zijn.
God Corona zij geloofd en geprezen. Er zijn momenten, in een vlaag van zinsbegoocheling, dat ik het wil geloven. Maar inmiddels zijn de bloemen in het haar verlept. “San Francisco” van Scott McKenzie, grijs gedraaid. De crisis golft een tweede maal, een derde maal en “betaalbare” vaccins zijn nog niet in zicht.
Dromen blijken bedrog, ook dat is bij het oude gebleven. In de stad wordt allang niet meer gezongen vanaf balkons, de beertjes voor de ramen zijn verdwenen. Het handgeklap wordt opnieuw overstemd door het autoverkeer dat weer rijen dik door de straten raast. Boeren liggen er weer dwars als vanouds. De lucht oogt weer als een abstracte schets van vliegtuigstrepen. Er gingen volgens Eurocontrol vorige week dagelijks 12.936 vluchten over Europa, 1.383 meer dan een week eerder. Aan kop gaat Ryanair, met dagelijks 1.045 budgetvluchten – rechtstreeks naar Antalya. De stranden liggen weer vol met toeristen, de lichtjes in de Schippersstraat glimmen als vanouds, een meute verdringt zich aan de aankomstplaatsen van de Ronde van Frankrijk. De branche van zakkenrollers en inbrekers is na een wegzakkertje volledig hersteld. ‘The needle returns to the start of the song, and we all sing along like before’... De meeste mensen deugen, maar alleen met het mes op de keel. De pest van Camus is brandend actueel.
Niet dat het er voor mij nog toe doet. Mijn restaurant heeft de corona tsunami niet overleefd. De torenhoge schuldengolven en de verstikkende maatregelen hebben het culinair schip definitief naar de zeebodem verwezen. Met pijn in het hart heb ik het slot vergrendeld en mijn personeel uitgewuifd. Ik heb het laatste mes uit mijn rug getrokken, de etensresten in de vuilbak gekieperd en de halve flessen drank opgedronken. Mensen vragen: “Waar moeten we nu naartoe” ? Ik antwoord: “Waar moet ik nu naartoe” ? Mensen zeggen: “Maak er geen drama van”. Ik antwoord: “Nee, ik maak er geen drama van, het is een drama”.
De ene dag sta je aan het fornuis, de volgende dag lig je, met een mondkapje, in de goot. Ik ben niet de enige, geeft dat troost ? Nee!. “Dit had niemand zien aankomen”, dat zeiden ze die ochtend in Hiroshima ook. Dat zei ik als doelman ook wel eens. Een droom voorgoed aan diggelen. Voor werkloze koks rest het vilbeluik en de illegale drankwinkels. Om de eer van het verlies door te spoelen en de dodendans te bevriezen. Of gewoon om niet iemand met een keukenmes te lijf te gaan…
Covid-19 in Bolivië : schrijnende toestanden... klik op onderstaande foto.
September Morn
11-09-2020. Het is dinsdag 13.00 uur plaatselijke coronatijd, de drieëntwintigste quarantaineweek zit erop. 23 dat was het rugnummer van basketballegende Michael Jordan en van “Beauty case” voetballer David Beckham. Manchester City heeft het rugnummer 23 geschrapt vanwege de plotselinge dood van Foé die in zijn 64ste interland voor Kameroen getroffen werd door een hartaanval. Julius Caesar werd vermoord met 23 messteken.
Waar wachten we nog op ? Haal boven die bijl. Waar zitten de verraders ?
De virusteller staat op 120.769 besmettingen en 7.008 doden.
Maar er is sinds mei een verschil van 14.010 “corona verdachte” overlijdens tussen de officiële staatscijfers en die van het Ministerie van Volksgezondheid.
Verborgen doden, door de mazen van het net geglipt ?
Deze stad lijkt, op niveau van besluitvorming, meer en meer een copie van ons Belgenlandje. Er gelden sinds 1 september andere quarantainemaatregelen voor de bovenstad “El Alto” dan voor de benedenstad. Wij blijven gedwongen binnen op zaterdag en zondag terwijl hogerop alles gewoon zijn gangetje gaat. Hier zijn supermarkten dicht, elders zijn ze open. Verschillende besturen, verschillende regels. Het geld voor 2020 is op en men verwacht een staatsschuld van 20.000 miljoen Bolivianos. Waar hebben we dat nog gehoord ?
Net Vlaanderen en Wallonië, om Brussel maar even buiten beschouwing te laten.
Het blijft, om even wijlen Van Rossum te citeren –toch Godgeklaagd- dat een land van amper elf miljoen inwoners zes parlementen en zes regeringen nodig heeft ? Om nog maar te zwijgen van de eindeloze opdeling in gewesten en gemeenschappen.
In theorie zou België zelfs zeven parlementen en zeven regeringen moeten tellen: drie gemeenschappen, plus drie gewesten, plus een federale overheid is zeven parlementen en regeringen. Met als kers op de taart, om de burger optimaal te dienen, vier ambtenaren per honderd inwoners. Moet er nog zand zijn?
Maar het volk hier heeft momenteel andere katten te geselen. De vraag of de ex-president al dan niet een pedofiel is, heeft het hele coronadebat naar de achtergrond verwezen. Steeds meer duiken er bezwarende foto`s op van de man in het bijzijn van minderjarigen. Er zijn tal van, al dan niet, gesponsorde, betaalde aanklachten. Er zijn voor- en tegenbetogingen. Zijn 19 jarige vriendin beweert dat ze al sinds haar 14de met hem optrok. En natuurlijk, in de aanloop naar de verkiezingen zijn alle middelen geoorloofd en kan de modder niet dik genoeg zijn. Maar in een land waar moeders hun kinderen verkopen voor 25 Euro, de illegale organenhandel welig tiert en kinderen vanaf tien jaar legaal mogen gaan werken is alles mogelijk. Wordt zeker vervolgd.
1 september, dat was en is gewoontegetrouw de eerste schooldag.
Het is als geboren worden, niemand buiten de gestresseerde ouders, kijkt er echt naar uit. Ik herinner me nog het gevoel, na schijnbare zeeën van vrijheid, werd het leven weer opgedeeld door een bel. Een onbekend klaslokaal en dito gezichten. Leraars die verveeld samenklitten in de leraarskamer en reeds uitkijken naar de herfstvakantie. Schooljuffen met veel te korte rokken en naar zweet geurende oksels die je passeren en afleiden van je huiswerk.
De goede voornemens om binnen de lijntjes te kleuren met je setje, veel te dure, “Staedtler” potloden en de pennenzak die nog niet onder de uitgelopen inkt zit.
De propjes in je nek en de papieren vliegertjes waarvan je niet wist van wie ze kwamen. Het gegiechel waarmee de de zittenblijvers werden aangekeken.
De kunst van het “kaften” van schoolboeken, het plakken van het blauwe etiket in de rechter bovenhoek op vijf centimeter van de bovenkant en zeven centimeter van de zijkant. Het ellenlange aanschuiven bij “Lea” de enige boekenwinkel in het dorp. De dagen van roze vloeipapier, rode chinese inkt en perkamente wereldkaarten.
De wandelende tak die traag door het terrarium kuierde en de kikkers die angstig hun dissectie afwachten.
Herinneringen zijn het parfum van de ziel. De genoegens van onze jeugd, soms lijken ze op bouwvallen, bij fakkellicht gezien. Het kost tijd om kapotte zeepbellen en poppen met slaapogen te laten lachen.
Waar wachten we nog op ? Haal boven die bijl. Waar zitten de verraders ?
De virusteller staat op 120.769 besmettingen en 7.008 doden.
Maar er is sinds mei een verschil van 14.010 “corona verdachte” overlijdens tussen de officiële staatscijfers en die van het Ministerie van Volksgezondheid.
Verborgen doden, door de mazen van het net geglipt ?
Deze stad lijkt, op niveau van besluitvorming, meer en meer een copie van ons Belgenlandje. Er gelden sinds 1 september andere quarantainemaatregelen voor de bovenstad “El Alto” dan voor de benedenstad. Wij blijven gedwongen binnen op zaterdag en zondag terwijl hogerop alles gewoon zijn gangetje gaat. Hier zijn supermarkten dicht, elders zijn ze open. Verschillende besturen, verschillende regels. Het geld voor 2020 is op en men verwacht een staatsschuld van 20.000 miljoen Bolivianos. Waar hebben we dat nog gehoord ?
Net Vlaanderen en Wallonië, om Brussel maar even buiten beschouwing te laten.
Het blijft, om even wijlen Van Rossum te citeren –toch Godgeklaagd- dat een land van amper elf miljoen inwoners zes parlementen en zes regeringen nodig heeft ? Om nog maar te zwijgen van de eindeloze opdeling in gewesten en gemeenschappen.
In theorie zou België zelfs zeven parlementen en zeven regeringen moeten tellen: drie gemeenschappen, plus drie gewesten, plus een federale overheid is zeven parlementen en regeringen. Met als kers op de taart, om de burger optimaal te dienen, vier ambtenaren per honderd inwoners. Moet er nog zand zijn?
Maar het volk hier heeft momenteel andere katten te geselen. De vraag of de ex-president al dan niet een pedofiel is, heeft het hele coronadebat naar de achtergrond verwezen. Steeds meer duiken er bezwarende foto`s op van de man in het bijzijn van minderjarigen. Er zijn tal van, al dan niet, gesponsorde, betaalde aanklachten. Er zijn voor- en tegenbetogingen. Zijn 19 jarige vriendin beweert dat ze al sinds haar 14de met hem optrok. En natuurlijk, in de aanloop naar de verkiezingen zijn alle middelen geoorloofd en kan de modder niet dik genoeg zijn. Maar in een land waar moeders hun kinderen verkopen voor 25 Euro, de illegale organenhandel welig tiert en kinderen vanaf tien jaar legaal mogen gaan werken is alles mogelijk. Wordt zeker vervolgd.
1 september, dat was en is gewoontegetrouw de eerste schooldag.
Het is als geboren worden, niemand buiten de gestresseerde ouders, kijkt er echt naar uit. Ik herinner me nog het gevoel, na schijnbare zeeën van vrijheid, werd het leven weer opgedeeld door een bel. Een onbekend klaslokaal en dito gezichten. Leraars die verveeld samenklitten in de leraarskamer en reeds uitkijken naar de herfstvakantie. Schooljuffen met veel te korte rokken en naar zweet geurende oksels die je passeren en afleiden van je huiswerk.
De goede voornemens om binnen de lijntjes te kleuren met je setje, veel te dure, “Staedtler” potloden en de pennenzak die nog niet onder de uitgelopen inkt zit.
De propjes in je nek en de papieren vliegertjes waarvan je niet wist van wie ze kwamen. Het gegiechel waarmee de de zittenblijvers werden aangekeken.
De kunst van het “kaften” van schoolboeken, het plakken van het blauwe etiket in de rechter bovenhoek op vijf centimeter van de bovenkant en zeven centimeter van de zijkant. Het ellenlange aanschuiven bij “Lea” de enige boekenwinkel in het dorp. De dagen van roze vloeipapier, rode chinese inkt en perkamente wereldkaarten.
De wandelende tak die traag door het terrarium kuierde en de kikkers die angstig hun dissectie afwachten.
Herinneringen zijn het parfum van de ziel. De genoegens van onze jeugd, soms lijken ze op bouwvallen, bij fakkellicht gezien. Het kost tijd om kapotte zeepbellen en poppen met slaapogen te laten lachen.
Blueberry Hill
27-08-2020. Het is dinsdag 13.00 uur plaatselijke coronatijd. De tweeëntwintigste quarantaineweek zit erop. “Ed Sheeran – Shape of you” stond ooit vijftien weken op één. Dat leek toen een eeuwigheid. Niet vragen hoe dit voelt. De virusteller staat op 110.148 besmettingen en 4.578 doden.
In La Paz is het met de politiek zoals met het weer. De vier seizoenen op één dag.
Het kan regenen, sneeuwen en een half uur later schijnt de zon. Rivieren overstromen en staan een dag later weer droog. Je weet ook nooit wat aantrekken, het is altijd te warm of te koud. De mensen vliegen je de ene dag om de nek en steken je de andere een mes in je rug.
Zo erg het de afgelopen weken was, zo rustig is het nu. De blokkades zijn opgeheven, de rekken liggen weer vol producten, de verkiezingen zijn uitgesteld tot 18 oktober. De beslissing om de scholen tot het einde van het jaar dicht te houden is teruggedraaid. Ook al blijft de minister van onderwijs zeggen dat hij liever domme kinderen heeft dan zieke. Men wil zelfs terug gaan voetballen. Omdat er teveel personeel ziek is, rijden er deze week geen bussen. Het minste van mijn zorgen, waar zou ik heen moeten ? “Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan, ik heb getwijfeld over ...” ?
Tijdens het voorbije quarantaineweekend kregen we bezoek van de overheid die van huis tot huis een coronabevraging deed en desgewenst een test afnam.
Iedereen kreeg een gratis medicijnendoosje met daarin een paar antigriepilletjes, een Ibuprofeno (400mg), een Azitromicina (500mg) en Ivermectina (6mg). De wonderdoos zeg maar, er kan me niets meer gebeuren nu. De resultaten
zijn op zijn zachts een beetje beangstigend. Kijk, ik ben nooit goed geweest in wiskunde. De stelling van Pythagoras, priemgetallen en vierkantswortels waren nooit aan mij besteed. Wat moest je daarmee op een voetbalveld ? Statistiek, dat ging nog net. Ik weet dat je met cijfers alles en niets kunt bewijzen, je wint ook geen wedstrijd omdat je 80% balbezit hebt… Maar een aantal zaken begrijp ik toch niet helemaal.
Tijdens de recente huisbezoeken werden 37.215 woningen bezocht. Er werden 5.226 vrijwillige tests afgenomen waarvan er 1.967 positief bleken te zijn. De officiële cijfers op de website van het ministerie van volksgezondheid geven voor diezelfde dagen slechts 1.045 nieuwe besmettingen aan ?
Een pak minder dus. Sinds april dit jaar tot en met 31 juli zijn er in de stad 4.400 overlijdens meer geregistreerd in dezelfde periode vorig jaar. Toch telt La Paz officieel tot nu toe slechts 596 coronadoden. Waaraan zijn die 3.804 anderen gestorven ? Alarmerend toch ?
Maar de mens is een koppig beestje. Zo was er dit weekend een uit de hand gelopen feestje met 120 personen in Lim (Peru). Toen de politie binnenviel in discotheek “Los Olivos” trachten de aanwezigen te vluchten, maar de deuren bleken vergrendeld. In het gedrum vielen 13 doden… Opvallender is dat 11 onder hen met het virus besmet bleken, er is dus nog werk aan de winkel.
En iedereen, net als hier, net als in België, maar naar mekaar wijzen. Al jarenlang is de mensheid bezig om de aardbol naar de kloten te helpen. Nu het besef komt dat we met z’n allen misschien wat te ver gegaan zijn, wil men ineens het leven beteren. Dat laat men bij voorkeur door anderen doen. Je kunt toch moeilijk steeds de hand in eigen boezem steken. De ervaringsdeskundigen leggen het probleem bij de overheid, die het op zijn beurt weer weglegt bij de burger. Die schuift het door naar de zwakken, de onmondigen en de niemanden. Veganisten wijzen naar vleeseters, boeren wijzen naar automobilisten, automobilisten wijzen naar de industrie. Hoerenlopers wijzen naar hun vrouw. Heel de wereld wijst naar China. Barcelona wijst naar Messi, de gelovigen naar God.
Op de koop toe heeft “Robbe De Hert” deze week zijn legendarische handdoek definitief in de ring gegooid, 77 jaar is hij geworden. Eigenlijk altijd 7 gebleven. Een septembermaagd net als ik. Tweede voornaam François, net als mijn vader. Enfant terrible, de Rik Coppens van het witte doek, dwarsligger, beeldenstormer, trotskist, koppigaard, wegbereider van de Vlaamse cinema, en filmgek pur sang. Zijn levensmoto: Arm maar proper. Ik ging vroeger al eens naar de Kingkong, ik zag er “Filet Americain” en we dronken ooit samen drie pinten in het “’t Half Souke” in de Hoogstraat na een uit de hand gelopen betoging van de dokwerkers. De laatste jaren van zijn leven woonde hij in een OCMW-flatje in Antwerpen-Zuid. Er was een schuldbemiddelaar aangesteld en hij moest rondkomen met 400 euro per maand. Ik zie het me op termijn ook nog overkomen.
Weet je, ik stond op het punt een restaurant te openen in La Paz genaamd “Blueberry Hill”. Met broodjes Filet Américain verpakt in een zijden sjaaltje en oude filmaffiches als decoratie. Het coronavirus besliste er anders over.
Het gaat je goed ... schat.
In La Paz is het met de politiek zoals met het weer. De vier seizoenen op één dag.
Het kan regenen, sneeuwen en een half uur later schijnt de zon. Rivieren overstromen en staan een dag later weer droog. Je weet ook nooit wat aantrekken, het is altijd te warm of te koud. De mensen vliegen je de ene dag om de nek en steken je de andere een mes in je rug.
Zo erg het de afgelopen weken was, zo rustig is het nu. De blokkades zijn opgeheven, de rekken liggen weer vol producten, de verkiezingen zijn uitgesteld tot 18 oktober. De beslissing om de scholen tot het einde van het jaar dicht te houden is teruggedraaid. Ook al blijft de minister van onderwijs zeggen dat hij liever domme kinderen heeft dan zieke. Men wil zelfs terug gaan voetballen. Omdat er teveel personeel ziek is, rijden er deze week geen bussen. Het minste van mijn zorgen, waar zou ik heen moeten ? “Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan, ik heb getwijfeld over ...” ?
Tijdens het voorbije quarantaineweekend kregen we bezoek van de overheid die van huis tot huis een coronabevraging deed en desgewenst een test afnam.
Iedereen kreeg een gratis medicijnendoosje met daarin een paar antigriepilletjes, een Ibuprofeno (400mg), een Azitromicina (500mg) en Ivermectina (6mg). De wonderdoos zeg maar, er kan me niets meer gebeuren nu. De resultaten
zijn op zijn zachts een beetje beangstigend. Kijk, ik ben nooit goed geweest in wiskunde. De stelling van Pythagoras, priemgetallen en vierkantswortels waren nooit aan mij besteed. Wat moest je daarmee op een voetbalveld ? Statistiek, dat ging nog net. Ik weet dat je met cijfers alles en niets kunt bewijzen, je wint ook geen wedstrijd omdat je 80% balbezit hebt… Maar een aantal zaken begrijp ik toch niet helemaal.
Tijdens de recente huisbezoeken werden 37.215 woningen bezocht. Er werden 5.226 vrijwillige tests afgenomen waarvan er 1.967 positief bleken te zijn. De officiële cijfers op de website van het ministerie van volksgezondheid geven voor diezelfde dagen slechts 1.045 nieuwe besmettingen aan ?
Een pak minder dus. Sinds april dit jaar tot en met 31 juli zijn er in de stad 4.400 overlijdens meer geregistreerd in dezelfde periode vorig jaar. Toch telt La Paz officieel tot nu toe slechts 596 coronadoden. Waaraan zijn die 3.804 anderen gestorven ? Alarmerend toch ?
Maar de mens is een koppig beestje. Zo was er dit weekend een uit de hand gelopen feestje met 120 personen in Lim (Peru). Toen de politie binnenviel in discotheek “Los Olivos” trachten de aanwezigen te vluchten, maar de deuren bleken vergrendeld. In het gedrum vielen 13 doden… Opvallender is dat 11 onder hen met het virus besmet bleken, er is dus nog werk aan de winkel.
En iedereen, net als hier, net als in België, maar naar mekaar wijzen. Al jarenlang is de mensheid bezig om de aardbol naar de kloten te helpen. Nu het besef komt dat we met z’n allen misschien wat te ver gegaan zijn, wil men ineens het leven beteren. Dat laat men bij voorkeur door anderen doen. Je kunt toch moeilijk steeds de hand in eigen boezem steken. De ervaringsdeskundigen leggen het probleem bij de overheid, die het op zijn beurt weer weglegt bij de burger. Die schuift het door naar de zwakken, de onmondigen en de niemanden. Veganisten wijzen naar vleeseters, boeren wijzen naar automobilisten, automobilisten wijzen naar de industrie. Hoerenlopers wijzen naar hun vrouw. Heel de wereld wijst naar China. Barcelona wijst naar Messi, de gelovigen naar God.
Op de koop toe heeft “Robbe De Hert” deze week zijn legendarische handdoek definitief in de ring gegooid, 77 jaar is hij geworden. Eigenlijk altijd 7 gebleven. Een septembermaagd net als ik. Tweede voornaam François, net als mijn vader. Enfant terrible, de Rik Coppens van het witte doek, dwarsligger, beeldenstormer, trotskist, koppigaard, wegbereider van de Vlaamse cinema, en filmgek pur sang. Zijn levensmoto: Arm maar proper. Ik ging vroeger al eens naar de Kingkong, ik zag er “Filet Americain” en we dronken ooit samen drie pinten in het “’t Half Souke” in de Hoogstraat na een uit de hand gelopen betoging van de dokwerkers. De laatste jaren van zijn leven woonde hij in een OCMW-flatje in Antwerpen-Zuid. Er was een schuldbemiddelaar aangesteld en hij moest rondkomen met 400 euro per maand. Ik zie het me op termijn ook nog overkomen.
Weet je, ik stond op het punt een restaurant te openen in La Paz genaamd “Blueberry Hill”. Met broodjes Filet Américain verpakt in een zijden sjaaltje en oude filmaffiches als decoratie. Het coronavirus besliste er anders over.
Het gaat je goed ... schat.
Each Word's a Beat of my Heart
20-08-2020. Het is dinsdag 12.00 uur plaatselijke coronatijd. De twintigste en eenentwintingste quarantaineweek zitten erop. Ik ben de tel kwijt. Dus twee voor één, een soldencolumn. De virusteller staat op 101.223 besmettingen en 4.123 doden.
Het zijn weken om snel te vergeten. De stad is volledig drooggelegd door blokkades, toegangswegen opgeblazen. 33 personen zijn overleden in ziekenhuizen, gewoon omdat er geen zuurstofflessen voorhanden zijn. De armere bevolking wil dat de verkiezingen doorgaan op 6 september en dat de huidige interim president ontslag neemt. Aan de supermarkten staan lange rijen tevergeefs te wachten, want er is vlees, noch kip te krijgen. De prijzen schieten de hoogte in. Er is geen gas om te koken, dus creatief met blik. De honden maakt het niet zoveel uit, ze zijn tegenwoordig al blij dat er af en toe een appel uit de boom valt.
De quarantaineweek is dan ook opgeschort want een week binnen dat had niemand overleefd. Het idee is nu twee weken na elkaar van donderdagavond tot zondagavond in lockdown te gaan, maar dat kan morgen weer anders uitdraaien.
Het land staat aan de vooravond van een burgeroorlog. Besluitvorming is onbestaande. Er ligt letterlijk niets meer in de politieke frigo’s buiten hetgeen we gisteren en eergisteren al hebben gegeten. Het is op. Wat rest is een kerkhof van opgebrande idealen, ideologieën, gesloopte met graffiti bekladde muren. Slogans in het vuur des tijds, ingeruild tegen geweren en loze beloftes. De kloof tussen de aanhangers van ex-president Morales en de rest van het land lijkt niet meer te dichten. Men pikt het niet langer dat de sanitaire crisis en het stijgend aantal besmettingen gebruikt worden als “excuus-Truus” voor het nu reeds viermaal uitstellen van de verkiezingen. Tussenhaakjes, ik lees dat we in Belgie nieuwe verkiezingen kunnen organiseren binnen de veertig dagen.
Het is op alle vlakken paniekvoetbal. Er werden in allerijl 95 beademingsmachines besteld in Spanje, 75 daarvan blijken onvolledig en onbruikbaar. De levering uit China is nooit (?) aangekomen. Overal dienen zich vaccin en wondermiddeltjes aan. Er blijkt iets Argentijns op de markt waar niemand ooit van gehoord heeft, pure oplichterij. De regering zet alles in op het “Oxford” vaccin dat, binnen enkele weken, gratis zou kunnen uitgetest worden. De oppositie wil dan weer snel het Russisch spul. De Russen claimen het eerste effectieve vaccin te hebben ontwikkeld “Sputnik-V”. Maar experts plaatsen vraagtekens bij de veiligheid.
Dat de dochter van Poetin bij de testpersonen is, is geen garantie. Bij elk vaccin zit een speelgoedhondje “Laïka”, leuk voor de kinderen. Hoe zou het trouwens met katje “Lee” zijn?
Niet alleen de mens sneuvelt op het corona slagveld. Ook het laatste stukje groen wordt geofferd op het virusaltaar. ”Piura, Piura”, op weg naar “El Alto”, is de enige groene long van de stad. Een aantal Gentenaars bouwden er 5 jaar geleden de grootste skate-piste van Zuid-Amerika. Nu wil het stadsbestuur een gedeelte van het park ombouwen tot begraafplaats. Domheid mag je nooit onderschatten en sommige open deuren kun je niet vaak genoeg intrappen.
Ik voel me als Messi die zich na de 2-8 pandoering tegen Bayern in de Champions League afvraagt of het nog zin heeft door te gaan. Zelfkennis is als een kanker, eens verworven vormt ontkenning geen remedie. Ik zie hem al zitten, stilletjes wegkwijnen in een hoekje van de kleedkamer een handdoek over zijn kop. Terwijl aan zijn ene zijde Pique, Shakira belt met de vraag of ze voor hem geen job heeft als roadie, en aan de andere zijde Rakitic, de Kroatische inlichtingendienst polst voor een undercover opdracht in Kosovo. Want met de komst van “Koemannetje” gaan er koppen rollen. Verkoopt men nog ergens voetbalschoenen, maat 44 Diadora, of ben ik nu plots te optimistisch ?
Het zijn weken om snel te vergeten. De stad is volledig drooggelegd door blokkades, toegangswegen opgeblazen. 33 personen zijn overleden in ziekenhuizen, gewoon omdat er geen zuurstofflessen voorhanden zijn. De armere bevolking wil dat de verkiezingen doorgaan op 6 september en dat de huidige interim president ontslag neemt. Aan de supermarkten staan lange rijen tevergeefs te wachten, want er is vlees, noch kip te krijgen. De prijzen schieten de hoogte in. Er is geen gas om te koken, dus creatief met blik. De honden maakt het niet zoveel uit, ze zijn tegenwoordig al blij dat er af en toe een appel uit de boom valt.
De quarantaineweek is dan ook opgeschort want een week binnen dat had niemand overleefd. Het idee is nu twee weken na elkaar van donderdagavond tot zondagavond in lockdown te gaan, maar dat kan morgen weer anders uitdraaien.
Het land staat aan de vooravond van een burgeroorlog. Besluitvorming is onbestaande. Er ligt letterlijk niets meer in de politieke frigo’s buiten hetgeen we gisteren en eergisteren al hebben gegeten. Het is op. Wat rest is een kerkhof van opgebrande idealen, ideologieën, gesloopte met graffiti bekladde muren. Slogans in het vuur des tijds, ingeruild tegen geweren en loze beloftes. De kloof tussen de aanhangers van ex-president Morales en de rest van het land lijkt niet meer te dichten. Men pikt het niet langer dat de sanitaire crisis en het stijgend aantal besmettingen gebruikt worden als “excuus-Truus” voor het nu reeds viermaal uitstellen van de verkiezingen. Tussenhaakjes, ik lees dat we in Belgie nieuwe verkiezingen kunnen organiseren binnen de veertig dagen.
Het is op alle vlakken paniekvoetbal. Er werden in allerijl 95 beademingsmachines besteld in Spanje, 75 daarvan blijken onvolledig en onbruikbaar. De levering uit China is nooit (?) aangekomen. Overal dienen zich vaccin en wondermiddeltjes aan. Er blijkt iets Argentijns op de markt waar niemand ooit van gehoord heeft, pure oplichterij. De regering zet alles in op het “Oxford” vaccin dat, binnen enkele weken, gratis zou kunnen uitgetest worden. De oppositie wil dan weer snel het Russisch spul. De Russen claimen het eerste effectieve vaccin te hebben ontwikkeld “Sputnik-V”. Maar experts plaatsen vraagtekens bij de veiligheid.
Dat de dochter van Poetin bij de testpersonen is, is geen garantie. Bij elk vaccin zit een speelgoedhondje “Laïka”, leuk voor de kinderen. Hoe zou het trouwens met katje “Lee” zijn?
Niet alleen de mens sneuvelt op het corona slagveld. Ook het laatste stukje groen wordt geofferd op het virusaltaar. ”Piura, Piura”, op weg naar “El Alto”, is de enige groene long van de stad. Een aantal Gentenaars bouwden er 5 jaar geleden de grootste skate-piste van Zuid-Amerika. Nu wil het stadsbestuur een gedeelte van het park ombouwen tot begraafplaats. Domheid mag je nooit onderschatten en sommige open deuren kun je niet vaak genoeg intrappen.
Ik voel me als Messi die zich na de 2-8 pandoering tegen Bayern in de Champions League afvraagt of het nog zin heeft door te gaan. Zelfkennis is als een kanker, eens verworven vormt ontkenning geen remedie. Ik zie hem al zitten, stilletjes wegkwijnen in een hoekje van de kleedkamer een handdoek over zijn kop. Terwijl aan zijn ene zijde Pique, Shakira belt met de vraag of ze voor hem geen job heeft als roadie, en aan de andere zijde Rakitic, de Kroatische inlichtingendienst polst voor een undercover opdracht in Kosovo. Want met de komst van “Koemannetje” gaan er koppen rollen. Verkoopt men nog ergens voetbalschoenen, maat 44 Diadora, of ben ik nu plots te optimistisch ?
Blundertown
06-08-2020. Het is dinsdagochtend 11.00 uur plaatselijke coronatijd, de negentiende quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 81.846 besmettingen en 3.228 doden. Op naar de 100.000…
We gaan deze week voor de afwisseling weer eens in “full quarantaine” van woensdagavond tot zondagavond. Dan worden we even gelost tot 16 augustus. Vanaf die dag gaat alles weer dicht tot 23 augustus. Net biologische kippen die wat extra uitloopruimte worden gegund, kwestie van mekaar de ogen niet uit te pikken. Er is werkelijk geen touw maar meer aan vast te knopen, er is ook geen leven meer aan vast te knopen. Soms vraag ik me af, is deze quarantaine bedoeld om het virus in te dammen of om de protesterende, ontevreden bevolking terug in hun hok te krijgen. Want sinds de regering heeft aangekondigd de verkiezingen te willen uitstellen tot 18 oktober zijn er elke dag blokkades en protesten.
Eerst was het 3 mei dan 6 september nu 18 oktober. “You can fool some people sometimes, but you can't fool all the people all the time”. De toegangswegen zijn gedynamiteerd zodat de stad weer eens zonder gas, zonder kip en zonder vlees zit. Ook medische hulpmiddelen worden niet doorgelaten.
Er staat wanhoop, onverschilligheid en woede op het menu.
Ik probeer af en toe wat te sussen, wat te relativeren door te stellen dat België al een eeuwigheid geen regering heeft, dat we al zeventien formateurs versleten hebben, dat we zelfs wereldrecordhouders zijn op dat vlak met 541 dagen… Maar daar heeft niemand hier een boodschap aan.
Ik lees dat we vertrouwen moeten putten uit het feit dat het overgrote deel van de mensen die in aanraking komen met het virus niet in het ziekenhuis belanden.
Dat er geen enkel probleem is om te leven als individu en maatschappij met Corona en toch de economie en het sociaal leven draaiende houden. Dat we niet moeten afglijden naar een paranoïde samenleving waarin onze elementaire mensenrechten worden gemuilkorfd. Weg met de virusdictatuur !
Draag een mondmasker enkel wanneer het zinvol is, een condoom draag je toch ook niet 24 uur per dag. Nee, alhoewel sommigen dat beter wel zouden doen, net als een mondmasker. Het tot voor enkele maanden verguisde Zweden is plots verheven tot modelstaat.
Ik lees ook dat er beroering is over temperatuurscanners. Dat mensen die op restaurant gaan eerst door de scanner moeten, mag dat wel ?
Moeten we hiermee niet naar de Raad van State, het Europees Hof voor de Rechten van de mens in Straatsburg ? Wat denkt Amnesty International hierover ? En het BAS ?
Het westers mensdier, voelt zich gekooid, mentaal en fysiek aan banden gelegd.
Je kunt geen appelen met peren vergelijken, maar hier in de “vierde wereld chaos” van Bolivia is alles met de scanner. Je komt geen supermarkt of bus in zonder dat je temperatuur opgemeten wordt. De betrouwbaarheid hiervan is een andere vraag, zo had ik gisteren volgens de scan een lichaamstemperatuur van 33,2 graden. Ben ik een reptiel ? Ben ik nog onder de levenden ?
Maar niemand die hierom maalt en zijn ergere dingen, toch ?
Wat te denken van het feit dat een coronatest hier gratis is voor mensen die meer dan 18.000 Bolivianos (€ 2.500) verdienen, terwijl de rest 1.700 Bolivianos (€ 250) moet betalen ? De rest, dat is 85% van de bevolking, die het moet stellen met een gemiddeld maandloon van 300 Euro, als dat er al is dezer dagen.
Mijn ogen dolen warm ingeduffeld over imaginaire kerkhoven en ik kijk uit op een mij vreemde stad. Zou ik niet beter over de wereld, over maatschappelijke problemen schrijven in plaats van mij te wentelen in zelfbeklag ? Maar de rede in mijn hoofd zit op slot. Ik ben al blij dat ik door de stille wanhoop van de dag spartel. Ik heb geknield voor de vloedgolf, voor het recht van de sterkste.
Ik hunker naar een tijd die er ooit was of misschien nooit is geweest maar had moeten zijn. Gelukkig krijgt “Duvel” nieuwe etiketten, toch iets om naar uit te kijken.
Volgens Schopenhauer zweven in de oneindige ruimte talloze bollen met rond iedere bol in hun baan, telkens een duizendtal kleinere bollen. Hoewel van binnen heet, zijn die bollen met een gestolde korst overdekt. Daarop heeft een schimmellaag levende wezens voortgebracht. Wezens die zichzelf in de ontreddering en de betovering van het leven trachten te ontplooien, die naarstig zoeken naar schuilplaatsen, voedsel en toevluchtsoorden. Die naarstig zoeken naar een vaccin, naar een mirakel, naar een speld in een hooiberg. Is er trouwens iemand wakker geschrokken van de explosie in Libanon… ?
We gaan deze week voor de afwisseling weer eens in “full quarantaine” van woensdagavond tot zondagavond. Dan worden we even gelost tot 16 augustus. Vanaf die dag gaat alles weer dicht tot 23 augustus. Net biologische kippen die wat extra uitloopruimte worden gegund, kwestie van mekaar de ogen niet uit te pikken. Er is werkelijk geen touw maar meer aan vast te knopen, er is ook geen leven meer aan vast te knopen. Soms vraag ik me af, is deze quarantaine bedoeld om het virus in te dammen of om de protesterende, ontevreden bevolking terug in hun hok te krijgen. Want sinds de regering heeft aangekondigd de verkiezingen te willen uitstellen tot 18 oktober zijn er elke dag blokkades en protesten.
Eerst was het 3 mei dan 6 september nu 18 oktober. “You can fool some people sometimes, but you can't fool all the people all the time”. De toegangswegen zijn gedynamiteerd zodat de stad weer eens zonder gas, zonder kip en zonder vlees zit. Ook medische hulpmiddelen worden niet doorgelaten.
Er staat wanhoop, onverschilligheid en woede op het menu.
Ik probeer af en toe wat te sussen, wat te relativeren door te stellen dat België al een eeuwigheid geen regering heeft, dat we al zeventien formateurs versleten hebben, dat we zelfs wereldrecordhouders zijn op dat vlak met 541 dagen… Maar daar heeft niemand hier een boodschap aan.
Ik lees dat we vertrouwen moeten putten uit het feit dat het overgrote deel van de mensen die in aanraking komen met het virus niet in het ziekenhuis belanden.
Dat er geen enkel probleem is om te leven als individu en maatschappij met Corona en toch de economie en het sociaal leven draaiende houden. Dat we niet moeten afglijden naar een paranoïde samenleving waarin onze elementaire mensenrechten worden gemuilkorfd. Weg met de virusdictatuur !
Draag een mondmasker enkel wanneer het zinvol is, een condoom draag je toch ook niet 24 uur per dag. Nee, alhoewel sommigen dat beter wel zouden doen, net als een mondmasker. Het tot voor enkele maanden verguisde Zweden is plots verheven tot modelstaat.
Ik lees ook dat er beroering is over temperatuurscanners. Dat mensen die op restaurant gaan eerst door de scanner moeten, mag dat wel ?
Moeten we hiermee niet naar de Raad van State, het Europees Hof voor de Rechten van de mens in Straatsburg ? Wat denkt Amnesty International hierover ? En het BAS ?
Het westers mensdier, voelt zich gekooid, mentaal en fysiek aan banden gelegd.
Je kunt geen appelen met peren vergelijken, maar hier in de “vierde wereld chaos” van Bolivia is alles met de scanner. Je komt geen supermarkt of bus in zonder dat je temperatuur opgemeten wordt. De betrouwbaarheid hiervan is een andere vraag, zo had ik gisteren volgens de scan een lichaamstemperatuur van 33,2 graden. Ben ik een reptiel ? Ben ik nog onder de levenden ?
Maar niemand die hierom maalt en zijn ergere dingen, toch ?
Wat te denken van het feit dat een coronatest hier gratis is voor mensen die meer dan 18.000 Bolivianos (€ 2.500) verdienen, terwijl de rest 1.700 Bolivianos (€ 250) moet betalen ? De rest, dat is 85% van de bevolking, die het moet stellen met een gemiddeld maandloon van 300 Euro, als dat er al is dezer dagen.
Mijn ogen dolen warm ingeduffeld over imaginaire kerkhoven en ik kijk uit op een mij vreemde stad. Zou ik niet beter over de wereld, over maatschappelijke problemen schrijven in plaats van mij te wentelen in zelfbeklag ? Maar de rede in mijn hoofd zit op slot. Ik ben al blij dat ik door de stille wanhoop van de dag spartel. Ik heb geknield voor de vloedgolf, voor het recht van de sterkste.
Ik hunker naar een tijd die er ooit was of misschien nooit is geweest maar had moeten zijn. Gelukkig krijgt “Duvel” nieuwe etiketten, toch iets om naar uit te kijken.
Volgens Schopenhauer zweven in de oneindige ruimte talloze bollen met rond iedere bol in hun baan, telkens een duizendtal kleinere bollen. Hoewel van binnen heet, zijn die bollen met een gestolde korst overdekt. Daarop heeft een schimmellaag levende wezens voortgebracht. Wezens die zichzelf in de ontreddering en de betovering van het leven trachten te ontplooien, die naarstig zoeken naar schuilplaatsen, voedsel en toevluchtsoorden. Die naarstig zoeken naar een vaccin, naar een mirakel, naar een speld in een hooiberg. Is er trouwens iemand wakker geschrokken van de explosie in Libanon… ?
Sign of the Times
30-07-2020. Het is dinsdagochtend 10.00 uur plaatselijke coronatijd. De achttiende quarantaineweek zit erop.
De virusteller staat op 73.534 besmettingen en 2.808 doden.
De “homo ludens” die deze stad bevolkt, weet me telkens opnieuw te verbazen. Het zal wel aan mij liggen maar meer en meer voel ik me als een personage in “Soylent Green” een sciencefictionfilm uit 1973 die zich afspeelt in New York 2022. Man, dat is morgen bij wijze van spreken ! Waar is de tijd ?
Twee dagen geleden lag er een man, keurig gekleed, ik schat een jaar of 35, dood op de stoep, niemand die hem kende, niemand van de buren die hem ooit eerder gezien heeft. Tegen de avond werd hij door de hulpdiensten opgepikt.
En vandaag stond er plots een “mobiele verbrandingsoven” (zie foto). U leest het goed. Door de overvolle begraafplaatsen en gebrek aan personeel - de passende oplossing - voor de tientallen coronadoden die dagelijks door hun familie op straat gedumpt worden. Voor 250 Bolivianos (35 Euro) ga je zonder verplaatsingskosten en zonder kist de oven in. De klus wordt geklaard in 45 minuten. Het apparaat kan personen tot 1 meter 90 met een maximum gewicht van 120 kilo aan. Het haalt 1350 graden en kan gemonteerd worden achterop een 2X2. Vrij in de handel te verkrijgen, diploma noch ervaring vereist. De kostprijs heb ik nog niet kunnen achterhalen. Wie denkt dat dit idee van overheidswegen uitgaat, slaat de bal mis. Dit zijn privébedrijfjes, de nieuwe ondernemers in donkere tijden. Dat ik zelf niet op zo`n idee kom ? Kan iemand misschien even “Man bijt hond” of “Luk Alloo” bellen, want ik denk dat dit voor de Zevende Dag net wat te gevoelig ligt ? Wie zijn ze, wat doen ze, wat drijft hen, dixit Jambers.
En dan lees ik toch een beetje hoofdschuddend de maatregelen in Antwerpen naar aanleiding van de nieuwe coronagolf. “Avondklok tussen 23.30 uur en 6.00 uur. Cafés en restaurants moeten sluiten om 23 uur”. Ik zit al maanden aan een regime van 6.00 uur tot 18.00 uur, zaterdag en zondag verplicht binnen. Personen onder de 18 en boven de 65 mogen eigenlijk helemaal niet buiten. Cafés en restaurants dat is een uitgestorven soort in deze stad.
“Iedereen boven 12 jaar verplicht om een mond-neusmasker te dragen op het publiek domein én op plaatsen waar de fysieke afstand van 1,5 meter niet kan worden gewaarborgd”. Ik heb er ondertussen al zo`n vijftien versleten, want het masker is verplicht altijd en overal.
“Individuele registratieplicht. Om contactonderzoek mogelijk te maken, moeten deze gegevens gedurende 4 weken worden bijgehouden”. God, de meesten hier zijn blij dat ze hun naam kunnen schrijven. Men weet niet eens hoeveel inwoners er exact zijn.
“In restaurants en cafés wordt het gezelschap aan een tafel beperkt tot een strikt maximum aantal personen of tot een gezelschap dat bestaat uit leden van hetzelfde gezin”. Er staan al weken geen tafels meer, laat staan stoelen in mijn restaurant, de muizen eten staand, de vliegen plakken tegen het raam.
“Voor markten zullen dezelfde regels gelden als voor winkels : geen ‘funshoppen”. Dat lijkt me nog een gat in de markt hier “funshoppen”. De mensen hier zijn al blij dat ze een stuk brood kunnen kopen en hun huishuur kunnen betalen. Shoppen hier is zwoegen, dagelijkse arbeid waarbij de “fun” ver te zoeken is. Bij het stuk over verplicht telewerk ben ik gestopt met lezen, dat lijkt me van een andere planeet. Belgen komen van Mars ... Bolivianen van Venus.
Vrienden van mij zeggen dat ik het mij allemaal niet zo moet aantrekken. Dat het best bevrijdend kan zijn om je even shit te voelen (?).
Dat ik moet trachten virtuele gemoedsrust te vinden. Mijn tijd nemen, geen overhaaste beslissingen.
Neem Je Tijd.
Dat was vroeger een radioprogramma gepresenteerd door Lut Van Duffel die tussen 'Jimmy Frey', 'Middle of the Road' en 'Shocking Blue' door een hap verkeersinformatie in de ether gooide. De obligate ‘Welriekende Dreef’, de ring ter hoogte van het Sportpaleis en andere door corrupte wegeningenieurs aangelegde knooppunten. Aansluitend op het nieuws van vijf uur las Lut enkele vaste rubrieken voor die vandaag niet meer bestaan. De prijzen op de markt van Anderlecht, van dikbillen tot trekpaarden over extra zware soepkippen en slachtvarkens. ‘Meat’ was toen nog geen murder. Gevolgd door de waterstanden ten behoeve van de scheepvaart. Opgehaalde schotbalken. De Moezel in Trier.
De Neckar in Plochingen en de mooiste van allemaal, Hastière. Spraakwaterpoëzie voor eenzame binnenschippers. Net voor het journaal van zeven viel Wim de Lathouwer even binnen met nieuws voor de duivenliefhebbers. Quiévrain, hoge bewolking, goed zicht, windstil. Noyon-Morlincourt, zwakke noord-ooster, lossen om 6.15 uur. Argenton sur Creuse, stormachtig maar goed zicht, wachten. Soms werd het programma afgesloten met een onheilstijding die al het voorgaande in de kiem smoorde. De familie Doorzon uit Londerzeel, momenteel op reis in het zuiden van Frankrijk, wordt ervan verwittigd dat hun grootmoeder is overleden. Overkomst (pauze) dringend (pauze) gewenst. Waarna het programma steevast eindigde met : “Nog een goede avond en hou het gezellig”.
Ik vraag me af hoe dit de dag van vandaag zou klinken.
De heer Ceuppens Luc, momenteel in quarantaine in La Paz Bolivia, wordt ervan verwittigd dat zijn vrienden en familieleden met spanning, ongerustheid en een frisse pint zitten te wachten op zijn thuiskomst. Overkomst dringend gewenst.
De virusteller staat op 73.534 besmettingen en 2.808 doden.
De “homo ludens” die deze stad bevolkt, weet me telkens opnieuw te verbazen. Het zal wel aan mij liggen maar meer en meer voel ik me als een personage in “Soylent Green” een sciencefictionfilm uit 1973 die zich afspeelt in New York 2022. Man, dat is morgen bij wijze van spreken ! Waar is de tijd ?
Twee dagen geleden lag er een man, keurig gekleed, ik schat een jaar of 35, dood op de stoep, niemand die hem kende, niemand van de buren die hem ooit eerder gezien heeft. Tegen de avond werd hij door de hulpdiensten opgepikt.
En vandaag stond er plots een “mobiele verbrandingsoven” (zie foto). U leest het goed. Door de overvolle begraafplaatsen en gebrek aan personeel - de passende oplossing - voor de tientallen coronadoden die dagelijks door hun familie op straat gedumpt worden. Voor 250 Bolivianos (35 Euro) ga je zonder verplaatsingskosten en zonder kist de oven in. De klus wordt geklaard in 45 minuten. Het apparaat kan personen tot 1 meter 90 met een maximum gewicht van 120 kilo aan. Het haalt 1350 graden en kan gemonteerd worden achterop een 2X2. Vrij in de handel te verkrijgen, diploma noch ervaring vereist. De kostprijs heb ik nog niet kunnen achterhalen. Wie denkt dat dit idee van overheidswegen uitgaat, slaat de bal mis. Dit zijn privébedrijfjes, de nieuwe ondernemers in donkere tijden. Dat ik zelf niet op zo`n idee kom ? Kan iemand misschien even “Man bijt hond” of “Luk Alloo” bellen, want ik denk dat dit voor de Zevende Dag net wat te gevoelig ligt ? Wie zijn ze, wat doen ze, wat drijft hen, dixit Jambers.
En dan lees ik toch een beetje hoofdschuddend de maatregelen in Antwerpen naar aanleiding van de nieuwe coronagolf. “Avondklok tussen 23.30 uur en 6.00 uur. Cafés en restaurants moeten sluiten om 23 uur”. Ik zit al maanden aan een regime van 6.00 uur tot 18.00 uur, zaterdag en zondag verplicht binnen. Personen onder de 18 en boven de 65 mogen eigenlijk helemaal niet buiten. Cafés en restaurants dat is een uitgestorven soort in deze stad.
“Iedereen boven 12 jaar verplicht om een mond-neusmasker te dragen op het publiek domein én op plaatsen waar de fysieke afstand van 1,5 meter niet kan worden gewaarborgd”. Ik heb er ondertussen al zo`n vijftien versleten, want het masker is verplicht altijd en overal.
“Individuele registratieplicht. Om contactonderzoek mogelijk te maken, moeten deze gegevens gedurende 4 weken worden bijgehouden”. God, de meesten hier zijn blij dat ze hun naam kunnen schrijven. Men weet niet eens hoeveel inwoners er exact zijn.
“In restaurants en cafés wordt het gezelschap aan een tafel beperkt tot een strikt maximum aantal personen of tot een gezelschap dat bestaat uit leden van hetzelfde gezin”. Er staan al weken geen tafels meer, laat staan stoelen in mijn restaurant, de muizen eten staand, de vliegen plakken tegen het raam.
“Voor markten zullen dezelfde regels gelden als voor winkels : geen ‘funshoppen”. Dat lijkt me nog een gat in de markt hier “funshoppen”. De mensen hier zijn al blij dat ze een stuk brood kunnen kopen en hun huishuur kunnen betalen. Shoppen hier is zwoegen, dagelijkse arbeid waarbij de “fun” ver te zoeken is. Bij het stuk over verplicht telewerk ben ik gestopt met lezen, dat lijkt me van een andere planeet. Belgen komen van Mars ... Bolivianen van Venus.
Vrienden van mij zeggen dat ik het mij allemaal niet zo moet aantrekken. Dat het best bevrijdend kan zijn om je even shit te voelen (?).
Dat ik moet trachten virtuele gemoedsrust te vinden. Mijn tijd nemen, geen overhaaste beslissingen.
Neem Je Tijd.
Dat was vroeger een radioprogramma gepresenteerd door Lut Van Duffel die tussen 'Jimmy Frey', 'Middle of the Road' en 'Shocking Blue' door een hap verkeersinformatie in de ether gooide. De obligate ‘Welriekende Dreef’, de ring ter hoogte van het Sportpaleis en andere door corrupte wegeningenieurs aangelegde knooppunten. Aansluitend op het nieuws van vijf uur las Lut enkele vaste rubrieken voor die vandaag niet meer bestaan. De prijzen op de markt van Anderlecht, van dikbillen tot trekpaarden over extra zware soepkippen en slachtvarkens. ‘Meat’ was toen nog geen murder. Gevolgd door de waterstanden ten behoeve van de scheepvaart. Opgehaalde schotbalken. De Moezel in Trier.
De Neckar in Plochingen en de mooiste van allemaal, Hastière. Spraakwaterpoëzie voor eenzame binnenschippers. Net voor het journaal van zeven viel Wim de Lathouwer even binnen met nieuws voor de duivenliefhebbers. Quiévrain, hoge bewolking, goed zicht, windstil. Noyon-Morlincourt, zwakke noord-ooster, lossen om 6.15 uur. Argenton sur Creuse, stormachtig maar goed zicht, wachten. Soms werd het programma afgesloten met een onheilstijding die al het voorgaande in de kiem smoorde. De familie Doorzon uit Londerzeel, momenteel op reis in het zuiden van Frankrijk, wordt ervan verwittigd dat hun grootmoeder is overleden. Overkomst (pauze) dringend (pauze) gewenst. Waarna het programma steevast eindigde met : “Nog een goede avond en hou het gezellig”.
Ik vraag me af hoe dit de dag van vandaag zou klinken.
De heer Ceuppens Luc, momenteel in quarantaine in La Paz Bolivia, wordt ervan verwittigd dat zijn vrienden en familieleden met spanning, ongerustheid en een frisse pint zitten te wachten op zijn thuiskomst. Overkomst dringend gewenst.
Wish I were blind
22-07-2020. Het is dinsdagochtend 8.00uur plaatselijke coronatijd. De zeventiende quarantaineweek zit erop.
De virusteller staat op 60.991 besmettingen en 2.218 doden.
We zijn nu zelfs België en Nederland voorbij en bekleden een vijftiende plaats wat het aantal actieve gevallen betreft.
"Ni Zievere … Speile", zou wijlen Raymond Goethals zeggen.
La Paz vierde deze week zijn 210de verjaardag.
Vreemd, want de stad werd reeds in 1548 gesticht door Alonso de Mendoza op de plaats van de inheemse nederzetting “Chuquiago” en heette oorspronkelijk Nuestra Señora de la Paz (Onze Lieve Vrouwe van de Vrede). Maar op 16 juli 1809 werden de Spaanse overheersers verdreven, vandaar. Niemand vertelt erbij dat de Spanjaarden enkele jaren na datum de stad terug onder hun bewind kregen, maar waarheid en geschiedenis zijn nu eenmaal mekaars tegenpolen. Ondanks de crisis werd er niet op een Boliviano meer of minder gekeken, het virtuele feestje heeft naar verluidt een slordige honderdduizend euro gekost. Kwestie van prioriteiten stellen...
Het is wel alsof niets is wat het lijkt dezer dagen. Het is moeilijk om de waarheid van de leugen te onderscheiden, de fictie van de non-fictie, het nieuws van het fake-nieuws. Zeker is dat bijvoorbeeld de voorzitter van de Boliviaanse voetbalbond deze week overleden is aan het virus. Vrijwel tegelijkertijd riep de trainer van het nationale eftal de spelers op om, ondanks verbod, de trainingen te hervatten omdat in september de eerste kwalificatiewedstrijden voor het WK in Qatar beginnen. Hij zet aan tot rebellie en geeft niemand minder dan Djokovic als voorbeeld. Hij stelt dat landen die in oorlog of crisis verkeren tot meer in staat zijn dan anderen op het veld. Hij had misschien beter dit weekend eens naar de Spaanse tweede divisie gekeken, waar Deportiva de la Coruña degradeert omdat het zijn laatste wedstrijd uitgesteld zag wegens zes positieve virusspelers.
Hij beroep zich tevens op het feit dat mits het gebruik van chloordioxine, het drinken van eucalyptuswater en het juiste geloof (?) er niets kan gebeuren.
Je vraagt je af komt deze man überhaupt al eens buiten ? Of loopt hij van het oefenveld recht naar de kantine en terug ? Leest zo`n man wel eens iets anders dan sportpagina`s in de kranten ? Heeft zo`n man familie ? Kinderen ? Hersenen ?
Het land staat op springen, de toestand is hopeloos, maar niets lijkt Qatar halen en eindelijk na 28 jaar nog eens op het groot voetbalfeest aanwezig zijn, in de weg te staan. De laatste drie maanden heeft de politie 3.124 lijken van de straat geruimd. De laatste drie dagen 420 alleen al in La Paz.
Bij gebrek aan begraafplaatsen en uit schrik voor besmetting leggen mensen hun doden gewoon op straat in de hoop dat ze opgepikt worden. In “El Alto” worden tegen woekerprijzen illegale begraafplaatsen aangelegd. Naar schatting 35% van het verplegend en administratief personeel van ziekenhuizen en –fondsen en 1.500 van de 5000 dokters in La Paz zijn besmet. Meer dan 110 kinderen onder de negen jaar hebben het virus. Dokters mogen maximum een week ziekteverlof uitschrijven.
Waarom is mij een raadsel.
18% leeft onder de armoedegrens, het geweld tegen vrouwen en kinderen swingt de pan uit. Familieleden die op bezoek willen naar de gevangenis of de rusthuizen en medicamenten bij zich hebben wordt gevraagd onder tafel 100 Bolivianos door te schuiven of ze komen er niet in. Gezondsheidsorganisaties dreigen het land uitgezet te worden omdat ze chloordioxine weigeren te erkennen als geneesmiddel. De productieprijs ligt op 12 Bolivianos de liter en wordt, straatwaarde, verkocht aan 500 tot 600 Bolivianos. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Het zijn misschien dingen waar men beter niet over nadenkt of gewoon over zwijgt. Het is dan stil maar wel veilig. Wie de knuppel in het hoenderhok gooit, mag verwachten dat men zijn ogen uitpikt, ook al zijn het biologische kippen met voldoende uitloopruimte. Op een gezamelijke stok zitten is niet evident, niet voor kippen, niet voor mensen, ook al is de eindbestemming vooraf bekend.
Het slachthuis of de begraafplaats. Steeds zijn er die op een hogere stok dan de anderen willen zitten, enkel om het genot naar beneden te kunnen schijten.
Het is er eenzaam en proper maar is het er ook veilig ? Wil ik het echt allemaal weten ?
... Ach, zolang ik twijfel over de tekst op mijn graf is er leven.
De virusteller staat op 60.991 besmettingen en 2.218 doden.
We zijn nu zelfs België en Nederland voorbij en bekleden een vijftiende plaats wat het aantal actieve gevallen betreft.
"Ni Zievere … Speile", zou wijlen Raymond Goethals zeggen.
La Paz vierde deze week zijn 210de verjaardag.
Vreemd, want de stad werd reeds in 1548 gesticht door Alonso de Mendoza op de plaats van de inheemse nederzetting “Chuquiago” en heette oorspronkelijk Nuestra Señora de la Paz (Onze Lieve Vrouwe van de Vrede). Maar op 16 juli 1809 werden de Spaanse overheersers verdreven, vandaar. Niemand vertelt erbij dat de Spanjaarden enkele jaren na datum de stad terug onder hun bewind kregen, maar waarheid en geschiedenis zijn nu eenmaal mekaars tegenpolen. Ondanks de crisis werd er niet op een Boliviano meer of minder gekeken, het virtuele feestje heeft naar verluidt een slordige honderdduizend euro gekost. Kwestie van prioriteiten stellen...
Het is wel alsof niets is wat het lijkt dezer dagen. Het is moeilijk om de waarheid van de leugen te onderscheiden, de fictie van de non-fictie, het nieuws van het fake-nieuws. Zeker is dat bijvoorbeeld de voorzitter van de Boliviaanse voetbalbond deze week overleden is aan het virus. Vrijwel tegelijkertijd riep de trainer van het nationale eftal de spelers op om, ondanks verbod, de trainingen te hervatten omdat in september de eerste kwalificatiewedstrijden voor het WK in Qatar beginnen. Hij zet aan tot rebellie en geeft niemand minder dan Djokovic als voorbeeld. Hij stelt dat landen die in oorlog of crisis verkeren tot meer in staat zijn dan anderen op het veld. Hij had misschien beter dit weekend eens naar de Spaanse tweede divisie gekeken, waar Deportiva de la Coruña degradeert omdat het zijn laatste wedstrijd uitgesteld zag wegens zes positieve virusspelers.
Hij beroep zich tevens op het feit dat mits het gebruik van chloordioxine, het drinken van eucalyptuswater en het juiste geloof (?) er niets kan gebeuren.
Je vraagt je af komt deze man überhaupt al eens buiten ? Of loopt hij van het oefenveld recht naar de kantine en terug ? Leest zo`n man wel eens iets anders dan sportpagina`s in de kranten ? Heeft zo`n man familie ? Kinderen ? Hersenen ?
Het land staat op springen, de toestand is hopeloos, maar niets lijkt Qatar halen en eindelijk na 28 jaar nog eens op het groot voetbalfeest aanwezig zijn, in de weg te staan. De laatste drie maanden heeft de politie 3.124 lijken van de straat geruimd. De laatste drie dagen 420 alleen al in La Paz.
Bij gebrek aan begraafplaatsen en uit schrik voor besmetting leggen mensen hun doden gewoon op straat in de hoop dat ze opgepikt worden. In “El Alto” worden tegen woekerprijzen illegale begraafplaatsen aangelegd. Naar schatting 35% van het verplegend en administratief personeel van ziekenhuizen en –fondsen en 1.500 van de 5000 dokters in La Paz zijn besmet. Meer dan 110 kinderen onder de negen jaar hebben het virus. Dokters mogen maximum een week ziekteverlof uitschrijven.
Waarom is mij een raadsel.
18% leeft onder de armoedegrens, het geweld tegen vrouwen en kinderen swingt de pan uit. Familieleden die op bezoek willen naar de gevangenis of de rusthuizen en medicamenten bij zich hebben wordt gevraagd onder tafel 100 Bolivianos door te schuiven of ze komen er niet in. Gezondsheidsorganisaties dreigen het land uitgezet te worden omdat ze chloordioxine weigeren te erkennen als geneesmiddel. De productieprijs ligt op 12 Bolivianos de liter en wordt, straatwaarde, verkocht aan 500 tot 600 Bolivianos. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Het zijn misschien dingen waar men beter niet over nadenkt of gewoon over zwijgt. Het is dan stil maar wel veilig. Wie de knuppel in het hoenderhok gooit, mag verwachten dat men zijn ogen uitpikt, ook al zijn het biologische kippen met voldoende uitloopruimte. Op een gezamelijke stok zitten is niet evident, niet voor kippen, niet voor mensen, ook al is de eindbestemming vooraf bekend.
Het slachthuis of de begraafplaats. Steeds zijn er die op een hogere stok dan de anderen willen zitten, enkel om het genot naar beneden te kunnen schijten.
Het is er eenzaam en proper maar is het er ook veilig ? Wil ik het echt allemaal weten ?
... Ach, zolang ik twijfel over de tekst op mijn graf is er leven.
How much is enough ?
15-07-2020. Ik zou graag eens over iets anders willen schrijven.
Over wolven in België, over liefde in tijden van cholera, over euthanasie op honden, over wandelen langs de Rupeldijk en kijken naar de seizoenen, maar dat lukt niet.
Hoeft ook niet want dit is een corona columm, toch?
Welke kant ik ook op kijk, vroeg of laat infecteert het virus mijn denken.
Het is alsof er een reuzeninktvis over de wereld ligt, die met zijn lange glibberige tentakels overal bij kan en corona-inkt spuit om mij het zicht te ontnemen.
Het zicht dat ik had voordat dit alles gebeurde.
Het is dinsdagochtend 7.00 uur plaatselijke coronatijd. De zestiende quarantaineweek zit erop.
De virusteller staat op 48.187 besmettingen en 1.807 doden.
De vooruitzichten zijn somber en gezien het aantal besmettingen drastisch toeneemt, gaan we deze week vanaf woensdag tot en met maandag opnieuw in volledige quarantaine. Of dit zoden aan de dijk brengt, is een andere vraag.
En wat hierna?
Niemand die het antwoord heeft. Het lijkt wel of heel het land besmet te bed ligt, van de president tot de grafdelvers, van de hoeren tot taxichauffeurs.
Zij die nog ongeïnfecteerd rondlopen lijden aan koorts, verkiezingskoorts en ijlen beloftes in het rond. Men zal en wil verkiezingen houden op 6 september,
want iedereen ziet zijn kans schoon om de macht naar zich toe te trekken, zeker nu “Bible Queen Añez” van het land een gezondsheidspuinhoop heeft gemaakt.
Haar populariteit is tot onder het vriespunt gedaald terwijl ex-president Evo vanuit Argentinië onzin blijft spuien. Zet een llama dezer dagen een bolhoed op en hij raakt verkozen. In Bolivia is er stemplicht, veel mensen staan ingeschreven op een andere plaats dan waar ze wonen, dus iedereen moet de hort op.
Aan elektronisch stemmen zijn we hier nog niet toe. Totaal kostenplaatje, inclusief “bioseguridad” drie miljoen Euro. Het is te hopen dat er tegen die tijd nog levend kiesvee rondloopt.
Overal hoor ik mensen praten over een breukmoment dat ons dwingt afscheid te nemen van het verleden en met moed en hoop de toekomst te betreden.
Voor en na. Niets is moeilijker dan de geschiedenis te herkennen als je er middenin zit. Elke generatie groeit op in de schaduw van een andere. We werden volwassen in een wereld waarin onze ouders en grootouders druk bezig waren met het verwerken van hun geschiedenis, van de grote gebeurtenissen die de mineur van hun tijdgeest bepaalden.
Mijn grootouders bijvoorbeeld zijn geboren aan het einde van de eerste wereldoorlog, 22 miljoen doden, een peulschil in vergelijking met de Spaanse griep die bijna gelijktijdig voor 100 miljoen doden zorgde. Goed en wel hersteld, stond de crisis van de jaren 30 voor hun deur, hongerwinters en overstromingen. Hard labeur in de steenbakkerijen en schoen- en tegelfabrieken, voor amper “het zout op hun pattaten”. Daarna de tweede wereldoorlog met 60 miljoen doden. De Koreaanse oorlog, de Vietnamoorlog, de hippies met hun lang haar, de dolle Mina`s met hun blote borsten.
Allemaal breukmomenten, allemaal voor en na, in een tijdspanne van amper zestig jaar. Ga er maar aan staan.
En dan hebben ze niet eens de Berlijnse Muur zien vallen, laat staan de vliegtuigen zich in het World Trade Center zien boren. Om van dit virus nog maar te zwijgen. Probeer dan maar eens de 2.000 jaar “pseudo beschavingen” die hier aan voorafgingen te plaatsen.
Overal hoor ik mensen praten dat we op de limieten van het aardse systeem botsen, dat we evolueren naar een nieuwe versie van de tien Egyptische bijbelplagen. Helse bosbranden, sprinkhanenplagen in de Hoorn van Afrika.
Volgens virologen, een beroep met toekomst, is het wachten tot het water verandert in bloed en de kikkers de straten van Antwerpen innemen voor we hierover echt uitsluitsel kunnen geven.
Voorlopig houden ze het op een gewone pandemia.
Over wolven in België, over liefde in tijden van cholera, over euthanasie op honden, over wandelen langs de Rupeldijk en kijken naar de seizoenen, maar dat lukt niet.
Hoeft ook niet want dit is een corona columm, toch?
Welke kant ik ook op kijk, vroeg of laat infecteert het virus mijn denken.
Het is alsof er een reuzeninktvis over de wereld ligt, die met zijn lange glibberige tentakels overal bij kan en corona-inkt spuit om mij het zicht te ontnemen.
Het zicht dat ik had voordat dit alles gebeurde.
Het is dinsdagochtend 7.00 uur plaatselijke coronatijd. De zestiende quarantaineweek zit erop.
De virusteller staat op 48.187 besmettingen en 1.807 doden.
De vooruitzichten zijn somber en gezien het aantal besmettingen drastisch toeneemt, gaan we deze week vanaf woensdag tot en met maandag opnieuw in volledige quarantaine. Of dit zoden aan de dijk brengt, is een andere vraag.
En wat hierna?
Niemand die het antwoord heeft. Het lijkt wel of heel het land besmet te bed ligt, van de president tot de grafdelvers, van de hoeren tot taxichauffeurs.
Zij die nog ongeïnfecteerd rondlopen lijden aan koorts, verkiezingskoorts en ijlen beloftes in het rond. Men zal en wil verkiezingen houden op 6 september,
want iedereen ziet zijn kans schoon om de macht naar zich toe te trekken, zeker nu “Bible Queen Añez” van het land een gezondsheidspuinhoop heeft gemaakt.
Haar populariteit is tot onder het vriespunt gedaald terwijl ex-president Evo vanuit Argentinië onzin blijft spuien. Zet een llama dezer dagen een bolhoed op en hij raakt verkozen. In Bolivia is er stemplicht, veel mensen staan ingeschreven op een andere plaats dan waar ze wonen, dus iedereen moet de hort op.
Aan elektronisch stemmen zijn we hier nog niet toe. Totaal kostenplaatje, inclusief “bioseguridad” drie miljoen Euro. Het is te hopen dat er tegen die tijd nog levend kiesvee rondloopt.
Overal hoor ik mensen praten over een breukmoment dat ons dwingt afscheid te nemen van het verleden en met moed en hoop de toekomst te betreden.
Voor en na. Niets is moeilijker dan de geschiedenis te herkennen als je er middenin zit. Elke generatie groeit op in de schaduw van een andere. We werden volwassen in een wereld waarin onze ouders en grootouders druk bezig waren met het verwerken van hun geschiedenis, van de grote gebeurtenissen die de mineur van hun tijdgeest bepaalden.
Mijn grootouders bijvoorbeeld zijn geboren aan het einde van de eerste wereldoorlog, 22 miljoen doden, een peulschil in vergelijking met de Spaanse griep die bijna gelijktijdig voor 100 miljoen doden zorgde. Goed en wel hersteld, stond de crisis van de jaren 30 voor hun deur, hongerwinters en overstromingen. Hard labeur in de steenbakkerijen en schoen- en tegelfabrieken, voor amper “het zout op hun pattaten”. Daarna de tweede wereldoorlog met 60 miljoen doden. De Koreaanse oorlog, de Vietnamoorlog, de hippies met hun lang haar, de dolle Mina`s met hun blote borsten.
Allemaal breukmomenten, allemaal voor en na, in een tijdspanne van amper zestig jaar. Ga er maar aan staan.
En dan hebben ze niet eens de Berlijnse Muur zien vallen, laat staan de vliegtuigen zich in het World Trade Center zien boren. Om van dit virus nog maar te zwijgen. Probeer dan maar eens de 2.000 jaar “pseudo beschavingen” die hier aan voorafgingen te plaatsen.
Overal hoor ik mensen praten dat we op de limieten van het aardse systeem botsen, dat we evolueren naar een nieuwe versie van de tien Egyptische bijbelplagen. Helse bosbranden, sprinkhanenplagen in de Hoorn van Afrika.
Volgens virologen, een beroep met toekomst, is het wachten tot het water verandert in bloed en de kikkers de straten van Antwerpen innemen voor we hierover echt uitsluitsel kunnen geven.
Voorlopig houden ze het op een gewone pandemia.
Rainy days and Mondays
06-07-2020. Het is maandagavond, 24.00 uur plaatselijke coronatijd.
De vijftiende quarantaineweek zit erop.
De virusteller staat op 39.297 besmettingen en 1.434 doden.
Al lang geen peulschil meer. Men verwacht het “piekmoment” van de pandemia ergens half augustus.
Steeds meer dokters leggen er het bijltje bij neer. Er zijn onvoldoende middelen en ze worden meermaals openlijk met de dood bedreigd, ziekenhuizen sluiten hun deuren, de gewone patiënten worden niet meer behandeld. Doden liggen soms dagen op straat, zeker nu sommige begraafplaatsen in staking zijn omdat de veiligheid van het personeel niet gegarandeerd kan worden. Gevangenissen worden in brand gestoken. Ook steeds meer bekende Bolivianen testen positief. De Doelman van het nationale elftal, de coach, de minister van volksgezondheid, die van arbeid en ga zo maar door.
Ik verbaas me nergens meer over of toch ? Volgens een decreet, dat op 1 juni ondertekend werd door zijne majesteit Añez de eerste, kunnen katholieken deelnemen aan religieuze bijeenkomsten en ceremonies met een maximum van 30 procent van de capaciteit van de plaats waar ze plaatsvinden ? De rest van Bolivia blijft in lockdown. De bisschoppen hebben erop aangedrongen om voorzichtig te zijn bij het houden van religieuze vieringen.
Ze zeiden ook dat de vrijstelling het seculiere karakter van de staat niet ondermijnt, omdat die een praktijk regelt die “de overgrote meerderheid van het Boliviaanse volk” betreft. Hij ligt er nog niet in, maar Evo draait zich om in zijn graf. “Een mensenrecht, zoals het beoefenen van religie, kan niet worden gelijkgesteld met een ontspannings- of recreatieve activiteit”, aldus de bisschoppen. Ze voegden eraan toe begrip te hebben voor de sectoren die economisch lijden onder de quarantaine. “Wij hebben ook economisch te lijden.”
Als ik kijk naar de mensen om me heen, naar de honden in het asiel, de lege rekken in de supermarkten. “Economisch lijden?”
Steeds als je denkt, gekker wordt het niet meer, krijg je dit. Als religie een mensenrecht is, wat met gezondheid, onderwijs ? Wat is het recht op een graf of gewoon een dokter die je wil behandelen ?
Een minimumloon, … maar dat is al veel gevraagd ? Er worden vrijwilligers geronseld om coronapatiënten bij te staan, vrijwilligers ?
Een mens kan heel wat hebben, maar op een gegeven moment is de rek eruit. De man in de straat is radeloos, het geduld en het geld is op. Er staan lange rijen voor winkels en banken. Er zijn elke dag meer blokkades en betogingen, er worden elke dag meer vrouwen en vooral kinderen vermoord. En de oplossing ? Iedereen richting altaar. Mensen overleven niet op hosties en smeekbeden.
Door het aangedampte raam zie ik de wereld in druppels. Gezichten zonder neus, ogen en lippen. Minuscule tranen glinsteren op de bomen, op de huizen. Eentje licht er op. Zachtjes huilen op een veel te eng toilet, beheerst en roerloos. Alleen en onzeker. De slagregen dringt binnen, door het raam dat openstaat voor de katten, door dakpannen door de tijd opzij geschoven. Kookpotten hangen werkloos aan de muur, het gasfornuis kijkt me aan alsof ik van Mars kom. Op de tegelvloer een plas. Een portie mosselen met friet zou wonderen doen.
Diepzinnig pessimisme, dat is mijn de innerlijke gesteldheid op dit moment.
Soms hoop ik dat er nooit een vaccin gevonden wordt, dat het hele boeltje verkankerd. Ik wil een meldpunt voor mensen die nog kunnen of willen nadenken. In België mag er terug gedanst worden op trouwfeesten, alleen de openingsdans, het is iets. Een mens zou voor minder trouwen.
... Dan toch maar het altaar en de hosties?
De vijftiende quarantaineweek zit erop.
De virusteller staat op 39.297 besmettingen en 1.434 doden.
Al lang geen peulschil meer. Men verwacht het “piekmoment” van de pandemia ergens half augustus.
Steeds meer dokters leggen er het bijltje bij neer. Er zijn onvoldoende middelen en ze worden meermaals openlijk met de dood bedreigd, ziekenhuizen sluiten hun deuren, de gewone patiënten worden niet meer behandeld. Doden liggen soms dagen op straat, zeker nu sommige begraafplaatsen in staking zijn omdat de veiligheid van het personeel niet gegarandeerd kan worden. Gevangenissen worden in brand gestoken. Ook steeds meer bekende Bolivianen testen positief. De Doelman van het nationale elftal, de coach, de minister van volksgezondheid, die van arbeid en ga zo maar door.
Ik verbaas me nergens meer over of toch ? Volgens een decreet, dat op 1 juni ondertekend werd door zijne majesteit Añez de eerste, kunnen katholieken deelnemen aan religieuze bijeenkomsten en ceremonies met een maximum van 30 procent van de capaciteit van de plaats waar ze plaatsvinden ? De rest van Bolivia blijft in lockdown. De bisschoppen hebben erop aangedrongen om voorzichtig te zijn bij het houden van religieuze vieringen.
Ze zeiden ook dat de vrijstelling het seculiere karakter van de staat niet ondermijnt, omdat die een praktijk regelt die “de overgrote meerderheid van het Boliviaanse volk” betreft. Hij ligt er nog niet in, maar Evo draait zich om in zijn graf. “Een mensenrecht, zoals het beoefenen van religie, kan niet worden gelijkgesteld met een ontspannings- of recreatieve activiteit”, aldus de bisschoppen. Ze voegden eraan toe begrip te hebben voor de sectoren die economisch lijden onder de quarantaine. “Wij hebben ook economisch te lijden.”
Als ik kijk naar de mensen om me heen, naar de honden in het asiel, de lege rekken in de supermarkten. “Economisch lijden?”
Steeds als je denkt, gekker wordt het niet meer, krijg je dit. Als religie een mensenrecht is, wat met gezondheid, onderwijs ? Wat is het recht op een graf of gewoon een dokter die je wil behandelen ?
Een minimumloon, … maar dat is al veel gevraagd ? Er worden vrijwilligers geronseld om coronapatiënten bij te staan, vrijwilligers ?
Een mens kan heel wat hebben, maar op een gegeven moment is de rek eruit. De man in de straat is radeloos, het geduld en het geld is op. Er staan lange rijen voor winkels en banken. Er zijn elke dag meer blokkades en betogingen, er worden elke dag meer vrouwen en vooral kinderen vermoord. En de oplossing ? Iedereen richting altaar. Mensen overleven niet op hosties en smeekbeden.
Door het aangedampte raam zie ik de wereld in druppels. Gezichten zonder neus, ogen en lippen. Minuscule tranen glinsteren op de bomen, op de huizen. Eentje licht er op. Zachtjes huilen op een veel te eng toilet, beheerst en roerloos. Alleen en onzeker. De slagregen dringt binnen, door het raam dat openstaat voor de katten, door dakpannen door de tijd opzij geschoven. Kookpotten hangen werkloos aan de muur, het gasfornuis kijkt me aan alsof ik van Mars kom. Op de tegelvloer een plas. Een portie mosselen met friet zou wonderen doen.
Diepzinnig pessimisme, dat is mijn de innerlijke gesteldheid op dit moment.
Soms hoop ik dat er nooit een vaccin gevonden wordt, dat het hele boeltje verkankerd. Ik wil een meldpunt voor mensen die nog kunnen of willen nadenken. In België mag er terug gedanst worden op trouwfeesten, alleen de openingsdans, het is iets. Een mens zou voor minder trouwen.
... Dan toch maar het altaar en de hosties?
Ground control to Major Tom
30-06-2020. Het is maandagavond 23.00 uur plaatselijke coronatijd.
Lang geleden dat ik nog zo laat op was. De 14e quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 31.524 besmettingen en 1.014 doden.
Ondanks de verscherpte maatregelen lijkt een daling niet in zicht.
Verontrustender dan de stijging van het aantal positieve gevallen is dat tot op heden slechts 25% recupereerd is, waardoor het land zich plots in de top 25 nestelt van het meeste aantal “actieve besmettingen”. Als we de cijfers en statistieken mogen geloven, want iedereen gaat ervan uit de het aantal besmettingen, zeker in Latijns-Amerika, in realiteit veel hoger ligt.
Maar er is hoop, de redding is in zicht. De Paus heeft twee beademingstoestellen aan Bolivia geschonken. Sinds de linkse regering omver geworpen is, is het terug tijd om zieltjes te winnen en de hosties boven te halen. Sinds de Bijbel is teruggekeerd in het parlement zit iedereen weer op de knieën.
Ik weet na al die weken nog altijd niet wat te denken. Als ik het coronavirus in een woord moet omschrijven : ongrijpbaar. Sommigen worden doodziek en overlijden, eerst oud, nu ook jong. Anderen merken niet eens dat ze het virus hebben. Maatregelen zijn of te streng of niet streng genoeg, overbodig of totaal afwezig. Quarantaines komen en quarantaines gaan. Een vaccin is in zicht, dan weer uit zicht. We hollen hopeloos achter de feiten aan en iedereen spreekt elkaar tegen. “Like tears from a star, how fragile we are.”
Er zijn winnaars en verliezers.
Met meer dan de helft van de mensheid wekenlang opgesloten in eigen huis heeft de digitale apotheose zijn hoogtepunt bereikt. Uren hangen we voor onze digitale schermen. App`s als Zoom en Tiktok doen gouden zaken. Het zal de “Zuckerbergs” van deze wereld worst wezen dat ze buiten de top drie van de allerrijksten vallen of dat Coca-Cola of Starbucks hen boycot. Data en Mixed-reality zijn de nieuwe dominante grondstoffen : welkom in het digitaal kapitalisme. Nog even en ik serveer virtuele burgers.
Regeringen staan erbij en kijken ernaar. Zij hebben andere katten te geselen. “Oorlogskeynesianisme”. Zij trachten een volledige implosie van het economisch systeem tegen te gaan om te camoufleren dat het virus eerder armoede dan dood veroorzaakt. Het is als vroeger, zandzakjes vullen tegen overstromingen. Niemand kan of durft zich het toekomstig kostenplaatje inbeelden.
Hoeveel landen ontdekken nu pas dat ze voor sommige levensnoodzakelijke producten zoals antibiotica, testkits, maskers en handschoenen, afhankelijk zijn van fabrikanten aan het andere eind van de wereld ?
En iedereen maar voor zijn eigen deur vegen, hoewel het van in het begin duidelijk was dat dit een grensoverschrijdend probleem is en niet op lokale basis kan bestreden worden.
Waar is de coördinatie op mondiaal vlak ? De heren van de veiligheidsraad ? Waar is het wereldomvattend front om samen te zoeken naar oplossingen ?
Ik heb geen enkele stem gehoord in de duisternis, niet de paus, niet de Dalai Lama, geen nobelprijswinnaar is er in geslaagd zich boven het algemene rumoer van angst en woede te laten horen. In amper een half jaar tijd heeft deze pandemia een complete systeemcrisis veroorzaakt en de betekenis van wat wij “menselijke beschaving “ noemen compleet in vraag gesteld. De helft van de mensheid draagt een beschermingsmasker, terwijl de andere helft dat ook wil, maar niet kan krijgen.
Buiten zijn het korte dagen. Winter in La Paz. Doffe stemmen in de verte. Het regent jonge wijven en bakken klatergoud. .... was het maar waar.
De bedelaars, zwakzinnigen en hoeren zwijgen. Een blinde rukt het hart uit een hagedis en wrijft er zijn ogen mee in. Bouwvakkers begraven een seniele dakloze levend onder een lading cement. Dat heet hier “cultureel erfgoed” en wordt verondersteld geluk te brengen.
Geluk?
Ik denk niet dat we het met geluk alleen gaan redden.
Lang geleden dat ik nog zo laat op was. De 14e quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 31.524 besmettingen en 1.014 doden.
Ondanks de verscherpte maatregelen lijkt een daling niet in zicht.
Verontrustender dan de stijging van het aantal positieve gevallen is dat tot op heden slechts 25% recupereerd is, waardoor het land zich plots in de top 25 nestelt van het meeste aantal “actieve besmettingen”. Als we de cijfers en statistieken mogen geloven, want iedereen gaat ervan uit de het aantal besmettingen, zeker in Latijns-Amerika, in realiteit veel hoger ligt.
Maar er is hoop, de redding is in zicht. De Paus heeft twee beademingstoestellen aan Bolivia geschonken. Sinds de linkse regering omver geworpen is, is het terug tijd om zieltjes te winnen en de hosties boven te halen. Sinds de Bijbel is teruggekeerd in het parlement zit iedereen weer op de knieën.
Ik weet na al die weken nog altijd niet wat te denken. Als ik het coronavirus in een woord moet omschrijven : ongrijpbaar. Sommigen worden doodziek en overlijden, eerst oud, nu ook jong. Anderen merken niet eens dat ze het virus hebben. Maatregelen zijn of te streng of niet streng genoeg, overbodig of totaal afwezig. Quarantaines komen en quarantaines gaan. Een vaccin is in zicht, dan weer uit zicht. We hollen hopeloos achter de feiten aan en iedereen spreekt elkaar tegen. “Like tears from a star, how fragile we are.”
Er zijn winnaars en verliezers.
Met meer dan de helft van de mensheid wekenlang opgesloten in eigen huis heeft de digitale apotheose zijn hoogtepunt bereikt. Uren hangen we voor onze digitale schermen. App`s als Zoom en Tiktok doen gouden zaken. Het zal de “Zuckerbergs” van deze wereld worst wezen dat ze buiten de top drie van de allerrijksten vallen of dat Coca-Cola of Starbucks hen boycot. Data en Mixed-reality zijn de nieuwe dominante grondstoffen : welkom in het digitaal kapitalisme. Nog even en ik serveer virtuele burgers.
Regeringen staan erbij en kijken ernaar. Zij hebben andere katten te geselen. “Oorlogskeynesianisme”. Zij trachten een volledige implosie van het economisch systeem tegen te gaan om te camoufleren dat het virus eerder armoede dan dood veroorzaakt. Het is als vroeger, zandzakjes vullen tegen overstromingen. Niemand kan of durft zich het toekomstig kostenplaatje inbeelden.
Hoeveel landen ontdekken nu pas dat ze voor sommige levensnoodzakelijke producten zoals antibiotica, testkits, maskers en handschoenen, afhankelijk zijn van fabrikanten aan het andere eind van de wereld ?
En iedereen maar voor zijn eigen deur vegen, hoewel het van in het begin duidelijk was dat dit een grensoverschrijdend probleem is en niet op lokale basis kan bestreden worden.
Waar is de coördinatie op mondiaal vlak ? De heren van de veiligheidsraad ? Waar is het wereldomvattend front om samen te zoeken naar oplossingen ?
Ik heb geen enkele stem gehoord in de duisternis, niet de paus, niet de Dalai Lama, geen nobelprijswinnaar is er in geslaagd zich boven het algemene rumoer van angst en woede te laten horen. In amper een half jaar tijd heeft deze pandemia een complete systeemcrisis veroorzaakt en de betekenis van wat wij “menselijke beschaving “ noemen compleet in vraag gesteld. De helft van de mensheid draagt een beschermingsmasker, terwijl de andere helft dat ook wil, maar niet kan krijgen.
Buiten zijn het korte dagen. Winter in La Paz. Doffe stemmen in de verte. Het regent jonge wijven en bakken klatergoud. .... was het maar waar.
De bedelaars, zwakzinnigen en hoeren zwijgen. Een blinde rukt het hart uit een hagedis en wrijft er zijn ogen mee in. Bouwvakkers begraven een seniele dakloze levend onder een lading cement. Dat heet hier “cultureel erfgoed” en wordt verondersteld geluk te brengen.
Geluk?
Ik denk niet dat we het met geluk alleen gaan redden.
Splendid Isolation
23-06-2020. Bolivia is een mooi en divers land.
Een antropoloog stelde ooit : “Bolivia is de synthese van het universum.”
De reizigers, die ooit de kans hadden om het land te bezoeken, zullen dit volmondig beamen. Een kleurrijk land met de grootste Indianenmeerderheid van heel Zuid-Amerika. Zesendertig verschillende stammen, evenveel rechtspraken en verschillende gebruiken.
Een mengelmoes van blanken, kleurlingen, indianen, Mennonieten, zwarten (afstammelingen van de Afrikaanse slaven die werden misbruikt in de zilvermijnen van Potosi, ooit de rijkste stad ter wereld) en Duitse immigranten (wiens grootouders Europa ontvluchten op het einde van de tweede wereldoorlog).
Het is maandagavond 22.00 uur plaatselijke coronatijd. De 13e quarantaineweek zit erop.
De virusteller staat op 24.388 besmettingen en 773 doden.
De quarantaine maatregelen zijn, zoals ik reeds voorspelde, opnieuw verscherpt.
Van zaterdag tot dinsdag was er volledige quarantaine, iedereen verplicht binnen.
Vanaf woensdag mogen we, naargelang het paspoortnummer, om de twee dagen de straat op tussen 7.00 uur 's morgens en 17.00 uur in de namiddag. Voor mij is dat dinsdag en donderdag, hoera ! Het is duidelijk dat het epicentrum van de pandemia momenteel in Zuid-Amerika ligt.
Wat een schril contrast met Brussel dit weekend, waar honderden blijkbaar vrolijk feest vierden op straat. Heeft Belgie vooralsnog Euro 2020 gewonnen, hebben we een regering, heb ik iets gemist?
Hier ging het er alvast veel minder aan toe. 21 juni was het 'Willkakuti', of Amayra Nieuwjaar.
De nationale feestdag bij uitstek. De terugkeer van zon, maar nog niet van het normale leven.
Volgens de Amayra kalender is dit het jaar 5.588, enkel de Joden doen beter, zij leven in het jaar 5.781. Voor de Chinezen is het 4.718 en de Islamieten zjn de jongsten in het rijtje, voor hen is het pas 1.433, dat halen ze nooit meer in.
Ik vraag me soms af wie zich hier allemaal mee bezighoudt. De boekhouders van het universum ? 'The guardian angels of humanity ?'
Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt in een statistiek gegoten.
Iemand heeft berekend dat de vorige president, Evo Morales, 15% van zijn ambtsperiode in een vliegtuig heeft doorgebracht. 83 volledige dagen in de lucht heeft gehangen. En dat allemaal in zijn privé-vliegtuigje, een FAB-002, dat eigenlijk voorbestemd was voor Manchester United maar die hadden geen geld ? Man U dat geen 39 miljoen dollar voor een vliegtuig kan neertellen ? En dat terwijl het gemiddelde weekloon van een speler rond de 100.000 per week (?) schommelt. Het is echt crisis...
Ondertussen liggen hier sinds deze week, net als in de rest van Latijns-Amerika, de eerste doden op straat. De ziekenhuizen zijn overvol. In La Paz hebben reeds vier klinieken hun deuren gesloten. Patiënten worden geïnjecteerd met dierenmedicamenten.
Alle paardenmiddelen zijn goed en de winter staat voor staat voor de deur, wat ook al niet bevorderlijk is voor de verspreiding van het virus.
Dertien weken quarantaine, dat zijn bijna honderd dagen. Dat werd vroeger stevig gevierd onder studenten ... de laatste honderd dagen.
Is er wat veranderd ?
Nee.
Het restaurant is nog steeds gesloten.
Het personeel zeurt nog steeds over zijn loon. De honden hebben nog steeds honger. De huisbaas hangt nog steeds aan de telefoon. De kat 'Lee' mag terug naar Peru.
En wij leven nog.
Missschien op een dag kan ik ooit weer mosselen met friet eten ergens op een terrasje.
Word ik weer verliefd op het geluid van neerdwarrelende sneeuw, op mijn landje aan de Noordzee. Misschien verlies ik ooit mijn angst voor artisjokharten op een pizza.
Misschien raap ik hier na een vulkaanuitbarsting ooit nog eens versteende ledematen bijeen. Misschien loop ik ooit het hoofd van de wereldbank tegen het lijf, vul zijn mond met pindanoten en verhit zijn hoofd in de magnetron en zeg tegen zijn wegsmeltend bewustzijn “snap je?” Misschien keert al wat we verloren ooit weer met de vogels.
... Misschien.
Een antropoloog stelde ooit : “Bolivia is de synthese van het universum.”
De reizigers, die ooit de kans hadden om het land te bezoeken, zullen dit volmondig beamen. Een kleurrijk land met de grootste Indianenmeerderheid van heel Zuid-Amerika. Zesendertig verschillende stammen, evenveel rechtspraken en verschillende gebruiken.
Een mengelmoes van blanken, kleurlingen, indianen, Mennonieten, zwarten (afstammelingen van de Afrikaanse slaven die werden misbruikt in de zilvermijnen van Potosi, ooit de rijkste stad ter wereld) en Duitse immigranten (wiens grootouders Europa ontvluchten op het einde van de tweede wereldoorlog).
Het is maandagavond 22.00 uur plaatselijke coronatijd. De 13e quarantaineweek zit erop.
De virusteller staat op 24.388 besmettingen en 773 doden.
De quarantaine maatregelen zijn, zoals ik reeds voorspelde, opnieuw verscherpt.
Van zaterdag tot dinsdag was er volledige quarantaine, iedereen verplicht binnen.
Vanaf woensdag mogen we, naargelang het paspoortnummer, om de twee dagen de straat op tussen 7.00 uur 's morgens en 17.00 uur in de namiddag. Voor mij is dat dinsdag en donderdag, hoera ! Het is duidelijk dat het epicentrum van de pandemia momenteel in Zuid-Amerika ligt.
Wat een schril contrast met Brussel dit weekend, waar honderden blijkbaar vrolijk feest vierden op straat. Heeft Belgie vooralsnog Euro 2020 gewonnen, hebben we een regering, heb ik iets gemist?
Hier ging het er alvast veel minder aan toe. 21 juni was het 'Willkakuti', of Amayra Nieuwjaar.
De nationale feestdag bij uitstek. De terugkeer van zon, maar nog niet van het normale leven.
Volgens de Amayra kalender is dit het jaar 5.588, enkel de Joden doen beter, zij leven in het jaar 5.781. Voor de Chinezen is het 4.718 en de Islamieten zjn de jongsten in het rijtje, voor hen is het pas 1.433, dat halen ze nooit meer in.
Ik vraag me soms af wie zich hier allemaal mee bezighoudt. De boekhouders van het universum ? 'The guardian angels of humanity ?'
Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt in een statistiek gegoten.
Iemand heeft berekend dat de vorige president, Evo Morales, 15% van zijn ambtsperiode in een vliegtuig heeft doorgebracht. 83 volledige dagen in de lucht heeft gehangen. En dat allemaal in zijn privé-vliegtuigje, een FAB-002, dat eigenlijk voorbestemd was voor Manchester United maar die hadden geen geld ? Man U dat geen 39 miljoen dollar voor een vliegtuig kan neertellen ? En dat terwijl het gemiddelde weekloon van een speler rond de 100.000 per week (?) schommelt. Het is echt crisis...
Ondertussen liggen hier sinds deze week, net als in de rest van Latijns-Amerika, de eerste doden op straat. De ziekenhuizen zijn overvol. In La Paz hebben reeds vier klinieken hun deuren gesloten. Patiënten worden geïnjecteerd met dierenmedicamenten.
Alle paardenmiddelen zijn goed en de winter staat voor staat voor de deur, wat ook al niet bevorderlijk is voor de verspreiding van het virus.
Dertien weken quarantaine, dat zijn bijna honderd dagen. Dat werd vroeger stevig gevierd onder studenten ... de laatste honderd dagen.
Is er wat veranderd ?
Nee.
Het restaurant is nog steeds gesloten.
Het personeel zeurt nog steeds over zijn loon. De honden hebben nog steeds honger. De huisbaas hangt nog steeds aan de telefoon. De kat 'Lee' mag terug naar Peru.
En wij leven nog.
Missschien op een dag kan ik ooit weer mosselen met friet eten ergens op een terrasje.
Word ik weer verliefd op het geluid van neerdwarrelende sneeuw, op mijn landje aan de Noordzee. Misschien verlies ik ooit mijn angst voor artisjokharten op een pizza.
Misschien raap ik hier na een vulkaanuitbarsting ooit nog eens versteende ledematen bijeen. Misschien loop ik ooit het hoofd van de wereldbank tegen het lijf, vul zijn mond met pindanoten en verhit zijn hoofd in de magnetron en zeg tegen zijn wegsmeltend bewustzijn “snap je?” Misschien keert al wat we verloren ooit weer met de vogels.
... Misschien.
Wishing the days away
15-06-2020. Het is maandagavond 21.00 uur plaatselijke coronatijd. De twaalfde quarantaineweek zit erop.
De virusteller staat op 17.842 besmettingen en 585 doden.
De versoepelde quarantaine eist zijn tol en er gaan nu al stemmen op om de maatregelen terug te schroeven. Het land staat plots in de top vijftig van de landen met de meeste besmettingen, een plaats waar het Boliviaanse voetbalelftal, op de FIFA ranking, enkel kan van dromen.
Ondertussen lijkt in het Westen de coronastorm over te waaien in een beeldenstorm.
Staat de tachtigjarige oorlog voor de deur ?
In de nasleep van “Black Lives Matters” moet alles wat een racistisch reukje heeft plat. “Iedereen van zijn sokkel” is het nieuwe motto. Van `Piet Hein` tot `Churchill` over `Leopold II` tot `Columbus`, de een al met een zwarter verleden als de ander, allen onder de sloophamer. De Paus in het Vaticaan houdt zijn geldbeugel vast, de wereld houdt zijn adem in.
De piramides in Egypte, de Maya tempels in Mexico, de beelden op de Paaseilanden, zelfs Stonehenge moeten er op termijn aan geloven... Om nog maar te zwijgen van het Parthenon en het Colloseum. Musea gaan ondergronds, series als “Monthy Python” en “Blackadder” zullen enkel nog te verkrijgen zijn in illegale videotheken in het Schipperskwartier.
De vraag is of de heren van Shell en Texaco hier wakker van liggen ? Of de importeurs van bloeddiamanten en de exploitanten van goud- en zilvermijnen hier een boterham minder om eten ? Om nog maar te zwijgen van wapen-, drugs- en vrouwenhandel die momenteel hoogdagen beleven. Mijn grootmoeder zei vaak : “Het zou nog eens oorlog moeten worden, ze zouden dan wel anders piepen.”
We leven in een economisch georganiseerde kastenwereld. Waar schendingen van mensen- en dierenrechten, martelingen en ontvoeringen dagelijkse kost zijn. Waar kinderen en vrouwen worden mis- en verhandeld. Waar miljoenen in mensonterende omstandigheden trachten hun 1 Euro per dag te verdienen. Zwart, blank, geel, allemaal bijten ze in het stof, allemaal doorstaan ze vernederingen, zetten ze hun leven op het spel, op zoek naar een veilige haven.
In heel Zuid-Amerika worden bossen platgebrand en de inheemse bevolking opgejaagd.
Onder het mom van de bestrijding van het coronavirus, dat alle prioriteit heeft, wordt er geen spaander heel gelaten van het regenwoud en zijn bewoners.
In Brazilië zijn goudmijnbedrijven doorgedrongen in het 'Ituna Itata' territorium en het 'Uru Wau Wau' reservaat. Rivieren worden opzettelijk vervuild, vrouwen verplicht gesteriliseerd en kinderen geroofd om de bewoners van hun land te beroven.
Als ik uitspraken hoor van de Braziliaanse president die onomwonden zegt dat hij nooit van een homosexuele zoon zou kunnen houden en dat hij liever zou hebben dat die omkomt in een verkeersongeluk. Of van Bolivia`s zelfbenoemde presidente Jeanine Anez die in een twitterbericht stelt : “Ik droom van een Bolivia bevrijd van satanische inheemse rituelen. De stad is niets voor indianen, laat ze maar teruggaan naar de hooglanden en de Chaco”.
Als ik zie dat in landen als Mexico tot honderd mensen per dag vermoord worden.
Als ik hier, op een dronken avond, toevallig in de verkeerde straat beland, ben ik er ook geweest. Geen haan die ernaar kraait. En dan vraag ik me af : “Lives matters?”
Werkelijk? Over welk leven hebben we het hier? En, over wie zijn 'leven' hebben we het hier?
Dobberend op de zee der hebzucht is er in heinde en verre geen land meer in zicht.
Wat wij 'beschaving' noemen, is slechts een dun laagje vernis, een schietgebedje in de biechtstoel. Wat wij op deze planeet uitvreten, heeft niets met 'leven' te maken, maar alles met 'overleven'. Iedereen op zijn manier, met zijn middelen – al dan niet geoorloofd- en naargelang zijn mogelijkheden. Racisme, uitbuiting, ongelijkheid en onderdrukking zijn exponenten van een ras dat zich naar de top van de voedselketen heeft gewerkt door alles wat het op zijn weg tegenkwam genadeloos weg te maaien. Van bomen en dieren tot andersdenkenden en andersgekleurden. Massamoorden worden niet gepleegd, nee mijnheer, ze worden geassembleerd,
Militaire coups worden niet gepleegd, nee mijnheer, enkel de democratie wordt hersteld. Zij, die als geiten accepteren dat ze uitgemolken en leeggeknepen worden, mogen blijven.
Kijk, ik heb heel mijn leven gevoetbald. Ik heb met en tegen tientallen nationaliteiten gespeeld.
Van Marokkanen en Turken tot ontheemde Bosniërs over Congolezen tot uitgeprocedeerde Kosovaren. Ik heb de kleedkamer gedeeld met Spaanse en Griekse migranten, met Chileense vluchtelingen, met gasten die recht van de dancing kwamen, met junks.
Ik heb samen gespeeld met dokters, rijkswachters, werklozen, verslaafden, havenarbeiders. Met linksepoten en rechtsepoten. Met gasten die niet wisten dat de bal rond was of dat het zaterdag of zondag was. We liepen geregeld te zeiken en mekaar te pesten. Dat hoorde bij het spelletje.
Dat ging van 'jeannet' tot 'hoerenjong' over 'makak', 'bleeksmoel' tot 'pédé' en 'Janneke'. We gingen met z'n allen de scheidsrechter te lijf, die 'vuile zwette'.
Er werd ons, door het zootje ongeregeld langs de zijlijn van alles en nog wat naar de kop geslingerd, tot de cornervlag toe.
Maar achteraf, onder de douche werd de shampoo gedeeld en aan de toog werden rondjes betaald, liters en zelfs meters bier naar binnen gewerkt. En als we genoeg op hadden, stapten we samen in de auto of vielen in mekaars armen in slaap op de bus.
Wat ik hiermee wil zeggen ... niets. Helemaal niets.
Of toch : “They all mattered.”
De virusteller staat op 17.842 besmettingen en 585 doden.
De versoepelde quarantaine eist zijn tol en er gaan nu al stemmen op om de maatregelen terug te schroeven. Het land staat plots in de top vijftig van de landen met de meeste besmettingen, een plaats waar het Boliviaanse voetbalelftal, op de FIFA ranking, enkel kan van dromen.
Ondertussen lijkt in het Westen de coronastorm over te waaien in een beeldenstorm.
Staat de tachtigjarige oorlog voor de deur ?
In de nasleep van “Black Lives Matters” moet alles wat een racistisch reukje heeft plat. “Iedereen van zijn sokkel” is het nieuwe motto. Van `Piet Hein` tot `Churchill` over `Leopold II` tot `Columbus`, de een al met een zwarter verleden als de ander, allen onder de sloophamer. De Paus in het Vaticaan houdt zijn geldbeugel vast, de wereld houdt zijn adem in.
De piramides in Egypte, de Maya tempels in Mexico, de beelden op de Paaseilanden, zelfs Stonehenge moeten er op termijn aan geloven... Om nog maar te zwijgen van het Parthenon en het Colloseum. Musea gaan ondergronds, series als “Monthy Python” en “Blackadder” zullen enkel nog te verkrijgen zijn in illegale videotheken in het Schipperskwartier.
De vraag is of de heren van Shell en Texaco hier wakker van liggen ? Of de importeurs van bloeddiamanten en de exploitanten van goud- en zilvermijnen hier een boterham minder om eten ? Om nog maar te zwijgen van wapen-, drugs- en vrouwenhandel die momenteel hoogdagen beleven. Mijn grootmoeder zei vaak : “Het zou nog eens oorlog moeten worden, ze zouden dan wel anders piepen.”
We leven in een economisch georganiseerde kastenwereld. Waar schendingen van mensen- en dierenrechten, martelingen en ontvoeringen dagelijkse kost zijn. Waar kinderen en vrouwen worden mis- en verhandeld. Waar miljoenen in mensonterende omstandigheden trachten hun 1 Euro per dag te verdienen. Zwart, blank, geel, allemaal bijten ze in het stof, allemaal doorstaan ze vernederingen, zetten ze hun leven op het spel, op zoek naar een veilige haven.
In heel Zuid-Amerika worden bossen platgebrand en de inheemse bevolking opgejaagd.
Onder het mom van de bestrijding van het coronavirus, dat alle prioriteit heeft, wordt er geen spaander heel gelaten van het regenwoud en zijn bewoners.
In Brazilië zijn goudmijnbedrijven doorgedrongen in het 'Ituna Itata' territorium en het 'Uru Wau Wau' reservaat. Rivieren worden opzettelijk vervuild, vrouwen verplicht gesteriliseerd en kinderen geroofd om de bewoners van hun land te beroven.
Als ik uitspraken hoor van de Braziliaanse president die onomwonden zegt dat hij nooit van een homosexuele zoon zou kunnen houden en dat hij liever zou hebben dat die omkomt in een verkeersongeluk. Of van Bolivia`s zelfbenoemde presidente Jeanine Anez die in een twitterbericht stelt : “Ik droom van een Bolivia bevrijd van satanische inheemse rituelen. De stad is niets voor indianen, laat ze maar teruggaan naar de hooglanden en de Chaco”.
Als ik zie dat in landen als Mexico tot honderd mensen per dag vermoord worden.
Als ik hier, op een dronken avond, toevallig in de verkeerde straat beland, ben ik er ook geweest. Geen haan die ernaar kraait. En dan vraag ik me af : “Lives matters?”
Werkelijk? Over welk leven hebben we het hier? En, over wie zijn 'leven' hebben we het hier?
Dobberend op de zee der hebzucht is er in heinde en verre geen land meer in zicht.
Wat wij 'beschaving' noemen, is slechts een dun laagje vernis, een schietgebedje in de biechtstoel. Wat wij op deze planeet uitvreten, heeft niets met 'leven' te maken, maar alles met 'overleven'. Iedereen op zijn manier, met zijn middelen – al dan niet geoorloofd- en naargelang zijn mogelijkheden. Racisme, uitbuiting, ongelijkheid en onderdrukking zijn exponenten van een ras dat zich naar de top van de voedselketen heeft gewerkt door alles wat het op zijn weg tegenkwam genadeloos weg te maaien. Van bomen en dieren tot andersdenkenden en andersgekleurden. Massamoorden worden niet gepleegd, nee mijnheer, ze worden geassembleerd,
Militaire coups worden niet gepleegd, nee mijnheer, enkel de democratie wordt hersteld. Zij, die als geiten accepteren dat ze uitgemolken en leeggeknepen worden, mogen blijven.
Kijk, ik heb heel mijn leven gevoetbald. Ik heb met en tegen tientallen nationaliteiten gespeeld.
Van Marokkanen en Turken tot ontheemde Bosniërs over Congolezen tot uitgeprocedeerde Kosovaren. Ik heb de kleedkamer gedeeld met Spaanse en Griekse migranten, met Chileense vluchtelingen, met gasten die recht van de dancing kwamen, met junks.
Ik heb samen gespeeld met dokters, rijkswachters, werklozen, verslaafden, havenarbeiders. Met linksepoten en rechtsepoten. Met gasten die niet wisten dat de bal rond was of dat het zaterdag of zondag was. We liepen geregeld te zeiken en mekaar te pesten. Dat hoorde bij het spelletje.
Dat ging van 'jeannet' tot 'hoerenjong' over 'makak', 'bleeksmoel' tot 'pédé' en 'Janneke'. We gingen met z'n allen de scheidsrechter te lijf, die 'vuile zwette'.
Er werd ons, door het zootje ongeregeld langs de zijlijn van alles en nog wat naar de kop geslingerd, tot de cornervlag toe.
Maar achteraf, onder de douche werd de shampoo gedeeld en aan de toog werden rondjes betaald, liters en zelfs meters bier naar binnen gewerkt. En als we genoeg op hadden, stapten we samen in de auto of vielen in mekaars armen in slaap op de bus.
Wat ik hiermee wil zeggen ... niets. Helemaal niets.
Of toch : “They all mattered.”
Death of a salesman
08-06-2020. Bolivia heeft een lange, droevige geschiedenis van uitbuiting, zilver, goud en geweld achter de rug. Een land met enorme rijkdommen dat de armoede over zichzelf heeft afgeroepen. Wereldwijd staat iedereen te springen om het lithium dat ligt vastgekoekt in de “Salar de Uyuni” te ontginnen om nog maar te zwijgen van de enorme hoeveelheden aardgas waarover het land beschikt. Maar het blijft een verhaal van twisten en oorlogen, staatsgreep na staatsgreep. Bolivia telt 178 (?) revoluties in minder dan 170 jaar onafhankelijkheid en heeft bijna 200 presidenten versleten.
... En niets geleerd.
De diepe verdeeldheid is gebleven. Het wantrouwen is groter dan ooit.
'El presidente' kan morgen zomaar ergens aan een boom hangen te bengelen.
De denkwereld hier stopt bij het “Ik” en het “vandaag”.
Het is maandagavond 20.00u plaatselijke coronatijd. De 11de quarantaineweek zit erop. Tijd voor een spontane abortus zou je denken, of gaan we de rit helemaal uitzitten?
De virusteller staat ondertussen op 13.643 besmettingen en 465 doden.
Het gaat nu wel erg snel, zeker nu het zwaartepunt van het virus zich blijkbaar verplaatst heeft naar Latijns-Amerika. Brazilië, Peru en Chili zijn samen goed voor 700.000 besmettingen.
Het is grijpen naar de noodrem.
De regering heeft besloten dat we vanaf maandag overgaan van strikte quarantaine naar gelimiteerde quarantaine. Dat betekent dat we de straat op mogen van maandag tot vrijdag, van 5.00u 's morgens tot 17.00u, zaterdag en zondag blijft de boel op slot.
Een mens zou voor minder in '`t Scheld' springen.
Winkels mogen open, restaurant mogen aan 'thuisbezorging' doen. De ministeries van cultuur en communicatie worden opgedoekt om geld te besparen, de ambassades in Nicaragua en Iran gaan dicht.
Niet dat er voor mij veel veranderd. Het restaurant kan sowieso niet open, want je moet eerst een vergunning aanvragen voor 'Delivery' en dat kan weken duren.
Maar ik mag buiten zonder paspoortcontrole. Gecontroleerde ademruimte, vrije-uitloop...
Er wordt vooral beroep gedaan op een gezonde dosis burgerzin. Mondkap op (zoniet 50 euro boete), afstand houden, niet bruusk invoegen en niet naar mekaar spuwen. Dat getrek aan mekaar om de minibus in te kunnen, laten we ook maar achterwege. Steeds condoom gebruiken... nee, dat is een andere ziekte.
“Social distance” is het sleutelwoord. Maar dat is hier net teveel gevraagd. Alsof je aan een school ansjovissen in de Middellandse Zee zou vragen afstand te houden.
De mens kruipt nu eenmaal graag dicht bij mekaar. “Dicht bijeen is warm”, zei mijn grootmoeder altijd.
Van de oertijd in grotten, de Romeinse kerkers en later in kerken en loopgraven, voetbalstadions en disco`s, tot in parlementen en bordelen, zit de mens opeengepakt.
Om mekaar te verwarmen, te plezieren, te vermoorden of te besmetten... Je kunt de aard van het beestje niet veranderen.
Wereldwijd zijn we de kaap van 7 miljoen besmettingen voorbij, 400.000 doden, and still counting... Tussen al die namen en naamlozen is er een die mij die in het bijzonder getroffen heeft. Luis Sepúlveda, Chileens schrijver. Hij was de eerste coronadode in Spanje. Zijn romans waren als een leidraad voor mijn reizen door Zuid-Amerika.
'De oude man die graag liefdesromans las' en 'De wereld aan het einde van de wereld', zijn boeken die ik voor altijd in me draag.
Een gepassioneerd man, hevig tegenstander van de Chileense dictatuur.
Wie in deze 'Black Lives matters' dagen iets luchtigers wil lezen over verschillend en toch hetzelfde zijn, raad ik aan 'Het verhaal van de kat die de meeuw leerde vliegen' op te zoeken. Een kinderboek weliswaar over een kat, 'Zorbas', die aan een stervende meeuw de belofte heeft gegeven voor haar laatste ei te zorgen.
Ach, op het eind van de rit is niets van ons.
Er rest enkel nog de geur van de menigte mensen die hun gezicht voorttrekken over een extreem stuk land. Idioten op hun knieën voor valse vaandels, die gesloopte paradijzen verkondigen op de lippen van onverwachte profeten. Vervelde slangen die voor altijd verder kruipen door het stof van de tijd, onverschillig voor de slaperigheid van haar gelijken.
Inpakken en wegwezen, zou Christo zeggen en hij voegde de daad bij het woord...
... En niets geleerd.
De diepe verdeeldheid is gebleven. Het wantrouwen is groter dan ooit.
'El presidente' kan morgen zomaar ergens aan een boom hangen te bengelen.
De denkwereld hier stopt bij het “Ik” en het “vandaag”.
Het is maandagavond 20.00u plaatselijke coronatijd. De 11de quarantaineweek zit erop. Tijd voor een spontane abortus zou je denken, of gaan we de rit helemaal uitzitten?
De virusteller staat ondertussen op 13.643 besmettingen en 465 doden.
Het gaat nu wel erg snel, zeker nu het zwaartepunt van het virus zich blijkbaar verplaatst heeft naar Latijns-Amerika. Brazilië, Peru en Chili zijn samen goed voor 700.000 besmettingen.
Het is grijpen naar de noodrem.
De regering heeft besloten dat we vanaf maandag overgaan van strikte quarantaine naar gelimiteerde quarantaine. Dat betekent dat we de straat op mogen van maandag tot vrijdag, van 5.00u 's morgens tot 17.00u, zaterdag en zondag blijft de boel op slot.
Een mens zou voor minder in '`t Scheld' springen.
Winkels mogen open, restaurant mogen aan 'thuisbezorging' doen. De ministeries van cultuur en communicatie worden opgedoekt om geld te besparen, de ambassades in Nicaragua en Iran gaan dicht.
Niet dat er voor mij veel veranderd. Het restaurant kan sowieso niet open, want je moet eerst een vergunning aanvragen voor 'Delivery' en dat kan weken duren.
Maar ik mag buiten zonder paspoortcontrole. Gecontroleerde ademruimte, vrije-uitloop...
Er wordt vooral beroep gedaan op een gezonde dosis burgerzin. Mondkap op (zoniet 50 euro boete), afstand houden, niet bruusk invoegen en niet naar mekaar spuwen. Dat getrek aan mekaar om de minibus in te kunnen, laten we ook maar achterwege. Steeds condoom gebruiken... nee, dat is een andere ziekte.
“Social distance” is het sleutelwoord. Maar dat is hier net teveel gevraagd. Alsof je aan een school ansjovissen in de Middellandse Zee zou vragen afstand te houden.
De mens kruipt nu eenmaal graag dicht bij mekaar. “Dicht bijeen is warm”, zei mijn grootmoeder altijd.
Van de oertijd in grotten, de Romeinse kerkers en later in kerken en loopgraven, voetbalstadions en disco`s, tot in parlementen en bordelen, zit de mens opeengepakt.
Om mekaar te verwarmen, te plezieren, te vermoorden of te besmetten... Je kunt de aard van het beestje niet veranderen.
Wereldwijd zijn we de kaap van 7 miljoen besmettingen voorbij, 400.000 doden, and still counting... Tussen al die namen en naamlozen is er een die mij die in het bijzonder getroffen heeft. Luis Sepúlveda, Chileens schrijver. Hij was de eerste coronadode in Spanje. Zijn romans waren als een leidraad voor mijn reizen door Zuid-Amerika.
'De oude man die graag liefdesromans las' en 'De wereld aan het einde van de wereld', zijn boeken die ik voor altijd in me draag.
Een gepassioneerd man, hevig tegenstander van de Chileense dictatuur.
Wie in deze 'Black Lives matters' dagen iets luchtigers wil lezen over verschillend en toch hetzelfde zijn, raad ik aan 'Het verhaal van de kat die de meeuw leerde vliegen' op te zoeken. Een kinderboek weliswaar over een kat, 'Zorbas', die aan een stervende meeuw de belofte heeft gegeven voor haar laatste ei te zorgen.
Ach, op het eind van de rit is niets van ons.
Er rest enkel nog de geur van de menigte mensen die hun gezicht voorttrekken over een extreem stuk land. Idioten op hun knieën voor valse vaandels, die gesloopte paradijzen verkondigen op de lippen van onverwachte profeten. Vervelde slangen die voor altijd verder kruipen door het stof van de tijd, onverschillig voor de slaperigheid van haar gelijken.
Inpakken en wegwezen, zou Christo zeggen en hij voegde de daad bij het woord...
Trick of the Light
03-06-2020. Juni, winter in Bolivia. Hoogtepunt is 23 juni, de koudste dag van het jaar, San Juan, 'Inti Raymi' of zonne-feest voor de Inca`s.
De dag waarop je verplicht 'salchichas' eet, best te vergelijken met een hot-dog (zonder choucroute) en 'Sucumbe' drinkt (Singani met melk en kaneel).
Tot voor enkele jaren was deze dag een waar volksfeest met overal in de stad kleine houtvuurtjes, buren die bij mekaar op bezoek gingen en kinderen die vuurwerk afstaken om de boze geesten te verjagen. Jonge meisjes en vrijgezellen die heel de nacht voor het raam postvatten in de hoop de liefde van hun leven te zien passeren.
Maar sinds kort niets meer van dit alles.
De overheid heeft dit straatfeest verboden.
Niet vanwege het virus, maar als zijnde schadelijk voor het klimaat, de opwarming van de aarde, weet je wel. Heidense armen met hun barbaarse gebruiken die aan de voet van de galgenberg “de Illimani” hun messen slijpen en zich lazarus drinken, dat vraagt om verbanning naar het verleden.
Het is maandagavond 19.00u plaatselijke coronatijd. De tiende quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 9.982 besmettingen en 313 doden.
De derde minister van volksgezondheid, in zes maanden tijd, is deze morgen aan zijn hopeloze opdracht begonnen. Maar snel geldgewin in deze moeilijke tijden, met verkiezingen in het vooruitzicht, is mooi meegenomen. Hij spreekt van versoepeling van de quarantaine, de cijfers spreken hem tegen, maar dat valt te regelen.
Ondertussen stapelen de lijken zich op, zeker in de jungleprovincies, als lagen lasagna.
Politiek is een mooie stiel, zeker voor een gematigd man.
Mijn grootvader zei altijd: “Opletten met gematigden, ze zijn niet te vertrouwen. Gematigde drinkers, gematigde drugsgebruikers, gematigde eters, wolven in schapenvacht, zijn het.” Hij wist waarover hij sprak, bij hem was het altijd alles of niets.
En de wereld? Zij draait door.
Een rochel hier, een fluim daar. Een “lockdown-party-prins” die even zijn vriendinnetje opzoekt in Spanje. Een besmette topadviseur, die met vrouw en kind het land doorkruist.
De illegale houtkap floreert als nooit tevoren en politieke tegenstanders verdwijnen bij bosjes in de cel op verdenking van verstoring van de openbare gezondheidsorde.
“Thuis” en “Familie” zijn niet meer. Gelukkig is er de nieuwe soap “A cat called Lee” of de avonturen van een Peruviaanse kat in het lamme dorpje Stabroek.
In de marge van dit alles wordt er niet meer op een lijntje extra gekeken. Cocaïne overspoelt dezer dagen de Europese havens, Antwerpen op kop.
Het merendeel met Bolivia als afzender. Vakkundig geïmpregneerd in hout of verstopt in ladingen avocado`s. Logisch, want door het virus, is zowat de hele Zuid-Amerikaanse markt ingestort. De prijs is verviervoudigd en niemand heeft geld. Zonder economische activiteit valt er ook weinig wit te wassen, dus het spul moet het land uit. Vanwaar die tolerantie tegenover cocaïine, vraag ik me weleens af ? Bij andere drugs wordt al snel een beschuldigende vinger uitgestoken naar de gebruiker. Heroïnehoertjes, cracktieners, speedgozers ... allemaal 'losers', van de regen in de drop verzeilde zielepoten, die 's nachts pleinen en straten onveilig maken en 'hangbejaarden' overvallen.
Niets van van dit alles naar de cocaïnegebruiker toe. Geen slecht woord. “Zero social responsibility”, want een lijntje door de neus duwen is 'trendy'.
Het liefst met een opgerold biljet van 20 euro en versneden met een 'American Express Card'. De meest verspreide drug onder sporters, politiekers, dokters en rechters.
'War on drugs', waarom niet eens beginnen bij de consument ? Emiel Goelen, kom terug, alles is vergeten en vergeven.
Juni, de winter staat voor de deur. Je hoopt stilletjes dat zijn voornaam niet Filip is.
… Stel je voor. Een druilige zaterdagochtend. Er wordt aangebeld, je opent de voordeur en daar staan Filip en Jos.
Keurig in maatpak, mondmaskertje met de Vlaamse Leeuw, witte handschoentjes. Ze overhandigen een pakje met een geel zwart strikje. Daarin, diepvries konijn met pruimen op grootmoeders wijze, een six-pack Duvel en een singletje van de Strangers, 'Ik heb geblet'.
“Voor onze noodlijdende medemens in het buitenland”, met groeten van de partijtop. In de verte passeert de fanfare der rammelende magen, bedelen kinderen en jammeren grootmoeders kreupel van de jicht.
… Hallucinaties als randverschijnsel na tien weken quarantaine. Ik voel me als een tuinkabouter in een maïsveld. No where to run … no where to go.
De dag waarop je verplicht 'salchichas' eet, best te vergelijken met een hot-dog (zonder choucroute) en 'Sucumbe' drinkt (Singani met melk en kaneel).
Tot voor enkele jaren was deze dag een waar volksfeest met overal in de stad kleine houtvuurtjes, buren die bij mekaar op bezoek gingen en kinderen die vuurwerk afstaken om de boze geesten te verjagen. Jonge meisjes en vrijgezellen die heel de nacht voor het raam postvatten in de hoop de liefde van hun leven te zien passeren.
Maar sinds kort niets meer van dit alles.
De overheid heeft dit straatfeest verboden.
Niet vanwege het virus, maar als zijnde schadelijk voor het klimaat, de opwarming van de aarde, weet je wel. Heidense armen met hun barbaarse gebruiken die aan de voet van de galgenberg “de Illimani” hun messen slijpen en zich lazarus drinken, dat vraagt om verbanning naar het verleden.
Het is maandagavond 19.00u plaatselijke coronatijd. De tiende quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 9.982 besmettingen en 313 doden.
De derde minister van volksgezondheid, in zes maanden tijd, is deze morgen aan zijn hopeloze opdracht begonnen. Maar snel geldgewin in deze moeilijke tijden, met verkiezingen in het vooruitzicht, is mooi meegenomen. Hij spreekt van versoepeling van de quarantaine, de cijfers spreken hem tegen, maar dat valt te regelen.
Ondertussen stapelen de lijken zich op, zeker in de jungleprovincies, als lagen lasagna.
Politiek is een mooie stiel, zeker voor een gematigd man.
Mijn grootvader zei altijd: “Opletten met gematigden, ze zijn niet te vertrouwen. Gematigde drinkers, gematigde drugsgebruikers, gematigde eters, wolven in schapenvacht, zijn het.” Hij wist waarover hij sprak, bij hem was het altijd alles of niets.
En de wereld? Zij draait door.
Een rochel hier, een fluim daar. Een “lockdown-party-prins” die even zijn vriendinnetje opzoekt in Spanje. Een besmette topadviseur, die met vrouw en kind het land doorkruist.
De illegale houtkap floreert als nooit tevoren en politieke tegenstanders verdwijnen bij bosjes in de cel op verdenking van verstoring van de openbare gezondheidsorde.
“Thuis” en “Familie” zijn niet meer. Gelukkig is er de nieuwe soap “A cat called Lee” of de avonturen van een Peruviaanse kat in het lamme dorpje Stabroek.
In de marge van dit alles wordt er niet meer op een lijntje extra gekeken. Cocaïne overspoelt dezer dagen de Europese havens, Antwerpen op kop.
Het merendeel met Bolivia als afzender. Vakkundig geïmpregneerd in hout of verstopt in ladingen avocado`s. Logisch, want door het virus, is zowat de hele Zuid-Amerikaanse markt ingestort. De prijs is verviervoudigd en niemand heeft geld. Zonder economische activiteit valt er ook weinig wit te wassen, dus het spul moet het land uit. Vanwaar die tolerantie tegenover cocaïine, vraag ik me weleens af ? Bij andere drugs wordt al snel een beschuldigende vinger uitgestoken naar de gebruiker. Heroïnehoertjes, cracktieners, speedgozers ... allemaal 'losers', van de regen in de drop verzeilde zielepoten, die 's nachts pleinen en straten onveilig maken en 'hangbejaarden' overvallen.
Niets van van dit alles naar de cocaïnegebruiker toe. Geen slecht woord. “Zero social responsibility”, want een lijntje door de neus duwen is 'trendy'.
Het liefst met een opgerold biljet van 20 euro en versneden met een 'American Express Card'. De meest verspreide drug onder sporters, politiekers, dokters en rechters.
'War on drugs', waarom niet eens beginnen bij de consument ? Emiel Goelen, kom terug, alles is vergeten en vergeven.
Juni, de winter staat voor de deur. Je hoopt stilletjes dat zijn voornaam niet Filip is.
… Stel je voor. Een druilige zaterdagochtend. Er wordt aangebeld, je opent de voordeur en daar staan Filip en Jos.
Keurig in maatpak, mondmaskertje met de Vlaamse Leeuw, witte handschoentjes. Ze overhandigen een pakje met een geel zwart strikje. Daarin, diepvries konijn met pruimen op grootmoeders wijze, een six-pack Duvel en een singletje van de Strangers, 'Ik heb geblet'.
“Voor onze noodlijdende medemens in het buitenland”, met groeten van de partijtop. In de verte passeert de fanfare der rammelende magen, bedelen kinderen en jammeren grootmoeders kreupel van de jicht.
… Hallucinaties als randverschijnsel na tien weken quarantaine. Ik voel me als een tuinkabouter in een maïsveld. No where to run … no where to go.
Counting on a miracle...
26-05-2020. Bolivia was onder ex-president Morales het eerste Zuid-Amerikaans land om het katholicisme als staatsgodsdienst te schrappen. Iedereen is vrij te geloven in wat hij of zij wil. De meerderheid van de bevolking is nog steeds katholiek maar de foetus van de lama is heiliger dan de paus en alomtegenwoordig. Omwikkeld met kleurrijke strengen wol worden ze verondersteld geluk te brengen en de boze geesten buiten de deur te houden. Het respect voor moeder aarde "pachamama" is diep geworteld. Hoewel je daar, als je naar de rotzooi om je heen kijkt, weinig van merkt. Aan "goden" geen gebrek : de god van de armoede - de god van de achterdocht - de god van het analfabetisme - de god van het bijgeloof,... Iedere Boliviaan, arm of rijk, houdt er een "bruja", een heks op na. Ze lezen aan de hand van cocablaadjes en schelpen je toekomst, je heden en je verleden. Een driemaandelijks bezoek is wenselijk maar niet altijd haalbaar want ze vragen naar Boliviaanse normen best veel geld. In "El Alto" heb je een hele straat, maar je vindt ze overal in de stad. Als "gringo" kun je er niet terecht. Het is zo een beetje als niet moslim op bedevaart naar Mekka trekken. Maar ook de heksen zijn dezer dagen nergens te bespeuren.
Het is maandagnamiddag 17.00u plaatselijke coronatijd.
De negende week quarantaine zit erop, god weet hoeveel er nog volgen. De virusteller staat op 6.262 besmettingen en 241 doden.
Het gaat in heel Zuid-Zmerika de laatste dagen trouwens in stijgende lijn, vooral Peru, Chili en Brazilië zijn zwaar getroffen.
Ik heb deze week trouwens voor de eerste keer, op mijn 'uitlaatdag', een bezoekje gebracht aan mijn restaurant of wat daar nog moet voor doorgaan. Bij de aanblik van de met stof bedekte keuken, de ranzige geur van ongebruikte toiletten, de dode huismuizen Tom & Jerry in een innige omhelzing aan de deur van de lege ijskast, overviel me een immense droefheid. Verzonken in somber gepeins, te vergelijken met Napoleon die op Sint-Helena zijn slagveld trachtte te overzien, heb ik daar een uur gezeten. Het kwam zelfs niet in me op mezelf een Flor de Caña in te schenken. Er vielen gaten in mijn hoofd waarin volwassen olifanten konden verdwijnen. Ik verwachte dat er iemand op mijn schouders zou tikken. Een trol, een kakkerlak, een engel zoals in "Der himmel über Berlin". Maar engelen hebben geen reukvermogen en gaan derhalve nooit op restaurant. Afgezien van mezelf was er in heinde en verre niemand te bekennen. Thuiskomen in je huis na je werk en merken dat je vrouw er met alles vandoor is, inslapen bij de gedachte dat het morgen niet anders zal zijn.
Gelukkig is er de krant.
Astronomen ontdekken "onmogelijk" sterrenstelsel dat 12 miljard jaar oud is.
De wolfe-schijf, want het ding is plat. Ach, het idee van de evolutie is mooi en triest tegelijkertijd. Vanaf het bestaan van de eerste levensvormen op aarde zijn er tussen de vijf en vijftig miljard 'species' geweest, waarvan er vandaag nog slechts vijf tot vijftig miljoen over zijn. Dus negenennegentig procent van alle soorten is uitgestorven. Gelukkig mag het schubdier terug opgelucht ademhalen nu het officieel vrijgepleit is als aanstoker van het coronavirus.
Dingen in perspectief zien, lucht op.
Misschien moet ik dringend eens aankloppen bij de Verenigde Naties of Amnesty International om een uitleveringsprocedure op te starten. Ik heb namelijk vernomen dat er in Antwerpen een Boliviaanse lama, genaamd "Winter " rondloopt, die meewerkt aan het ontwikkelen van een vaccin tegen het virus. Zou er, met wat losgeld bovenop, geen deal mogelijk zijn dat de arme stakker terug naar de Boliviaanse hoogvlakten komt en ik naar België ????
Het is maandagnamiddag 17.00u plaatselijke coronatijd.
De negende week quarantaine zit erop, god weet hoeveel er nog volgen. De virusteller staat op 6.262 besmettingen en 241 doden.
Het gaat in heel Zuid-Zmerika de laatste dagen trouwens in stijgende lijn, vooral Peru, Chili en Brazilië zijn zwaar getroffen.
Ik heb deze week trouwens voor de eerste keer, op mijn 'uitlaatdag', een bezoekje gebracht aan mijn restaurant of wat daar nog moet voor doorgaan. Bij de aanblik van de met stof bedekte keuken, de ranzige geur van ongebruikte toiletten, de dode huismuizen Tom & Jerry in een innige omhelzing aan de deur van de lege ijskast, overviel me een immense droefheid. Verzonken in somber gepeins, te vergelijken met Napoleon die op Sint-Helena zijn slagveld trachtte te overzien, heb ik daar een uur gezeten. Het kwam zelfs niet in me op mezelf een Flor de Caña in te schenken. Er vielen gaten in mijn hoofd waarin volwassen olifanten konden verdwijnen. Ik verwachte dat er iemand op mijn schouders zou tikken. Een trol, een kakkerlak, een engel zoals in "Der himmel über Berlin". Maar engelen hebben geen reukvermogen en gaan derhalve nooit op restaurant. Afgezien van mezelf was er in heinde en verre niemand te bekennen. Thuiskomen in je huis na je werk en merken dat je vrouw er met alles vandoor is, inslapen bij de gedachte dat het morgen niet anders zal zijn.
Gelukkig is er de krant.
Astronomen ontdekken "onmogelijk" sterrenstelsel dat 12 miljard jaar oud is.
De wolfe-schijf, want het ding is plat. Ach, het idee van de evolutie is mooi en triest tegelijkertijd. Vanaf het bestaan van de eerste levensvormen op aarde zijn er tussen de vijf en vijftig miljard 'species' geweest, waarvan er vandaag nog slechts vijf tot vijftig miljoen over zijn. Dus negenennegentig procent van alle soorten is uitgestorven. Gelukkig mag het schubdier terug opgelucht ademhalen nu het officieel vrijgepleit is als aanstoker van het coronavirus.
Dingen in perspectief zien, lucht op.
Misschien moet ik dringend eens aankloppen bij de Verenigde Naties of Amnesty International om een uitleveringsprocedure op te starten. Ik heb namelijk vernomen dat er in Antwerpen een Boliviaanse lama, genaamd "Winter " rondloopt, die meewerkt aan het ontwikkelen van een vaccin tegen het virus. Zou er, met wat losgeld bovenop, geen deal mogelijk zijn dat de arme stakker terug naar de Boliviaanse hoogvlakten komt en ik naar België ????
Sometimes it's hard to understand...
22-05-2020. Geen enkel land telt zoveel feestdagen als Bolivia. Er is elke dag wel ergens een optocht of een spontaan volksfeest. Elke dag valt er wel iets te vieren en het jaarlijks carnaval duurt drie weken. ‘Dag van de zee’ – ‘Dag van de vlag’ – ‘Dag van de gescheiden man’,..., en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan.
Dat de drank rijkelijk vloeit bij al deze gelegenheden is vanzelfsprekend, Bolivianen uit alle sociale klassen, man en vrouw, vereren Bacchus.
De intolerantie en tegelijkertijd de liefde voor alcohol is hier legendarisch.
Letterlijk alles gaat door het keelgat. Van pure alcohol 96° vermengd met Coca Cola, tot zelfgebrouwen heksendrankjes. Gevolg is dat tegen het einde van de avond de tafels een dubbel tafelkleedje hebben. Eentje van stof en eentje van mannen die zich over de tafel gedrapeerd hebben als menselijke tafelbedekking. De term ‘comadrinken’ kent hier vast zijn oorsprong. Maar niets van dit alles nu, er is een drankverbod, het feest zit op slot.
Het is maandagnamiddag 15.00u plaatselijke coronatijd. De achtste quarantaineweek zit erop. De teller staat op 4.126 besmettingen en 187 doden.
Maar de boel staat op springen.
Het volk mort.
Hier en daar wordt als vorm van protest het huisvuil niet meer opgehaald. Hier en daar worden ziekenwagens tegengehouden en verplegers gegijzeld.
De mensen willen nieuwe verkiezingen. Het vertrouwen is, mede door de recente schandalen, ver zoek. Bij ons kun je daar als politieker in 'De Zevende Dag' nog een ‘vaddertje’ over opzetten, hier echter zijn blokkades en geweld het directe antwoord.
En wie ben ik om ze ongelijk te geven?
Wat te denken van een minister van volksgezondheid die fake beademingsmachines bestelt in Spanje ? Daarvoor 24.000 dollar aanrekent terwijl deze slechts 9.000 dollar kosten?
Wat te denken van een regering die in elk van de 9 departementen een helicopter afhuurt , aan 4.000 dollar per stuk, om de steden vanuit het luchtruim te zegenen?
Wat te denken van de aanpassingswerken aan het nationale voetbalstadion om wedstrijden, zonder publiek, te kunnen spelen voor de Copa Libertadores?
Om nog maar te zwijgen van het absurde idee om alle voetbalspelers uit eerste nationale te testen op het coranavirus, terwijl het land amper testkits heeft? De bevolking heeft het gehad en ik vrees dat volgende week het hek helemaal van de dam gaat.
Of er ook nog iets positiefs te vertellen valt in deze bizarre tijden?
De voorzitter van Real Madrid stuurde me, naar aanleiding van mijn column van vorige week, een mailtje dat hij die benefietwedstrijd met Hazard als aanvoerder wel zag zitten. Of ik misschien zin had om een wedstrijdje mee te pikken? Inter / Real bijvoorbeeld en achteraf een ‘paellaatje’ met een glaasje wijn?
Of ik misschien nog tips had voor de ploeg voor volgend seizoen? Ja, vervang Zidane en haal Pochettino. Koop De Bruyne en schuif Hazard een positie hoger, verkoop Toni Kroos. Schuif Ramos door en koop een snellere laatste man.
Dat laatste viel niet in goede aarde.
Of hij mij verder met nog iets van dienst kon zijn?
Ja, een halve stier, want de honden in het asiel sterven stilaan een langzame hongerdood. En een fles Osborne cognac om mijn verdriet door te spoelen, zodat ik eindelijk wat nachtrust heb en ik kan vergeten dat ik ergens in deze stad nog een restaurant heb !
Dat de drank rijkelijk vloeit bij al deze gelegenheden is vanzelfsprekend, Bolivianen uit alle sociale klassen, man en vrouw, vereren Bacchus.
De intolerantie en tegelijkertijd de liefde voor alcohol is hier legendarisch.
Letterlijk alles gaat door het keelgat. Van pure alcohol 96° vermengd met Coca Cola, tot zelfgebrouwen heksendrankjes. Gevolg is dat tegen het einde van de avond de tafels een dubbel tafelkleedje hebben. Eentje van stof en eentje van mannen die zich over de tafel gedrapeerd hebben als menselijke tafelbedekking. De term ‘comadrinken’ kent hier vast zijn oorsprong. Maar niets van dit alles nu, er is een drankverbod, het feest zit op slot.
Het is maandagnamiddag 15.00u plaatselijke coronatijd. De achtste quarantaineweek zit erop. De teller staat op 4.126 besmettingen en 187 doden.
Maar de boel staat op springen.
Het volk mort.
Hier en daar wordt als vorm van protest het huisvuil niet meer opgehaald. Hier en daar worden ziekenwagens tegengehouden en verplegers gegijzeld.
De mensen willen nieuwe verkiezingen. Het vertrouwen is, mede door de recente schandalen, ver zoek. Bij ons kun je daar als politieker in 'De Zevende Dag' nog een ‘vaddertje’ over opzetten, hier echter zijn blokkades en geweld het directe antwoord.
En wie ben ik om ze ongelijk te geven?
Wat te denken van een minister van volksgezondheid die fake beademingsmachines bestelt in Spanje ? Daarvoor 24.000 dollar aanrekent terwijl deze slechts 9.000 dollar kosten?
Wat te denken van een regering die in elk van de 9 departementen een helicopter afhuurt , aan 4.000 dollar per stuk, om de steden vanuit het luchtruim te zegenen?
Wat te denken van de aanpassingswerken aan het nationale voetbalstadion om wedstrijden, zonder publiek, te kunnen spelen voor de Copa Libertadores?
Om nog maar te zwijgen van het absurde idee om alle voetbalspelers uit eerste nationale te testen op het coranavirus, terwijl het land amper testkits heeft? De bevolking heeft het gehad en ik vrees dat volgende week het hek helemaal van de dam gaat.
Of er ook nog iets positiefs te vertellen valt in deze bizarre tijden?
De voorzitter van Real Madrid stuurde me, naar aanleiding van mijn column van vorige week, een mailtje dat hij die benefietwedstrijd met Hazard als aanvoerder wel zag zitten. Of ik misschien zin had om een wedstrijdje mee te pikken? Inter / Real bijvoorbeeld en achteraf een ‘paellaatje’ met een glaasje wijn?
Of ik misschien nog tips had voor de ploeg voor volgend seizoen? Ja, vervang Zidane en haal Pochettino. Koop De Bruyne en schuif Hazard een positie hoger, verkoop Toni Kroos. Schuif Ramos door en koop een snellere laatste man.
Dat laatste viel niet in goede aarde.
Of hij mij verder met nog iets van dienst kon zijn?
Ja, een halve stier, want de honden in het asiel sterven stilaan een langzame hongerdood. En een fles Osborne cognac om mijn verdriet door te spoelen, zodat ik eindelijk wat nachtrust heb en ik kan vergeten dat ik ergens in deze stad nog een restaurant heb !
From here to eternity
10-05-2020 - La Paz is een stad van uitersten en vol gevaren. Op de markten floreren de 'cholita's' in hun bontgekleurde rokken. Vrouwtjes met bolhoed en poncho spelen muziek op de 'charango' maar uit de luidsprekers klinkt U2 en Justin Bieber...
De wc's zijn constant verstopt. Het is een raadsel waardoor, want toiletpapier is hier een ongekende luxe. Op elke straathoek vind je een internetcafé en de TV-helden zijn blank. Ik weet niet waar ze het vandaan halen want je ziet deze mensen nooit op straat.
Op de menukaart prijkt standaard 'kip met rijst'. Cocablaadjes, goed voor én tegen alles en nog wat, zijn op elke straathoek te vinden.
Cocaïne ook...
Niemand heeft ooit wisselgeld en de gemaskerde schoenpoetsers lijken stuk voor stuk kinderen van 'Subcommandante Marcos'. Ze zijn zelden ouder dan tien jaar en allen fan van gevallen voetbalgod Ronaldinho. Maar in deze uitgestorven metropool zijn ook zij nu nergens te bespeuren...
Het is maandagmiddag 13:00u plaatselijke coronatijd. De zevende quarantaineweek zit erop en de virusteller staat op 2.437 besmettingen en 114 doden. Ik kan niet zeggen dat het de goede richting uitgaat, de quarantaine is dan ook met een week verlengd. De armere bevolking mort en hongert. Her en der worden er protestacties verwacht. Ze hekelen de 'witte-boorden-quarantaine', de geprivilegieerden die zichzelf opsluiten in hun huizen met overvolle ijskasten en supersnel internet.
Men vraagt me weleens : "wat als dit alles voorbij is ?" Ik maak me niet al teveel illusies. De wereldleiders zullen in Davos samentroepen en in een bubbelbad met een glas champagne in de hand nadenken over de toekomst van de wereld. De hele prostitutieclub, 'Europees parlement' genaamd, zal instemmend knikken. Uitgelaten sfeer... iedereen wil met iedereen naar bed.
Men zal elkaar uitvragen over wie het virus heeft gehad, wie het van wie gekregen heeft en wie het nog zal krijgen. Er zullen grappen gemaakt worden over gekke virologen en hun overdreven maatregelen en over verpleegsters aan de rand van een zenuwinzinking. Pronken als overjaarse pauwen met paardrift op de verplichte groepsfoto en zichzelf op de borst kloppend. Merckel op kop, want die heeft wel wat om op te kloppen. "Dat hebben we toch weer mooi onder controle gekregen, dat kutvirus". Of zoals ze in het Antwerpen zeggen : "Met alle Chinezen, moar nie met den deze".
Er zal met geen woord gerept worden over de schuld aan de banken en over de burger die op termijn de gemaakte putten zal moeten vullen.
In een afgelegen zaaltje zal de Belgische receptie gehouden worden. Duvel bij de vleet, maatjesharing, asperges grillées au sésame. De wereld redden mag wat kosten, toch ? Charles Michel en Guy Verhofstadt stijgen er tesamen ten hemel, begeleidt door Sophie Wilmès op piano. Minister Geens zal gevraagd worden zijn monddoektrucje nog eens boven te halen. Conner Rousseau speelt ergens in een hoekje een partijtje schaak met 'De Fluppe', koningen onder mekaar. Eigen lof stinkt, maar niet als die bedekt is met een laagje sneeuw... Hamiha haramiha.
In de nasleep van de crisis zullen er overal ter wereld minuten stilte gehouden worden. De vlaggen zullen halfstok hangen. Er zal een internationale coronadag komen, een wielerklassieker, een corona-cocktail. Georganiseerde groepsreizen doorheen de zwaarst getroffen landen. Bedrukte T-shirt met de tekst : 'I survived COVID-19'.
Er zal een benefietwedstrijd gespeeld worden tussen voetballers die besmet geraakt zijn en een wereldelftal onder aanvoering van Eden Hazard. Brusselmans zal de Nobelprijs literatuur winnen met zijn roman 'Liefde in tijden van Corona'. Weduwen van, zullen trouwen met weduwnaren van, want gedeelde smart is halve smart. de 'coronials', baby's die negen maanden na de lockdown geboren worden, zullen namen dragen als 'Covidie' en 'Coralientje'. We zullen scrabbelen met tal van nieuwe woorden : hoestschaamte, kuchscherm, afstandsetentje, ellebooggroet, uitrustschaamte, raamvisite, enz... We zullen ook vooral doorgaan met wat we al altijd deden, oceanen met plastic vervuilen, wolven afschieten, bomen kappen en mekaar de kop inslaan.
En toch zal de wereld nooit meer dezelfde zijn. De epidemie zal de controle en het toezicht van bovenaf versterken. Ze zal van de maatschappij een laboratorium voor disciplinaire technieken maken.
Controle via mobiele telefoons. Gezichtsherkenning. Digitaal schaduwen. 'Big Brother' revisited. Het panopticon zal de hele samenleving omvatten, niet enkel de gevangenissen en de klinieken. Buitenechtelijke relaties... vergeet het maar. Hoerenlopen... vergeet het maar. Zeggen dat je moet overwerken... vergeet het maar.
...Ga vreemd, nu het nog kan..
De wc's zijn constant verstopt. Het is een raadsel waardoor, want toiletpapier is hier een ongekende luxe. Op elke straathoek vind je een internetcafé en de TV-helden zijn blank. Ik weet niet waar ze het vandaan halen want je ziet deze mensen nooit op straat.
Op de menukaart prijkt standaard 'kip met rijst'. Cocablaadjes, goed voor én tegen alles en nog wat, zijn op elke straathoek te vinden.
Cocaïne ook...
Niemand heeft ooit wisselgeld en de gemaskerde schoenpoetsers lijken stuk voor stuk kinderen van 'Subcommandante Marcos'. Ze zijn zelden ouder dan tien jaar en allen fan van gevallen voetbalgod Ronaldinho. Maar in deze uitgestorven metropool zijn ook zij nu nergens te bespeuren...
Het is maandagmiddag 13:00u plaatselijke coronatijd. De zevende quarantaineweek zit erop en de virusteller staat op 2.437 besmettingen en 114 doden. Ik kan niet zeggen dat het de goede richting uitgaat, de quarantaine is dan ook met een week verlengd. De armere bevolking mort en hongert. Her en der worden er protestacties verwacht. Ze hekelen de 'witte-boorden-quarantaine', de geprivilegieerden die zichzelf opsluiten in hun huizen met overvolle ijskasten en supersnel internet.
Men vraagt me weleens : "wat als dit alles voorbij is ?" Ik maak me niet al teveel illusies. De wereldleiders zullen in Davos samentroepen en in een bubbelbad met een glas champagne in de hand nadenken over de toekomst van de wereld. De hele prostitutieclub, 'Europees parlement' genaamd, zal instemmend knikken. Uitgelaten sfeer... iedereen wil met iedereen naar bed.
Men zal elkaar uitvragen over wie het virus heeft gehad, wie het van wie gekregen heeft en wie het nog zal krijgen. Er zullen grappen gemaakt worden over gekke virologen en hun overdreven maatregelen en over verpleegsters aan de rand van een zenuwinzinking. Pronken als overjaarse pauwen met paardrift op de verplichte groepsfoto en zichzelf op de borst kloppend. Merckel op kop, want die heeft wel wat om op te kloppen. "Dat hebben we toch weer mooi onder controle gekregen, dat kutvirus". Of zoals ze in het Antwerpen zeggen : "Met alle Chinezen, moar nie met den deze".
Er zal met geen woord gerept worden over de schuld aan de banken en over de burger die op termijn de gemaakte putten zal moeten vullen.
In een afgelegen zaaltje zal de Belgische receptie gehouden worden. Duvel bij de vleet, maatjesharing, asperges grillées au sésame. De wereld redden mag wat kosten, toch ? Charles Michel en Guy Verhofstadt stijgen er tesamen ten hemel, begeleidt door Sophie Wilmès op piano. Minister Geens zal gevraagd worden zijn monddoektrucje nog eens boven te halen. Conner Rousseau speelt ergens in een hoekje een partijtje schaak met 'De Fluppe', koningen onder mekaar. Eigen lof stinkt, maar niet als die bedekt is met een laagje sneeuw... Hamiha haramiha.
In de nasleep van de crisis zullen er overal ter wereld minuten stilte gehouden worden. De vlaggen zullen halfstok hangen. Er zal een internationale coronadag komen, een wielerklassieker, een corona-cocktail. Georganiseerde groepsreizen doorheen de zwaarst getroffen landen. Bedrukte T-shirt met de tekst : 'I survived COVID-19'.
Er zal een benefietwedstrijd gespeeld worden tussen voetballers die besmet geraakt zijn en een wereldelftal onder aanvoering van Eden Hazard. Brusselmans zal de Nobelprijs literatuur winnen met zijn roman 'Liefde in tijden van Corona'. Weduwen van, zullen trouwen met weduwnaren van, want gedeelde smart is halve smart. de 'coronials', baby's die negen maanden na de lockdown geboren worden, zullen namen dragen als 'Covidie' en 'Coralientje'. We zullen scrabbelen met tal van nieuwe woorden : hoestschaamte, kuchscherm, afstandsetentje, ellebooggroet, uitrustschaamte, raamvisite, enz... We zullen ook vooral doorgaan met wat we al altijd deden, oceanen met plastic vervuilen, wolven afschieten, bomen kappen en mekaar de kop inslaan.
En toch zal de wereld nooit meer dezelfde zijn. De epidemie zal de controle en het toezicht van bovenaf versterken. Ze zal van de maatschappij een laboratorium voor disciplinaire technieken maken.
Controle via mobiele telefoons. Gezichtsherkenning. Digitaal schaduwen. 'Big Brother' revisited. Het panopticon zal de hele samenleving omvatten, niet enkel de gevangenissen en de klinieken. Buitenechtelijke relaties... vergeet het maar. Hoerenlopen... vergeet het maar. Zeggen dat je moet overwerken... vergeet het maar.
...Ga vreemd, nu het nog kan..
Veel Brood, weinig Spelen...
03-05-2020 - La Paz telt bijna twee miljoen inwoners. Eén miljoen woont in de benedenstad, nog eens één miljoen woont in 'El Alto'. De bovenstad, El Alto, is de jongste en snelst groeiende stad ter wereld. 33 jaar geleden leefde hier niemand. Dit was Llama-land.
De benedenstad doet een beetje denken aan San Francisco in de 'sixties', zonder trammetjes en hippies weliswaar. Een wirwar van kleine straatjes op en af, met bovenaan steeds prachtige vergezichten op besneeuwde bergtoppen. Er heerst altijd ook een immense drukte.
Een metropool die nooit stilstaat en die als een klein kind continu om aandacht vraagt. Een wiebelende mensenmassa, een aaneenschakeling van openluchtmarkten. Noem iets en het wordt er verkocht. Van de laatste elektronische snufjes - made in China - tot de meest geheimzinnige drankjes. Van Kalashnikovs tot kinderorganen. Nu heerst er stilte...
Het is maandagmiddag 12:00u plaatselijke coronatijd. De zesde quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 1.470 besmettingen en 71 doden. Terwijl het in Europa blijkbaar de goede richting opgaat, gaat het hier van kwaad naar erger. Ook in de buurlanden is het alle hens aan dek. Peru, Chili, maar vooral Ecuador zijn zwaar getroffen. In Guayaguil liggen de lijken op straat omdat de overheid maar één keer in 15 dagen langskomt om ze op te pikken en er een schrijnend gebrek is aan kisten. Alleen de Braziliaanse president ziet in het virus zijn voordelen.
Van ongestraft platbranden van het regenwoud tot inheemse geboortebeperking door besmetting.
Ach, de wereld wordt geregeerd door een opportunitische economische klasse, die met enkel winstbejag voor ogen in ongezien tempo, milieu en natuurlijke reserves uitput. Een kaalpluk die slechts mogelijk is door medewerking van een ingedommelde politieke klasse, die door een gebrek aan visie, lef en electorale angst niet ingrijpt. Maar die wel, samen met de burger voor de scherven zal moeten opdraaien.
Wat te denken van de corona-test kits die volgens de producent TIB Molbiol, 7 dollar kosten en aan Bolivia doorverkocht worden voor 80 dollar en aan Mexico zelfs voor 250 dollar ! 'Joseph Schumpeter' zou het met zijn Weens accent in 1928 als volgt hebben verwoord :
"Dit virus is een goede, koude douche voor het kapitalisme maar niets om bezorgd over te zijn."
Het volk wil brood en spelen. Brood is er inmiddels terug voldoende, de raids op de supermarkten lijken verleden tijd. Maar Spelen ?
Overal ter wereld wil men dat de bal weer rolt. 'The show must go on'. Topsport en zeker het voetbal laaft zich aan de bron van het superkapitalisme. Opgetutte strandjanetten, oorbellen, verwaande hufters die hun teennagels lakken en eerst hun beautycase in de sportzak stoppen voor ze er hun voetbalschoenen insteken. Negentig minuten lang zaniken en zeuren. Waar zijn de Ceulemansen, de Van Moers, de Lozano's ? Rik Coppens ? Match spelen, niet zeiken, pinten pakken en kaarten tot een stuk in de nacht. Als het even kan, met 'den trainer' erbij. Het fijnste aan een bodemloze put is, is dat het geen bodem heeft... Het komt wel goed. Voor hoelang en hoe vaak kun je dit zeggen ?
Als je het te vaak zegt dan is op een bepaald moment de waarde ervan verdwenen, eraf gesleten. Als je het nooit zegt, zal het ook nooit goed komen...
Het is hier nu al 46 dagen tanden bijten. De katten lijken het niet veel te deren. De honden plassen als vanouds tegen de tafelpoten. De huisbaas beukt tegen het raam en tiert naar de steeds dieper wordende duisternis en de ophopende stapel onbetaalde rekeningen. Huilende wolven ruiken de volle maan als ze voorbij de berg in de vallei verdwijnt. Kakkerlakken huppelen in haar glinsteringen naar het laatste avondmaal.
Voor je het weet ben je een aardappel... Per 100 gram onbereid, 35 kj /84 kcal / 19 gram koolhydraten / 2 gram vet en word je koel en donker bewaard. ... De wind waait, ook als de bomen er niet meer zijn.
De benedenstad doet een beetje denken aan San Francisco in de 'sixties', zonder trammetjes en hippies weliswaar. Een wirwar van kleine straatjes op en af, met bovenaan steeds prachtige vergezichten op besneeuwde bergtoppen. Er heerst altijd ook een immense drukte.
Een metropool die nooit stilstaat en die als een klein kind continu om aandacht vraagt. Een wiebelende mensenmassa, een aaneenschakeling van openluchtmarkten. Noem iets en het wordt er verkocht. Van de laatste elektronische snufjes - made in China - tot de meest geheimzinnige drankjes. Van Kalashnikovs tot kinderorganen. Nu heerst er stilte...
Het is maandagmiddag 12:00u plaatselijke coronatijd. De zesde quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 1.470 besmettingen en 71 doden. Terwijl het in Europa blijkbaar de goede richting opgaat, gaat het hier van kwaad naar erger. Ook in de buurlanden is het alle hens aan dek. Peru, Chili, maar vooral Ecuador zijn zwaar getroffen. In Guayaguil liggen de lijken op straat omdat de overheid maar één keer in 15 dagen langskomt om ze op te pikken en er een schrijnend gebrek is aan kisten. Alleen de Braziliaanse president ziet in het virus zijn voordelen.
Van ongestraft platbranden van het regenwoud tot inheemse geboortebeperking door besmetting.
Ach, de wereld wordt geregeerd door een opportunitische economische klasse, die met enkel winstbejag voor ogen in ongezien tempo, milieu en natuurlijke reserves uitput. Een kaalpluk die slechts mogelijk is door medewerking van een ingedommelde politieke klasse, die door een gebrek aan visie, lef en electorale angst niet ingrijpt. Maar die wel, samen met de burger voor de scherven zal moeten opdraaien.
Wat te denken van de corona-test kits die volgens de producent TIB Molbiol, 7 dollar kosten en aan Bolivia doorverkocht worden voor 80 dollar en aan Mexico zelfs voor 250 dollar ! 'Joseph Schumpeter' zou het met zijn Weens accent in 1928 als volgt hebben verwoord :
"Dit virus is een goede, koude douche voor het kapitalisme maar niets om bezorgd over te zijn."
Het volk wil brood en spelen. Brood is er inmiddels terug voldoende, de raids op de supermarkten lijken verleden tijd. Maar Spelen ?
Overal ter wereld wil men dat de bal weer rolt. 'The show must go on'. Topsport en zeker het voetbal laaft zich aan de bron van het superkapitalisme. Opgetutte strandjanetten, oorbellen, verwaande hufters die hun teennagels lakken en eerst hun beautycase in de sportzak stoppen voor ze er hun voetbalschoenen insteken. Negentig minuten lang zaniken en zeuren. Waar zijn de Ceulemansen, de Van Moers, de Lozano's ? Rik Coppens ? Match spelen, niet zeiken, pinten pakken en kaarten tot een stuk in de nacht. Als het even kan, met 'den trainer' erbij. Het fijnste aan een bodemloze put is, is dat het geen bodem heeft... Het komt wel goed. Voor hoelang en hoe vaak kun je dit zeggen ?
Als je het te vaak zegt dan is op een bepaald moment de waarde ervan verdwenen, eraf gesleten. Als je het nooit zegt, zal het ook nooit goed komen...
Het is hier nu al 46 dagen tanden bijten. De katten lijken het niet veel te deren. De honden plassen als vanouds tegen de tafelpoten. De huisbaas beukt tegen het raam en tiert naar de steeds dieper wordende duisternis en de ophopende stapel onbetaalde rekeningen. Huilende wolven ruiken de volle maan als ze voorbij de berg in de vallei verdwijnt. Kakkerlakken huppelen in haar glinsteringen naar het laatste avondmaal.
Voor je het weet ben je een aardappel... Per 100 gram onbereid, 35 kj /84 kcal / 19 gram koolhydraten / 2 gram vet en word je koel en donker bewaard. ... De wind waait, ook als de bomen er niet meer zijn.
Bizarre dagen
27-04-2020 - Bolivië en België hebben meer raakpunten dan je op het eerste gezicht zou denken. Beide landen hebben al maanden, om uiteenlopende redenen, geen regering en zijn hopeloos intern verdeeld. Tussen Walen en Vlamingen, tussen wetenschappers en politici, tussen rijk en arm, tussen 'Masistas' (aanhangers van de verdreven president Evo Morales) en 'Golpistas' (aanhangers van de huidige interim-president Jeanine Áñez).
Miss België staat bij de Miss World verkiezing steevast naast Miss Bolivië. Beiden druipen meestal na de eerste ronde af.
Het Boliviaans nationaal gerecht 'Pique a lo Macho' kan je best vergelijken met stoofvlees met frieten. De nationale drank 'Singani' met jonge jenever. De gestreepte wollen truien van ex-president Evo Morales zijn legendarisch, net als die van Marc Van Ranst ondertussen.
Lijntjes coke gaan er in beide landen vlot over de toonbank, alleen de prijs is wat verschillend. De twee landen hebben ook drie officiële landstalen. Hier is dat Spaans, Aymara en Quechua. Beide landen leven momenteel onder het juk van het virus.
Het is maandagochtend 11:00u plaatselijke coronatijd. De vijfde quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 901 besmettingen en 47 doden. - verder geen commentaar -
De verplichte opsluiting weegt alsmaar zwaarder door op de lokale bevolking. Mentaal, fysiek en economsich. Er gaan steeds meer stemmen op om de maatregelen te versoepelen. De meeste gezinnen zitten door hun schamel budget heen, het minimum loont bedraagt krap 300 euro.
Dat is de prijs die een politiecommandant vraagt om - buiten zijn diensturen - een paar al te lastige straatkinderen definitief het zwijgen op te leggen. Geweld en onvrede sluimeren om elke straathoek.
Op 37 dagen zijn er 1.440 gevallen van intrafamiliaal geweld gerapporteerd, 44 gevallen van kindermisbruik en 25 gevallen van 'femicidio' (geweld tegen vrouwen en meisjes) en dat zijn slechts de 'officiële' cijfers... De latino macho trekt, net als de bietenpulp op de Schelde, een dodelijk spoor door het land.
En, niet alleen de gewone man in de straat heeft het zwaar te verduren deze dagen. Wat te denken van de BV's ? Louis Tobback loopt de muren op nu hij op 1 mei niet naar zijn geliefd Volkshuis kan. Roger De Vlaeminck mist zijn nieuw lief, net nu de sex zo goed was.
Ludo Van Campenhout schuimt incognito de Antwerpse nachtwinkels af op zoek naar goedkope alcohol. Hij stuit daarbij ongewild op Herman Brusselmans op zoek naar Viagra en op Maggie De Block op zoek naar dieetpillen. Het eindigt met een triootje in een politiecombi aan het Steen. Krokodillentranen helpen ook al niet, vraag dat maar aan Bert Anciaux, Marleen Vanderpoorten zal het beamen.
Waarom toch zijn zoveel acteurs en zeker voetballers besmet geraakt met het virus ? Zouden de douche-verhalen dan toch meer waarheid bevatten dan we tot nu toe dachten of worden er in de Carré in Willebroek stiekem lockdown-parties georganiseerd ?
Soms denk ik dat iedereen de weg kwijt is...
Wat te denken van de volgende, al dan niet wetenschappelijk onderbouwde stellingen deze week in de kranten :
- 'Vrouwtjesapen praten meer dan de mannetjesapen' - Echt ?
- 'Oogcontact in buggy voorkomt emotionele problemen op latere leeftijd' - Daar komen ze dan nu mee af, als het te laat is.
- 'Mammoet kan terugkeren op aarde' - Kom erbij, plaats zat zou ik zeggen.
- 'Computermodel berekent hoelang een drenkeling kan leven' - Eindelijk goed nieuws voor de bootvluchtelingen.
- 'Mannen met littekens hebben meer kans op een one-night stand' - Zit ik nog goed met mijn kunstheup !
- 'Rolling Stones hebben een nieuwe single uit' - Living in a ghost town
- 'Regelmatige bloedtransfusies, lijntjes coke en het veelvuldig injecteren van bleekmiddel houden het virus op afstand'
- 'Escortbureau's draaien op volle toeren' - Daar is geen anderhalve meter afstand tussen te krijgen, maar het is dan ook eerste lijnshulp.
De mens in al zijn glorie. Zelf kan ik nog amper de slaap vatten.
Leoniden-nacht, een jaarlijks weerkerende meteorenzwerm, een sterrenregen die met bakken uit de hemel valt. Ik ben steeds meer op zoek naar goede oogkleppen, degelijke oorstoppen en plakken eelt om er mijn ziel mee te omwinden. Kinderen waggelen blootvoets door het heelal, melkwegstelsels bedrijven de liefde en toch kan en durft niemand de deur uit.
Miss België staat bij de Miss World verkiezing steevast naast Miss Bolivië. Beiden druipen meestal na de eerste ronde af.
Het Boliviaans nationaal gerecht 'Pique a lo Macho' kan je best vergelijken met stoofvlees met frieten. De nationale drank 'Singani' met jonge jenever. De gestreepte wollen truien van ex-president Evo Morales zijn legendarisch, net als die van Marc Van Ranst ondertussen.
Lijntjes coke gaan er in beide landen vlot over de toonbank, alleen de prijs is wat verschillend. De twee landen hebben ook drie officiële landstalen. Hier is dat Spaans, Aymara en Quechua. Beide landen leven momenteel onder het juk van het virus.
Het is maandagochtend 11:00u plaatselijke coronatijd. De vijfde quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 901 besmettingen en 47 doden. - verder geen commentaar -
De verplichte opsluiting weegt alsmaar zwaarder door op de lokale bevolking. Mentaal, fysiek en economsich. Er gaan steeds meer stemmen op om de maatregelen te versoepelen. De meeste gezinnen zitten door hun schamel budget heen, het minimum loont bedraagt krap 300 euro.
Dat is de prijs die een politiecommandant vraagt om - buiten zijn diensturen - een paar al te lastige straatkinderen definitief het zwijgen op te leggen. Geweld en onvrede sluimeren om elke straathoek.
Op 37 dagen zijn er 1.440 gevallen van intrafamiliaal geweld gerapporteerd, 44 gevallen van kindermisbruik en 25 gevallen van 'femicidio' (geweld tegen vrouwen en meisjes) en dat zijn slechts de 'officiële' cijfers... De latino macho trekt, net als de bietenpulp op de Schelde, een dodelijk spoor door het land.
En, niet alleen de gewone man in de straat heeft het zwaar te verduren deze dagen. Wat te denken van de BV's ? Louis Tobback loopt de muren op nu hij op 1 mei niet naar zijn geliefd Volkshuis kan. Roger De Vlaeminck mist zijn nieuw lief, net nu de sex zo goed was.
Ludo Van Campenhout schuimt incognito de Antwerpse nachtwinkels af op zoek naar goedkope alcohol. Hij stuit daarbij ongewild op Herman Brusselmans op zoek naar Viagra en op Maggie De Block op zoek naar dieetpillen. Het eindigt met een triootje in een politiecombi aan het Steen. Krokodillentranen helpen ook al niet, vraag dat maar aan Bert Anciaux, Marleen Vanderpoorten zal het beamen.
Waarom toch zijn zoveel acteurs en zeker voetballers besmet geraakt met het virus ? Zouden de douche-verhalen dan toch meer waarheid bevatten dan we tot nu toe dachten of worden er in de Carré in Willebroek stiekem lockdown-parties georganiseerd ?
Soms denk ik dat iedereen de weg kwijt is...
Wat te denken van de volgende, al dan niet wetenschappelijk onderbouwde stellingen deze week in de kranten :
- 'Vrouwtjesapen praten meer dan de mannetjesapen' - Echt ?
- 'Oogcontact in buggy voorkomt emotionele problemen op latere leeftijd' - Daar komen ze dan nu mee af, als het te laat is.
- 'Mammoet kan terugkeren op aarde' - Kom erbij, plaats zat zou ik zeggen.
- 'Computermodel berekent hoelang een drenkeling kan leven' - Eindelijk goed nieuws voor de bootvluchtelingen.
- 'Mannen met littekens hebben meer kans op een one-night stand' - Zit ik nog goed met mijn kunstheup !
- 'Rolling Stones hebben een nieuwe single uit' - Living in a ghost town
- 'Regelmatige bloedtransfusies, lijntjes coke en het veelvuldig injecteren van bleekmiddel houden het virus op afstand'
- 'Escortbureau's draaien op volle toeren' - Daar is geen anderhalve meter afstand tussen te krijgen, maar het is dan ook eerste lijnshulp.
De mens in al zijn glorie. Zelf kan ik nog amper de slaap vatten.
Leoniden-nacht, een jaarlijks weerkerende meteorenzwerm, een sterrenregen die met bakken uit de hemel valt. Ik ben steeds meer op zoek naar goede oogkleppen, degelijke oorstoppen en plakken eelt om er mijn ziel mee te omwinden. Kinderen waggelen blootvoets door het heelal, melkwegstelsels bedrijven de liefde en toch kan en durft niemand de deur uit.
Days of miracle and wonder
20-04-2020 - La Paz is normaal een stad die leeft op de hartslag van de straat. Het lijkt dikwijls alsof de aarde is opengebarsten en iedereen naar buiten heeft geslingerd. Hele gezinnen bevolken de schaarse parken met hun kookpotten en hun schamel beddengoed. Een op de keien gekeilde maatschappij, een leven in uitlaatgassen en de doordringende verzoete geur van menselijke uitwerpselen. Het verkeer is hels, de straat oversteken een huzarenstukje, het is makkelijker om de Rode Zee over te steken.
Nu is de stad dood, maar dat zijn alle steden een beetje momenteel.
Het is maandagochtend 10:00u plaatselijke coronatijd, de vierde quarantaineweek zit erop. En we zullen nog een tijdje zoet zijn, want de maatregelen werden zojuist verlengd tot 30 april. De virusteller staat op 564 besmettingen en 34 doden, de rest vul je na al die weken maar zelf aan...
Hoe het restaurant er dezer dagen bijligt, is me een raadsel. Zolang er geen loslopende horden hamburgers gesignaleerd worden, lijkt me alles vanop afstand onder controle. Gisteren kreeg ik een mailtje van het hondenasiel of ik misschien nog ergens een halve koe in de vriezer heb steken. Na vier weken quarantaine zitten de 135 viervoeters door hun eten.
Het hondenasiel ligt tamelijk afgelegen ergens in 'El Alto'. Af en toe komt er een goedhartige politiepatrouille wat hondenbrokken afleveren... druppels op een hete plaat. De plaatselijke overheid heeft laten weten dat het misschien beter is, lees 'aangeraden is' om de boel te laten inslapen, lees 'kogel door de kop te jagen'.
Ik heb aangegeven de deuren wijd open te zetten als het zover komt, want ik weet dat ze anders in de pot verdwijnen. Hondenburgers zijn goedkoop en tamelijk geliefd in bepaalde delen van de stad. Ook de militairen zijn tuk op honden maar dan weer om andere redenen. Soms vallen de heren zonder aankondiging het asiel binnen om enkele, meestal de grote honden, mee te nemen. Jonge rekruten worden hierop losgelaten om hun 'killing skills' te trainen.
Gisteren tijdens een intervieuw op de radio zei de kardinaal van La Paz, die ooit priester was en net hersteld is van het virus, dat we het virus met respect moeten behandelen. Hij mompelde daarbij iets over de tien plagen. Hij sleurde er zelfs Nostradamus bij. De man opperde dat onze bestemming niet de dood, niet het graf en niet de duisternis is.
Met de eerste twee was ik het onmiddellijk oneens, dat van die duisternis weet ik niet zo zeker. Is 'het niets' duister ?
Hij besloot zijn rede met : "We zijn op weg naar een overgankelijk licht" Is dat zo ? En zo ja, naar welk licht ? Winterlicht , vederlicht, neonlicht of gewoon dwaallicht ?
Mijn grootmoeder zei altijd : "Mildheid en verstand komen met de jaren". Ik daarentegen dacht altijd : dat is niet zo. Niets komt met de jaren en mildheid is nergens goed voor. Mildheid maakt rauwe bonen zoet en laat braaksel naar bessenjenever smaken.
...Misschien moet ik gewoon dringend een avondje aan de drank, gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb er altijd in geloofd dat mensen dwars door het duivelse masker heen kijken en het aardige zien, het positieve, het lieve. Daar ben ik, na 18 jaar Zuid-Amerika, niet meer zo zeker van.
Op dagen als deze mis ik de lente in België. De aprilse grillen. Een frisse pint op het terras van 't Zeezicht. Het wielrennen... geen mooiere maand om te koersen. Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men wielersnot tegen. Vlaanderens mooiste, het leed van een hele generatie punks op één dag geleden.
Beslijkte, van pijn vertrokken gezichten, die ons herinneren aan het vervlogen, harde Vlaamse bestaan. Aan het geploeter op winderige akkers, in de vergeten diepten van de koolmijnen, aan het hard labeur in de steenbakkerijen. De Witte van Zichem, Johan en de Alverman..
Toen er op elke straathoek nog een frietkot stond met een telefooncel ernaast, die niet werkte. Groene Duvel en Burton uit het fleske en een rondje geven stond gelijk aan een bak op tafel. Voetballen met afgezakte kousen en zonder beenbeschermers...
De Ronde is de uitdrukking van een volledige cultuur, de geografie, de mensen, het weer, de politiek en het zelfbeeld. 'Le plat pays qui est le mien', de geschiedenis van een volk in 270 kilometer samengebundeld. De Guldensporenslag op twee wielen.
Hoe sterk is de eenzame fietser ? Wijlen Jan Wauters, Marc Stassijns... stotterende mannen op de moto. Merckx 1969, Vanderaerden 1985, De tranen van Van Hooydonck. Onvergetelijke momenten.
Het ongeloof dat haast als verraad aanvoelt, als een nobele onbekende zich tot winnaar kroont, zoals Evert Dolman in 1971, net alsof Apoel Nicosia de Champions League voetbal wint... Om nog maar te zwijgen van de eindeloze lijst wielergoden die hem nooit wonnen. Stan Ockers, Fausto Coppi, Francesco Moser, Sean Kelly, VDB,..
Dat we het dit jaar moesten stellen met een virtuele ronde, is beneden alle peil. Er wordt gekoerst of er wordt niet gekoerst. Al dat virtuele gedoe...
Het is als sex met een opblaaspop, alcoholvrij bier uit plastic bekers. Nicole en Hugo als hoofdact op Werchter.
Je kunt in deze tijden beter onwetend zijn dan nostalgisch, want niets is zo erg als de weg weten in een huis dat niet meer bestaat...
Nu is de stad dood, maar dat zijn alle steden een beetje momenteel.
Het is maandagochtend 10:00u plaatselijke coronatijd, de vierde quarantaineweek zit erop. En we zullen nog een tijdje zoet zijn, want de maatregelen werden zojuist verlengd tot 30 april. De virusteller staat op 564 besmettingen en 34 doden, de rest vul je na al die weken maar zelf aan...
Hoe het restaurant er dezer dagen bijligt, is me een raadsel. Zolang er geen loslopende horden hamburgers gesignaleerd worden, lijkt me alles vanop afstand onder controle. Gisteren kreeg ik een mailtje van het hondenasiel of ik misschien nog ergens een halve koe in de vriezer heb steken. Na vier weken quarantaine zitten de 135 viervoeters door hun eten.
Het hondenasiel ligt tamelijk afgelegen ergens in 'El Alto'. Af en toe komt er een goedhartige politiepatrouille wat hondenbrokken afleveren... druppels op een hete plaat. De plaatselijke overheid heeft laten weten dat het misschien beter is, lees 'aangeraden is' om de boel te laten inslapen, lees 'kogel door de kop te jagen'.
Ik heb aangegeven de deuren wijd open te zetten als het zover komt, want ik weet dat ze anders in de pot verdwijnen. Hondenburgers zijn goedkoop en tamelijk geliefd in bepaalde delen van de stad. Ook de militairen zijn tuk op honden maar dan weer om andere redenen. Soms vallen de heren zonder aankondiging het asiel binnen om enkele, meestal de grote honden, mee te nemen. Jonge rekruten worden hierop losgelaten om hun 'killing skills' te trainen.
Gisteren tijdens een intervieuw op de radio zei de kardinaal van La Paz, die ooit priester was en net hersteld is van het virus, dat we het virus met respect moeten behandelen. Hij mompelde daarbij iets over de tien plagen. Hij sleurde er zelfs Nostradamus bij. De man opperde dat onze bestemming niet de dood, niet het graf en niet de duisternis is.
Met de eerste twee was ik het onmiddellijk oneens, dat van die duisternis weet ik niet zo zeker. Is 'het niets' duister ?
Hij besloot zijn rede met : "We zijn op weg naar een overgankelijk licht" Is dat zo ? En zo ja, naar welk licht ? Winterlicht , vederlicht, neonlicht of gewoon dwaallicht ?
Mijn grootmoeder zei altijd : "Mildheid en verstand komen met de jaren". Ik daarentegen dacht altijd : dat is niet zo. Niets komt met de jaren en mildheid is nergens goed voor. Mildheid maakt rauwe bonen zoet en laat braaksel naar bessenjenever smaken.
...Misschien moet ik gewoon dringend een avondje aan de drank, gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb er altijd in geloofd dat mensen dwars door het duivelse masker heen kijken en het aardige zien, het positieve, het lieve. Daar ben ik, na 18 jaar Zuid-Amerika, niet meer zo zeker van.
Op dagen als deze mis ik de lente in België. De aprilse grillen. Een frisse pint op het terras van 't Zeezicht. Het wielrennen... geen mooiere maand om te koersen. Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men wielersnot tegen. Vlaanderens mooiste, het leed van een hele generatie punks op één dag geleden.
Beslijkte, van pijn vertrokken gezichten, die ons herinneren aan het vervlogen, harde Vlaamse bestaan. Aan het geploeter op winderige akkers, in de vergeten diepten van de koolmijnen, aan het hard labeur in de steenbakkerijen. De Witte van Zichem, Johan en de Alverman..
Toen er op elke straathoek nog een frietkot stond met een telefooncel ernaast, die niet werkte. Groene Duvel en Burton uit het fleske en een rondje geven stond gelijk aan een bak op tafel. Voetballen met afgezakte kousen en zonder beenbeschermers...
De Ronde is de uitdrukking van een volledige cultuur, de geografie, de mensen, het weer, de politiek en het zelfbeeld. 'Le plat pays qui est le mien', de geschiedenis van een volk in 270 kilometer samengebundeld. De Guldensporenslag op twee wielen.
Hoe sterk is de eenzame fietser ? Wijlen Jan Wauters, Marc Stassijns... stotterende mannen op de moto. Merckx 1969, Vanderaerden 1985, De tranen van Van Hooydonck. Onvergetelijke momenten.
Het ongeloof dat haast als verraad aanvoelt, als een nobele onbekende zich tot winnaar kroont, zoals Evert Dolman in 1971, net alsof Apoel Nicosia de Champions League voetbal wint... Om nog maar te zwijgen van de eindeloze lijst wielergoden die hem nooit wonnen. Stan Ockers, Fausto Coppi, Francesco Moser, Sean Kelly, VDB,..
Dat we het dit jaar moesten stellen met een virtuele ronde, is beneden alle peil. Er wordt gekoerst of er wordt niet gekoerst. Al dat virtuele gedoe...
Het is als sex met een opblaaspop, alcoholvrij bier uit plastic bekers. Nicole en Hugo als hoofdact op Werchter.
Je kunt in deze tijden beter onwetend zijn dan nostalgisch, want niets is zo erg als de weg weten in een huis dat niet meer bestaat...
Geen Licht aan het einde van de tunnel...
14-04-2020 - Bolivianen zijn over het algemeen ingetogen mensen, haast een beetje schuchter, alsof ze gebukt gaan onder een enorm schuldcomplex.
Ze kijken je zelden recht in de ogen maar je mag ze alles vragen, behalve de weg. Steevast sturen ze je de verkeerde richting uit. Onwil of onwetendheid, daar kom je nooit achter. Maar geen nood, dezer dagen is iedereen de weg kwijt..
Het is maandagochtend 09:00u plaatselijke coronatijd, de derde quarantaineweek zit erop. Ik ging vroeger wel eens voor drie weken op vakantie naar Griekenland of Spanje, drie weken leken me toen niets, nu is het een eeuwigheid. De virusteller staat op 330 besmettingen en 27 doden. Ik val in herhaling, nog steeds een peulschil als ik naar Europa kijk.
Het restaurant is nog steeds gesloten. Ik kreeg een mailtje van de buren die vreemde geuren menen te ontwaren en me vroegen of ik misschien een kijkje kon komen nemen. Ik woon echter aan het andere eind van de stad en die vijf uur per week dat ik een frisse neus kan halen, ga ik geen beschimmelde ijskasten staan uitkuisen. Het is maar dat je het weet.
Gek, hoe je kan genieten van vijf uur opgelegde vrijheid. Ik wil en hoop, die woensdagochtenden tussen 7:00u en 12:00u, geen bekende koppen tegen het lijf lopen. Want tweehonderd jaar nadat de Spanjaarden met hun vreemde ziektes het continent bestormden, zijn het volgens de Bolivianen ook nu de gringo's die met het coronavirus komen aandraven. Eens gringo, altijd gringo...
Het is in- en uitademen voor een hele week. Fysieke en emotionele stretching. Elk oponthoud is tijdverspilling, elk gesprek tijdverlies. Gevangenen praten ook niet met elkaar als ze gelucht worden. Praten doe je in je cel, vooral tegen de muren en overvolle toiletpotten.
Het blijven zware maatregelen. Hoe koop je in voor een ganse week in een land waar alles 'mañana' is ? Waar je hooguit geld hebt voor twee dagen ?
En wat met je fysieke paraatheid ? Ik, die gewoon ben van twaalf uur per dag, zeven op zeven, aan een fornuis te staan. Heel mijn lichaam doet pijn. Afkicken van werk, er zijn ergere verslavingen.
Was het niet Voltaire die zei dat werken je behoedt voor de drie grootste rampen in het leven ? Verveling, ondeugd en honger. Wel, ik verveel me, ik heb honger en ik wil naar de kroeg. En dan kijk ik naar beelden uit België, waar iedereen schijnbaar vrolijk in de zon flaneert. Waar vrienden van mij klagen dat het lang aanschuiven is aan de frtuur... Vanop afstand hier moeilijk te vatten.
En dan was het deze week ook nog eens Pasen. Ik heb in de plaats van paaseiren, de onbetaalde rekeningen in de tuin verstopt. Ik heb het niet zo met religieuze feestdagen, God is mij een doorn in het oog, zijn volgelingen kleine doorntjes.
Gelovigen hou je niet zomaar binnen, die zijn als een loopse kater, die springen desnoods uit het raam. De lokroep van het hiernamaals, de zegen van de vergeving. Ik hou niet van het gegrien van godsdienstprofeten, geklaag van oude, meestal bebaarde mannetjes. De manier waarop ze op zoek zijn naar iemand die verantwoordelijk is voor hun ontevredenheid.
Aids, straf van God.
Corona, straf van God.
Anderlecht geen kampioen, straf van God.
En zo gaat het al eeuwen, straf voor alles en nog wat, van bijten in appels tot masturberen op je zolderkamer. Als Hij niet wilde dat er in de appel gebeten werd, waarom plantte Hij die boom dan, net in midden in het Hof van Eden ? Als Jef Vermassen gevraagd was de verdediging van Adam en Eva op zich te nemen, had de wereld er nu anders uitgezien.
Om nog maar te zwijgen van het overal om ons heen grijpend economisch fanatisme. De Trumps en Borissen en dichter bij mij de 'tropische Trump', Jair Bolsonaro. Overjaarse playboys die zweren bij efficiëntie en vooruitgang en het virus afdoen als een op hol geslagen media hype. Efficiënt om winst te maken of efficiënt voor de bevolking ? Sinds de heren zelf het virus overwonnen hebben, lijken ze zelfverzekerder en arroganter dan ooit tevoren. Wij zijn teruggekeerd uit het rijk der doden, wie maakt ons nog iets ?
Gelukkig is er de natuur. Een natuur die zich, als ik het mag geloven, razendsnel herstelt van het fenomeen 'mens'.
Schonere rivieren, helderdere maan. Er is zelfs een bever gespot in mijn geboortedorp, de eerste sinds 1826 ? Er lopen wolven in de Kempen en er zwemmen bruinvissen voor de kust. Er zijn meldingen van horden ooievaars, meikevers, roze olifanten en zeemeeminnen op de Waddeneilanden.
Ik merk er hier weinig van.
Het huis is vergeven van de mieren omdat de buren in alle uithoeken suiker strooien. Mieren brengen geld en welvaart... En er zijn nog wel meer eigenaardigheden. Zo kondigen kolibries de dood aan en een vlucht caracaras, geboorten. Verder moeten de kikkers het deze dagen zwaar ontgelden.
In clandistiene panden kan je kikkersap drinken, dat zou helpen tegen het coronavirus en als bijwerking de potentie verhogen. De arme diertjes zitten opeengepakt in overvolle aquariums en gaan, per twee, levend de blender in met snuifje zout en tabasco voor 1 euro. Een wreed lot voor een van de meest fascinerende wezentjes op deze planeet.
Want, als we de BBC mogen geloven, kwaken kikkers van verschillende regio's in verschillende dialecten. De dialecten zijn ontstaan tijdens de laatste ijstijd toen verschillende populaties duizenden jaren van elkaar gescheiden werden. Heel wat kikkers trokken tijdens de koude van de ijstijd naar warmere oorden in het zuiden. Daardoor kwaken kikkers overal ter wereld anders.
Ik vind dat, in volle crisis, geruststellend nieuws...
Ze kijken je zelden recht in de ogen maar je mag ze alles vragen, behalve de weg. Steevast sturen ze je de verkeerde richting uit. Onwil of onwetendheid, daar kom je nooit achter. Maar geen nood, dezer dagen is iedereen de weg kwijt..
Het is maandagochtend 09:00u plaatselijke coronatijd, de derde quarantaineweek zit erop. Ik ging vroeger wel eens voor drie weken op vakantie naar Griekenland of Spanje, drie weken leken me toen niets, nu is het een eeuwigheid. De virusteller staat op 330 besmettingen en 27 doden. Ik val in herhaling, nog steeds een peulschil als ik naar Europa kijk.
Het restaurant is nog steeds gesloten. Ik kreeg een mailtje van de buren die vreemde geuren menen te ontwaren en me vroegen of ik misschien een kijkje kon komen nemen. Ik woon echter aan het andere eind van de stad en die vijf uur per week dat ik een frisse neus kan halen, ga ik geen beschimmelde ijskasten staan uitkuisen. Het is maar dat je het weet.
Gek, hoe je kan genieten van vijf uur opgelegde vrijheid. Ik wil en hoop, die woensdagochtenden tussen 7:00u en 12:00u, geen bekende koppen tegen het lijf lopen. Want tweehonderd jaar nadat de Spanjaarden met hun vreemde ziektes het continent bestormden, zijn het volgens de Bolivianen ook nu de gringo's die met het coronavirus komen aandraven. Eens gringo, altijd gringo...
Het is in- en uitademen voor een hele week. Fysieke en emotionele stretching. Elk oponthoud is tijdverspilling, elk gesprek tijdverlies. Gevangenen praten ook niet met elkaar als ze gelucht worden. Praten doe je in je cel, vooral tegen de muren en overvolle toiletpotten.
Het blijven zware maatregelen. Hoe koop je in voor een ganse week in een land waar alles 'mañana' is ? Waar je hooguit geld hebt voor twee dagen ?
En wat met je fysieke paraatheid ? Ik, die gewoon ben van twaalf uur per dag, zeven op zeven, aan een fornuis te staan. Heel mijn lichaam doet pijn. Afkicken van werk, er zijn ergere verslavingen.
Was het niet Voltaire die zei dat werken je behoedt voor de drie grootste rampen in het leven ? Verveling, ondeugd en honger. Wel, ik verveel me, ik heb honger en ik wil naar de kroeg. En dan kijk ik naar beelden uit België, waar iedereen schijnbaar vrolijk in de zon flaneert. Waar vrienden van mij klagen dat het lang aanschuiven is aan de frtuur... Vanop afstand hier moeilijk te vatten.
En dan was het deze week ook nog eens Pasen. Ik heb in de plaats van paaseiren, de onbetaalde rekeningen in de tuin verstopt. Ik heb het niet zo met religieuze feestdagen, God is mij een doorn in het oog, zijn volgelingen kleine doorntjes.
Gelovigen hou je niet zomaar binnen, die zijn als een loopse kater, die springen desnoods uit het raam. De lokroep van het hiernamaals, de zegen van de vergeving. Ik hou niet van het gegrien van godsdienstprofeten, geklaag van oude, meestal bebaarde mannetjes. De manier waarop ze op zoek zijn naar iemand die verantwoordelijk is voor hun ontevredenheid.
Aids, straf van God.
Corona, straf van God.
Anderlecht geen kampioen, straf van God.
En zo gaat het al eeuwen, straf voor alles en nog wat, van bijten in appels tot masturberen op je zolderkamer. Als Hij niet wilde dat er in de appel gebeten werd, waarom plantte Hij die boom dan, net in midden in het Hof van Eden ? Als Jef Vermassen gevraagd was de verdediging van Adam en Eva op zich te nemen, had de wereld er nu anders uitgezien.
Om nog maar te zwijgen van het overal om ons heen grijpend economisch fanatisme. De Trumps en Borissen en dichter bij mij de 'tropische Trump', Jair Bolsonaro. Overjaarse playboys die zweren bij efficiëntie en vooruitgang en het virus afdoen als een op hol geslagen media hype. Efficiënt om winst te maken of efficiënt voor de bevolking ? Sinds de heren zelf het virus overwonnen hebben, lijken ze zelfverzekerder en arroganter dan ooit tevoren. Wij zijn teruggekeerd uit het rijk der doden, wie maakt ons nog iets ?
Gelukkig is er de natuur. Een natuur die zich, als ik het mag geloven, razendsnel herstelt van het fenomeen 'mens'.
Schonere rivieren, helderdere maan. Er is zelfs een bever gespot in mijn geboortedorp, de eerste sinds 1826 ? Er lopen wolven in de Kempen en er zwemmen bruinvissen voor de kust. Er zijn meldingen van horden ooievaars, meikevers, roze olifanten en zeemeeminnen op de Waddeneilanden.
Ik merk er hier weinig van.
Het huis is vergeven van de mieren omdat de buren in alle uithoeken suiker strooien. Mieren brengen geld en welvaart... En er zijn nog wel meer eigenaardigheden. Zo kondigen kolibries de dood aan en een vlucht caracaras, geboorten. Verder moeten de kikkers het deze dagen zwaar ontgelden.
In clandistiene panden kan je kikkersap drinken, dat zou helpen tegen het coronavirus en als bijwerking de potentie verhogen. De arme diertjes zitten opeengepakt in overvolle aquariums en gaan, per twee, levend de blender in met snuifje zout en tabasco voor 1 euro. Een wreed lot voor een van de meest fascinerende wezentjes op deze planeet.
Want, als we de BBC mogen geloven, kwaken kikkers van verschillende regio's in verschillende dialecten. De dialecten zijn ontstaan tijdens de laatste ijstijd toen verschillende populaties duizenden jaren van elkaar gescheiden werden. Heel wat kikkers trokken tijdens de koude van de ijstijd naar warmere oorden in het zuiden. Daardoor kwaken kikkers overal ter wereld anders.
Ik vind dat, in volle crisis, geruststellend nieuws...
Illimani looking down on La Paz
06-04-2020 - La Paz, de hoogste - onofficiële - hoofdstad ter wereld ligt als een openluchttheater ingeklemd tussen de bergen. Weggestopt in een spectaculaire canyon in de schaduw van de met eeuwige sneeuw bedekte Mount Illimani - 6.349 meter hoog. Wie je hier bent, hangt af van waar je woont. Hoe hoger de wijk gelegen is, hoe kouder het klimaat, hoe minder zuurstof in de lucht, hoe onveiliger en onstabieler de ondergrond. De lager gelegen wijken hebben een aangenamer klimaat en een rijkere, blankere bevolking. Het is dan ook de enige plaats op deze planeet waar de rijken helemaal onderaan wonen. De kippen in het kippenhok kunnen hier, voor ze op stok gaan, nog wat van opsteken. Maar geen plaats op aarde is veilig dezer dagen.
Het is maandagochtend 8:00u plaatselijke coronatijd, de tweede quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 181 besmettingen en 11 doden, praktisch een verdubbeling. Maar nog steeds een peulschil als ik naar Europa kijk.
Het restaurant is nog steeds gesloten. De 24 llamaburgers liggen nog steeds in de ijskast, in het gezelschap van 4 quinoaburgers besef ik plots. Ligt er nog meer ? Wegens uitgaansverbod en geen vervoer kan ik me ok niet aan 'delivery' wagen...
Het personeel zurtme de oren van mijn kop met de vraag wanneer ik de lonen ga uitbetalen, de huisbaas overstelpt mijn mailbox met de vraag hoe hetmet de huishuur zit. In tegenstelling tot Europa moet je als kleine garnaal hier op geen enkele overheidssteun rekenen. Erger nog, lonen moeten gewoon uitbetaald worden, ook al werd er de helft van de maand niet gewerkt. Tijdelijke werkloosheid of werkloosheid 'tout court' bestaat hier niet. Ik mag ze ook hun vakantiedagen niet laten opnemen want quarantaine is geen verlof... Dodelijk begrijpend.
Het leven lijkt me steeds meer op een moeras van onbetaalde rekeningen. Ontvluchten of langzaam verzuipen... Het eerste kan niet, het tweede lijkt me zo pijnlijk. Soms denk ik, als dit voorbij is, beginnen we met volle moed aan een nieuwe mislukking, mooier, doorwrochter, origineler en beter bestand tegen eventuele staatsgeen en virussen. Beter dan alle vorige mislukkingen bij elkaar.
Als ik het vooraf geweten had, had ik misschien mijn voorzorgen kunnen nemen. Ik had me kunnen laten invriezen. Maar ja, Walt Disney hebben ze ook nog steeds niet ontdooid...
Ik had me kunnen laten opnemen in een ontwenningskliniek voor dolgedraaide koks wiens kasssoufflé steeds weer inzakt. Maar die gaan onder narcose mekaar met messen te lijf. Een overdosis cocaïne, maar dat is kiezen voor de gemakkelijkste oplossing hier in Bolivië, zo zit ik niet in elkaar. Vroeger ging je gewoon een week in de 'Bulldog' in Amsterdam zitten, waarna de toekomst er plots veel rooskleuriger uitzag.
Soms vraagt men mij, hoelang dit nog gaat duren. Geen idee, ik ben geen dokter, nog minder een zielenknijper en ik heb geen glazen bol. Ook tijdens de tweede wereldoorlog vroegen mensen zich af : "hoelang gaat dit nog duren ." Ze zaten maanden ondergedoken in kelders, op hooizolders, in maïsvelden en hielden zich in leven met rietstengels, duivenstront en kattennieren.
Zonder GSM, zonder internet. Wij hebben de luxe dat we nog kunnen en mogen communiceren. En wat deden de mensen tijdens de 80-jarige oorlog ?
De pokken, de mazelen, de pest, de Spaanse griep, Ebola,... ?
Het is gelukkig nooit onze schuld. Het voordeel van bovenaan de top van de voedselketen te staan. Steeds weer de schuld van de ongewervelden en de koudbloedigen.
Nu we toch tijd zat hebben, raad ik iedereen aan de 'Goelag Archipel' van Solzjenitsyn of 'De geverfe vogel' van Kosinski te lezen of herlezen. De mens als doodlopend straatje of hoe je te gedragen in crisistijden.
Blijf in je kot. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Er zwerven zes miljoen Venezolanen door de straten van Latijns-Amerika, de meesten met kleine kinderen. In La Paz alleen zijn er 5.000, waar moeten die heen ?
En hoe zit het wereldwijd met de vluchtelingenstroom ? Zitten die allemaal keurig binnen in hun tentje te wachten tot er een grens opengaat ? Hoeveel vrachtwagens staan vast aan de grens, hoeveel schepen dobberen er op de Middellandse Zee nog rond met mensen aan boord ? Hoeveel mensen liepen er gisteren rond in het Rivierenhof en langs de kaaien ? Wil ik het echt weten ?
Soms droom ik van de wereld zoals die was voor de mens er kwam. Die uit de zee gekropen tweevoeter met zijn hoogmoed, zijn oeverloos gelul, zijn boxershirts en slechte adem. Toen een bos nog een bos was en een wolf nog niet op een poedel leek. Wat was het dat ons scheidde van de rest ?
Een historische onachtzaamheid, een vergetelheid ? Is onze soort niet meer te bevatten binnen de evolutie ? Of is dit enkel een droom waaruit niemand ons nog wakker krijgt ?
Ik vrees dat de aarde na zo'n twee biljoen omwentelingen om haar as volledig dolgedraaid is...
Het is maandagochtend 8:00u plaatselijke coronatijd, de tweede quarantaineweek zit erop. De virusteller staat op 181 besmettingen en 11 doden, praktisch een verdubbeling. Maar nog steeds een peulschil als ik naar Europa kijk.
Het restaurant is nog steeds gesloten. De 24 llamaburgers liggen nog steeds in de ijskast, in het gezelschap van 4 quinoaburgers besef ik plots. Ligt er nog meer ? Wegens uitgaansverbod en geen vervoer kan ik me ok niet aan 'delivery' wagen...
Het personeel zurtme de oren van mijn kop met de vraag wanneer ik de lonen ga uitbetalen, de huisbaas overstelpt mijn mailbox met de vraag hoe hetmet de huishuur zit. In tegenstelling tot Europa moet je als kleine garnaal hier op geen enkele overheidssteun rekenen. Erger nog, lonen moeten gewoon uitbetaald worden, ook al werd er de helft van de maand niet gewerkt. Tijdelijke werkloosheid of werkloosheid 'tout court' bestaat hier niet. Ik mag ze ook hun vakantiedagen niet laten opnemen want quarantaine is geen verlof... Dodelijk begrijpend.
Het leven lijkt me steeds meer op een moeras van onbetaalde rekeningen. Ontvluchten of langzaam verzuipen... Het eerste kan niet, het tweede lijkt me zo pijnlijk. Soms denk ik, als dit voorbij is, beginnen we met volle moed aan een nieuwe mislukking, mooier, doorwrochter, origineler en beter bestand tegen eventuele staatsgeen en virussen. Beter dan alle vorige mislukkingen bij elkaar.
Als ik het vooraf geweten had, had ik misschien mijn voorzorgen kunnen nemen. Ik had me kunnen laten invriezen. Maar ja, Walt Disney hebben ze ook nog steeds niet ontdooid...
Ik had me kunnen laten opnemen in een ontwenningskliniek voor dolgedraaide koks wiens kasssoufflé steeds weer inzakt. Maar die gaan onder narcose mekaar met messen te lijf. Een overdosis cocaïne, maar dat is kiezen voor de gemakkelijkste oplossing hier in Bolivië, zo zit ik niet in elkaar. Vroeger ging je gewoon een week in de 'Bulldog' in Amsterdam zitten, waarna de toekomst er plots veel rooskleuriger uitzag.
Soms vraagt men mij, hoelang dit nog gaat duren. Geen idee, ik ben geen dokter, nog minder een zielenknijper en ik heb geen glazen bol. Ook tijdens de tweede wereldoorlog vroegen mensen zich af : "hoelang gaat dit nog duren ." Ze zaten maanden ondergedoken in kelders, op hooizolders, in maïsvelden en hielden zich in leven met rietstengels, duivenstront en kattennieren.
Zonder GSM, zonder internet. Wij hebben de luxe dat we nog kunnen en mogen communiceren. En wat deden de mensen tijdens de 80-jarige oorlog ?
De pokken, de mazelen, de pest, de Spaanse griep, Ebola,... ?
Het is gelukkig nooit onze schuld. Het voordeel van bovenaan de top van de voedselketen te staan. Steeds weer de schuld van de ongewervelden en de koudbloedigen.
Nu we toch tijd zat hebben, raad ik iedereen aan de 'Goelag Archipel' van Solzjenitsyn of 'De geverfe vogel' van Kosinski te lezen of herlezen. De mens als doodlopend straatje of hoe je te gedragen in crisistijden.
Blijf in je kot. Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Er zwerven zes miljoen Venezolanen door de straten van Latijns-Amerika, de meesten met kleine kinderen. In La Paz alleen zijn er 5.000, waar moeten die heen ?
En hoe zit het wereldwijd met de vluchtelingenstroom ? Zitten die allemaal keurig binnen in hun tentje te wachten tot er een grens opengaat ? Hoeveel vrachtwagens staan vast aan de grens, hoeveel schepen dobberen er op de Middellandse Zee nog rond met mensen aan boord ? Hoeveel mensen liepen er gisteren rond in het Rivierenhof en langs de kaaien ? Wil ik het echt weten ?
Soms droom ik van de wereld zoals die was voor de mens er kwam. Die uit de zee gekropen tweevoeter met zijn hoogmoed, zijn oeverloos gelul, zijn boxershirts en slechte adem. Toen een bos nog een bos was en een wolf nog niet op een poedel leek. Wat was het dat ons scheidde van de rest ?
Een historische onachtzaamheid, een vergetelheid ? Is onze soort niet meer te bevatten binnen de evolutie ? Of is dit enkel een droom waaruit niemand ons nog wakker krijgt ?
Ik vrees dat de aarde na zo'n twee biljoen omwentelingen om haar as volledig dolgedraaid is...
Corona rules the world
02-04-2020 - Bolivia, het Tibet van Zuid-Amerika, ligt angstig verscholen tussen de besneeuwde toppen van de Andes. Zeven miljoen inwoners, ongeveer vijfmaal de oppervlakte van België en ook getroffen door het Coronavirus...
Het is maandagochtend 7:00u plaatselijke Coronatijd, mijn eerste quarantaineweek zit erop. De geur van ongewassen koks en frituurvet heeft langzaam mijn poriën verlaten. Mijn restaurant in de hoofdstad La Paz sterft een stille dood. De ratten en kakkerlakken hebben er een nieuw speeltje bij, want de vier uur die de regering me gaf om de boel leeg te halen, was ruimschoots onvoldoende. God, nu ik eraan denk, er steken nog 24 llamaburgers in de ijskast.
De virusteller hier staat op 91 besmettingen en 4 doden. Eigenlijk niets als ik de vergelijking met Europa maak...
Maar zoals steeds en overal blijft de echte waarheid dakloos. De maatregelen zijn hier, naar Boliviaanse normen, drastisch maar begrijpelijk. Dit is nog steeds een vierde wereld land met amper medische voorzieningen. Dertig beademingsmachines in een heel land, daar moeten we het mee doen. Veel dokters hebben er dan ook in de aanloop naar deze crisis het bijltje bij neergelegd. Safety first ...
Een vriendin van mij belde gisteren het noodnummer omdat ze zich al dagen onwel voelt. "Sorry mevrouw, er zijn momenteel geen testkits voorhanden, probeer het even bij een privé-kliniek, maar reken op een 150 euro kosten. Weet je, blijf lekker binnen, mocht er vrijdag geen beterschap zijn en je leeft nog, geef dan even een seintje". Einde bericht. Een mensenleven meer of minder... hier volstaat meestal het inkerven van een geboorte- en sterfdatum op de grafzerk... als die er al is.
Het openbare leven ligt sinds 23 maart volledig lam. Naargelang je paspoortnummer mag je één keer in de week boodschappen doen. Wat mij betreft is dat woensdag tussen 7:00u en 12:00u. Metertje afstand, monddoekje en handschoentjes aan. Soldaten met machinegeweren in aanslag.
Zaterdag en zondag blijft iedereen verplicht binnen, overtreders betalen een fikse boete en gaan voor acht uren in de cel, geen pretje dat kan ik je wel verzekeren. Er is geen openbaar vervoer en de grenzen zijn gesloten. Rijden met de auto zonder toestemming : vaarwel auto.
Er is geen druppel alcohol te krijgen. 'Ley secca', een mooi woord voor drooglegging. Men vreest, terecht, dat als mensen drinken, ze de quarantainemaatregelen aan hun laars lappen. En drinken kunnen ze hier als de beste. Toegegeven, als gewoontedrinker hunker ik na een weekje toch naar een glaasje wijn, zelfs een koud blikje 'Carapils' zou welkom zijn.
Extreme maatregelen leiden tot extreme daden. Hoe hoger de hekken, hoe gekker de gekken. Gisteren werd de bisschop van La Paz in een privé-vliegtuigje over de stad gevlogen om de inwoners vanuit de lucht te zegenen en te behoeden voor het virus. Men heeft hier wel meer, voor ons Westerlingen, rare gewoontes. Zo zouden cocaïne en quinoa helpen tegen de ziekte. Zo ook 'Mentisan', een groen, vettig zalfje op basis van munt en eucalyptus dat verder goed is tegen hoofdpijn, spierpijn, katers en buitenechtelijke relaties.
Maar zoals aan alles zijn er ook positieve kanten aan deze 'pandemia'. "Always look on the bright side of life". Minder verkeersdoden, minder sexueel overdraagbare aandoeningen. Een natuur die sneller recupereert dan ooit tevoren. Dieren die vrij rondlopen in de zoo, mensen die boeken lezen. Mijn vrienden zetten massaal foto's van hun kinderjaren op Facebook... Het lijken allemaal vervroegde 'in memoriams'. Het is soms pijnlijk te zien wat de tijd doet met een mens... daar kan geen virus tegenop.
Om nog maar te zwijgen van iedereen die plots bereid is een duit in het zakje te doen. Van sportmensen over filmsterren tot Hells Angels, iedereen tast diep in de beugel voor het goede doel. Vooral sportmensen geven toe dat hun lonen vaak de pan uitswingen. "Doe mij maar een rondje Kompany, zet het maar op de rekening bij Coucke. Misschien moeten we volgend seizoen wel de VIP-loges afschaffen".
Zouden de verplegers-/verpleegsterslonen als dit alles achter de rug is de hoogte ingaan of blijft het bij symbolisch handgeklap ? Zal de koninklijke familie een van haar paleizen ter beschikking stellen van herstellende patiënten, naar analogie met Ronaldo ? Zelf zou ik opteren voor Villers-sur-Lesse, een pareltje. Prins Laurent kunnen we hier niet mee lastigvallen, die is al genoeg 'gepluimd' de laatste jaren. Het wachten is nu nog op de rockwereld. Op de Bob Geldhof's en de Bono's. Corona-aid. De wereld ligt aan jullie voeten.
Soms denk ik, dat ik dit nog mag meemaken. Een virus dat de wereld gijzelt, het summum van globalisatie. De mens gereduceerd tot zijn essentie. Een kwetsbaar wezentje, een tijdelijke aardbewoner, een misbaar gegeven.
Gelukkig is het leven een ziekte die vanzelf overgaat...
Het is maandagochtend 7:00u plaatselijke Coronatijd, mijn eerste quarantaineweek zit erop. De geur van ongewassen koks en frituurvet heeft langzaam mijn poriën verlaten. Mijn restaurant in de hoofdstad La Paz sterft een stille dood. De ratten en kakkerlakken hebben er een nieuw speeltje bij, want de vier uur die de regering me gaf om de boel leeg te halen, was ruimschoots onvoldoende. God, nu ik eraan denk, er steken nog 24 llamaburgers in de ijskast.
De virusteller hier staat op 91 besmettingen en 4 doden. Eigenlijk niets als ik de vergelijking met Europa maak...
Maar zoals steeds en overal blijft de echte waarheid dakloos. De maatregelen zijn hier, naar Boliviaanse normen, drastisch maar begrijpelijk. Dit is nog steeds een vierde wereld land met amper medische voorzieningen. Dertig beademingsmachines in een heel land, daar moeten we het mee doen. Veel dokters hebben er dan ook in de aanloop naar deze crisis het bijltje bij neergelegd. Safety first ...
Een vriendin van mij belde gisteren het noodnummer omdat ze zich al dagen onwel voelt. "Sorry mevrouw, er zijn momenteel geen testkits voorhanden, probeer het even bij een privé-kliniek, maar reken op een 150 euro kosten. Weet je, blijf lekker binnen, mocht er vrijdag geen beterschap zijn en je leeft nog, geef dan even een seintje". Einde bericht. Een mensenleven meer of minder... hier volstaat meestal het inkerven van een geboorte- en sterfdatum op de grafzerk... als die er al is.
Het openbare leven ligt sinds 23 maart volledig lam. Naargelang je paspoortnummer mag je één keer in de week boodschappen doen. Wat mij betreft is dat woensdag tussen 7:00u en 12:00u. Metertje afstand, monddoekje en handschoentjes aan. Soldaten met machinegeweren in aanslag.
Zaterdag en zondag blijft iedereen verplicht binnen, overtreders betalen een fikse boete en gaan voor acht uren in de cel, geen pretje dat kan ik je wel verzekeren. Er is geen openbaar vervoer en de grenzen zijn gesloten. Rijden met de auto zonder toestemming : vaarwel auto.
Er is geen druppel alcohol te krijgen. 'Ley secca', een mooi woord voor drooglegging. Men vreest, terecht, dat als mensen drinken, ze de quarantainemaatregelen aan hun laars lappen. En drinken kunnen ze hier als de beste. Toegegeven, als gewoontedrinker hunker ik na een weekje toch naar een glaasje wijn, zelfs een koud blikje 'Carapils' zou welkom zijn.
Extreme maatregelen leiden tot extreme daden. Hoe hoger de hekken, hoe gekker de gekken. Gisteren werd de bisschop van La Paz in een privé-vliegtuigje over de stad gevlogen om de inwoners vanuit de lucht te zegenen en te behoeden voor het virus. Men heeft hier wel meer, voor ons Westerlingen, rare gewoontes. Zo zouden cocaïne en quinoa helpen tegen de ziekte. Zo ook 'Mentisan', een groen, vettig zalfje op basis van munt en eucalyptus dat verder goed is tegen hoofdpijn, spierpijn, katers en buitenechtelijke relaties.
Maar zoals aan alles zijn er ook positieve kanten aan deze 'pandemia'. "Always look on the bright side of life". Minder verkeersdoden, minder sexueel overdraagbare aandoeningen. Een natuur die sneller recupereert dan ooit tevoren. Dieren die vrij rondlopen in de zoo, mensen die boeken lezen. Mijn vrienden zetten massaal foto's van hun kinderjaren op Facebook... Het lijken allemaal vervroegde 'in memoriams'. Het is soms pijnlijk te zien wat de tijd doet met een mens... daar kan geen virus tegenop.
Om nog maar te zwijgen van iedereen die plots bereid is een duit in het zakje te doen. Van sportmensen over filmsterren tot Hells Angels, iedereen tast diep in de beugel voor het goede doel. Vooral sportmensen geven toe dat hun lonen vaak de pan uitswingen. "Doe mij maar een rondje Kompany, zet het maar op de rekening bij Coucke. Misschien moeten we volgend seizoen wel de VIP-loges afschaffen".
Zouden de verplegers-/verpleegsterslonen als dit alles achter de rug is de hoogte ingaan of blijft het bij symbolisch handgeklap ? Zal de koninklijke familie een van haar paleizen ter beschikking stellen van herstellende patiënten, naar analogie met Ronaldo ? Zelf zou ik opteren voor Villers-sur-Lesse, een pareltje. Prins Laurent kunnen we hier niet mee lastigvallen, die is al genoeg 'gepluimd' de laatste jaren. Het wachten is nu nog op de rockwereld. Op de Bob Geldhof's en de Bono's. Corona-aid. De wereld ligt aan jullie voeten.
Soms denk ik, dat ik dit nog mag meemaken. Een virus dat de wereld gijzelt, het summum van globalisatie. De mens gereduceerd tot zijn essentie. Een kwetsbaar wezentje, een tijdelijke aardbewoner, een misbaar gegeven.
Gelukkig is het leven een ziekte die vanzelf overgaat...